Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Hij vond het zelfs nog leuker toen het meisje eerlijk toe gaf dat ze er bijna ingetrapt was. Met haar kon-ie wel lachen dacht hij zo. En meteen nadat hij vertelde over zijn optreden werd het meisje nog enthousiaster. Hij deed zijn ogen weer open en draaide zijn ogen naar haar toe. "Ja leuk hè? Het heet het 'twisted fingers' festival. Het eerste dat ik daar ga doen is een solo performance, net zoals een aantal anderen. Daarna komt er een solo-chain en voor later op de avond heb ik me ingeschreven voor een improvisatie battle." Hij gooide zich overeind en keek haar recht in de ogen aan met een brede lach. "Ja natuurlijk mag je komen kijken!"
Daarna zei ze iets over haar hoofd leeg maken. "Was die zo vol dan?"

Hij zag hoe haar gezichtsuitdrukking veranderde bij het horen van 'twisted fingers'. Hij probeerde zijn lach in te houden. Gouden Cecille zei dat het erg gezellig klonk en vroeg naar de battle. "Oeh dat is echt super interessant. Iedere deelnemer krijgt steeds willekeurige koorden te horen en moet daarop een heel stuk maken. On the spot terwijl die speelt. En dan krijg je steeds nieuwe koorden totdat iemand opgeeft of niets meer kan verzinnen." Hij balde zijn vuisten en hield die tegen zijn lichaam. Dat was namelijk hetgeen waar hij het meeste naar aan het uitkijken was vanavond. Muziek spelen had hij al genoeg gedaan, maar kijken hoe goed hij was tegenover andere artiesten had hij nog niet vaak kunnen doen. Hij was vooral benieuwd en nieuwsgierig.
Ze maakte een grapje over de Chatot en hij begon te lachen. Hij hield wel van die humor. Zo maakte hij ze zelf ook vaak.

Hij keek vrolijk op toen hij te horen kreeg dat ze hem ging aanmoedigen. Hij had geen supporters meegenomen. Vooral omdat hij dacht dat hij die nog niet had. Maar toen vroeg ze hoe lang hij al speelde. Daar reageerde hij op door de verte in te staren met gespleten ogen. Zo zag zijn denkgezicht er namelijk uit. Hij speelde echt al heel erg lang. "Hmm, ik denk dat ik voor het eerst in aanraking kwam met een piano toen ik drie was." Hij bleef de verte in staren, dit keer met open ogen, om te kijken of hij zich nog kon herinneren hoe dat vroeger ooit eens begonnen was.

Haar ogen werden twee keer zo groot en benadrukte daarmee een intense verbazing. Ze werd er echt even stil van. Ze vroeg hierna hoe oud hij was. Natuurlijk om te vragen hoe lang hij al kan spelen. Hij bleven stil, want het leek erop dat ze nog iets wilde zeggen. En dat bleek uiteindelijk een grapje te zijn. Hij grinnikte even. Clever. "Ik ben nu 22 jaar oud. Ik kon voor het eerst echt iets volledig spelen toen ik vijf was hoor." Zei hij met een knipoog. Het zou een beetje erg onnatuurlijk zijn om vanaf drie jaar oud al helemaal te kunnen spelen. "En als je ooit eens met iemand praat die die vraag onbeleefd vind, vraag je gewoon hoe lang die al leeft. Dan kunnen ze niet boos worden."

Cecille was schijnbaar wel een beetje jaloers op hem. Hij had meer ervaring in een specifieke vaardigheid. Hij kon daar niet echt in mee leven. Voor hem was het altijd al zo geweest. Hij hoefde nooit jaloers te zijn op anderen, hij had altijd iets om trots genoeg op te zijn.
Zijn tip viel in de smaak. Mooi. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en ging weer achterover zitten. "Waar ben jij eigenlijk goed in?"

Hij fronste even bij het horen dat ze goed was in mensen in elkaar slaan. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en zag dat ze maar gewoon een grapje maakte. "Zij houdt wel van grapjes zeg." Ze zou hem in ieder geval al niet gaan slaan. Fijn. En een kant van zijn mondhoek werd omhoog getrokken toen ze haar ehm.. diensten aanbood. Het was niet direct zijn humor, maar hij kon de grap wel waarderen. "Kickboksen dus hè? Dat wil ik eigenlijk wel eens zien. Wil je wat voordoen?" Hem kennende was hij weer van plan om het te gaan combineren met muziek. Maar daarvoor moest hij het wel even rustig observeren.

Hij had een brede grijns op het gezicht van de blondine getoverd en ze vertelde enthousiast dat ze wel eens wat wilde laten zien. Ze liet een Lucario tevoorschijn komen. "Wooow!" Riep hij. Hij had er nog nooit eentje gezien. Hij wist wel dat ze bestonden, maar dat ze er in het echt zo cool uitzagen had hij niet gedacht. Ook Mimi deed haar ogen weer open. Ze zat te kijken met bewondering voor de ogenschijnlijk sterke Pokémon. Ze legde haar klauwen op haar schoot en wachtte af op het volgende dat er zou gaan gebeuren. "Uhm, doe maar de meest action-packed demonstratie die je maar kan uitvoeren!" Zei hij enthousiast met zijn handen al klaar om te gaan klappen.

THEY’RE NOT TAKING US ALIVE.

Het feit dat hij al onder de indruk was van haar Lucario deed haar enorm goed. Dahlia was minder enthousiast erover, maar dat lag gewoon in haar karakter. Zij was nooit ergens enthousiast over. “Alright,” sprak ze tegen hem toen hij zijn voorstel had gemaakt. De blondine draaide haar hoofd en keek vervolgens naar haar pokémon. “Jean-Pierre wilt graag een demonstratie van het kickboksen. Vind je het erg om even met me te sparren?” Dahlia was misschien wel één van de slechtste match-ups voor haar. Hoewel Dahlia een stijl had die sterk op kickboksen leek als het op bewegingen aankwam, gebruikte ze haar enorme lenigheid om aanvallen te kunnen ontwijken en toe te slaan. Cecille’s vechtstijl was compleet anders. Desondanks vond ze het fijn om met de Lucario te kunnen sparren en tot haar genoegen vond ze het prima om voor nu even met de blondine bezig te zijn. Beiden namen hun persoonlijke gevechtshouding aan. Dahlia wachtte een klap af, terwijl Cecille in probeerde te schatten hoe ze het beste kon beginnen. Vervolgens begon ze rustig met twee krachtige stoten, welke behendig werden afgeweerd door de voorpoten van haar Lucario. Het duurde echter niet lang of er werden ook schoppen uitgedeeld – variërend van simpele duwtrappen naar krachtige sprongtrappen. Cecille had geen genade voor haar pokémon, maar Dahlia kon sommige stoten en schoppen makkelijk ontwijken. Ze viel de blondine echter niet terug aan, want dat had ze niet aan haar gevraagd, ondanks het feit dat de Lucario haar makkelijk een aantal keren onderuit had kunnen halen.

OOC: Err, ik wilde niet al te erg in detail treden, maar hier is een demonstratie vid die meer demonstreert dan ik kan verwoorden.

Het zag er allemaal maar complex uit in zijn ogen. "Hoe kunnen ze daar nou zo snel op reageren allemaal? Ze weten echt precies van elkaar wat ze gaan doen en precies hoe ze er op moeten reageren. En wat een snelheid ook! Was ik maar zo snel.. wacht eens even.." Het leek erop dat onze blonde dromer een idee had gekregen. "Ik ben ook snel, maar vooral mijn vingers." Terwijl de dames nog bezig waren met hun demonstratie greep hij snel vanaf de bank zijn tas en zette in een mum van tijd zijn keyboardopstelling op. "Er bestaan conventionele ritmes.." Mompelde hij. "Maar zou iemand ooit hebben geprobeerd om muziek te maken op het ritme van stoten en schoppen? Die kun je namelijk niet zelf bepalen, die gebeuren gewoon." Zei hij zelfs nog zachter. En met een razendsnelle pas ging hij in op het ritme van het gevecht met zijn muziek. Natuurlijk moest hij er hier en daar wat noten tussenin proppen. Zijn linkerhand ging als een malle om het gevoel te geven van een nog hoger tempo en zijn rechter kwam op vrijwel iedere mogelijke toets, maar hij vond het prachtig om zoiets te doen. En gek genoeg klonk het ook nog gewoon goed. Wat hij echter niet door had was dat de Chatot van daarnet ergens op een afstandje mee stond te luisteren. Dat was op dit moment ook niet zo belangrijk, maar het beestje leek wel interesse te tonen.