Tragedie en Komedie [Open]

Ze waren het dus met elkaar eens over het speeltuintje. Fijn. Hij was zelf in zijn jeugd niet echt vaak in een speeltuin geweest. Nooit eigenlijk. Maar hij wist wel goed genoeg dat kinderen zich daar makkelijker zouden kunnen vermaken dan hier. Cecille regelde van alles. Van met de ouders spreken tot haar Pokémon vragen wie mee wilde doen. Hij liep achter haar aan van het podium af, maar hij was ook de enige. Vinton was niet meegelopen en stond nu midden op het podium en het publiek stond afwachtend naar hem te staren. Hij had het zelf niet echt door. Hij stond maar een beetje te staren hoe een klein jongetje een ijsje aan het verorberen was. Dat zou hij zelf ook wel lusten zo'n ijsje. Kenneth zei nog: "Kom eens mee." En pas toen werd hij uit zijn dagdroom gehaald. Dat was namelijk het moment dat hij het publiek pas echt opmerkte. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en deed wat zelfs Kenneth niet had verwacht. Hij ging verder de held uithangen. Hij gebruikte zijn bot om net te doen alsof hij aan het zwaardvechten was. Het zag er natuurlijk erg knullig en schattig uit. En dat was ook precies waarom hij een staande ovatie kreeg van het publiek. Dit vonden ze prachtig. Toen vroeg Cecille of hij en zijn kleine held mee wilde komen. Hij knikte even en liep toen voorzichtig op zijn Pokémon af. En op een goed getimed moment maakte hij een zwiep met zijn armen en pakte daarmee zijn Pokémon. "Ahem. Ik ben benieuwd wat er in het volgende verhaal gaat gebeuren. Zal de held zijn Princes redden?" En hij liep vlug weer van het podium, nog niet eens lettende op de reactie van het publiek. "Ja hoor, we kunnen." Zei hij toen hij weer terug naast de blondine stond.

Ze liepen van het theater vandaan. Ofja, Kenneth liep, de blondine marcheerde. "Het is eigenlijk heel apart hoe de emotionele staat van een mens vaak lichamelijk tot uiting komen op deze rare manieren. Je zou zeggen dat enkel een gezichtsuitdrukking genoeg is." Dacht hij tijdens het lopen. Ze stelde zich voor en zei dat hij haar enorm had geholpen. "Aangenaam." Zei hij terwijl hij zijn arm stijf voor zich uit hield om haar een hand te geven. "Ik ben Kenneth en ik heb inderdaad geholpen. Ik ga je zelfs nu meer helpen." Zei hij gebarend naar de groep kinderen die enthousiast stonden te wachten op de twee.

En na een ferme handdruk vervolgde zij hun epic daycare quest. Cecille maakte een grapje. En hoewel Kenneth humor zeker kon begrijpen, lukte het hem al heel lang niet meer hardop te lachen. Zelfs een glimlach was al zeldzaam bij hem.
Cecille liet haar Pokémon vrij naar de kinderen toe gaan om de een of andere reden. "Geen plan? Absurd!" Dacht hij nog. Maar gezien de situatie had het allang geen zin meer om orde te brengen. Maar ze moesten nog wel naar de speeltuin. HA! Daar kon hij dan wel weer voor zorgen.
Hij stapte op de groep kinderen, die al aan het spelen waren, af en zei: "Volg mij maar naar de speeltuin toe." En op wonderbaarlijke wijze werden ze allemaal stil. "Waarom? Wat? Hoe? Wat maakt mij stiltewaardig? Boeie!" Hij liep direct in de richting van de speeltuin en zoals in het boek van de rattenvanger van Hamelen liepen alle kinderen achter hem aan. "Eigenlijk weet ik helemaal niks over kleine kinderen. Ik weet niet eens of ik kinderen wel leuk vind."

De Blondine begon te lachen bij het aanzien van de optocht. En ook deze keer zag hij de humor er wel van in, maar zijn blik bleef apathisch als altijd. Toen ze uiteindelijk bij de speeltuin aan kwamen vroeg ze of ze de kinderen vrij konden laten. Dat zou logisch zijn, maar deze keer niet. "Ik ben bang van niet." Zei hij rustig terwijl hij naar de borden wees die bij de speeltuin stonden. 'niet rennen', 'niet schreeuwen', 'niet springen' en allerlei andere rare borden.
Ook de kinderen hadden de borden gezien en een klein meisje met rood haar en een knotje vroeg aan hem. "Meneer, waar zijn die borden goed voor?" En met een boos gezicht zei hij: "Helemaal nergens voor."

''Wat moeten we nu doen meneer?" Vroeg het meisje met het knotje na Cecille's enorm subtiele opmerking. "Dit." Zei hij kort en hij rende op de borden af. Er stonden er wel honderd, maar hij begon de borden uit de grond te trekken. "Kom kinderen, we gaan de regels breken." Zei hij. Hij vond een hoop regels in het algemeen al belachelijk, maar al deze regels plaatsen in een speeltuin is volslagen absurd! Een speeltuin was om in te spelen. En daarbij moet je kinderen gewoon hun gang kunnen laten gaan. Dat wist hij in ieder geval dan weer wel over kinderen.

En Cecille leek het eens te zijn met hoe Kenneth de zaken aanpakte. Ondertussen was Vinton alweer ontsnapt en probeerde ook een bord uit de grond te trekken. Het wilde niet echt lukken, maar hij werd op gegeven moment geassisteerd door een aantal kinderen. Ja inderdaad, ze hadden de kinderen weten aan te sporen om ook de borden uit de grond te trekken. Maar er klonk opeens een onbekende stem die vroeg wat ze aan het doen waren. "Daar staat een bord, waarop staat dat je geen borden uit de grond mag trekken." Uh.. wie was dat?

Het kon hem niet echt schelen wat de vreemdeling te vertellen had. Dus hij ging gewoon rustig door met het uit de grond trekken van de borden. De kinderen en Cecille waren goed aan het mee helpen, maar ze hadden nog niet eens de helft van de borden weten te ontwortelen. Maar zijn hart stond even stil toen hij een tweede stem hoorde praten. "Ze zouden toch niet?"

Hij voelde de bui al hangen. Dit zou een Pokémongevecht worden. En hij verwachtte dat de twee mensen beide een Pokémon zouden inzetten. Het leek er in hun ogen namelijk op dat Cecille de enige andere trainer was. En hoewel je een dubbelgevecht wel kunt doen als solo trainer, is het toch moeilijker dan normaal. Hij besloot wat onopvallend achter een hekje te gaan zitten. Als ze hem niet konden zien, zou hij een soort verassingsaanval kunnen doen. Hij zat pas net en ja hoor. Hij hoorde het geluid van openspringende Pokéballs al. "Hé dame! Wie denk je dat je tegenover je hebt?" De enige open plek in dit plan was Cecille's reactie hierop. Daarna kon hij zijn move maken.