Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

De opmerking over hoe trainen met muziek beter was en en alle non-verbale trashtalk ontging hem helemaal. Hij zat er zo lekker in. Vooral toen de Lucario ook begon aan te vallen. Een andere persoon verdient namelijk een andere muzikale presentatie. Dus dat deed hij dan ook. De muziek veranderde van krachtige stalen klanken naar genuanceerde voorzichtige tonen. Hij had niet precies gezien hoe het gebeurde, maar hij hoorde de plof wel. En op dat moment drukte hij tien willekeurige toetsen in om dat te benadrukken. Om metaforisch de muziek ook te laten vallen. Vervolgens stak hij beide armen hoog in de lucht en liet al zijn tanden zien met zijn brede glimlach. Zo iets leuks had hij al een tijdje niet meer gedaan. Dat was ook precies te reden waarom hij wilde optreden op het festival. "Super!"

Met zijn armen nog steeds in de lucht melde Cecille dat het awesome vond. Zijn muzikale achtergrondmuziek that is. De sfeer was eigenlijk meteen heel positief. Zelf Cecille, die verloren had, was erg positief. Als hij dit soort dingen kon doen bij de wedstrijd vanavond zou hij zeker winnen. Niet dat het hem daar echt om ging. Hij vond de uitdaging leuker. Hij liet zijn armen weer omlaag komen en zei met glinsterende ogen: "Ik noem het The Dance of The Warrior denk ik." Zijn blik versomberde even. "Als ik het had kunnen onthouden tenminste." Hij zakte een beetje weg op de bank. "Achja, jullie vonden het in ieder geval leuk. Dat is ook belangrijk."

De naam van het nummer werd goedgekeurd, maar de plotselinge somberheid van Jean-Pierre schoot ook in Cecille blijkbaar. Ze stelde zelfs voor om vaker zoiets uit te proberen. En ook al klonk dat erg goed in zijn oren, het kon hem niet echt opvrolijken. Hij keek duf voor zich uit en stak zijn duim op en knikte instemmend. Mimi legde haar klauw op zijn schouder. Ze vond eigenlijk dat hij zich aanstelde, maar aan de andere kant wist ze ook goed dat deze 'originals' belangrijk voor haar trainer waren.
Terwijl dit zich voordeed had de Chatot van eerder zich ongezien verplaatst naar een plekje achter de bank waar Jean-Pierre op zat. En uit het niets begon hij de muziek die hij net had perfect na te doen. Zijn ogen werden groter en zweet vormde zich op zijn voorhoofd. Had hij net een fantastisch talent van zichzelf ontdekt?

Het.. het was precies zoals hij het had gespeeld. Hij hoorde het. Hij kon het perfect reproduceren in zijn hoofd. Net als Mozart dat kon! Was hij een genie?! Hij legde zijn handen op zijn knieën en greep ze stevig vast. Dit kon toch niet waar zijn. Hij wilde zijn gedachten net voorleggen bij zijn nieuw gevonden vrienden toen hij merkte dat Cecille erg verbaasd aan het doen was. "Wat wat?" Vroeg hij. Zijn eureka moment kon wel even wachten vond hij zo. Die zou niet weglopen.

"Je.. je hoort m'n keyboard?" Hij was toch de enige die het hoorde? "Dat ben jij ook een genie!" Riep hij met een brede glimlach. Ons kent ons zullen we dan maar zeggen hè.
Maar het leek erop dat het de Pokémon waren die hun hoofd koel konden houden. In tegenstelling tot hun trainers. Dahlia was onderzoekend rond aan het kijken en Mimi rolde met haar ogen. Ze stond rustig op en gebaarde de Lucario dat die mee moest lopen.

"Ja natuurlijk! Een muzikaal genie zelfs! Want je hoort het keyboard! Kan niet anders!" Ondertussen maakte Mimi de Lucario duidelijk dat ze maar eens achter de bank moesten gaan kijken. Zegmaar de plek waar het geluid vandaan kwam enzo. Heerlijk hoe nuchter ze soms kon zijn. In tegenstelling tot haar trainer natuurlijk. Ze ging achter het bankje staan en wees met haar klauw naar de Chatot, die nog steeds de muziek na deed. Ze was echter nog niet echt van plan om deze info te delen met de mensen. Ze vond het wel grappig wat er aan het gebeuren was.

"Ja denk ik wel! We kunnen maar beter meteen beginnen!" Zei hij hopeloos enthousiast. Hij stond op en schoof zijn keyboard naar Cecille toe en zei: "Ge.. gewoon spelen.. de.. denk ik! Ja! Gewoon spelen!" Mimi kreeg een grijns op haar gezicht en zag hoe de Lucario diep teleurgesteld was in haar trainer. Dat snapte ze wel. Zelf was ze ook wel eens teleurgesteld in haar trainer. Hij was best goed in gevechten en ze moest eerlijk zijn dat de muzikale intermezzo's heel prettig waren altijd, maar op dit soort momenten kon ze in ieder geval niet trots zijn. Dus dan kon ze er maar beter de humor er van proberen in te zien had ze besloten. Ze leunde voorovergebogen tegen het bankje met haar ellebogen op de rugleuning en legde haar klauwen onder haar kin om naar het schouwspel te kijken.