Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Hij moest ook eerlijk toegeven dat hij eigenlijk even niks van emoties voelde. Hij voelde zich eigenlijk ook heel licht. Maar wat hij moest doen wist hij niet. Het leek er ook op dat hij zich niet bewust was van alle info over zijn leven dat hij in het verleden had gedaan. Alsof het voelde dat hij in deze wereld waar hij nu zat ontstaan was. Het enige van andere significantie was die boom daar. Het stond op een mini eilandje soort van en Jean-Pierre liep er naar toe. Hij bleef op het eilandje staan terwijl hij omhoog naar de kale boom keek. Hij snapte niet wat hij ermee aan moest. Zouden er nog meer van deze bomen zijn? Hij besloot om verder te gaan kijken en liep weg. Het duurde een tijdje, maar er was verder niets te zien. Hij was moe van het lopen.. Hij ging maar even in kleermakerszit zitten. Hij begon echt te twijfelen over de zin van zijn bestaan. Was hij de enige hier? Wat was het doel van deze wereld? Hij kende de wereld niet eens. Hij kende zichzelf niet eens. Wie was hij eigenlijk? Hij liet zijn hoofd naar beneden zakken en zuchtte diep. He wacht! Hij keek niet naar zichzelf.. hij keek naar.. uhm.. een pikzwarte versie van zichzelf. Met rode ogen! Geschrokken sprong hij op. "Wie ben jij?" Vroeg hij in paniek. Maar de gedaante bleef emotieloos staan. Jean-Pierre hoorde een kraak achter zich en draaide zich om, om te kijken. Er was niets.. Snel keek hij weer naar beneden. Hij was.. weg? Uh wat? Bang draaide hij zich in de richting van de boom. Dat was een plek die bekend voor hem was en waar hij zich veilig zou voelen. Maar hij werd tegengehouden. Zijn pikzwarte zelf stond recht voor hem. De blik die die had kwam hem niet bekend voor. Geen woede, geen verdriet, geen haat, geen jaloezie. Het leek meer op.. op iemand die op had gegeven.. maar wel iemand die nog een ambitie had om dingen te doen.. maar geen goede dingen, dat was zeker. "Ga weg!" Niet wetende waar hij bang voor moest zijn. "Ga weg!" Herhaalde hij. De nega JP reageerde niet. En toen hij een stap naar achteren zette, zette de ander weer net zo hard een stap naar voren. De tranen stonden in zijn ogen. "Ik vind dit niet leuk!" En toen rolde er een paar tranen over zijn wangen. Hij begon te rennen. Hij had nog nooit zo hard gerend. Zijn benen waren eerst zo licht als veertjes, maar met iedere stap voelde ze zwaarder aan.. hij zakte in de grond. Hij hield zijn handen voor zijn ogen uit angst. En toen stond hij ineens in een andere wereld. De lucht was een vieze bruinige geel met een hoop onheilsspellende hemellichamen in de lucht. Het water was echter wel aanwezig in deze wereld. Zoals voorheen leek het alsof hij op water liep.. maar dit was een vies soort water. Het had een vieze rode kleur. Desondanks was het wel helder water. Hij zag.. de andere ik.. aan de andere kant.. de goede kant. Hij werd overspoeld met boosheid. "Dit heb ik niet verdient!" Hij bestond nog maar net en nu moest hij dealen met van allerlei vervelende situaties! Was dit het leven? Zo hoefde het voor hem niet hoor! Hij wilde niet meer.. Hij liet zichzelf snikkend voorover vallen. De val deed geen pijn, maar hij kon het enorm stinkende water wel ruiken. Maar het maakte hem niks meer uit. Dit stinkende water was nog het beste aan deze versie van de wereld. Het was ten minste niet eng. En toen voelde hij ineens wat aan zijn kraag. Hij werd omhoog getrokken, maar hij was weer zo licht als voorheen. Hij brak. Alles in hem brak. Zijn vader stond daar. Zijn vader had hem opgetrokken uit de barre omstandigheden. Ze waren nu ook niet meer in die slechte wereld. Het leek alsof ze IN een wolk zaten. Jean-Pierre had een brok in zijn keel en kon niks zeggen. Ondertussen kon hij hem ook niet gaan knuffelen, hoe graag hij dat ook wilde. Hij voelde zich verlamd. Zijn pa liep naar hem toe, zonder grond onder zijn voeten, en legde zijn hand op de wang van zijn zoon. "Je bent er." Was het enige dat hij zei. En dan toch kon Jean-Pierre zijn hand bewegen en legde deze op de hand van zijn vader. Tranen van geluk rolden over zijn wangen terwijl hij zijn ogen sloot. En toen voelde hij een andere sensatie. Hij viel. Alle vragen die hij voorheen had gesteld in zijn hoofd spookte opnieuw door zijn hoofd. De vragen over wat de wereld was, de vragen over wie hij zelf was. En toen hij bijna de grond raakte schrok hij op. Hij had de grond niet geraakt en stond weer oog in oog met zijn pikzwarte ik. Een serieuze blik sierde zijn gedaante en hij liep gewoon naar voren. Hij dacht dat hij tegen de ander op zou botsen, maar hij liep gewoon door hem heen. En zonder terug te kijken liep hij verder. Vastberaden. Totdat hij uiteindelijk bij de dode boom uit kwam. Hij ging er weer bij staan. Hij begreep het nu. Hij legde zijn hand op de boom.

Uitgeslapen werd hij wakker en deed zijn ogen weer open. Had de Lucario hiervoor gezorgd? En had ze alles meegekregen?

Hij voelde zich enkel uitgerust. Verder niks. Alles was voor hem opnieuw begonnen nu. Tabula Rasa. Het kon nog allemaal ingevuld worden. Het eerste dat hij hoorde was een Cecille die zich zijn aandacht trok en zich verontschuldigde. Het blad werd beschreven, mentaal, met: 'Cecille is lief'. Het was een goede start voor een nieuw hoofdstuk. Maar hij keek even bedenkelijk. Iedereen van voorheen was er. Dat betekende dat ze echt om hem gaven, maar.. wie was die andere vrouw? Ze stond net naast Cecille. Ze was helemaal in het blauw gekleed en haar huid had een hele lichte blauwe kleur. Verder had ze lang lichtblauw haar dat tot aan haar onderrug reikte. Maar ze stond niet gewoon op haar voeten. Nee op haar tenen. De rest kon haar niet zien. Dit moest wel een bijwerking zijn van zijn spirituele reis. Had hij een beschermengel? Hij knipperde met zijn ogen en keek weer naar Cecille. "Een beetje." Lichtelijk slaperig was hij nog wel. Vervolgens bewoog de vrouw haar hand zachtjes naar Cecille toe. Ze raakte haar net niet aan, maar Cecille kreeg een blauwe gloed. Pieter had er al een. Zelfs de Arcanine had er al een. De kopie had er geen, maar Colin had een groene. Een gifgroene. Wat betekende dat? De Lucario zag hij niet vanuit waar hij zat. "Ik heb wel honger eigenlijk." Zei hij alsof hij niets speciaals had gezien.

Nou, hij was dus niet de enige die honger had. Cecille maakte namelijk ook duidelijk dat ze wel wat te bikken wilde gaan halen. Jean-Pierre keek nog toe hoe de blauwe vrouw naar Colin toe leek te schaatsen. Colin lukte het nog steeds niet om te bewegen. De blauwe vrouw ging naast hem zitten met opgetrokken knieën. Ze keek hem gefascineerd aan. Ze vond het een bijzonder wezen. Hij leek eng, maar hij voelde niet eng. Hij leek boos, maar hij voelde niet boos. Voorzichtig ging ze met haar wijsvinger naar hem toe. Maar zijn gifgroene gloed werd niet blauw. Nee. De gifgroene gloed verdween gewoon. Jean-Pierre moest nog even zien hoe dit allemaal werkte en wat alles betekende. Hij keek naar Cecille, en toen weer even vlug naar Colin. Maar de blauwe vrouw was al weer weg. Achja, terug naar Cecille. Die stelde voor om met zijn allen te gaan eten. Net op dat moment klonk er een claxon. Jean-Pierre richtte zijn blik naar het geluid. "Hey Pieter, kom je!?" Riep een blonde man, die niet op Jean-Pierre leek, vanuit de auto met een open raam. Pieter rende er vrolijk naartoe. Helemaal enthousiast. "Papa!" Snel keek hij naar de kopie. Die keek lichtelijk verdrietig naar het schouwspel. Scheiding?

"Dag mama!" Riep Pieter nog voor hij de auto in stapte en wegreed met zijn vader. Jean-Pierre zag hoe Cecille bij Licia ging staan. Hm, ja het zag er zielig uit inderdaad. Hij voelde zich op dit moment echter niet echt in staat om iemand op emotioneel gebied te helpen. Hij was zelf net door een hele emotionele reis geweest. In plaats daarvan richtte hij zich maar weer op Colin. Die was voorzichtig al weer eens naar zijn trainer toe gelopen. Hij stond nu bij hem naast de bank. "Gaat het?" Vroeg hij aan de Crawdaunt. Colin wist niet wat hij moest doen of hoe hij moest reageren. Jean-Pierre merkte iets aan hem, dat hij nog niet eerder had gemerkt. Met een glimlach op zijn gelaat ging hij naar Colin toe met zijn hoofd en fluisterde iets in zijn oor. Colin scheen fijn te vinden wat hij hoorde. Daarna werd hij terug zijn pokeball in gestuurd.

Jean-Pierre stond op en keek nog eens naar zijn omgeving. De wereld zag er wel even anders uit nu. En dan eigenlijk alleen figuurlijk. Maar hij had wel honger. En over drie uur moest hij optreden, dus dat moest nog wat gaan worden.

Hij liep naar de twee dames en de Arcanine toe toen Cecille begon te praten. De Arcanine ging door de woorden tegen zijn trainer aan staan. Ze had even zachtheid nodig vond hij. Toen Cecille klaar was met praten stond Jean-Pierre bij ze. "Ze heeft wel gelijk weet je." Licia gooide haar hoofd weer opzij en mompelde: "Ik heb nog zuurvlees op het vuur staan.." Ze probeerde er dus voor te zorgen dat ze een excuus had om niet met hen mee te eten. "Oh dat is een lief aanbod." Jean-Pierre moest zo erg glimlachen dat zijn ogen erdoor sloten.

Hij keek Cecille aan. Ohja natuurlijk, niet iedereen wist wat dat was. "Zuurvlees is een delicatesse in Mauvile. Het is vlees in een lekkere saus." De kopie knikte. "Klopt." Maarja, een uitnodiging was eigenlijk niet de bedoeling. Ze stond nu niet echt te wachten op deze snukkels in haar huis. Archie zette ondertussen een stap naar Jean-Pierre toe en wilde hem een pootje geven. Hij wilde het goed maken, omdat hij hem zo boos had gemaakt eerder. Maar zijn puppy ogen zagen er toch anders uit, afkomstig van zo'n groot beest.


OOC: Runderpoelet? Taurospoelet? Ik wist niet wat mochtXD

Hij nam het pootje aan. Het was zeer aandoenlijk. Anyway, hij kon nou niet zeggen dat hij de delicatesse erg aantrekkelijk had beschreven, maar schijnbaar was zijn manier van beschrijven genoeg om Cecille helemaal enthousiast te maken. Hij keerde zich naar Licia. Zij was immers degene die ging vertellen waar haar huis was. "Ik uh." Begon ze. Why deez people nice to me? "Alles goed?" Vroeg hij nog aan haar. "Het is." Ze kwam niet goed uit haar woorden. Ze moest echt iets gaan zeggen nu, want van deze onzekerheid kreeg hij rillingen over zijn rug.