Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Hij werd aangesproken. En hij wist niet.. waarom dat zo onbekend aanvoelde. Hij keek Viktoria aan en zei met een bleek neutraal gezicht. "We redden hier ons wel uit." Hij was niet eens aan het liegen ofzo. Hij was daadwerkelijk gewend zijn lichaam soms te vergeten. Ze keek bezorgd naar hem. Dat soort dingen kon hij als geen ander opmerken. Hij voelde zich wel ineens heel geïntimideerd toen Cecille zich omdraaide en naar hem keek. Al die aandacht ineens. Ga weg! Hij had niets fout gedaan! Hij hoefde niet in het middelpunt van de belangstelling te staan. Roderick botste per ongeluk bij het lopen tegen hem aan. Kenneth sprong daardoor opzij en balde zijn vuisten in een perfecte bokshouding. Ja Cecille, perfect. Hoe vinde gij die? "Pas op hè!" Zei hij iets té venijnig.

Pas nu kon hij inzien dat zijn reactie een tikkeltje overdreven was en dat maakte hem toch wat meer nerveus. Oh dear en Cecille.. die was iets te direct voor hem op dit moment. Hij liet zijn vuisten een centimeter door Cecille dalen waarna hij zijn handen open gooide en haar handen probeerde weg te wapperen. "Ik.. gewoon.. ruimte alsjeblieft." Hij deed zijn ogen even dicht. Hij vond de situatie niet fijn nu. Roderick snapte gek genoeg als enige van de mensen -nu- dat een stap naar achteren zetten de beste zet was. Het was net alsof de Pokémon die iedereen toegewezen had gekregen hun tijdelijke trainers vrij goed begrepen. Dat leek -voor de opmerkende personen onder ons- ook nog een klein beetje te helpen. Soms hebben mensen gewoon even ruimte en rust nodig als ze niet helemaal lekker in hun vel zitten.

Kenneth keek haar gewoon weer neutraal aan. Zijn bleekheid was ook weer even weg. Hij knikte. Ja pauze whatever. Dat deed hij toch nooit. En iets anders wat hij niet vaak deed was sorry zeggen. En nu was eigenlijk best een mooi moment om zich even beleefd te verontschuldigen, maar die kans liet hij liggen. Roderick was dan weer wat levendiger naar Cecille toe. Die knikte wat meer geanimeerd naar haar en stak voorzichtig een duim omhoog. "Okidoki." Meldde Viktoria. En nu viel Kenneth ook op dat zij geen Pokémon bij zich had. "Welke Pokémon heb jij eigenlijk?" Hij was direct. En dat was nodig. Hij wilde om strategische redenen weten welke Pokémon er aan hun kant stonden. "Ik durfde mijn Pokéball eigenlijk niet open te doen." Dit was een rare wandeling. Maar ze kwamen in ieder geval dichter bij het kasteel. Daar kon Kenneth eigenlijk allang niet meer op wachten.

Kenneth deed moeite te begrijpen wat er gebeurde tussen de dames. Maar al zou zijn leven er van af hangen, kon hij er niet achter komen. Ze waren IETS aan het communiceren. Maar hij snapte niet helemaal wat. Humor was sowieso niet echt zijn ding. Heel af en toe maakte hij per ongeluk eens een grapje. Maar.. niet zoals Cecille natuurlijk. En toen zei ze iets over een troef. En Kenneth snapte echt wel wat dat betekende.. maar hij snapte niet waarom dit werd gezegd, ná dat rare gedoe. Maargoed, de strategische waarde van Viktoria's pokemon was dus dat het zo'n verassing zou zijn, dat ze het zelf niet eens zouden weten. Dan kon niemand anders van hen aflezen wat hun troef zou zijn. Of dat er überhaupt een troef zou zijn. Hij hield zich maar even stil dan. Er was geen noodzaak om nu iets te zeggen. Het kasteel kwam namelijk dichterbij en zijn handen trilden minder. Het was Roderick die nu juist op de voorgrond trad. Hij liep namelijk wat dichter naar Kenneth toe en tikte vragen op zijn Pokéball. Alsof hij wilde vragen of hij weer naar binnen mocht.

Mooi synchroon met Cecille liet Kenneth ook zijn gedwongen maatje terugkeren naar zijn Pokéball. Het was misschien nadelig om teamgenoten te missen, maar een onwillige teamgenoot is erger dan helemaal geen. Liever links dan rechts, ook al was het Kasteel rechtdoor. En erg dichtbij. Geen trillende handen meer, geen warrige gedachtes meer. Het spel begint. Kenneth was niet zo van het uiten van emoties, maar zijn ogen waren toch wel een beetje aan het glinsteren nu. Even de informatie langsgaan. "Puzzelspel. Eiland. Kasteel. Gevaren. Geen eigen Pokémon. Het is duidelijk dat hier iemand de boel onder controle wilde hebben en houden. En dat lukt. Werkelijk alles hier leidt de deelnemers naar één punt." Dacht hij. "Hierbinnen wordt de Grand Finale gespeeld." Zei Kenneth zeker van zijn zaak. Nu alleen nog binnen zien te komen. Er leek in ieder geval geen deur te zijn.

Viktoria nam nog even de tijd om het gebouw wat beter in zich op te nemen. Ze liep heen en weer en keek meerdere malen verward uit haar ogen. "Niemand zou op deze manier een gebouw kunnen maken. Dit bouwwerk kan niet van steen zijn. Dan zou het meteen in elkaar storten." Dit triggerde Kenneth meteen. "Het is geen gebouw." Mompelde hij. Hij liep direct naar een van de muren en klopte erop. "Het klinkt metaal.." En toen begon de grond te beven. Al snel werd het duidelijk dat er een enorm grote metalen plaat onder het zand verscholen ging. "Daarom konden er hier dus geen planten groeien." Merkte Kenneth onnodig op in zijn gedachten. De plaat waar ze opstonden rees omhoog. Waarschijnlijk naar de ingang op de eerste verdieping. "Geef me jullie handen snel!" Hij reikte naar de handen van de dames, niemand ging hier van af vallen!

Je zou het misschien niet zeggen, maar Kenneth kan soms een snufje van dramatique niet weerstaan in zijn maffe avonturen. Dit begon er écht op te lijken! "We worden hartelijk onthaald door onze gastheer en/of gastvrouw." Niemand had ooit gezegd dat hij 'goed' was in dramatique. Hij vond het soms gewoon onweerstaanbaar. Met moeite bleef hij rechtop staan, maar door de hulp van de twee dames lukte het aardig. En zoals verwacht stopte het platform inderdaad bij de eerste verdieping. Er was niet duidelijk een deur te zien, maar een soort garagepoort ging open. Het eerste dat ze konden zien was een klassiek ontworpen gang met een rood tapijt en kroonluchters en verschillende kastjes aan de zijkanten van de gang. Waarschijnlijk ook nog ergens schilderijen. Het tweede dat ze konden zien waren twee Bisharp en een Aggron die naar ze toe kwamen lopen. Kenneth wilde nog geen overhaaste conclusies maken over de intenties van de Pokémon, dus hij hield ze maar strak in de gaten. De spanning was hoog en hij was klaar om op ieder moment toe te slaan.