Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

"Uitmuntend." Zei hij extra bekakt. Vervolgens ging hij op die stoel zitten. Eerlijk gezegd voelde dat raar. Eigenlijk vond hij het niet zo fijn als mensen zo met hem om gingen. Maar wat ging hij er tegen doen? "Maar zo lief hoef je echt niet te doen hoor." Zei hij. Vrienden waren vrienden en dan was je gelijk.
En toen wilde hij weer eens een wat dieper gesprek voeren. "Wat betekend het voor jou om trainer te zijn?" Hij dacht graag na over deze dingen. Daar kon hij lekker een dag mee bezig zijn.

Mja ze vond het grappig. Niks dat hij kon doen tegen de wensen van een dame. Zo erg was het ook niet. Prioriteiten ey. Hij vond het komende gespreksonderwerp namelijk net ietsje leuker op dit moment. Het was voor hem de eerste keer dat hij Cecille vol geconcentreerd zag op haar gedachten, in plaats van op haar omgeving. Zijn vraag had een positief effect dus. Hij luisterde aandachtig toen ze antwoord gaf. Echter vond hij dit antwoord een beetje aan de teleurstellende kant. Maar hij had niet opgegeven. Er moest en zou iets interessants in zitten, hij moest het antwoord er enkel nog even uithalen. "En waarom kun je alleen mensen ontmoeten en ervaringen delen als je trainer bent?" Hij vouwde zijn handen in elkaar en legde deze op de rand van de tafel. Afwachtend.

Hij knikte begrijpend tijdens dat Cecille haar antwoord gaf. Hij keek zelfs even verlegen weg toen ze zei dat ze hem anders nooit had ontmoet. Soms vergat hij dat hijzelf ook nog een bepaalde indruk kon maken op anderen. Het was even een reflectief momentje. Och kijk wat leuk, er liep een Furfrou buiten. Ohja, wacht hij had een gesprek. Even terug. Hij keek Cecille weer aan waarna ze haar antwoord vervolgde. Hij wilde eigenlijk zeggen dat ze misschien ook nooit hulp nodig had gehad als ze nooit op reis was gegaan. Hij wilde duidelijk maken dat het nog wel eens hand in hand zou kunnen gaan. Maar dit was hogere filosofie. Daarnaast was de timing misschien niet ideaal. "Ze klinken als een fijn team en vrienden." Reageerde hij toen maar eerlijk. En toen hoorde hij wat luidere woorden buiten de deur. Hij keek een beetje verbaasd die kant op. Er liep iemand naar binnen. Een man van over de vijfenveertig jaar oud. Met een bruine Fedora, stoppelbaard, en korte blonde haren. Oh oh..

De man leek gehaast. De man leek boos. Maar de man leek ook op zijn vader. Die had hij net willen bellen! Oh dear wat nu? Hoe ging hij de hele situatie uitleggen?! Hij bleef de man licht-angstig aankijken.. totdat de man zijn gezicht naar hem draaide.. En daardoor moest Jean-Pierre diep zuchten. Het was zijn vader helemaal niet. Deze man had een ander soort gezicht. En toen vroeg Cecille of alles ok was. "Oh ja hoor." Zei hij opgelucht. "Maar het leek erop dat je net iets wilde vragen. Zeg het maar." Zei hij met een voorzichtig glimlachje.

Hij wachtte even af. Hij moest Cecille even laten denken. Haar gedachten waren inderdaad even abrupt beëindigd, dus dat was logisch. En toen kwam uiteindelijk wat ze wilde zeggen. Een vraag zelfs. De vraag die hij zelf eerder stelde. Hij kreeg voor een halve seconde een droevige blik. staarde voor een tel naar een willekeurige plek op de tafel. Daarna hief hij zijn wenkbrauwen en keek hij Cecille rustig aan. "Ik heb nu twee badges, maar ik weet niet wat het betekend om trainer te zijn." Hij krabde even over zijn hand. Had hij nou echt geen meer bevredigend antwoord?

Cecille reageerde geruststellend. Het was duidelijk dat Cecille ooit een goede moeder zou worden. Haar advies en gerustellende woorden hadden dan ook een goed effect op hem. Hij ging van in de war naar een neutraal gevoel, en daarna had hij de kans om de glimlach van de blondine te imiteren. "Dankje, dat hielp." Hij veegde zijn handen bijeen. "Zullen we dan maar eens bestellen?"

Cecille was lief. En na een enthousiaste reactie werd de ober erbij geroepen. Het was een van die spierbundels. Die zette even het bankje terug op de grond die hij aan het.. benchen.. was en liep naar hen toe. "Hejje jullie wat te vreten gekoze?" Hebt u een keuze kunnen maken, dus, aha, ze waren wel goed in karakter hier. Jean-Pierre wees met zijn vinger naar een gerecht en zei: "Uh ja, ik had graag de Puch-up-Pasta-Pesto met een Spa-Spierbundel." De ober maakte er een notitie van en keek afwachtend naar de blondine.

"Nei, wij serveren geen konijnenvoer." Legde de ober aan Cecille uit. Zijn intonatie was nog niet eens half zo onbeschaafd als dat de inhoud van de zin was. Dus Jean-Pierre keurde het maar goed dat die man zo sprak. Maar even iets anders, de namen van de gerechten waren echt on fleek. Hij wilde eigenlijk meer bestellen, puur om alle namen hardop te kunnen zeggen, maar zo veel eten zou hij niet weg kunnen krijgen. En nu keek hij Cecille maar gewoon afwachtend aan. Ze had de rudeness van haar doppelganger kunnen handelen, dus deze vast ook.