Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Na vrijwel de eerste stap van het podium af te hebben gezet werden ze door iemand tegengehouden. Deze iemand was een vrouw met lang roze haar en een chic pak aan. Ook had ze een microfoon in haar hand. De andere personen die hen tegenhielden waren twee kerels. Eentje met een geluidsstok en een ander met een camera. "Hallo dames en heren vandaag staan wij hier live bij het free-the-sounds podium in Mauvile City waar vandaag het festival van de opbouw van de stad wordt gevierd." Ze draaide zich weer terug naar de twee artiesten. "Deze twee hebben net een fantastic optreden gegeven. Hoe voelde het om hier te staan?" "Nou, uhm." Begon Jean-Pierre een beetje versuft. "Wat een great antwoord." Onderbrak ze hem vervolgens. "En hebben jullie al veel fans?" Vroeg ze daarna. "Ik snap nie.." Antwoordde de zangeres, maar ook zij werd onderbroken. Ze sleepte hen beide namelijk mee naar een dame met blond haar. "Dit is denk ik jullie number-one fan!" Riep ze nadat ze zag hoe ruw Cecille iedereen opzij duwde. De cameraman rolde met zijn ogen. Daar gaat ze weer hoor. "Vertel me eens, wat is de naam van de number-one fan?"

Arme Cecille kreeg de microfoon dus in haar gezicht geduwd. Haar kennende dacht ze waarschijnlijk dat het iets anders was in eerste instantie. -shivers-. Maar tot zijn verbazing kwam er geen grapje uit, maar een wat verward antwoord. De presentatrice draaide zich weer naar de camera. "Kijk dat! Wat een enthousiasme! Dit was Patricia Hatch, reporting voor het UMQRA kanaal." En in een flits was de hele bende ook eigenlijk weer weg. "Energiek." Zei Jean-Pierre rustig, kijkend naar hoe de crew weg ging. Hij had het ook achterlijk kunnen noemen, maar zoiets deed hij niet graag.

Ook de blondine reageerde een beetje duffig op de cameraploeg die de situatie verliet. De zangeres had trouwens zijn hand nog steeds vast. Vervolgens kwam er een soort van serieuze opmerking van Cecille. Haar dumpen? Hij wist niet eens wat er nou echt allemaal was gebeurd! Hij was op dit moment in ieder geval nog één logisch punt van de situatie had, en dat was Cecille. Hij keek de dame naast hem even aan na de speelse glimlach. "Oh," Zei ze nonchalant. "Ik wilde alleen maar even met het gaan zoenen hoor." Zei ze nog nonchalanter. "Daarna is-ie weer helemaal van jou." Jean-Pierre wilde wel wat zeggen. Het liefst iets heel smooths, maar er kwam niks uit.

Het enige dat er uit kon komen was een soort-van-lach toen Cecille hem porde. Hij vond het eigenlijk heel dwingend, maar tegelijkertijd kon hij het niet weerstaan. Wat ze daarna zei kon hij eigenlijk niet helemaal meer registreren. Zoals een typische man zat hij eigenlijk in jagermodus en was alleen nog maar naar haar lippen aan het staren. Maar hij schrok er wel weer uit toen Cecille iets over Hoenn zei. "Huh? Wat?" Kwam er uit. En vervolgens begon ze te lachen. "W-wat is er grappig?" Stamelde hij. De zangeres vond het wel genoeg geweest en ging voor hem staan. "Boeit niet." En ze rende met hem aan haar hand naar achter het podium.

Toen hij weer werd meegesleurd viel hij weer direct in de mannenmodus waar hij eerder in had verkeerd. Zijn instinct werd hem nu de baas. Hoe het nu verder ging wist hij maar al te goed. Dat was een van de voordelen van artiest zijn. Mensen, en vooral dames in zijn geval, zijn snel tot hem aangetrokken.

Na ongeveer drie kwartier liep hij weer van achter het podium vandaan om zich heen kijkend. Hij moest ergens naar terug, maar hij had moeite zich te herinneren wat dat ook al weer was. Pas toen hij ergens lange blonde haren meende te zien wapperen werd het hem weer duidelijk. Maar hij wist niet zeker of die ook echt van Cecille waren.

Mja, dit was best wel een probleempje dus. Hij bedacht zich nu pas dat het wel slim was geweest om een trefpunt af te spreken. Of Holocaster gegevens te delen. Want hij was wel serieus van plan om met Cecille verder de dag nog door te brengen. Ze was een van de gezelligste personen die hij in tijden had ontmoet. Hij keek nog achterom of hij nog een laatste blik kon werpen op zijn zangeresje, maar die was al weer aan het flirten met andere dudes. Achja, die heb je ook hè. Helemaal prika. Het was nu toch wel belangrijker om de krijger weer te vinden. Misschien maar eens vragen. Hij tikte een vrouw op haar rug en vroeg: "Mag ik u misschien iets vragen?"

De persoon met lang zwart stijl haar draaide zich om. Hij schrok een beetje toen hij zag dat het een man was. Gelukkig had hij haar niet mevrouw genoemd, anders was het wel heel ongemakkelijk geworden. De man liet zijn ogen even over Jean-Pierre glijden en zei: "Mm, jij mag me alles vragen hoor." Hij kreeg een knipoog naar zich toe geworpen. "E-ehm," Stamelde hij. Hij besloot maar even net te doen alsof hij het niet begreep. Want deze keer had hij het WEL door. "Hebt u misschien een blondine met extreem lang haar?" De man keek een beetje teleurgesteld. "Nee." Zei hij kortaf en hij draaide zich weer om.

''Gejuich? Waarvoor? En waarom heb ik het gevoel dat het iets met Cecille te maken heeft?" Hij liep op de groep juichende mensen af. Als het namelijk niets met Cecille te maken had, dan zou het haar in ieder geval misschien nog aantrekken. En als hij haar dan nog niet zou vinden zou hij gewoon op het podium springen. Easy. Hij was bijna bij de kern van de joelende mensen toe er iemand tegen hem aan knalde.