Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Een gniffel ging gepaard met een glimlach, toen Cecille zo enthousiast reageerde. Soms kon het vermoeiend zijn. Maar heel soms.. zoals op deze momenten.. was het stiekem wel fijn dat ze zo is. Hij hoefde zelf minder energie te steken in het op gang houden van een gesprek. Cecille had genoeg te vertellen en mede te delen. Vaak herinnerde haar enthousiasme er ook aan dat het normaal is om soms helemaal weg te zijn van de dingen die je waarneemt en meemaakt. Hij was wel een beetje jaloers stiekem. Dat zij de dingen zo veel sterker kon voelen dan hij dat kon. Wellicht dat hij zelf dingen sneller opving. Subtiele dingen. Maar die sterke gevoelens, dat zou hij wel eens vaker willen hebben. Hij zette een stap naar haar toe en gaf haar een knuffel. "Dan gaan wij samen eens een keertje acapella doen." Verzekerde hij haar. Het en weetje.. Baltasar voelde daadwerkelijk aan dat hij nu zijn bek moest houden. Misschien paste hij beter bij Jean-Pierre dan we allemaal in eerste instantie dachten. Hij wilde voorheen gewoon de stiltes opvullen. Alles komt goed.

Hij kon niet verrast zijn door haar reactie. Dus hij koos er maar voor om er tevreden over te zijn. Ze gingen wel wat plannen ofzo. Het zou vast geen jaar duren voor ze elkaar weer zouden zien. Ze waren vast wel in staat om goed contact te houden. Het gejuich en het geklap was voor Jean-Pierre een cue om geleidelijk zijn knuffel losser te maken. Dat was altijd zo apart hè. Een knuffel loslaten. Voor, tijdens, en na een knuffel is de wereld steeds anders. Ofja, die voelde dan anders voor hem. En hij kon zijn vinger niet leggen op hoe dat kwam. Zal een wetenschapper vast ooit wel onderzoeken. Nu was het tijd voor Sticky Dedication. De band die ze zonet nog even ontmoet hadden. Hij begon nu zelf ook te klappen. "Succes!" Riep hij, niet door hebbende dat letterlijk niemand hem zou kunnen horen door alle andere geluiden heen. Zijn stem was nu eenmaal niet zo krachtig, helaas. En toen kwam er een waanzinnige uitbarsting van muziek. Nu snapte hij waarom ze Sticky Dedication genoemd werden. Zijn linker voet, en rechter hand, deden mee op de muziek. Maar hij was nu toch echt veel te moe om uitbundiger mee te doen.

Yeah, kek, muziek die hij niet vaak speelde. In zijn hoofd zag hij al verschillende manieren om hier een cover van te maken. De Bridge had veel potentie voor een rustiger nummer, vond hij. Misschien straks eens aan die toffe jongens vragen of dat zou mogen. Toen ging Cecille om hem heen staan. Automatisch gingen zijn armen voor een knuffel, totdat hij zich realiseerde dat dat niet helemaal was wat ze van plan was. Gelukkig waren ze even lang, en kon hij over haar schouder meekijken wat er aan de hand was. Mijn hemel die mensen waren aan het vechten! Ohnee wacht. Dat was geen vechten. Maar wel een beetje eng. Net als Cecille probeerde hij maar wat mee te dansen op de muziek. Toen barstte enorm gejuich uit. Cool. Ook al kon hij zichzelf er niet toe brengen om zo uitbundig te zijn. Hij wachtte even tot Cecille klaar was met deze uiting van vrolijkheid en waardering, voordat hij zei: "Dankjewel." Het was simpelweg gewoon netjes. Mensen hielpen elkaar, in de meeste gevallen, niet om er iets voor terug te krijgen. Zeker vrienden niet. Maar een bedankje was wel op zijn plaats. "Zullen we trouwens nu gaan? Ik begin toch wel erg moe te worden. Maar als je wilt blijven, is dat okay. Dan ga ik alvast en kunnen we elkaar straks weer ergens zien. Berichtje sturen ofzo."