Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Cecille kreeg het uiteindelijk voor elkaar om wat woorden uit te spreken tegen haar kopie. Maar Jean-Pierre zat vast in zijn gedachten. Er waren nu eenmaal veel te veel stimuli en te veel dingen gebeurd waren en hij kon het niet meer bijhouden. En opeens, uit het niets leek het, brulde hij: "HEEEEEEEEY!" De twee vechtende pokemon die nu naar elkaars keel grepen keken hem verschrikt aan. "EN NU IS HET GENOEG GEWEEST!" Zei hij helemaal wild. Hij liep stamvoetend naar de Arcanine toe en schreeuwde: "MAAK DAT JE WEG KOMT BULLEBAK!" De Arcanine boog een beetje naar achteren met een pootje in de lucht. "HET IS NIET MOEILIJK OM LIEF TE ZIJN!" Het was alsof er iets gebroken was in zijn hoofd.. of misschien wel zijn hart. Hij zwaaide met zijn arm naar de kopie en Cecille om uiteindelijk zijn wijsvinger naar hen te wijzen. "EN JULLIE AL HELEMAAL! WAT VOOR VOORBEELD ZETTEN JULLIE NOU? ALSMAAR VECHTEN! VERSCHRIKKELIJK!" Zijn hoofd was echt helemaal rood en het zweet stond op zijn voorhoofd. Colin liet heel schuldbewust zijn hoofd een beetje zakken en tikte zijn scharen tegen elkaar. Ondertussen waren er drie mannen op straat naar hem toe gelopen en grepen hem vast en bleven zeggen dat hij zich moest kalmeren. Jean-Pierre gaf niet op met het los wurmen. "NEE IK WIL NIET KALM DOEN!" Heel voorzichtig liep Colin naar zijn trainer toe. Hij vond het heel vervelend. Hij had hem nog nooit zo boos gezien en had het gevoel hem te hebben teleurgesteld. Op dit moment liet de kracht in zijn armen hem in de steek en toen de mannen dat voelden lieten ze hem los, nogmaals zeggen dat hij zich rustig moest lopen. Boos liep hij door de menigte weg van de scene. Hij verdween in een grote groep mensen.

Tijdens het stukje lopen dat hij aan het doen was keek hij grotendeels recht vooruit, maar niet ver vooruit, nee, zijn blik was in zichzelf gekeerd, denkend aan die vieze dingen die hij had gezien. Hij was zichzelf aan het opvreten. Hoe hij het had overleefd zonder tegen iemand op te botsen was een raadsel. Uiteindelijk ging hij ergens bijna buiten de stad op een bankje zitten naast een bloemenperkje. Hij zuchtte heel diep en hij legde zijn handen in zijn gezicht. Ongeveer drie tranen rolde over zijn wangen. "Waarom kunnen dingen niet gewoon mooi zijn?" Dacht hij.

Colin was een beetje verbluft achter gelaten. Hij keek toe hoe zijn trainer weg liep en wist niet wat hij moest doen. Hij was in een onbekende stad, met onbekende mensen en zijn trainer was weg nu. Hij kon niet eens naar zijn pokeball. Hij raakte lichtelijk in paniek, totdat hij die mevrouw die hij net nat had gespoten langs hem zag lopen. Oh die zou hem vast wel weer vinden. Snel liep hij er achter aan.

Hij viel zijwaarts op de bank met een verslagen gezicht. Hij was helemaal op. Van hem mocht het universum nu stoppen, want hij zag er geen lol meer in. Ademen deed hij ook heel langzaam, alsof hij zich er geen moeite meer voor wilde doen.

Colin tikte wat verlegen zijn scharen tegen elkaar toen de mooie dame tegen hem begon te praten. Ze was wel lief. Ze probeerde hem te kalmeren. Colin knikte rustig om even te laten weten dat haar peptalk enigszins had geholpen. En daarna leek de mevrouw diep in gedachten. Alsof ze er echt heeeeel goed over moest nadenken. Maar echt gewoon heeeeeeel erg goed. Maar ze kreeg dus een idee. En hoewel Colin het idee niet helemaal begreep leek de mevrouw er in ieder geval wel vertrouwen in te hebben. Dus hij volgde maar.

Het leek er op dat de hond niet heel erg zeker was, maar uiteindelijk werd er wel besloten om de aangewezen kant op te gaan. Hij wist nog steeds niet hoe een hond met zijn ogen dicht een richting kon bepalen. Maar hij voelde zich in ieder geval veiliger bij de mevrouw dan helemaal alleen.
Colin keek even scheel naar waar zijn neus had kunnen zitten en liet zijn scharen naar die plek toe gaan, maar hij had geen neus. Sjit. En nu? Achja, hij deed maar net alsof hij aan het ruiken was, dan zag hij er ten minste niet dom uit.. of juist wel..

Hij kon zijn ogen niet meer focussen. Dat hoefde hij ook niet. Hij zag er het nut toch niet meer van in. Hij draaide zich op zijn rug op het bankje en legde zijn ene hand op zijn buik. Nog een aantal tranen rolde over zijn gezicht. Hij had de wereld altijd als een mooie en goede plek gezien, maar hij kwam tot een andere conclusie na vandaag. Hoe kon überhaupt iemand een vechtsport leuk vinden bijvoorbeeld? Dan vond je vechten ook leuk. En dus mensen pijn doen. Eigenlijk was ze gewoon een stom mens. Boos draaide hij zich met zijn gezicht naar de rugleuning. Of had hij dat misschien fout? Want ze was ook wel lief geweest.. of was het om haar ego te strelen? Was het dan toch allemaal egoïsme? Hij wilde met niemand meer iets te maken hebben. Alles en iedereen is slecht, die realiteit accepteerde hij nu. Eens kijken hoe die toxic gedachten hem verder beïnvloedt hebben.

Hij haatte zijn gedachten! Hij haatte zichzelf! Wat was hij een stomkop. Een dufmuts. Een sleutelhanger! De wereld was helemaal niet mooi en hij moest zich schamen dat hij ooit dacht dat het wel zo was! Wat een belachelijk idee! Hij was echt te dom voor woorden! Met een strakke boze blik bleef hij kijken naar de rugleuning van de bank terwijl er een paar tranen of zijn wangen rolde.

Colin liep met het tweetal mee de menigte uit. Hij kon merken dat ze wat onenigheid hadden over waar Jean-Pierre zou kunnen zijn. Zelf zou hij hem niet kunnen ruiken in ieder geval. Ofja, als hij twee meter van hem vandaan was ja. Helaas was zijn neus niet zo goed. Maar oh nee he! De mevrouw keek naar hem! Nu moest hij wat doen! Zelfverzekerd wees hij met zijn schaar een kant uit alsof ze daar moesten wezen. Hopelijk was het de goede kant..

Na enige spanningen die Colin niet bepaald fijn vond om aan te voelen liep de mevrouw zijn kant op en schoot de honddinges letterlijk de andere kant op. Alright, de mevrouw mevrouw begon tegen hem te spreken. Hij moest de weg gaan wijzen. Dat vond de mevrouw schijnbaar slim. En hij zelf ook. Omdat de mevrouw in hem geloofde, begon hij in zijn eigen keuzes te geloven. Ja, inderdaad, natuurlijk kan hij voelen waar zijn trainers was. Het was ZIJN trainer. Hij ging Jean-Pierre helpen. Vastberaden begon hij voorop te lopen. Dit was in de richting van een iet wat rustigere straat. Maar net toen hij er in liep ging de doppelganger en haar Arcanine voor hen staan. Ze rolde met haar ogen en zei met een zucht: "Archie wil jullie helpen zoeken." Zei ze verwijzend naar de vuurhond. Ze stond met haar armen over elkaar heen en keek niet eens hun kant op, maar Colin had zo het gevoel dat ze stiekem wel graag wilde helpen eigenlijk. En de extra hulp was wel nodig, want Jean-Pierre kreeg ondertussen gedachten over hoe waardeloos hij wel niet was als persoon..

"Dat dacht ik wel." Zei de doppelganger lichtelijk arrogant. Maar Colin had eigenlijk geen oog voor deze feud. Het enige dat hij echt zag was een Arcanine die daadwerkelijk ongerust leek. Die uitbarsting had dan toch veel indruk gemaakt schijnbaar. Hij liep naar de vuurpokemon toe klopte hem op zijn schouder voor zover dat kon en ze liepen naast elkaar verder. Colin had hier echt een goed gevoel over. Straks vonden ze Jean-Pierre en gingen ze hem weer vrolijk maken. Best een mooie quest om eerlijk te zijn.

Tussen de plankjes van het rugstuk van de bank liep er iets blauws zijn gezichtveld in. Hij herkende de kalme en bedachtzame Dahlia van eerder van die dag. Maar hij had absoluut geen behoefte aan contact. En hij had er al helemaal geen zin in dat iemand zou zien dat hij gehuild had. Dan moest hij namelijk gaan uitleggen waarom. En dan zouden ze hem stom vinden. Maar dat was hij dus ook. De waarheid deed pijn. Hij draaide zijn rug naar de pokemon toe. En daar, aan de andere kant, stond de Chatot van eerder. Een beetje verward keek hij naar de jongen. Waar was hij verdrietig van?