Tragedie en Komedie [Open]

Mja, Cecille kon in ieder geval nog praten. Hij verwachtte dat het hem eigenlijk al zou lukken, maar het leek hem beter om toch maar even te wachten. Daarnaast was de blondine toch al begonnen met een ondervraging. En een goeie vraag ook nog. Wel erg suggestief, maar goed. De Wartortle keek haar boos aan en liet vlug een blik vallen op de, nu allemaal verwarde ouders. Hij schudde zijn hoofd. "Hij kan aan het liegen zijn. Of hij weet het niet omdat hij niet van dit plan wist." Dacht Kenneth. "Dat suggereert dat het plan van de koptelefoons ofwel een improvisatie was, of dat er iets anders aan de hand is." Hij wachtte nog maar even af met praten totdat hij meer informatie zou hebben.

Hij probeerde even wat dieper adem te halen. Tot zijn verbazing lukte het perfect. Hij draaide zich naar Cecille en zei: "Ik zal moeten uitkijken met wat ik eet vandaag, maar verder gaat het. Bedankt." En hij had wel gemerkt dat Cecille niet meer echt wist wat te doen en daarom besloot de moeder van het meisje op te zoeken. Ze wees Cecille in de richting van een vrouw met rode haren van in de dertig met een lange paardenstaart.

Kenneth wilde echter nog iets weten van de Wartortle. Hij keek hem streng aan en vroeg: "Kunnen jij en Snivy het verder zonder trainers afhandelen in het wild? Of wil je dat we jullie helpen?" Sprak hij zoals een Ranger dat zou doen.

In zijn ogen is het trainen van spieren enkel verspilling van kostbare energie. Dus dat ging waarschijnlijk niet gebeuren. Als reactie haalde hij dan maar zijn schouders op. Deze reactie was vaag genoeg om niet duidelijk te zijn wat hij daadwerkelijk dacht. Vervolgens ging het meisje richting haar moeder en werd hartelijk begroet. Eveneens als alle andere kinderen. Zowel ouders als kinderen waren zat blij dat ze elkaar weer zagen. Vooral de kinderen. Het was echt spannend voor hen geweest allemaal.

Wat betreft de Snivy werd dezelfde techniek gebruikt. Dit maal hield Kenneth zijn armen klaar om zich te beschermen, mocht dat weer nodig zijn. Ondertussen had de Wartortle nog niet echt op zijn vraag gereageerd. Hij leek er veel moeite te hebben met het besluit. De Snivy werd wakker en knipperde een paar keer met zijn ogen, niet helemaal begrijpende in wat voor situatie hij nu zat.

De Snivy keek in reflex naar de Wartortle toen Cecille begon te praten tegen hem. Was dit goed volk? Maar hij zag dat de Wartortle het zelf ook niet helemaal wist. Eerst moest hij die mensen helpen en wilde hij dat niet. En toen had hij een groep volwassenen nat gespoten. En toen was zijn kidnapping mislukt. Die mensen waren zo ambigu, hij wist niet wat ze nu weer zouden gaan doen. Want soms liegen mensen over wat ze gaan doen. De Snivy schoof even wat naar achteren en stond toen zo kalm mogelijk op. En ineens werden beide pokemon rood. Een rode straal kwam van boven hen uit. Kenneth keek omhoog. Bessie en Sjeems vlogen daar in een andere ballon over hen heen lieten hun pokemon terug keren. "Bedankt voor het helen sukkels!"

Ze maakte een opmerking over de koptelefoons. Voor Kenneth was het vrij duidelijk dat een dergelijk plan enkel van slechtwillende konden zijn. Daarnaast was het geen verassing dat ze bijna-zombies richting de kinderen kwamen. Zijn conclusie zat er dan ook op dat het enkel team Adultus kon zijn geweest. "Hen." Zei hij wijzend naar de ballon. En daarna kwam er een opmerking over veiligheid. Hij draaide zich maar eens om op zoek te gaan naar Molly en Vinton. Al snel had hij ze gevonden. Ze zaten samen op de grond te genieten van een Karamelappel die op de grond was gevallen door de heisa. "Dat is het belangrijkste." Zei hij terwijl hij naar zijn pokemon toe liep.