Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

"Dus het Solipisme is eigenlijk gewoon het idee dat we er alleen maar zeker van kunnen zijn dat onze eigen gedachten bestaan. Van al de rest om me heen kan ik niet zeker zijn of het daadwerkelijk bestaat?" Hij keek naar zijn hand. "Dit vind ik toch eigenlijk wel een enge gedachte." Hij kreeg een nudge van Mimi die naast hem liep. De Charmeleon zag hoe haar trainer diep in gedachte was en dat vond ze niet altijd fijn. Hij knipperde een paar keer en schudde zijn hoofd. "Deed ik het weer?" Vroeg hij. Mimi knikte bevestigend en wees met haar klauw naar een lantaarnpaal die vlak bij Jean-Pierre stond. Als hij zo was door blijven filosoferen was hij daar dus keihard tegen aan gelopen. Hij moest er even om lachen. "Ik was dan in ieder geval zeker geweest dat de pijn bestaat."

Door de warme zon aan de lucht vond hij dat vandaag een relaxdag zou moeten zijn. Hij kende Mauville City al een beetje en hij wist dus waar de beste bankjes van de stad stonden. Nog steeds met Mimi aan zijn zijde liep hij richting de eerder genoemde bankjes en zag daar al iemand zitten. "Gezellig, maar wat heeft ze raar haar zeg.. wacht eens even. Beweegt dat nou?" Hij greep de riemen van de tas, waar hij zijn keyboard in mee nam, op zijn rug vast en liep er naar toe. Er zat gewoon een Chatot in haar haar! Hij stond een meter of 20 van haar vandaan en bleef gewoon een beetje staren met een verward gezicht.

Ehm, ze had iets gezegd.. waarschijnlijk, maar onze blonde dufmuts was weer bezig met aan andere dingen te denken. Hij kreeg een stomp van Mimi. Ze had misschien zelf dan wel geen haren, maar ze kon een goede bos haar wel waarderen. Daarbij wist ze heel goed hoe belangrijk haar kan zijn.
Weer terug in de realiteit begon hij maar wat te bazelen. "Eh.. be.. mi.. a.. ehm pardon. Ik geloof dat ik dat even gemist heb." Hij liep op haar af. "Zou je dat misschien nog even willen herhalen?" Zei hij met terwijl hij zijn vriendelijkste blik op zette. Hierop volgde een facepalm van de Charmeleon. Dit meende hij toch niet hè? Was hij zo ver heen geweest?

Oh jee, ze klonk boos. Waarschijnlijk door die vogel in haar haar. Ze zei ten minste dat ze hulp wilde om die er uit te krijgen. "Hmm." Zei hij terwijl hij zijn handen in zijn zij zette. "Stap één is om het beestje te kalmeren." Hij legde zijn keyboardtas op de grond en ging op het bankje zitten. Hij ging langzaam met een van zijn handen richting de Chatot. De Chatot maakte een paar paniekerige bewegingen, maar toen hij zijn hand stil hield werd het beestje wat rustiger. Hij aaide het over zijn kop. "Arm menneke toch. Dat zal niet zo fijn zijn hè." Hij legde zijn hand onder de Chatot en tilde hem een beetje op. Met de andere hand begon hij een paar haren opzij te zetten zodat het hoofd van de vogel in ieder geval weer beweegruimte zou krijgen. Hij was zich er natuurlijk weer eens helemaal niet van bewust dat hij misschien wel in iemands privé zone zou zitten. Dat deed hij sowieso niet zo vaak, als hij eenmaal ergens mee bezig was, was het moeilijk hem uit die gedachtegang te krijgen.

Hij wist niet goed waar ze haar excuses voor aanbood, maar hij was wel blij met het bedankje dat hij kreeg. Wacht, iets over staren? "Oh, was ik aan het staren dan?" Zei hij kalm."Dat had ik niet door ben ik bang." Hij was intussen bezig met het bevrijden van de tweede vleugel van de Chatot toen er opeens een zwerm Chatot over hen heen vloog. En als een soort reflex begon de Chatot met zijn vleugels te wapperen. Hij kwam miraculeus genoeg zelf vrij. Ofja, behalve zijn pootjes dan. Die waren die heftig in de haren gewikkeld dat die niet los kwamen. Hij begon echter wel al de lucht in te stijgen. Jean-Pierre stond er verstijfd naar te kijken. Hij had er wel eens last van dat hij niet zo goed bleef opletten, maar vandaag was het toch wel heel erg.

Toen de vrouw de Chatot zo streng aansprak begon het brein van Jean-Pierre pas weer echt helemaal te werken. Hij zou het haar niet gaan knippen. Daar vond hij het zelfs te mooi voor. Wat er maar een manier om de vorm van de Chatot te manipuleren. Zijn pupillen werden klein, zijn pupillen werden groot. Hij sprong op en greep een Pokéball en gooide die naar de Chatot. Het beestje verdween in de Pokéball en de haren van de blondine vielen rustig naar beneden. De Pokéball lag op de grond heftig te bewegen en te biepen, maar het duurde niet lang voordat de Chatot eruit flitste. Tja, dat was te verwachten. Jean-Pierre's houding veranderde weer helemaal terug naar normaal en hij ging op het bankje zitten en legde zijn handen achter zijn hoofd. Tijd om te relaxen.

Mimi zette haar 'Not bad' gezicht op toen ze opmerkte dat de Chatot nog niet weg was gevlogen, maar gewoon bleef kijken naar de twee mensen. Het hele gebeuren zal vast veel indruk op hem hebben gemaakt. De Charmeleon haalde haar schouders op en ging links van haar trainer op de bank zitten. Ook zij had wel even zin om te relaxen. "Ik ben Jean-Pierre trouwens." Zei hij met gesloten ogen.

Met een glimlach op zijn gezicht mompelde hij: "Gouden Cecille." Hij zag natuurlijk al weer allemaal beelden van een dame met gouden lokken tot aan haar knieën sprekend met een Chatot die als gids diende voor het avontuur dat komen gaat. "Dat zou best een leuk verhaal zijn." Dacht hij. "Geen probleem hoor." Zei hij vriendelijk. "Hier naast me zit Mimi trouwens." Ze gaf een erkennend knikje in de richting van Cecille en ging net als haar trainer ook achterover met haar ogen dicht en haar klauwen achter haar hoofd zitten.

"Dat meisje dat je kent, dit is haar. Ze is betoverd door een heks en is nu een Charmeleon." Hij kreeg een plagerige grijns op zijn gezicht. Hij vond het zó leuk om over dit soort stomme dingetjes te fantaseren. Hij legde zijn benen over elkaar. "Ik treed vanavond op, en ik wilde nog wat van de zon meepikken. Maar dat kan ik dan ook eigenlijk wel aan jou vragen." Hij pauzeerde even. "Wat brengt jou hier?"