Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Sprak Cecille nu ineens Noors? Kenneth besloot dat maar even te onthouden. Dat kon eventueel ooit nog wel eens handig zijn. Noorse morsecodes ofzo. Niet dat die bestaan, maar toch. Of wacht eens even.. had Cecille haar gil iets gedaan met de helikopter? Want ze stegen weer op. Wat was er gebeurd? Kenneth keek even om. "Oh for Muk's sake.." Hij zag een geschrokken Viktoria met haar handen op haar mond terwijl ze naar beneden keek. Toen hij zelf naar beneden keek kon hij enkel een grote plons zien. Gevonden! Kenneth landde de helilopter aan de rand van de rivier en stapte snel uit. "Niet loslaten." Overbodig? Nee, in Kenneth's hoofd niet. Hij had wel vaker domme dingen bij mensen gezien die in paniek waren. Hij kon geen uitzondering maken. Instinctief greep hij naar de Pokéball van Wiggins toen hij zich realiseerde dat hun Pokéballs niet werkte hier. Dan maar tijd voor iets anders. Even zien.. Rivier. Stroming. Steen. Midden in de rivier. Hadden ze een touw? Nee. Hadden ze een Pokémon die sterk genoeg was om Cecille uit het water te trekken? Nee. Konden ze met gemak een brug bouwen? .. Misschien.. Met de cirkelzaag.. ".. 5 minuutjes." Schatte Kenneth in. Hij liep naar de helikopter en schroefde de cirkelzaag los. Daarna liep hij naar een boom die achter Cecille te vinden was en bogen er eens lekker op los te zagen. Zijn Monferno keek met respect toe, respect voor hoe goed Kenneth het hoofd koel hield.

"Timbur!" Riep Kenneth ter verduidelijking dat de boom ging omvallen. Hij had echter wel zaagsel in zijn ogen gekregen. Dat krijg je als je geen veiligheidsbril draagt. Maarja, het moest nu eenmaal. Veel meer tijd had hij Cecille niet meer gegeven, hij kon namelijk best wel zien hoe ze aan het strugglen was nu dat hij zijn ogen van de boom af kon halen. "Roderick," Zo noemde hij de Monferno nu officieel. "Houdt de boomstam aan deze kant vast." Roderick deed zijn ding en Kenneth liep de boomstam op. Dat was nu een brug geworden naar beide kanten van de rivier. Kenneth ging op het midden van de stam liggen. "Laat maar Los." Zei hij tegen Cecille en hij zette zijn armen al klaar om haar vast te grijpen.

Kenneth beet zijn tanden op elkaar toen hij de rechter hand van Cecille greep met zijn ene hand, en haar onder arm met zijn andere hand. "Beetje meewerken." Zei hij toen hij Cecille omhoog probeerde te trekken EN zijn balans te houden zodat hij zelf niet in het water zou mieteren. Ondertussen was Roderick zijn uiterste best aan het doen om de boomstam recht te houden. Als die nu onverhoop zou gaan rollen, dan zou dat nog een dik probleem kunnen worden. Dat begreep hij meteen toen Kenneth er naar vroeg. Hij zag hoe de twee tegen het water aan het vechten waren. Was dit hoe normale mensen met gekke situaties omgingen?

Het was zó.. heerlijk als mensen gewoon naar hem luisterde. Alles ging gewoon zo veel makkelijker als mensen zijn uitspraken als godsgezang zagen. Nee grapje, zo arrogant was hij niet. Maar het ging wel lekker vlot op deze manier. Cecille bevond zich dan op een gegeven moment op de boomstam en om er zeker van te zijn dat hij er niet af ging vallen ging Kenneth op handen en knieën staan. En daarnaast.. zijn enkel deed nog zeer, dusja, het was om twee redenen eigenlijk wel slim om dit te doen. "Alles okay?" Vroeg Kenneth nog. Nacontrole, het was belangrijk. Ook nu. Als Cecille nog drie liter water in haar longen zou hebben zitten, dan konden ze nog even niet verder gaan. Obviously.

Dubbele signalen. Een duim omhoog en een grimas. Tja Kenneth, als je data niet zuiver is dan kun je geen conclusies trekken. Wat wilde je ook alweer bereiken? Ohja, iedereen op vaste grond krijgen. Well.. dan kon hij dus op zich gaan wachten tot Cecille gereed was om te gaan bewegen. Kon hij een snellere optie verzinnen? Moesten de Pokémon haar gaan halen? Nee, te gevaarlijk. Moest Viktoria komen helpen? Nee, te riskant. Kon hij haar duwen? Nope. Well.. wachten dus. "Doe rustig aan maar wees wel snel." Zei hij rustig. Wauw, nu begon hij zelf ook dubbele signalen te geven. Misschien werd hij.. ongeduldig? Hela hola.. Kenneth is ongeduldig? Wil je zo graag naar het kasteel dan? Op een bepaalde manier is dat wel schattig.

Aaargh! Whyyyy?! Boooriiiing! Het duurde zooooooo lang. Kenneth was ook letterlijk blij toen ze door konden gaan. Glimlach. Halve seconde. "Mooi." Dat kon er natuurlijk op wijzen dat hij blij was dat ze zich weer beter voelde.. maar eigenlijk was hij gewoon blij dat ze weer door konden gaan. Wat een andrenalinerush. Hij had niet eens meer de behoefte om uh.. nouja een dinges te gebruiken. "De truc is om je handen en knieën ten alle tijden tegen de boomstam te houden als je je verplaatst. Anders kun je uitglijden." Hij zei het maar even, voordat het nóg langer ging duren. Als ze nu weer ging uitglijden dan kon Kenneth er niet meer zeker van zijn dat hij haar ging helpen. Zijn nieuwsgierigheid werd nu wel heel erg sterk. Roderic keek opzij en zag Felix. Hij.. wist niet eens waarom Felix er was.. en nu dat hij erbij stil stond.. wist hij niet eens waarom hij er zelf was. Is het nu echt de tijd voor levensvragen?

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Was dat nou een glimlach? Van Kenneth? Cecille knipperde verbaasd met haar ogen. Was ze nu aan het ijlen? Misschien was ze toch niet helemaal in orde. De blondine zei er echter niets van, want ook zij wilde eigenlijk wel weer terug aan wal komen. Hoogtevrees hebben was al meer dan genoeg angsten voor Cecille. Om er ook nog watervrees bij te hebben ging haar toch echt een stapje te ver. Kenneth legde uit hoe ze het makkelijkst terug naar vaste grond kon komen en hoewel ze normaal gezien haar focus bij een uitleg snel verloor, lukte het haar dit keer om lang genoeg te kunnen luisteren. Waarschijnlijk omdat haar leven nog steeds op het spel stond. Die gedachte deed dingen met je. “Got it,” reageerde de blondine kort maar krachtig. Om dat nog duidelijker over te laten komen bleef ze ook op handen en knieën zitten zodat ze verder konden.

OOC: Ik zag het voor me dat Kenneth voorop moet, maar als dat niet zo is dan kan je doen dat Cecille al in beweging komt

Er kwam beweging in de gouden bal van spieren die ze Cecille noemen. Hij zag hoe ze zijn instructies opvolgde en voor hem uit waggelde. Hij begon hetzelfde te doen. Dit gaf hem even tijd om bepaalde dingen eens goed te bekijken. Het kasteel bijvoorbeeld. Het had een heel apart design. Kon men het dan wel een kasteel noemen? Er leek enkel een eerste, tweede en derde verdieping te zijn. Maar geen begane grond. Het was vooral een bouwwerk met bruggen. En de vijf torens die er stonden waren zeer smal. Het irriteerde hem dat hij met die informatie nu nog niks kon. Maar zoals een opmerkzame jongeman als Kenneth heel goed kan, schudde hij de irritatie van zich af. Hij wist van zichzelf dat een geïrriteerde Kenneth denkfouten maakt. En toen.. kwam er een gedachte in zich op.. als dit zó gevaarlijk was? Dan waarom was zijn vader en zijn squadteam nog niet gekomen om hem op te komen halen? De enige verklaring kon zijn dat iemand de technologie bezat om helemaal van de radar af te kunnen komen. Maar waarom? Er was iets waardoor hun eigen pokeballs niet werkte.. maar als je zulk soort technologie bezit.. waarom ga je dan een gek puzzelspel doen? Het was gewoon nog niet logisch in zijn hoofd. Kenneth stapte van de boomstam af en knikte naar Roderick. Dat was stap 1 om duidelijk te maken dat de aappokemon het goed had gedaan. En pas toen viel hem nog iets gekkers op.. het kasteel was omringd door een woestijn. "Fata Morgana?" Nee! Dat kon niet! Dat mocht niet! Als dat waar was was hier niks echt! En Kenneth was zich er net zo op aan het verheugen! Maar Kenneth, wees gerust. Je weet het nog niet, maar het is geen Fata Morgana.

Fata Morgana. Fata Morgana. Fata Morgana. Fata Morwatte. Morwatte? Wat is een Morwat? Een Pokémon? "Waar heb je het over?" Vroeg hij, niet doorhebbende dat Cecille allang weer iets anders had gezegd. Dit maal over dat ze naar het kasteel moesten. "Uh ja." Voegde hij er snel aan toe, toen hij doorkreeg dat ze daar naar gevraagd had. Hij keek op tegen de wandeling naar het Kasteel toe. Zijn enkel deed nog steeds pijn. En het ging waarschijnlijk minder vlot als dat hij graag zou willen. Al die tegenslag deed veroorzaken dat hij behoefte kreeg aan een oppepper. Maar hij had op dit moment geen tijd, en geen ruimte, om even wat privacy te krijgen. Oh nee. Trillende klamme handen. Hij stopte ze maar vlug in zijn zakken. Dat deed hij normaal nooit. Hopelijk viel het niet op. "Iedereen, goed kijken of je een ingang vindt." Gezien het design van het kasteel was dat wel nodig.