Viva la Creative! [+Kenneth Brine]

Hoe lang hij nog voor Cecille uit zou kunnen rennen wist hij niet, als een van hen die smeerkees maar vond. Dat was het belangrijkste. Maar oh jee, het was wel erg druk bij deze tentoonstelling. Gelukkig was Kenneth een magere jongen en had wat minder moeite om langs alle mensen te komen. Echter was hij ook wel weer zo iemand die over opgezette namaak pokemon sprong en onder fossielen door schoof om te komen waar hij wilde zijn. En ineens hoorde hij Cecille zich luid verontschuldigen. Aha, dus ze was hier wel ergens. Kenneth rende een wenteltrap op dat leidde naar een soort brug waar je tussen de opgehangen vliegende pokemon kon lopen en keek naar beneden of hij de jongen kon zien. "Cecille! De Tyrantrum!" Riep hij keihard om aan het geven dat ze daar moest zijn.

Cecille maakte een opmerking en ging op het doel af. Kenneth kon dit zien. Een deel van de bezoekers konden zien wat er aan de hand was en hielden zich stil. Door deze vermindering van bijgeluid kon Kenneth enigszins meeluisteren met de twee. Ok, dus iets met ontsnappen en een tuin. En zoef! De jongen rende weg. Kenneth kon met geen mogelijkheid nu nog snel achter hem aan kijken. In de hoop een nieuwe oplossing te vinden keek hij om zich heen. Super! Aan de muur tegenover de brug waar hij op stond was een open raam aanwezig. "Ik zie je daar!" Riep hij zo hard mogelijk zodat Cecille het horen kon. Vervolgens sprong hij naar een Aerodactyl die aan het plafond hing en probeerde erop te staan. Daarna zwaaide hij heen en weer om naar de Archeops te springen. En met een laatste zwaai gooide hij zich door het open raam. Helaas had hij niet aan zijn landing gedacht. Oeps. Hij nam een pokeball in zijn handen en liet zo snel mogelijk Ek tevoorschijn komen. "Psychic!" En nét voor Kenneth plat met zijn gezicht de grond op zou plantten stopte de Metagross zijn val en zette hem rechtop op de grond. Echter een complimentje naar zijn pokemon kwam er niet. Hij was te druk met deuren zoeken. Er moest namelijk een logische deur zijn waar de jongen uit zou komen sprinten. Hm.. hoe zat het ook alweer met de architectuur van het gebouw?

Oh je dacht dat ik het enkel over deuren had? Nee joh grapjas! Nee, er was hierbuiten ook een doolhof. Dat waren de in- en uitgangen waar over gesproken werd. En voor zoiets als dit was er maar één oplossing. Cheaten! Ek werd vervangen door Hermes en Kenneth stapte op. Op de rug van de Skarmory vloog hij over het doolhof rond om te kijken of hij iemand kon zien. Hij kon niet heel ver van de muren van het gebouw af zijn na de korte tijd van zijn sprint. Kenneth hield zich daarom maar wat meer bij de muren. Hij zag nu ook pas dat het best een groot doolhof was. Hij moest naar iets met een zwarte hoody vinden. Achja, misschien zou Cecille hem wel zien vliegen.. Even verder zoeken dus.

Hij kon werkelijk niemand met een hoody zien. Die smeerkees kon zich nog goed verstoppen ook. Maar! Zie daar! Een gele verschijning op een van de muren! Kenneth stuurde zijn Skarmory die richting op en zag al vrij gauw hoe Cecille de jongen te pakken had. Hij bleef er nog even boven cirkelen voor het geval de jongen het voor elkaar zou krijgen om weg te sprinten. Maar waarom had hij hem niet eerder zien lopen? Toch wel vreemd hoor. Maar ineens werd er veel duidelijk. De jongen kreeg een glimlach en begon te lachen. Vervolgens veranderde hij van vorm, terug in een Zoroark. En nog erger.. eentje zonder enig significant voorwerp. Een afleidingsmanouvre! Kenneth zei een kort scheldwoord alvorens hij weer naar een van de ingangen vloog. Wellicht dat hij beter wat had kunnen zeggen tegen Cecille, maar samenwerken was nou eenmaal iets dat niet automatisch in hem op kwam. Dus het ging nu maar even zo.

Hij wilde als allereerste de vooringang van het gebouw bekijken om te zien of ze misschien al ontsnapt waren. Hij stuurde Hermes zodat hij over het gebouw zou vliegen. Maar het wilde niet lukken. Er stonden twee figuren op het dak van het museum. Hij wilde zijn meest betrouwbare zintuig inzetten, zicht, maar ook dit werd hem niet gegund. Hij had graag willen zien wie de twee waren, maar nee. Het enige dat duidelijk was, was dat de twee beide een Pidgeotto bij zich hadden die beide Tailwind gebruikten. Kenneth en Hermes werden naar achteren gegooid. De twee figuren vlogen weg. Tijdens het vallen werd Hermes door de aanval naar zijn pokeball gestuurd en viel Kenneth weer in het doolhof. Voor de voeten van Cecille. Ouch.

Een geschrokken Cecille hurkte naast hem neer en vroeg of alles ok was. En Kenneth zou Kenneth niet zijn geweest als hij dit voorval niet zou laten voor doen als iets normaals. Hij kwam overeind en keek haar glimlachend aan. "Ik weet hoe ik moet vallen." Hij klopte het zand van zijn kleren af. "Bewusteloze mensen die meegenomen worden met orkanen overleven hun val meestal, omdat ze hun spieren ontspannen laten. Het was enkel een kwestie van ontspannen en ik ben ok." Zijn blik werd weer neutraal. Hij kon nu wel zo mooi praten maar dat gold eigenlijk alleen voor zijn botten, voor de rest van zijn organen moest hij uitkijken. Een klap kon schade veroorzaken. Maar dat hoefde Cecille natuurlijk niet te weten.

Hij keek haar aan, maar niet per se voor sociaal gedrag. Nee, hij moest even een plek hebben om de foto van het doolhof, die hij in zijn hoofd had gemaakt, naar voren te halen. "Eerste twee rechts." Bij de eerste stap in die richting voelde hij een pijnlijke steek in zijn enkel. Achja, daar moest hij later maar aandacht aan besteden.

Hij was schijnbaar onbedoeld grappig geweest. Maarja, als hij grappig was, dan was dat altijd onbedoeld. Verder vroeg de blondine nog of hij een fotografisch geheugen had tijdens het lopen. "Correct." Zei hij neutraal. Hij was namelijk meer aan het denken over hoe Cecille dat zou moeten weten. Was haar aandacht in de tussentijd niet ergens anders geweest? Hij moest in de komende dagen maar eens uitzoeken hoe het zat met haar brein.

"Kijk eens aan." Zei hij wijzend naar de deur. "Tijd om verder te gaan met boeven vangen." Echter sprintte hij deze keer niet. Hij bleef gewoon lopen. Zijn enkel was nu niet bepaald pijnloos om het zo maar even te zeggen. Maar als het moest vond hij wel een andere manier. Schijnbaar had Cecille de twee figuren op het dak niet opgemerkt. Voor nu zei hij er even niets over. Hij moest eerst nog zien of er een connectie zat tussen de twee voorvallen.