Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Cecille was uiteraard minder moe dan hij was nu en vertelde dat ze de muziek ook al had gehoord. Vervolgens klonk er een deskundigheidsvraag van haar kant. Hij ging weer rechtop staan en wreef beide handen van boven naar beneden over zijn gezicht om vervolgens serieus antwoord te geven. "Hmm," Begon hij, waarna hij zijn wenkbrauwen ophaalden. "Ze zingt in ieder geval 'Someday my prince will come'." Hij tapte een paar keer met zijn rechter voet op de grond om mee te gaan met de muziek. "Maar dit is een.. Ukelele versie?" Hij hoorde helemaal geen andere instrumenten. Oh wauw, hij hield van dat soort minimalisme. "Ze heeft een hele mooie stem ook hoor ik." Knipoogde hij naar Cecille.

Hij werd een casanova genoemd en werd onder de poort door naar het podium gesleurd. Dit had hij op zich allemaal prima gevonden, waren het niet dat hij, toen hij weer werd losgelaten, niet kon stoppen met rennen en door sjeesde naar het podium. Hij viel daardoor recht voor de voeten van de zangeres die daar stond.

Ze had kort rood haar en een jurkje met bloemetjes erop aan. Daarnaast droeg ze een bloemetjeskroon. Ze had natuurlijk een Ukelele in haar handen en nu ook, door onze 'casanova' een grijns op haar gezicht. "Normaal gooien mensen met met bloemen en geld, maar dit vind ik leuker." Zei ze waarna ze een knipoog in zijn richting gaf. En er klonk een applaus.



OOC: deze keer kun je ook gerust vanalles invullen hoor ;)

Het ging hem allemaal een beetje te snel en snapte dus niet helemaal goed wat er allemaal gebeurde. Hij werd letterlijk door Cecille de realiteit in getrokken. Ze had hem namelijk aan zijn kraag omhoog geholpen. "Geen.." -kuch- "probleem Cecille." Hij had zich niet echt bezeerd. Als je zo onhandig als hij was, dan kende je ondertussen haarfijn alle trucjes om goed te vallen. De zangeres keek jaloers naar hen. "Oh," Zei ze toen ze haar hoofd keerde en van het podium stapte. "Ik wist niet dat hij van jou was." Hij werd rood. Wat zei ze nu? Zo leek het toch niet? Hij had eerder gedacht dat ze als broer en zus zouden overkomen. Of gewoon vrienden. Had hij nu een kans verpest? Bah wat vervelend. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en begon met zijn voet te wiebelen. Normaal wist hij altijd wel iets te zeggen, maar nu ontschoten de woorden hem.

De dame haalde haar wenkbrauw op toen Cecille vertelde dat ze al bezet was. "Is that so?" Zei ze een beetje achterdochtig. En ondanks dat dit gesprek voor het drietal erg belangrijk was, kon het publiek dit intermezzo niet waarderen. Hij kon wel door de grond zakken nu. Hij hield er dus niet zo van als alles zo snel ging. En dit koppelspel dat Cecille speelde ging hem ook wel heel erg snel. Maar toen de blondine begon over een optreden keek hij haar enthousiast aan. En daarna keek hij enthousiast naar de zangeres. Ze leek wel gecharmeerd van zijn kinderlijk enthousiasme en greep zijn hand. "Vooruit dan." -knipoog-. Ze begeleide hem het podium op en ze gingen staan. En om te voorkomen dat hij iets stoms zou doen ging hij maar meteen over in artiest-modus. Hij zette zijn Keyboard set op en keek de zangeres vervolgens vragend aan. Ze liet haar ogen over heel JP glijden en kreeg een glimlachje. "En nu gaan we La Vie en Rose spelen." Zei ze toen kalmpjes.

De hint kwam in ieder geval niet bij hem aan. Wat dat betreft merkte hij signalen nooit op. In plaats daarvan begon hij gewoon te spelen. Vervolgens zette zij ook in en begon te zingen. Ze keek hem aan. "Des yeux qui font baisser les miens" Hij zelf kende de letterlijke vertaling van de tekst eigenlijk niet. Alleen het stukje La Vie en Rose. Dat betekende 'het leven door een roze bril'. Hij had het nummer wel vaak gehoord toen hij nog in Lumiose woonde, maar echt veel begreep hij er toen ook al niet van. Hij vond het wel echt heel leuk om Cecille enthousiast te horen roepen.

Zonder dat hij het echt door had, had zij nog meerdere malen suggestieve bewegingen en gebaren naar hem gemaakt. Maar hij was bezig met de muziek. Hij was er helemaal in opgezogen. En bij de "Et dès que je t'aperçois. Alors je sens en moi. Mon coeur qui bat." Kwam ze kort bij hem en gaf hem een zoen op zijn wang. Daar schrok hij van en trapte zelfs bijna zijn keyboard set om. Hij keek vlug haar kant op met verbaasde, maar tegelijkertijd ook hoopvolle ogen. Het publiek begon te klappen. Het waren vooral de dames die het hardst klapten. Die hadden dit schouwspel erg leuk gevonden. De mannen hadden een wat meer jaloerse uitdrukking.

Een joelende Cecille brak hem even uit de trans waarin hij zat na de blijk van affectie die de zangeres had getoond. Hij schudde snel zijn hoofd en stond op. Vervolgens maakte hij een buiging en de zangeres begon te giechelen. "Dag allemaal!" Riep ze en greep hem bij de hand om vervolgens samen van het podium af te rennen.