Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Hij keek om naar Cecille met een glimlach. "En dat zegt veel, want je hebt mooi haar." Ja, ook krijgers konden mooi haar hebben. Heb je nooit die mythen en sagen gelezen van die helden? Die waren flipping hot joenguh! "Mooi haar! Mooi haar!" Klonk het nog van de Chatot. En JP keek nog eens op. Hij zag wat mensen met tuinbroeken aan komen lopen en wat koffers. "Oh dat zullen ze zijn." Merkte hij rustig op. "Goedzo goedzo. Jullie zijn goed bezig. Goed hard drukken en houdt hem maar kalm ja. Helemaal prima." Oh dat waren dus mensen die wel van aanpakken wisten. Cecille zou het vast goed met ze kunnen vinden.

Jean-Pierre deed een komisch ik-ben-aan-het-sluipen loopje naar Cecille toe en ging vlak naast haar staan. "Hey psst." Fluisterde hij. "Over een uur moet ik optreden, en het is nog een half uur lopen naar het festivalterrein." Fluisterde hij verder. "Als je klaar bent met masseren moeten we echt gaan hoor." Hij was er niet zo eentje die dingen strict wilde doen en volgens een bepaalde planning. Maar dit optreden was een kans voor hem. Dit podium bood de kans aan opkomende artiesten om te laten zien wat ze in huis hadden. En hij had ook wel enorm veel zin om te gaan spelen. In ieder geval moesten ze ook nog even langs zijn keyboard gaan, maar dat had hij al in het half uur lopen meegerekend.

"En ik denk dat de mevrouw die daar in dat restaurant werkt," Hij wees ernaar. "weet waar hij vandaan komt." Hij had geholpen! Goedzo Jean-Pierre. Als iemand's binnen ooit gemasseerd moeten worden vragen we Cecille, maar jou kunnen we vragen als we nog wat extra informatie nodig hebben over.. uh.. dingen. Maar goed, ze leek er in ieder geval íéts over te weten. En dat was al meer dan zij zelf wisten. Hij vond haar de perfecte kandidaat om hun stokje over te nemen. De hulpverleners maakte vervolgens hun weg naar T-Bone en spraken Jean-Pierre aan. "Kom goe jong." Zei de andere. Wat een lekker accent vond Jean-Pierre dat. Echt zo iemand die wist wat die deed. Althans, zo voelde het als iemand zo sprak. Vond hij.

Cecille zei nog even gedag tegen Mister T. Jean-Pierre zwaaide nog even naar hem. "Ja, laten we dat maar vlug gaan doen!" Hij had er ook wel enorm veel zin in. En deze keer, wist hij heel goed welke kant ze op moesten. Hij wenkte haar mee de goeie kant op en begon te lopen. Een kleine pas sneller dan hij normaal liet. Hij wilde natuurlijk toch wel op tijd zijn. Dan zou hij nog even de tijd kunnen nemen om zich voor te bereiden. Ze moesten immers nog langs het open podium om het keyboard dat hij daar had achtergelaten nog op te halen. Toen ze daar aankwamen waren de mensen die het hadden opgezet ook nét bezig met alles op te ruimen.

"Oh ja hoor. Het is zeker spannend. Maar ook heel erg leuk. En ik denk altijd: er kan niet heel veel mis gaan, het is niet alsof ik een hersenoperatie aan het doen ben. Ik ben gewoon lekker met muziek bezig." Hij vond het wel leuk dat ze er naar vroeg. Hij had er niet eens meer aan gedacht dat ze mee zou komen. Maar dat had ze inderdaad wel gezegd. Het was leuk om vrienden te maken. En het was al helemaal leuk als ze zo snel al loyaal aan je waren. "Muziek! Muziek!" Ohja, en hij had nog een vriendje gemaakt. Hij vermoedde zo dat die de muziek ook wel zou kunnen waarderen. Hij was bijna geneigd om hem een naam te geven. Gewoon voor de lol. Zou hij het doen?

Hij reageerde op Cecille's mopje met een glimlach. En hij moest écht een beetje lachen toen ze begon over friemelwerk. Tja, zo zag het er van een afstand wel uit ja. Dat moest hij toegeven. Het voorstel dat volgde klonk eigenlijk wel leuk. Hij keek opzij naar de Chatot. "Friemelwerk! Nee dankje! Friemelwerk!" Voor hem was dit een mix van schattig, grappig, en belachelijk. En dat vond hij helemaal geweldig. "Zou je het leuk vinden om mee te doen Baltasar?" Vroeg hij aan de Chatot. Mja, hij had hem maar gewoon een naam gegeven. De Chatot leek even na te denken en riep toen: "Muziek! Muziek!" "Dat vat ik op als een ja. Laten we meteen oefenen!" En Jean-Pierre begon ongegeneerd over straat te zingen. Het was niet wat hij in zijn optreden zou doen, maar de stemoefeningen waren al prima.

Cecille herhaalde vragend de naam van de Chatot. Hij vond het beestje nou eenmaal op een Baltasar lijken. Hij zou het later wel uitleggen. Nu was zingtijd. "Hoog Sammy! kijk omhoog Sammy! Want dan wordt je lekker nat!" Zong hij verder. Of het zo had moeten zijn begon het ook nog een beetje te miezeren. Maar dat maakte JP en Baltasar niets uit. Zing in de regen op straat was heel erg leuk zelfs. "Sammy. Kromme kromme Sammy. Dag. Sammy. Domme domme Sammy. Kijkt niet om zich heen. Doet alles alleen. En vindt de wereld heel gemeen." Het
liedje was er een die hij wel eens zong als hij iemand verdrietig over straat zag lopen. Baltasar was nog lekker aan het meezingen. Vooral het 'Sammy' gedeelte kon hij al goed inzetten. Hij leek er zelfs een gevoel voor te hebben om het op het goede moment te zingen.

"Hoog Sammy! Kijk omhoog! Er is er een die van je houdt!" Iets dat op vele manieren opgevat kon worden. Arceus, familieleden, de zon, het universum, of zaken uit religieuze overtuigingen. Baltasar maakte vrolijke geluidjes. Hij leek nog wel een liedje te willen horen. "Schijnbaar wilt het publiek een encore." Zei Jean-Pierre in een prestator-stem. "Heeft het publiek nog verzoekjes." Hij keek naar de blondine. Hij vond het het aller leukste als hij er voor kon zorgen dat al zijn vrienden lekker mee konden doen met de dingen die ze deden. Het was een vloek en een zegen. Maar op dit moment was het een zegen.