Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Shit happens, and all goes down with a flush. Maar niet deze situatie. Die moesten ze nog oplossen. Zijn glimlachje werd groter door Cecille's grapje. Hij keek toe hoe ze al de straat door liep om op zoek te gaan. "Zou het niet sneller gaan als we op T-Bone zouden rijden?" Weet je wat nou eens geweldig zou zijn? Als Jean-Pierre zou leren herkennen wanneer hij een levensgevaarlijk plan bedenkt. En dat plan dan vervolgens vooral niet uitvoert. Dat zou echt helemaal fabeltastisch zijn. T-Bone lette niet eens op hem. Die was nog heel geconcentreerd bezig. Alsof het een soort kunst was. En eigenlijk was het dat ook wel een beetje. Zo poepen, midden op straat. Je moet het maar kunnen.

Weet je nog dat met die slechte ideeën? Die dingen die Jean-Pierre niet zou moeten voorstellen en/of uitvoeren? Ja, het zou ook echt geweldig zijn als hij iemand bij zich had die hem zou tegenhouden, wanneer hij er alsnog voor zou kiezen om dit soort dingen te doen. Maarja. Op z'n minst, liet Cecille hem geen stomme dingen doen.. alleen. Gedeelde gestoordheid, is halve gestoordheid. Not. Hij glimlachte door Cecille's verhaal. "Vet!" Reageerde hij. Die Cecille, wat een stoere zeg. En toen begon ze tegen T-Bone aan te praten. Maar.. die deed niet veel. Hij hield zijn poepgezicht.. maar ze hoorden geen poepjes meer tegen de grond aan flatsen. Wat? Jean-Pierre ging eens kijken. "Volgens mij.." Begon hij.. hij wilde het eigenlijk niet zeggen.. "Is er een obstructie." Hij wilde veel dingen uitproberen, maar een Tauros helpen met zijn stoelgang stond eerlijk gezegd niet op zijn lijstje.

"Ik euh.." Oh het volgende wilde hij ook niet zeggen, maar het moest! Die Tauros had hen nodig! "Ik denk dat het een golfbal is." Jup, het leek er inderdaad op alsof T-Bone een Golfbal had zitten, waar die niet moest zitten. Dat zorgde ervoor dat die niet meer lekker kon.. uh.. ja.. poepen dus. T-Bone was nog niet vervelend geweest, maar hij zat toch niet zo te popelen om bij de.. het kontgat van een Tauros te zitten. Wat als het pijn deed? En hij een trap voor zijn kanus kreeg? Die Pokémonarts opmerking was leuk bedacht.. maar.. waar moesten ze die dan vandaan halen? Of zou Zuster Joy kunnen helpen? Maar.. kon T-Bone nu wel lopen, het leek nogal pijnlijk. "Misschien Zuster Joy?" Vroeg hij dan toch maar uiteindelijk. Een slecht plan, was beter dan geen plan. In ieder geval.

"Ohja, dat weet ik wel. Dat is deze straat uit, dan de eerste rechts en de derde links." Zei hij nonchalant en kreeg een voldane blik. Maar die was al weer snel weg. Hij ging recht staan. Hij had zich iets bedacht. Hij keek naar voren, en toen naar achteren, en weer naar voren en weer naar achteren. "Ik weet alleen niet meer welke kant van de straat uit het ook alweer was." Zei hij toen. Wat een.. dilemma. Hij pakte zijn Holo Caster, hij besloot maar gewoon te gaan bellen. Die Tauros ging er toch niet vandoor. "Hallo, mijn naam is Jean-Pierre en we staan hier in Episonstraat. Er is een probleempje met een van de Tauros van de parade en we zouden graag willen dat iemand ons komt helpen." Er leek hem wat gezegd en/of gevraagd te worden. "Hij kan niet meer poepen door een golfbal." Het leek even stil te zijn aan de andere kant van de lijn. En Jean-Pierre keek geschrokken. "En hoe lang duurt het voordat jullie hier zijn dan? --- Okay.." Zuchtte hij op het einde voordat hij ophing. "We moeten de komende tien minuten zijn billen gaan masseren, dat helpt dan met de..
uh.. doorstroom." Dat hij dit ooit nog eens moest meemaken..

"Oh Cecille, luister eens even heel goed. Dit is het gezicht van een man die zou willen dat hij een grapje maakte. Maar geen grapje maakt. Ik bedoel serieus, wat nou als er nu een ongeluk met me gebeurd. Dan is het laatste dat ik heb gedaan, de billen gemasseerd van T-Bone. Ik bedoel dat niet beledigend hoor maatje, maar ik had zelf iets in gedachten dat wat minder met billen te maken had." Tijdens het praten was ze al begonnen. En eerlijk, hij was blij dat zij het deed. Hij kon nog altijd zeggen dat hij voorzichtig moest zijn met zijn handen vanwegen zijn pianospel. Wacht eens.. dat was nog niet eens een smoesje! Hij moet echt voorzichtig zijn! Vandaag was hij helemaal niet voorzichtig geweest! Hij keek eens naar zijn handen om ze te checken, maar er was gelukkig niks mis met zijn handen.

Hij wilde kijken. Maar eigenlijk wilde hij ook niet kijken. Hij vond het grappig. Maar eigenlijk vond hij het ook hilarisch. Hij draaide zijn hoofd weg zodra hij de tong zag die uit Cecille's mond stak. Hij wilde niet hardop gaan lachen nu en disrespectvol zijn naar de vrouw die hier gewoon even een wildvreemde Tauros gaat helpen met zijn bipsproblemen. Daar moest ze een prijs voor krijgen hoor! Een paar van de Chatot die ze net nog aan het voeren waren geweest kwamen al hupsend naar hen toe om mee te kijken. Een van de Chatot, die wat ze al vanaf het begin van vandaag tegen waren gekomen, naast Jean-Pierre staan. Hij leek wel gehecht aan hem te zijn. "Jep, soms moet je dat soort dingen doen als je iemands leven wilt redden. En wie beter dan een krijger om dat te doen. Levens redden." Sprak hij tegen de Chatot uit ongemak. Hij vond het toch best ongemakkelijk hierzo.

"Levens redden. Levens redden. Krijger. Levens redden." Aapte de Chatot hem na. Jean-Pierre glimlachte even. Dat beestje was eigenlijk wel leuk. En hij kreeg zo het gevoel dat hij hem ook wel leuk vond. Anders zou hij hem niet steeds achtervolgen. Toen trok Cecille zijn aandacht. "Ohja, ja. Ze zullen er over vier minuten zijn denk ik. Met T-Bone komt het goed, ze hoeven hem alleen maar wat.. uh.. ontspanningmedicijn te geven. Maar alles zou soepeler gaan als we hem eerst zouden masseren. Maakte het veiliger." Dat was in ieder geval wat hem verteld was. Hij liep eens op de Tauros af en aaide hem op zijn rug. Hij was zo braaf, zelfs nu hij niet kon poepen. Waren alle Tauros zo braaf tijdens het poepen. De Chatot vladderde Jean-Pierre's schouder op. Weetje, misschien was hij een prima trainer. Hij zou het allemaal wel redden.