Cooking 101[+Björn]

_{Een workshop. Ja, de Elite Agent van TR had als enige vorm van incognito een koksmuts op en een bril opgedaan, eerder voor de outfit dan voor zijn ogen zelf. Geleerd van de afgelopen maanden dat hij een erg uitgedoofd vuurtje was om amper zijn oude ambities achter te gaan, had hij eindelijk de stap genomen om buiten TR kooklessen te gaan geven. Eens had hij een geslaagde kookles aan een zekere cowgirl gegeven maar waarom niet nou met een groter publiek voor zich? Al herkende hij de meeste vanuit de organisatie, toch zaten een paar onschuldige lui tussen en voor dit soort dingen had hij er geen problemen mee. Een bril en koksmuts deed verrassend veel. Met zijn armen inmiddels over elkaar, de restanten van een risotto op zijn bureau, liep hij langs de tafels van zijn studenten van diverse leeftijden, en inspecteerde hun acties. Sommige waren nog bezig met pure voorbereiding en bereiding en achterin zag hij dat een tweetal al bijna klaar was. “Gooi er nou even een snufje meer peper in, James!” riep hij naar de doodnerveuze knul die geen idee lek te hebben wat hij deed, waarna hij langs blondie liep en zijn werkwijze inspecteerde. “Hoe staat het ermee?”}

_{Eerst besloot hij maar naar zijn woorden te luisteren, voordat hij zijn risotto zou bekijken en hij had twijfelachtig gereageerd en beweerde de instructies gevolgd te hebben. Zijn blik van de niet al te veel jongere knul teveel afwijkend, nam hij de risotto tot zich op, en hoewel het veel beter kon was het niet perse ‘mislukt’ of overgebakken, het zou de goede kant op gaan, zeker voor een eerste keer. In tegenstelling tot zijn held, Gordon Ramsey werkte hij met amateurs en kon hij onmogelijk verwachten dat ze fatsoenlijk te werk gingen met hun gerecht en-
Klang….
”Ugh… Ga je ook zo om met je laptop? Nou dan, hup, maak het schoon en ga verder!” Hun spullen. Ja, hij werkte niet met de beste mensen maar het bleef een workshop en hij kon niet verwachten dat ze het gelijk goed zouden doen. Maar goed, Björn leek in zijn ooghoek een paar bloemen te pakken en met een glimlach, greep hij een houten soeplepel om vervolgens hard tegen een pan te slaan. ”Even opletten iedereen! Verzamel heel even je een tel hier!” riep Ciro rond, waarna hij geamuseerd Björn aankeek toen een menite m hem heen zich begon te vormen, ”Waarom heb je de bloemen erbij gehaald als dat niet een instructie van mij was?” Dit was nou een wijze les voor de hele klas.}

Hij zou bijna medelijden krijgen met de persoon die al zijn spullen op de grond liet vallen. Streng klonk er van de begeleider: ‘’Ugh… Ga je ook zo om met je laptop? Nou dan, hup, maak het schoon en ga verder!” ondanks de rumoer van net keek de begeleider toch wel tevreden naar zijn gerecht. Björn trok daaruit de conclusie dat hij niet extreem gefaald had. Hij pakte de eetbare bloemetjes die hem aan Rora lieten denken en toen pakte de man een lepel. daar had Björn nog niet bij nagedacht of opeens sloeg de man met de lepel tegen een grote pan. Geschrokken liet hij de bloemtjes terug vallen en hij keek op. ”Even opletten iedereen! Verzamel heel even je een tel hier!” de begeleider. de 2 keken elkaar aan. Björn vragend. De man geamuseerd. iedereen stond rondom zijn tafel en hij besefte dat hij in de ogen van de man iets fout had gedaan. ”Waarom heb je de bloemen erbij gehaald als dat niet een instructie van mij was?” vroeg hij direct aan Björn. er hing een korte stilte omdat Björn niet zo goed wist wat hij moest antwoorden. Duidelijk was het fout in de ogen van de man, maar in zijn ogen was het een extraatje. Hij haalde adem en sprak: ‘’omdat ik dit gerecht wat wilde personaliseren en het er ook leuk uit vond zien. En het niet direct iets aan het recept veranderd.’’ hij zei dit terwijl hij de man recht aankeek. geschuifel om hem heen liet merken dat de klas daar ook iets anders over dacht dan hem. great, is het zo duidelijk dat het niet de bedoeling was eigen inbreng neer te leggen? vroeg hij zich af.

<sub>Onder de druk van al die blikken volgde de uitleg van Björn; het was simpelweg het personaliseren van zijn gerecht door het te versieren met bloemen en het daarbij ook het recept niet echt veranderde. Zonder een krimp te geven liet hij zijn blik glijden over de andere beginners die in elkaars oren al fluisterde wat voor een stompzinnige actie dat was geweest en direct viel zijn blik op de man die dat zonet gezegd had. ”Zou jij je woorden willen herhalen?” De man slikte verrast, maar herstelde zich snel en met een zelfingenomen lach herhaalde hij wat hij znet tegen zijn vriend gezegd had. ‘Het is toch stompzinnig af te wijken van de instructies? Zeker bij een workshop, anders leer je het niet,’ Na die woorden knikten de meeste in de groep en besloot Ciro wijselijk een tweede urgente vraag te stellen aan de groep. ”Wie is daar allemaal mee eens?” Bijna 90 procent van de menigte had zijn hand daarbij opgestoken en geamuseerd keek hij vervolgens weer Björn aan. Ja, dit had duidelijk een heleboel duidelijk gemaakt betreft deze blonde jongen en de 10 procent van de menigte.

Nou wist hij ook wie het duidelijk meer in zich had dan de anderen en hij gaf Björn een bemoedigende schouderklop, voordat hij iedereen recht aankeek. ”Degene die hun handen opstaken… Jullie zouden nog op een berg blijven staan als er een lawine was en het volgens de instructies was,” zei Ciro streng en wees de 90 procent één voor één aan met een stervend/kreunend geluid erop volgend, zonder enige amusement in zijn gezicht, stem of houding, waarop hij nadrukkelijk naar de bloemen wees en de 10 procent aankeek, ”Of je nou een beginner bent of niet, je moet beseffen dat koken niet enkel een instructielijstje is maar ook een manier om je emoties uit te spreken of beter gezegd, een eetbaar kunstwerk te maken,” Dat ze dat nou nog niet begrepen was triest maar deze kleine groep was hij bereid te helpen omdat ze net de ‘spark’ in zich leken te hebben, ”Oké, ga nu maar verder aan de risotti en meneertje ‘ik volg de instructies enkel’, je risotto brandt aan!” De menigte ging gehaast weer aan de bak maar het rumoer wat nu gaande was amuseerde hem eigenlijk wel. Kijk, zo hoorde het te gaan en hij keek dankbaar naar de blonde jongen en zijn bloemen. ”Hey, vanwaar de inspiratie voor de bloemen eigenlijk?”</sub>

Hij voelde langzaam zijn oren rood worden toen hij hoorde hoe stomzinnig de bloemen waren. die bastard moest eens weten hoeveel bloemen voor hem betekenden vanwege Rora. ”Zou jij je woorden willen herhalen?” werd niet al te aardig gevraagd door de man, die een naambordje had met Ciro erop. Björn besloot stil te blijven en te kijken hoe de situatie zou uitspelen. nerveus maar zelfverzekerd herhaalde de man: ‘Het is toch stompzinnig af te wijken van de instructies? Zeker bij een workshop, anders leer je het niet,’
In Björns hoofd dacht hij. een workshop is om beter te worden, niet om te kopieren toch? hij wachte om te kijken wat cicero zei: ”Wie is daar allemaal mee eens?” het grootste deel van de mensen knikten. en mischien was het toeval, maar een paar van de mensen knikten zo snel en zo zelfverzekerd. alsof ze hem al van eerder kenden en wisten dat ze niet tegen moesten spreken. Björn fronste, iedereen knikte en hij voelde zich publiekelijk vernederd. hij keek gefrustreerd naar de grond toen hij opeens een hand op zijn schouder voelde.”Degene die hun handen opstaken… Jullie zouden nog op een berg blijven staan als er een lawine was en het volgens de instructies was,” hoorde hij naast zich. nu waren de rollen omgedraaid. iedereen keek beschaamd toe terwijl Ciro stervende geluiden maakte na zijn opmerking over de lawine. ”Of je nou een beginner bent of niet, je moet beseffen dat koken niet enkel een instructielijstje is maar ook een manier om je emoties uit te spreken of beter gezegd, een eetbaar kunstwerk te maken,” Dat is een andere reden, maar vooruit. zo kan je het ook zien. dacht Björn.. een awkward stilte ging voorbij. ”Oké, ga nu maar verder aan de risotti en meneertje ‘ik volg de instructies enkel’, je risotto brandt aan!” de man die de opmerking had gemaakt betaalde nu de volle laag want inderdaad zijn risotto begon wel heel erg te pruttelen. Björn wilde weer verder gaan met zijn brouwsel. maar werd nog even tegen gehouden. Ciro keek hem vriendelijk aan. ”Hey, vanwaar de inspiratie voor de bloemen eigenlijk?” die vraag had hij niet zien aankomen en stamelend zei hij: ‘’euhm. nouja zie je.. mijn Pokemon partner houd heel erg van bloemen. en Ik heb de eigenschap de likes en dont’s van hem over te nemen.. of mischien is het ook wel andersom, dat weet ik eigenlijk niet haha.’’ een beetje awkward lachje was dat. Björn dacht terug aan de dag dat zijn ei uitkwam, en hij meteen dol was op zijn nieuw verkregen pokemon. dat was in het mooiste bloemen veld van de wereld. en het rook er geweldig. zag er geweldig uit. en die geweldige dag staat voor eeuwig in zijn geheugen gegrift. al hield hij deze gedachtes nog wel even voor zich. niet iedereen hoeft meteen alles te weten. dacht Björn nu toch glimlachend door de fijne gedachten.

<sub>De reden achter de toevoeging was in korte lijnen wegens zijn Pokémon en hoe erg ze op elkaar leken en zijn vinger nadenkend wrijvend over zijn kin, keek hij door de gehuurde kookruimte. Dat was eigenlijk helemaal geen slechte reden voor deze toevoeging, misschien kon hij dit ook gebruiken. Zijn blik gleed echter alweer terug naar de blondie en er viel hem nog iets op. ”Volgens mij moet er een snufje zout nog bij en dan ben je al bijna klaar. Succes!” Hij zou nog terugkeren op de reden van de blondie maar eerst greep hij de soeplepel en pan weer vast en liep terug naar zijn bureau, en legde de twee voorwerpen daar neer, kijkend naar de groep en de tijd die voorbij tikte. Het moesten tien minuten geweest toen hij onverwachts op de pan sloeg en ieder individu recht aankeek. ”Leg je kookgerei neer en breng je gerecht naar de voorste tafel en.. leg ze netjes op een rij naast elkaar,” Sommige deden nog gehaast een ingrediënt bij hun gerecht, alsof ze stomdoof waren en Ciro het helemaal niet zou zien maar… Ze hadden het mis en scherp als hij was, was hij in enkele passen bij hun, dreigend een soeplepel bijna tegen hun keel gedrukt en een blik gericht op hun ingrediënt. Zijn blik zei al genoeg en ze deden wat schichtig de ingrediënt weg en het gerecht op een bord; presentatie gerelateerde zaakjes mochten toegevoegd worden maar geen volle ingrediënten van het gerecht zelf.

Toen de gerechten er eenmaal stonden, greep hij er zelf een soort zilveren schotel over hen allen en begon ze in complete stilte zo snel als hij kon op de tafel te husselen. De groep keek stomverbaasd toe en zelfs ‘meneertje volle mond’ stond ironisch genoeg met zijn mond vol tanden toe te kijken. Direct greep hij diverse stukjes bestek erbij en deelde die uit aan iedereen, en gaf ze vervolgens allemaal kleine houten stokjes met cijfers tussen 1 en 10 erop. ”Ik wil dat jullie elk gerecht proeven en puur op basis van smaak en textuur deze een cijfer geven die je aangeven door de houten stokjs in het gerecht te prikken,”</sub>

Tijdens zijn uitleg keek de begeleider aandachtig, terwijl hij met zijn vinger over zijn kin wreef. ”Volgens mij moet er een snufje zout nog bij en dan ben je al bijna klaar. Succes!” vertelde deze. Björn voegde daad bij woord en probeerde een snufje zout toe te voegen. niet wetend dat het nogal een losse pot was en er dus wel meer dan ‘’een snufje zout’’ in ging. even keek hij ernaar alsof hij wilde gaan panieken. maar dat trok even snel weg als dat het opgekomen was en hij ging rustig door.

10 minuten later knalde het geluid door de ruimte van een lepel die tegen een pan geslagen werd. er werd een snelle blik op Björn geworpen en er werd verwacht dat iedereen met zijn gerecht naar voren kwam.
”Leg je kookgerei neer en breng je gerecht naar de voorste tafel en.. leg ze netjes op een rij naast elkaar,” Björn kwam al snel naar voren met zijn gerecht. hij was wel klaar. hij had gezorgd 5 minuten voor tijd al klaar te zijn zodat hij even rust had. toch zag hij sommige mensen nog heel sneaky hun gerecht klaarmaken en moest grinniken. Ciro kon het minder waarderen en sommige mensen werden boze blikken toegeworpen die snel hun spul weer wegstopten. toen alles klaar stond gebeurde er iets eigenaardigs. Ciro husselde zomaar alle gerechten door elkaar. Ah waarschijnlijk om de test anoniem te maken. bedacht Björn zich. volgens de stomverbaasde gezichten naast hem had nog niet iedereen het door. Meneer meeloper eerste klas ook niet.
”Ik wil dat jullie elk gerecht proeven en puur op basis van smaak en textuur deze een cijfer geven die je aangeven door de houten stokjes in het gerecht te prikken,” sprak Ciro.
Well, dacht Björn. dat wordt spannend. in zijn eigen gerecht had hij wel vertrouwen nadat hij het zout wat had weg weten te halen. Maar sommige risottos zagen er bijna oneetbaar uit. Igues dat we dan maar buikpijn krijgen concludeerde hij, en men begon met proeven. Meeloper kreeg ironisch genoeg volgens de meesten een laag cijfer. ‘’klaarblijkelijk was hij toch niet zo goed in na apen.’’ mompelde Björn zachtjes terwijl hij zelf een 5 neerplante. de meesten waren best lekker en gaf hij een 6 en 7, en eentje die er echt heel zompig uitzag en hij eigenlijk niet lekker vond uitzien bleek echt subliem te zijn en gaf hij een 8. Nadat iedereen wel uit geproefd was kwam het spannende. Wat had de chef van dit alles te zeggen. Vragend keken allen naar Ciro. Op het moment van wachten viel door het raam zonlicht naar binnen, en fijn door de warmte deed Björn even zijn ogen dicht.

<sub>Even leek het de verkeerde kant op te gaan met het zout bij de blondie maar terwijl hij zelf weer achter zijn bureau zag leek hij zichzelf gecorrigeerd te hebben. Nou moest hij echter weer wachtend, staand totdat iedereen elk gerecht een cijfer gegeven had; alsof het weer door had wat voor een belangrijk moment het was; kwam zonlicht de ruimte in; een spotlight werpend op de reeks deels opgevreten risotto ’s. Het belangrijkste was op dit punt het cijfer maar… ook zijn eigen mening, en hij liep langs elke risotto, nam een hap en gaf zonder enige reactie elk een cijfer; sommige smaakten zoals een simpele ziel zou verwachten bij hun uiterlijk en sommige… toch een tikkeltje beter. Nadat ook hij zijn cijfers had gegeven, besloot hij degene met de beste cijfers en de slechtste naast elkaar te leggen, zodat iedereen ze nou beter kon vergelijken.

Het ironische was één ding en daarvoor vroeg hij het aan één van de 90 procent van voorheen die toevallig naast Björn stond. ”Wat is er slecht aan deze risotto?” De jongeman leek even te twijfelen door de blikken die op hem gevestigd werd maar een antwoord kwam eruit, al was het mild stotterend. ‘I-Ik… vond het nogal zuur, n-niet zo zuur als een citroen maar niet wat je ervan zou verwachten en er zat ook teveel peper in,’ Ciro knikte instemmend en stak het gerecht naar de groep uit met één boodschap. ”Ik wil dat jullie er allemaal nog één hap van nemen, en kijk eens.. of je proeft wat hij zonet heeft gezegd. Proef je iets anders wat niet klopt? Of heb je andere opmerkingen? Ga je gang” De meeste namen nog een hap en hij wachtte een reactie van iemand af, het leek wel in ieder geval op dat men met elkaar zachtjes zat te bespreken wat er niet aan klopte in tegenstelling tot net toen ze wat nerveus naar hem stonden te kijken. Dit moest een échte kook workshop zijn, en daarin zou Ciro alles aan bod laten komen. Alles wat je nodigt om een goede kok te worden.</sub>

Björn bewonderde toch wel het stalen neutrale gezicht van Ciro. hijzelf had nog wel een grimas getrokken bij een echt niet lekker gerecht maar deze hier liet aan niks merken wat die vond. erg professioneel vond hij. Toen werd er een jongen naar voren geroepen die naast hem stond, en Ciro sprak: ”Wat is er slecht aan deze risotto?” Daar leek de jongen helemaal niet zeker van. alsof hij bang was een verkeerd antwoord te geven. Björn trok zijn schouders bij die gedachte op. Er is nooit echt iets slechts bij een gerecht, tis maar een mening. ‘I-Ik… vond het nogal zuur, n-niet zo zuur als een citroen maar niet wat je ervan zou verwachten en er zat ook teveel peper in,’ was daarop het antwoord. De chef leek tevreden en stak nu met gestrekte arm het gerecht uit naar de richting van de groep.  ”Ik wil dat jullie er allemaal nog één hap van nemen, en kijk eens.. of je proeft wat hij zonet heeft gezegd. Proef je iets anders wat niet klopt? Of heb je andere opmerkingen? Ga je gang” Blijkbaar had meeloop man nog niet genoeg gezegd want toen die langs Björn liep liep hij half tegen hem aan en zei gedimd: ‘’het is vast die van jou die niet goed smaakt.’’ ‘Je hebt wel erg lang zitten nadenken over zo'n geniale opmerking heh?’ merkte Björn geïrriteerd op. Hij mocht dan wel een paar jaar jonger zijn dan de gemiddelde persoon hier. maar sommige mensen zoals deze gozer waren nog niet droog achter de oren zo te horen. Hij stapte ook maar naar voren en proefde een stukje. Persoonlijk vond hij er niet veel mis mee. alleen was de balans van ingrediënten niet goed gebruikt. als voorbeeld. teveel peper, te weinig zout. of juist teveel te zure wijn waardoor het zure te overdreven was. toch keek Björn niet al te tevreden. iets wat echt mis was had hij niet gevonden. Het gerecht was gewoon.. anders. Als het hem gevraagd zou worden zou hij zeggen dat de balans van smaken niet goed was. klonk alsof hij precies wist waar het over was, zonder uit zijn nek te kletsen.

_{Hij wachtte maar de reacties of opmerkingen af maar buiten een discussie pikte hij enige geroezemoes tussen de betweter en de blondie en grimaste bij de uitwisseling van woorden. Dan werd de volgende stap nog leuk. Het bleef echter stil; er kwam geen cncrete reactie op zijn woorden dus keek hij voor een laatste keer ieder recht aan voor een antwoord en vervolgde toen naar de beste risotto en stak deze keer, die naar de groep uit. ”Wat hebben jullie over deze te zeggen?” Er kwamen voornamelijk positieve geluiden uit de groep en ditmaal liet hij iemand van de 10% aan het woord. ‘De samenstelling is.. in balans en er zit ook genoeg zout in,’ Jammer, dit was jammer, en hij legde de twee gerechten neer en liet zijn blik vallen op de houten bordjes die in het smerigste gerecht was gestoken. ”Ik zie dat iemand hierbij trouwens anders over nadacht, zelfs anders dan ik.. iemand gaf deze juíst een 8 en bij de beste zie ik een 3 staan, wie was dat?” Hopend dat iemand naar voren durfde te komen die deze cijfers die compleet averechts waren in vergelijking met de meerderheid, hier had hij namelijk nog een korte preek voor gereed staan.}

Toen het weer wat stiller was geworden en iedereen wel zijn mening gemompeld had waren de spotlights weer op Ciro gericht. ”Wat hebben jullie over deze te zeggen?” Positief gemompel was daarop het antwoord en iemand sprak lovende woorden ‘‘De samenstelling is.. in balans en er zit ook genoeg zout in,’ Ciro’s blik was alweer afgeleid en liet zijn blik vallen op het gerecht waar Björn een hoog cijfer had achtergelaten. waarom steeds mijn mening. bedacht Björn zich pijnigend er vanuit gaand dat er wel een opmerking over zou komen. Hem was al eerder opgevallen dat hij de enige was die het wel lekker vond. Of zich in ieder geval niks van de smurrie aantrok en alleen om de smaak gaf. ”Ik zie dat iemand hierbij trouwens anders over nadacht, zelfs anders dan ik.. iemand gaf deze juíst een 8 en bij de beste zie ik een 3 staan, wie was dat?” Björn stapte naar voren maar wist nog niks te zeggen. hij had voor de groep uitgelegd dat het oog ook wat wilde en niet alles hetzelfde hoefde te zijn als eten. maar hij kon er niet onderuit dat dit gerecht er best wel walgelijk uit zag. Hij probeerde een zin te formuleren die hem zou beschermen tegen mogelijke beledigingen. ‘’De 8 in de.. wat minder goed gevormde risotto, is van mij.’’ sprak hij. Langzaam kreeg hij meer zelfvertrouwen. Waarom zou hij ook eigenlijk bang zijn voor wat er nu gezegd zou worden? Het was toch zijn mening? Misschien was het geen 8 waard op een schaal van 1 tot 10. Maar aan de andere kant. als het er heel mooi en goed uit ziet, maar het smaakt naar afval. dan heb je ook niks. Misschien dat hij er nog wijze woorden bij kon bedenken als: Een vlinder is ook eerst een lelijke rups. of anders Schijn bedriegt. maar geen van beide vond hij goed genoeg passen. Naderhand zou hij misschien nog wel een goede redenering kunnen geven. Nieuwsgierig keek hij de menigte in. Wie had die 3 geplaatst?

_{Benieuwd wie de twee afwijkende cijfers gegeven had keek hij aandachtig de gehele groep rond en zodoende bleek in ieder geval al één zijn identiteit bekend te willen maken; degene die een hoge cijfer had gegeven aan de vrij ‘mislukte’ risotto, amuseerde hem. Het was weer de blondie geweest, wat interessant maar de redenatie zou doorslag brekend zijn. Eerst wachtte hij af tot de tweede persoon tevoorschijn zou komen en.. het bleek een verlegen meid te zijn van rond de 25 die een kop langer dan hem was en… behoorde tot die 10% van eerder. ”Wat is de reden voor jullie keuze?” vroeg hij zonder een blijk van emotie aan de twee, en het was wonderbaarlijk genoeg het verlegen meid die een verklaring besloot te geven. ‘I-Ik vond de presentatie niet zo origineel en… Ik had een andere smaak verwacht… Ik hoopte althans iets anders, maar het smaakt als magnetron-voedsel. Supermarkt-risotto eigenlijk, er is niets unieks aan,’ Hmm, zo kon je het ook zien, en hij keek vervolgens naar de blondie, al had hij zelf al een gewenst antwoord uit gekregen die zijn punt zou maken. ”Zoals we geleerd hebben kan een presentatie van een gerecht al bepaalde verwachtingen en hoop geven, en soms is net een gerecht met een verhaal beter… Zoals gezegd, wat is er fijn aan een supermarkt risotto? Je eet het en je bent klaar, het is dé bedoeling om van eten té genieten en iets leuks van te maken dan een simpele hap-slik-weg. Hoe denk je dat onze voorouders diverse gerechten maakten…? Ze werden creatief en aten niet altijd een stuk rauw vlees,” sprak hij luid met een korte pauze tussen enkele zinnen voor een stevige nadruk, waarna hij naar de blondie keek ter teken dat hij nu zijn mening mocht delen.}

HIj stapte naar voren en sprak zijn woorden. Klaarblijkelijk was het lage cijfer van een verlegen meisje. ”Wat is de reden voor jullie keuze?” sprak Ciro met een emotieloze stem. ‘I-Ik vond de presentatie niet zo origineel en… Ik had een andere smaak verwacht… Ik hoopte althans iets anders, maar het smaakt als magnetron-voedsel. Supermarkt-risotto eigenlijk, er is niets unieks aan,’ sprak deze langzaam. Daar moest Björn over nadenken. Hij proefde echter geen rommel. het smaakte best wel goed eigenlijk.. ”Zoals we geleerd hebben kan een presentatie van een gerecht al bepaalde verwachtingen en hoop geven, en soms is net een gerecht met een verhaal beter… Zoals gezegd, wat is er fijn aan een supermarkt risotto? Je eet het en je bent klaar, het is dé bedoeling om van eten té genieten..’’ Björn kreeg het maar half mee. hij zat te diep in gedachten over waarom hun meningen zo verschillend waren. Misschien wel omdat hij er niks van verwachten en het gerecht dus alleen maar beter kon smaken. misschien was het de verrassing dat het door te slikken was wel die het zo lekker deed lijken. Waar het meisje zeker wist dat het smerig zou smaken en het dus alleen maar zo opvatten. 2 andere gedachtes over hetzelfde smerig uitziende gerecht. Interessant. dacht hij. hij kwam weer terug met zijn gedachten op het moment dat Ciro hem aan knikte of hij iets moest gaan zeggen. shit. dacht hij. Ik hoop maar dat ik een goed antwoord geef.. ‘’Ik vond het er heel smerig uitzien.’’ gaf hij maar toe. ‘’daarintegen had ik me er al bij neergelegd dat het allemaal probeersels van mensen waren en ze niet allemaal geweldig zouden smaken. Misschien kwam het wel daardoor dat de smaak wel meeviel. en in mijn geval goed smaakte.’’ hopelijk begreep iedereen wat hij had gezegd en was het niet te warrig.

_{Het antwoord kwam sterk overeen met de meid van net, een kwestie van een verschil in verwachtingen. ”Daar kan ik mezelf zeker in vinden, pure verwachtingen die je over gerechten kan hebben, maar het is beter om gerechten aan te gaan zonder verwachtingen, zo word je niet gelijk teleurgesteld en kan iets wat bijvoorbeeld ‘slecht’ eruit ziet, goed smaken,” legde hij uit, waarna hij de twee cursusvolgers een schouderklopje gaf en de gehele groep aankeek met een meer tevreden glimlach. ”Daarbij hebben hun twee ook iets bewezen; wees geen Mareep, probeer niet de verwachtingen van anderen en hun oordeel over te nemen; hun ervaring is niet de jouwe. Het kan zijn dat iemand aardbeien lekker vind en deze een hoog cijfer zou geven bijvoorbeeld maar jij ze niet lekker vind maar wegens de druk van de andere cijfers en überhaupt de meerderheid maar een hoog cijfer bij neer zet. Wees dus altijd eerlijk naar jezelf toe bij het koken en ga altijd zonder verwachtingen te werk maar het belangrijkste is… Steun elkaar, dankjewel!” De eierkoker die Ciro als een soort ‘lesbel’ gebruikt had, was afgegaan en na deze stil te hebben gezet, bedankte hij iedereen en stelde in het algemeen voor dat men stukjes van de risotto nog mochten meenemen. Hierna was er namelijk een borrel met hapjes die Ciro zelf had bereid, maar eigenlijk was hij het meest geïnteresseerd in de blondie die tot dusver zeker heeft geholpen de lessen duidelijker te maken. Persoonlijk benaderde hij de blondie dan ook met een oprechte grijns. ”Bedankt nog knul trouwens… Je hebt het in je, de kok-koppigheid,”}