Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Kenneth had op het moment enkel oog voor de Brunette, die schijnbaar Viktoria heette, en het doel. Een benauwde tunnelvisie zorgde ervoor dat hij zowel de fysieke responsen van Cecille niet opving, als dat hij er niet aan dacht om zich voor te stellen. Maar als hij er wel aan zou hebben gedacht zou hij het niet eens belangrijk genoeg hebben gevonden. "Waarom is deze ruimte gemaakt zoals die is?" Hij móést het weten. Er moest logica zitten achter het design. En als ze die wisten konden ze wellicht verder. Maar misschien was het ook wel belangrijk om vriendjes te maken? Neh, vast niet.

Tijdens het luisteren zag Kenneth dat ze steeds meer onder het wateroppervlak verdwenen. Hier kon Viktoria ook mooi over vertellen. Maar hij wist te weinig over architectuur om alles perfect te begrijpen. Hij had bepaalde handigheidjes opgeslagen, maar dit was net even wat te ver. Niet interessant ook als je het hem vroeg. Maar punten zoals: "Waterdicht." "Bolstructuur.", had iets te maken met de druk die een gebouw aan kan, en "Zitplaatsen." Brachten hen al heel ver. Inderdaad, wat nou als het een kamer was met een dubbelfunctie. Konden de stoelen dan ook een dubbelfunctie hebben. Hij keek Cecille fronsend aan. "We kunnen maar beter gaan zitten." Hij wist uiteraard nog niet welke functie de stoelen hadden, maar hij vermoedde dat ze er maar beter snel op konden gaan zitten.

Aha, dit ging ineens heel gemakkelijk. De twee dames gingen al zitten. En natuurlijk nam Kenneth plaats naast zijn blonde kompaan. Cecille vroeg wat er nu moest gaan gebeuren. Kenneth keek kort naar waar iedereen was en gaf toen antwoord. "Iedereen zit op een stoel, dus het kan ieder moment beginnen nu." En ja hoor, op de plek waar eerder ook al een video verscheen, verscheen er nu weer een. "Bingo." Zei Kenneth zachtjes, waarna hij weer in de paarse kijkers van de blondine keek. "Ik vermoed dat er nu meer duidelijk wordt."

Het was inderdaad niet een van zijn meest solide conclusie. De enige reden dat hij er op af ging was vanwege de balans van waarschijnlijkheid. En de waarschijnlijkheid dat de stoelen er geplaatst waren om op te zitten, plus het feit dat er evenveel mensen als stoelen maakte deze conclusie nou eenmaal het meest plausibel. En Kenneth zou liegen als hij op zijn minst niet ten minste een beetje opgelucht was. Maar dat was bij hem natuurlijk nergens aan af te lezen. Concentratie. "Welkom lieve mensen," Oh mijn Arceus wat een kwatsch. "Jullie vragen je natuurlijk af wat er gaan gebeuren. Dus dat ga ik maar even vertellen." Kenneth hield zijn handen steviger vast aan de stoelleuning. Die man moest eens to the point komen. Hij hield er niet van om te wachten op belangrijke informatie. Dit voelde voor hem dan ook als een eeuwigheid. "Jullie zijn onderweg naar een eiland. En verder zeg ik lekker niets hihihi." Het scherm ging uit. "Uitvinden of er ook een terugweg gaat zijn is onze prioriteit." Fluisterde hij Cecille toe. Veiligheid kwam voorop.. als het om een groep mensen ging.. anders kon Kenneth nog best wel eens overconfident zijn.

Hij kon het dus absoluut niet uitstaan dat iemand door hem heen sprak. Kenneth's automatische reactie daarop was stilte. Hij zou niks meer zeggen. En iedereen negeren. Dat verdien je. Als je praat doe je dat met een doel, en dan is iemand bewust je acties aan het saboteren. Nee danku! Maar horen deed hij wel. En dat ging over Cecille die wilde weten wat voor eiland. Ze snapte toch wel dat ze niet naar een eiland ging waar de autoriteiten van wisten ey? Achja, dat ging Kenneth haar niet uitleggen nu. Doei. Het was Viktoria die antwoord gaf. "Ik denk die daar." Zei ze wijzend naar een eiland dat steeds dichterbij kwam.

Kenneth staarde naar de rugleuning voor hem terwijl hij bewegingsloos bleef zitten. Altijd hetzelfde liedje.. Maar ze had ook eigenlijk wel gelijk. Hij had nog helemaal NIKS opgelost. Als hij iemand anders was had hij ook niet naar zichzelf geluisterd. Want geef toe.. Wat kon hij nou helemaal? Hij had nét twee badges.. Zo veel mensen hadden badges! Hij had niet eens zijn middelbare school afgemaakt! En zijn Blastoise was een mietje.. En zijn Gardevoir was net een meisje van zestien.. En dat kwam allemaal door hemzelf. En hij was een verschrikkelijk mens, alleen al omdat hij zo negatief dacht over zijn eigen pokemon. Deze negatieve gedachtes paralyseerde Kenneth. Bitterheid was een verdovingsmiddel. Hij had ook eigenlijk helemaal geen zin meer om zijn leven te redden. Want waar zou hij het voor doen? Hij had geen lange termijnsdoelen.. Was er ergens in de toekomst iets waar hij het voor zou doen? Iets dat waarde zou kunnen geven aan het leven? Zelfs Nala leek in zijn ogen even onbelangrijk. Als ze hem beter zou leren kennen zou ze toch zijn vriendinnetje niet willen worden.. Dat voorspelde hij ten minste. Hij had natuurlijk niks dat dat bewees, maar hey, hij zat nu op het moment ook niet bepaald lekker in zijn vel. Dat verstoorde zijn gedachte best wel.

De negatieve gedachten over zichzelf waren kreupelend. En in zijn ogen waren het nog niet eens gedachten. Hij was simpelweg feiten aan het opnoemen. Ieder ding waar hij zichzelf niet voor kon uitstaan was gewoon waar. Wie kon daar nu tegen debatteren? Hij werd er dus ook alleen maar geïrriteerd van toen Cecille bij hen kwam staan en ging praten. "Wat wilt ze nou? Laten zien dat ze alles zó goed kan ofzo? Kijk mij, ik ben Cecille en ik ben geweldig, iedereen mag mij en ik ben zo aardig. Kijk eens wat voor een goed persoon ik ben. Ik heb zo super veel geleerd, want ik wil mezelf verbeteren. Kijk eens hoe goed ik kan toegeven dat ik maar een mens ben. Mensen waarderen mijn menselijkheid en mijn nederigheid." Dit.. waren.. complimenten?? Maar dan anders ofzo. Het was in ieder geval een gelukje voor Kenneth dat dit enkel gedachten waren. Als hij dit hardop had gezegd had het de situatie niet geholpen. Al vond hij de situatie nu al vrij hopeloos. Nouja.. hij zag er eigenlijk gewoon geen punt in om dit drama op te lossen. Hij besloot dan maar zijn blik op de rugleuning van de stoel voor hem te houden en simpelweg zijn duim omhoog te steken. Hij had echt helemaal geen zin om meer te doen dan dat. Ze moesten immers toch wachten totdat ze aan zouden komen. Voordat dat zou gebeuren konden ze toch niet uit deze koepel gaan.