Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Hij voelde opeens een hand op zijn schouder. "Hierna ben jij." Zei een van de backstage werkers tegen hem. "Oh, oh okay bedankt." Zei Jean-Pierre en hij liet zijn keyboard klaar zetten. Bij dingen zoals dit wilden ze dat alles gesmeerd verliep. Als ze alle spullen al klaar hadden staan, dan zou hij gemakkelijk kunnen beginnen met zijn optreden. Hij ging in de buurt staan van waar hij straks het podium op moest gaan lopen. Hij luisterde al eens mee naar zijn voorganger. Er werd een fijn nummer gespeeld met de naam Fireflies. Alright. Niet nerveus, wel spannend. Niet vervelend, wel leuk. Hij hoorde dat hij aangekondigd werd en hij liep het podium op.

Hij nam de microfoon aan en begon te spreken. "Hallo iedereen. Ik ga vandaag niet spelen wat er op het programma staat." Een aantal groepen waren hem nieuwsgierig aan het aankijken. "Soms gebeuren er van die dingen waar je aandacht aan moet besteden. Daarom ga ik een mashup spelen. Het is een combinatie van 'you've got a friend in me' en een eigen geschreven nummer over een krijgster. Cecille, ik hoop dat je het mooi vind." Hij ging rustig op zijn krukje bij zijn keyboard zitten en begon te spelen. Het was totaal geïmproviseerd. Dus hij deed eerst een poging om een mooie opening te spelen. Dat zou hem helpen in het ritme en de melodie te komen van de mashup. En daarna begon hij te zingen.

Halverwege het spelen leek het ineens allemaal vanzelf te gaan. Zijn vingers dansten over de toetsen alsof ze nooit iets anders hadden gedaan. De teksten gleden uit zijn mond alsof hij deze tekst al jaren in zijn hoofd had. En toen hij klaar was. Was het voor een seconde helemaal stil. En daarna kreeg hij een denderend applaus. Hij schrok even. Hij had even vergeten dat hij een optreden deed. Rustig keek hij naar het publiek. Ze bleven maar klappen. Hij stond op en deed een buiging. Het publiek ging nog harder klappen. Hij kreeg een glimlach en pakte de microfoon. "Dank jullie wel." Hij klapte zijn keybaord weer op terwijl de volgende artiest werd aangekondigd en hij liep van het podium af. Alles was goed gekomen dus. Bij borg zijn keyboard op in zijn speciale rugzak en begon te zoeken naar Cecille.

Hij was om zich heen aan het kijken toen hij op het trappetje stond van het podium. Daar stond hij hoog genoeg om over iedereen heen te kunnen kijken. Hij was dan misschien wel een vrij lange kerel, maar dit was toch wel even wat gemakkelijker. Hij zette zijn hand zijwaarts op zijn voorhoofd en vernauwde zijn ogen. En hij dacht al meteen ergens iets te zien. Het was blond en het bewoog heel veel. Dat was Cecille, geen twijfel. "Cecille!" Riep hij terwijl hij naar haar zwaaide. Hij wachtte even tot hij zag dat ze zijn kant op keek. Hij kon nu wel naar haar toe gaan lopen, maar als ze niet zou weten dat hij er aan komt, dan zouden ze elkaar misschien alsnog kunnen mislopen. Want eigenlijk wilde hij haar zo snel mogelijk zeggen dat hij even de rust wilde opzoeken. Het was een erg vermoeiende dag voor hem geweest. Hopelijk zou ze het begrijpen.

Het was niet dat hij echt iets wilde zeggen. Maar met een klein glimlachje stond hij toch maar even te luisteren naar hoe enthousiast Cecille over hem was. Als hij ooit iemand nodig zou hebben om een publiek op te raaien dan zou hij direct Cecille vragen. Wat een mens! Hij trok net zijn mond open toen hij op zijn schouder werd getikt. Hij keek opzij en daar zag hij een bekend iemand staan. Hij keek nog even naar de blondine om duidelijk te maken dat hij even aandacht aan deze persoon moest besteden. Hopelijk vond ze het niet erg. De man die er stond schudde zijn hand en stelde zich voor als de burgemeester van Rustboro City. Hij had op advies van zijn afgevaardigde een moment genomen om naar Jean-Pierre's optreden te luisteren. En nu.. vroeg hij aan JP of hij even een opera kon schrijven. Speciaal voor de stad. Iets over cultuur en lokale grootheden. Hij plaatste zijn hand op zijn borst. Ho, wacht, zei de man nu dat hij een grootheid was en/of kon gaan worden? Hij zei natuurlijk meteen ja, en kreeg een visitekaartje. Toen de burgemeester weer weg liep viel zijn mond open en keek hij zijn vriendin aan. What happened?

Oef, ohja, Cecille was sterk, en zijn schouder niet. Maar het kon hem niet deren. Ze was zo enthousiast. En dat uitte mevrouw ook heerlijk ongecensureerd met een 'holy shit'. Hij kon alleen maar glimlachen. Ze was zo lekker zichzelf. Helemaal ongegeneerd wat betreft al haar kleine quirks. Toen vroeg ze of hij binnen was. Jean-Pierre was een wat langzamer persoon, dus de snelheid waarmee Cecille doorging met praten zorgde voor een stille Jean-Pierre. "Dat zou ik super vinden Cecille." Zei hij gecontroleerd, maar tevreden. "Ik weet niet of ik binnen ben. Ik ben vooral heel trots." Hij deed er vrij nederig over allemaal. "Het is wel de stad waar ik het grootste deel van mijn leven heb gewoond weetje." Toen werd er iets gezegd door de presentator. Op het podium. Hij draaide zijn hoofd dromerig die kant op. ".. over een half uur zullen de leden van de jury de winnaar of winnares bekend maken." Ohja, er was een competitie. Iets over wie het meest bijzondere optreden had gehad.

Ah yes, de zweetarm van Cecille. Ondertussen was het bijna een bekende geur. Zoals de aftershave van je vader. Of zoals de geur van nieuw beddengoed. Echter, erg prettig, vond hij het dan weer niet. In plaat van erover klagen, besloot hij om iets te verzinnen dat ervoor zorgde dat ze niet over elkaar heen hoefde te hangen het komende uur. "Ik dacht dat je misschien wilde kletsen met die mensen die je kent. Je weet wel, die van eerder." Hij krabde even aan de zijkant van zijn hoofd. Geen zorgen, het was gewoon jeuk. Ook was hij blij dat Baltasar zich niet van Cecille naar hem had verplaatst. Een zweetoksel aan de ene kant en een toeter aan de andere kant zou hem een appelflauwte geven op dit moment. Er was ook zoveel gebeurd vandaag. En nu, een activiteit waarbij hij niet per se de enige is die aandacht krijgt.. plus het feit dat hij Cecille meer kan leren kennen.. het leek hem wel een fijn plannetje zo.

Hij had eigenlijk niet anders verwacht dan dat ze aardig zouden zijn, maar toch bedankt Cecille. Hij moest heel erg glimlachen toen ze vertelde dat die band haar een keer geholpen had. Hij had onthouden dat ze dat had gezegd, maar Cecille had in haar enthousiasme waarschijnlijk niet door dat ze het nog een keer aan het vertellen was. Dat was geen probleem. Op dat moment kreeg zijn neus weer wat rust. Hij werd bij zijn arm genomen en meegenomen naar de band. Ze leken hem wel okay. Ze hadden de blondine in ieder geval al vriendelijk begroet. In eerste instantie wilde Jean-Pierre eigenlijk alleen beleefd naar iedereen zwaaien. Maar het ging allemaal zo snel. Hij werd voorgesteld en meteen kreeg hij een opmerking over dat hij had opgetreden. "Dat was ik." Zei hij terwijl hij een bescheiden buiging maakte. Oh ho ho ho.. uh. Wacht even hoor. Kalev en.. eentje was met een s.. toch? Hij.. ging er straks nog wel eens naar vragen. Maar eerst de complimentjes. "Ja dankjewel. Ik vind het ook erg leuk om op te treden." Maar luisteren vind hij natuurlijk ook leuk. "Welk liedje hadden jullie voor Sara gespeeld?"