Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Cecille verontschuldigde zich en ondertussen zette Jean-Pierre het raam op een kiertje. Zo kon de chatot even zijn koppie naar binnen steken. "Dat is okay." Zei hij. Hij was zich er maar al te bewust van dat zijn afwezige houding best frustrerend kon zijn voor sommige mensen. Hij vond zelf dat, zo lang mensen goede bedoelingen hadden, hij wel om kon gaan met hun mindere kwaliteiten. Kwaliteiten die hij vast zelf ook heeft. Hij kriebelde de Chatot eens onder zijn kin. "Jij vindt het wel gezellig bij ons zeg." Zou dat echt zo zijn? Of verzon hij dat nu enkel omdat hem dat schattig leek? Achja, soms moet je even in de wolken leven om te waarderen hoe het op de grond is.

"Oh wat leuk heb je een vriendje bij je? Hé kijk, nog meer vrie.. wow." Jean-Pierre trok langzaam even zijn hand terug en keek zonder te ademen naar Cecille. Hij hoopte dat zij hier een gepaste reactie op wist. Er waren er nu meer dan tien en hij begon zich heel erg af te vragen wat het was waar ze door aangetrokken werden. Daarna keek hij even kort naar de bediening, misschien wisten zij iets? Maar voor nu waren die niet per se op hen aan het letten. Hij slikte luid. Wat een omslag ineens. Er zou echt een verhaal over vandaag geschreven moeten worden ofzo.

Hij keek de dames nog heel even duf aan alsof hij het niet begreep. De Chatot voeren? Wat een leuk idee. Het was een low-budget manier om toch iets speciaals aan je restaurant te geven. Buiten het hele body builder ding dan. Maar nu waren zegmaar dát ene restaurant waar de mensen Chatot konden voeren. En Cecille bewees alweer meteen dat mensen dit graag deden. Het was niet altijd makkelijk voor JP om met uitbarstingen van enthousiasme om te gaan. Vooral als hij eigenlijk zijn energie moest bijkrijgen voor optredens. Maar hey, zo erg kon dit toch niet gaan zijn. Een beleefde glimlach tekende zijn gezicht. "Wat leuk. Hoe doen we dat precies?" Awh, de beleefdheid zelve zeker.

Oh wat leuk, de serveerster maakte het ook nog een beetje mysterieus. Ze moesten wachten. Met een 'brave jongens' glimlach beantwoorde hij de verwarde blik van Cecille. Vervolgens keek hij toe hoe Cecille iets weg begon te krijgen van iemand met ADHD en begon met haar glas te spelen. Ze stelde zelfs een willekeurige vraag. Hij wilde antwoord geven, ook al leek het er op dat Cecille niet echt serieus op een antwoord wachtte. "Zoveel als dat ze zelf kiest om te tillen." Dat was zowel een grap-antwoord als een filosofisch antwoord. Filosofisch omdat ieders kracht ligt in hun eigen keuzes. Anyway. Hij had antwoord gegeven. Eens kijken of ze het had gemerkt.

Staren en nergens aan denken. Daar was meneer Dupuit goed in. BAM! Hij was er zeker van dat die vrouw die mand zo hard had laten vallen om hem uit zijn trans te halen. En die manier.. vond hij eigenlijk helemaal niet prettig. Maar goed, ze was het soort mens waar je niet mee moest sollen. Ook hij ging direct recht zitten zoals Cecille. Het was net alsof ze op de middelbare school zaten en de leraar kwam binnen. Snel opende hij het raam helemaal en keek toe hoe ze wegliep. "Isn't she lovely.." Zei hij iet wat sarcastisch. "Dat hoorde ik!" Hij schrok er meteen van.

Hij maakte uit haar antwoord op dat ze zelf waarschijnlijk wel eens foutjes maakte in verband met het inschatten van haar eigen kracht. Maar Jean-Pierre wilde er niet op in gaan. Hier zaten potentiële bad vibes in. En hij had er vandaag al even genoeg gehad.

Hij gaf haar een comische knik. "Oh niks om me zorgen over te maken dus." Het was wel handig om je eigen ridder te hebben dus. Hij had eigenlijk de opvatting dat niet alles gewelddadig opgelost hoefde te worden was ook wel duidelijk na vanmiddag, maar het was aan de andere kant ook wel weer fijn om de optie te hebben. Zelf was hij lang niet sterk genoeg. En hij kon het absoluut niet riskeren zijn piano-vingers te beschadigen.
En toen begon de show. Cecille had een heerlijke manier gevonden om de Chatot verkeerd te voeren. Hij moest er om lachen. Hij kneep zijn ogen dicht en wreef een traan van zijn oog. "Verander alsjeblieft nooit iets aan jezelf." Dít waren de mensen waar hij het om deed in het leven. Al die mensen die maar steeds perfect probeerde te zijn en geen fouten wilde maken.. Daar hield hij niet zo van. Dit was leuker. Hij pakte nu zelf ook een stukje brood en scheurde er wat kleinere stukjes af. Hij legde ze op zijn open hand en hield het bij een paar Chatot. Ja, ook die wat hun al de hele dag tegenkwam. Drie van de beestjes begonnen lekker te smikkelen. Oh golly, dit was leuk!

Nu zou je dus hopen dat Cecille ook een stuk of drie Chatot naar zich toe zou lokken. Maar in plaats daarvan kwam er een heel ander beest uit haar hand eten. Ineens verscheen er namelijk een Tauros bij het raam. Een kalme ook nog. Die begon gewoon uit haar hand te eten! Jean-Pierre's ogen werden groot van schrik. Moest hij nu iets doen? De Chatot die voorheen nog uit zijn handen aten stonden er ook maar een beetje naar te kijken. Het beeld was echt heel absurd. "Je.. uh.. hebt daar wat zitten Cecille.." Echt.. een grapje? Één dag met Cecille omgaan en je ziet nu al overal een grapje in? Was dat alles wat daarvoor nodig was? Je hoort niemand klagen hoor. Maar goed. Ehm. En nu?

Hij was wel gecharmeerd van de stille verbazing die Cecille liet zien. De grote sterke krijger had ineens een mond vol tanden. En een hand vol mond.. laat maar. Hij kon ook wel waarderen hoe de Tauros met helemaal gefocust was op het brood dat hij van Cecille's hand af had. De vraag die mevrouw stelde was eigenlijk wel een goeie. Waar kwam die inderdaad vandaan. "Geen idee zei hij fronsend." Hij probeerde de straat in te kijken, maar het lukte niet echt gezien er een Tauros in het raam stond. Dat liedje kende hij nog niet. Hij keek hoopvol naar de Chatot in zijn handen. "Weten jullie het?" Maar hun reactie hielp niet echt. Eentje bleef door eten. De tweede keen Jean-Pierre scheel aan en de laatste liet een scheetje, en rook vervolgens aan zijn eigen kont. Jep. Hij keerde zich toen naar de serveerster die weer in het restaurant stond. "Zouden wij iets mogen vragen mevrouw?"