Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Ja dat was een hele goeie. "Doe je ze dan de groetjes van me?" Op die manier aangevend dat hij voor even zijn eigen weg nam. En wow ohjee. Vals zingen. Jean-Pierre leerde vandaag dat als hij moe was, hij vals zingen niet kon verdragen. "Dan zie ik je bij de uitgang." Zei hij toen nog, waarna hij knikte, en weg liep. Okay, huf en puf. Ken je dat gevoel dat als je bijna thuis bent van vakantie je toch eigenlijk wel wilt dat die eindbestemming je eindelijk omarmt.. ja datzelfde had JP dus nu met de uitgang. Dat was ook zo ongeveer dat hij nu kon visualiseren. De poort van de uitgang. Hij was ook te moe om daar een diepere betekenis achter te zoeken, laat staan vinden. En gelukkig voor hem knalden er niet te veel mensen tegen hem op. Zag hij daar een blauw persoon? Hij schudde zijn hoofd. Neen. Hij vervolgde zijn weg naar de uitgang.

"Wat is er zo speciaal aan dat mankind?" Zei een figuur met donkere haren bitter, vlak voordat er een blonde vrouw langs hem rende. De man van middelbare leeftijd volgde met zijn ogen een jongen in het blauw. "Ik heb mijn leven gegeven aan de muziek, en dit frivool snotjong krijgt de kans die mij toebehoord." De man zag er uiterst verzorgd uit. Echter, niet bijzonder knap. Hij keek toe en zag hoe de jongen maar gewoon wat aan het lopen was. De man sloot zijn ogen, met pijn in zijn gezicht geschreven. "Maar hij heeft talent." Zijn mondhoeken zakten diep, waarna hij zijn ogen opende. "Ik zou degene moeten zijn met dat talent." De uitsmijter draaide zich nu toch om en keek heel verward. "Kerel, als je zo eng blijft doen moet ik je wegsturen. Artiest of niet." De man trok zijn wenkbrauw omhoog. "Ik oefen voor een toneelstuk." De uitsmijter keek sceptisch, maar draaide zich toch maar om. Het zal wel. Bij het minste of geringste rare ding dat de man nu nog zou doen, zou hij ingrijpen. De man kon nog nét zien hoe het blonde gevaarte dat hem net nog passeerde, bij de blauwe jongen stond.

Jean-Pierre knikte. "Oh jij bent snel zeg!" Het was eigenlijk heel fijn. Op een bepaalde manier maakte Cecille de situatie juist rustiger. "Wat leuk! Wat wil je nu gaan doen?" Maar op dat moment begon de presentator weer te spreken. Nu over de wedstrijd. Hij, maar ook onze bittere man, keken naar het podium. "Het spande erom, trouwe muziekliefhebbers." Begon hij. "Maar de juryleden hebben uiteindelijk dan toch een beslissing kunnen nemen." Huh? Zolang bedenktijd hadden ze niet genomen. Of was dat alleen voor zijn gevoel? Of was de winnaar zó overduidelijk?

Langzaam voegde een Lotad zijn bij de voeten van de bittere man. "Eerst willen we nog wat Honorable Mentions doen, voor wie het niet zijn geworden. Gabe Doggorson! Bint Jersel! En Alonzo Sabelliiiiiiii! Dankjewel voor het meedoen, maar dan gaan we nu onze enige echte winnaar aankondigen!" Zijn blik gleed terug naar Jean-Pierre. Dezelfde bittere uitdrukking van eerder keerde terug op zijn gezicht. "Dat zal niet gebeuren.." Hij zag hoe Jean-Pierre met zijn handen gebald, onnoemelijk gefocust aan het luisteren was.

Het was belangrijk om mensen zoals Cecille te leren kennen. Nu pas kwam de bewuste realisatie dat hij haar in zijn leven wilde houden. Misschien iets te graag. Niet jezelf over je grenzen duwen Jean-Pierre. Wat hem nu ook pijnlijk duidelijk werd door de metaforische mokerslag op zijn hoofd. Het deed zijn onnoemelijke focus verslappen. Nu Cecille toch even niet naar hem aan het kijken was, besloot hij voor twee seconden even zijn ogen te sluiten. Alsof dat zou helpen. "Op de derde plaats! Marie-Antoinette Lazar!" Applaus. "En.." Nu besloot de presentator extra snel te spreken. "Op de tweede plaats Jean-Pierre Dupuit! En op de eerste plaats Frederique van Hoven!" Wederom applaus. Maar nog geen open ogen van onze favoriete Jean-Pierre. Een kaars kan nu eenmaal op raken. Het aanwakkeren zal enkel van korte duur zijn. Maar het gaf hem wel een korte droom.. die als hij die zich kon herinneren.. een mooie scene kon worden voor zijn Opera.

Eigenlijk vrij tevreden knipperde hij met zijn ogen. Het was dan wel geen powernap, maar dit was schijnbaar genoeg om Jean-Pierre een heel fijn gevoel te geven. De warme hand en de warme blik die hij voelde komen van Cecille, hielpen dat gevoel te versterken. “Ik kreeg net een mooi idee voor de opera.” Zei hij met een dromerige blik. Hij plaatste zijn hand op die wat op zijn schouder lag. “Bedankt dat je erbij was vandaag.” Het voelde goed om te zeggen.