Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Kenneth keek een beetje raar op van haar opmerking. Hij snapte het niet. "Ik ben maar in mijn eentje hoor." Reageerde hij dus. Hij vond het niet fijn om iets niet te begrijpen. En dat gebeurde nu wel.

Maar meer aandacht ging uiteraard naar de deuren die dicht sloegen. Twee seconden nadat dat gebeurde namelijk hoorde hij een aantal harde metalen geluiden en de kamer begon te rommelen. Hij viel. Hij kon zich nog amper vasthouden aan een van de relingen. Als hij een schatting moest maken zou hij zeggen dat het gerommel bijna de kracht van een Earthquake aanval had. De rest van de mensen reageerden paniekerig. Enkelen gilden, enkelen vloekten.

Cecille was buitenregios? Dat had hij niet voorspeld. Maarja, hij was dan ook niet heel goed met stereotypes. Daarnaast had hij wel wat anders aan zijn hoofd. Hij kreeg namelijk precies dezelfde vraag als Cecille in zijn hoofd. Wat gebeurde er? Het gerommel duurde even. Er viel niet veel te deduceren van de situatie op dit moment. "Geen idee." Zei hij dan ook tegen zijn blonde metgezel. Wat nog vrij moeilijk was zo terwijl hij zich vast hield aan de reling. En toen het rommelen stopte, leek de ruimte geduwd te worden.. wat?

Kenneth zijn denken werd enorm beïnvloed. De verwarring van de situatie, de hysterie van de andere mensen, en de uitspraak van Cecille. Ze werden van de zijkant geduwd, niet van onderen. Maar het brein is sterker dan het lichaam, dus hij geloofde even dat ze echt omhoog gingen. Hij kon geen woord uitbrengen en kon enkel voor zich uit staren met een. 'Niet op deze manier' blik.

Bovenin het 'observatorium', op het scherm waar normaal gesproken sterren en planeten te zien zijn, vormde zich een scherm. Alsof ze een film gingen kijken. Het silhouet van een man was te zien. Hij begon te spreken.

"Ik ben zo ambigu.." Verontschuldigde de mannenstem zich. "Maar hé, dat is dan ook wel mijn enige slechte kwaliteit." Zou Cecille dat woord kennen? Hij in ieder geval wel. Maarja, dat betekende wel dat hij ineens werd geconfronteerd met een situatie waarin hij niks had in zijn voorspellende krachten. Die waren namelijk op logica gebaseerd. En als hij de stem zou mogen geloven, dan zou die geen logische keuzes maken. "Ik ga zo alles uitleggen, geniet ondertussen van het uitzicht." Zei hij proberend zijn lach in te houden. Het uitzicht? Wat? Kenneth begreep het helaas weer niet. Hij begreep het pas toen de muren van de kamer doorzichtig bleken te zijn. Langzaam werd de waarheid duidelijk. De muren waren eigenlijk ramen. Wat een technologie! Ohja, het uitzicht.. hun ruimte was ineens een soort boot geworden. Ze waren namelijk omringd met zee. Ooh boy, joy. "Helder." Merkte Kenneth op. En nee, hij bedoelde het niet als grap over de ramen.

Kenneth keek verward naar Cecille. Ja natuurlijk was het glas helder. Dat had hij immers net gezegd. Maar dit leidde hem te veel af. FOUT. Hij sloot zijn ogen om zichzelf weer op te pakken. "Museum. Wedstrijd. Geld. Controle gedrag. Raadsels. Ambigu. Selecte groep." Dacht hij. Hierna opende hij zijn ogen weer. Op dit moment kon hij er nog geen chocolade van maken. Dat betekende dat het ook nog geen zin had om het te proberen. Een puzzel is immers enkel een puzzel wanneer alle onderdelen aanwezig zijn. "We moeten meer informatie afwachten." Zei hij met uiterste serieusheid tegen Cecille. Hij zorgde er weer voor dat hij rechtop ging staan. Hun voertuig leek niet veel mee te bewegen met de golven. Waarom? Hij had echt even een focuspunt nodig. Dan kon hij vanuit dat startpunt de situatie wat duidelijker krijgen voor zichzelf. Misschien ging zijn kompaan dit wel doen.. bewust of onbewust..

NOT TODAY, zegt men tegen de Arceus van de dood. En heel eerlijk.. dat vind hij best vervelend, want kom op, dat is nou eenmaal zijn ding. Je gaat ook niet tegen brilsmurf zeggen dat hij geen bril meer mag dragen. Dan is zijn hele identiteit ineens weg.. wacht.. sorry. Ja, Kenneth was ook niet van plan om vandaag zijn laatste te maken. Maar die gedachte was ook eigenlijk nooit in zijn hoofd gekomen. Er is altijd een weg. Hij luisterde rustig naar Cecille. Wat ze zei was uiteraard heel logisch. Maar dat was een high-context uitspraak van haar. Natuurlijk weten deze mensen niks over deze situatie, maar deze mensen weten vast wel veel over een aantal andere zaken. Net zoals hijzelf over verschillende bijzondere kennisgevingen beschikt. En als de echte low-context prater die hij was sprak hij: "Een architect of een kapitein weet misschien genoeg om ons hier uit te helpen." Je kon de mogelijkheid pas uitsluiten als je er onderzoek naar had gedaan.

Ondertussen was de schrijfster Kenneth nauwlettend in de gaten aan het houden. Ze had zelfs gehoord wat hij had gezegd. Maar ze wilde haar spionnenstatus nog niet uit handen geven, dus ze liet het Brine joch en zijn blonde partner in crime maar hun gang gaan. Eens zien wat die twee voor elkaar konden krijgen. Konden ze deze puzzel ook oplossen?



OOC: ik vind het trouwens prima als je ook de NPC's wilt besturen

Kenneth ging in zijn brein op zoek naar informatie over communicatie, overtuigendheid en informatie verzamelen. Hij moest dit namelijk wel zo effectief als mogelijk aanpakken. Alle levens aan boord konden er van af hangen. Maar zijn enkel, die een licht bonkende pijn door zijn lichaam stuurde, hielp niet voor de concentratie.

Hij keek op toen Cecille 'Hey' riep. "Wat?" Dacht hij. Wat kon ze nu in Arceusnaam aan het doen zijn? Sommigen van de andere mensen keken haar aan, maar anderen waren nog druk met elkaar aan het spreken of in paniek aan het raken. "Wat is het doel? Wil ze mensen uit hun paniek halen?" Kenneth kon enkel werken als hij doel had of een plan. Maar hij kon die van Cecille even niet ontcijferen. Totdat ze nog een keer 'Hey' riep. Ze had de volledige aandacht. En toen pas begreep Kenneth het. Cecille was aan het doen, wat hij zelf net niet kon doen. Teamwork.

"Perfect zelfs." Deelde Kenneth koeltjes mee terwijl hij ieder direct en indirect belangrijk detail aan de dame aan het observeren was. Hij wist namelijk dat studenten niet heel arrogant zijn over hun eigen kunnen. Meestal dan. Een expert zou ze één antwoord kunnen verschaffen met het idee dat dat het perfecte antwoord zou zijn, maar een student zou ze meerdere opties kunnen geven. Puur omdat ze wellicht niet durft te zeggen dat ze alles perfect weet.

Kenneth ging wat dichter bij Cecille staan en wenkte de brunette naar zich toe. Het was een tijd om te handelen. Een tijd om serieus te zijn. Tsak tsak. "Ze heeft een mes." Fluisterde hij Cecille toe. Ja, hij had het wel gezien. Er stak er een onderaan bij haar spijkerbroek. Het was moeilijk te zien, maar gelukkig was het gelukt. "Pleinvrees." Voegde hij er nog aan toe als rede voor haar bezit van een wapen. Veel meer kon hij helaas niet zeggen. Ze stond alweer bij hen. Afwachtend.