Tragedie en Komedie [Open]

Met de meest apathische blik mogelijk keek hij de vrouw aan. "Ja het publiek lijkt het leuk te vinden." Daar kon hij verder niet veel aan doen, zo keek hij altijd gewoon. Maar oké, the show must go on. "Mufaba sprong voor zijn zus.. uh.. Scarlet. Is dat een uitdaging?!" Zei hij proberende geïrriteerd over te komen. Emotie tonen in zijn stem was nou niet echt waar hij het beste in was.

Het meisje nam nu een wat langer dialoog. Schijnbaar was dat nodig. Maar er ontstond wel een probleem zo. Kenneth wist namelijk niet meer hoe het verhaal verder ging. Hij moest maar snel wat verzinnen dan. "Wat is het doel? Het verhaal logisch verder krijgen. Opties? Alles, het is namelijk een toneelstuk." Hij bleef maar voor zich uit staren. "Wat is de logische volgende stap?" Ja hoor, het was weer eens zo ver. Hij hing vast.

Hij keek verbaasd op. "Hier stoppen?" Hij keek boos nu. Niet omdat hij per se wilde doorgaan, maar omdat hij er niet aan had gedacht dat de show ook gestopt kon worden. "Dit moeten we dan maar even toevoegen aan het arsenaal van probleemoplossingstechnieken." Hij sloot zijn ogen om zich te concentreren op de nieuwe informatie. Hij had nu niet veel tijd om na te denken over een alternatief en zei dus: "Dat is een goede oplossing."

Cecille was uiteraard verward door zijn gezichtsuitdrukking. Hij kon zichzelf altijd goed begrijpen, maar anderen hadden daar wel vaker moeite me. Vooral Vincent wist nooit goed wat er in hem omging. Hij werd meegesleurd het podium op en de blonde vrouw ze maakte een einde aan de korte voorstelling. Hij stond er maar een beetje raar bij, in een soort sprinkhanenpose. Hij wist namelijk niet hoe iemand zich zou moeten opstellen na meegesleurd te worden. Daar is natuurlijk geen regel voor, maar Kenneth moest het zich weer moeilijk maken door daar te lang over na te denken. Het publiek klapte gematigd en er was één klein meisje dat riep "Scarlet is stom! Die mag niet mee doen!"

Vanuit zijn sprinkhaanhouding keek hij toe hoe er een interactie ontstond tussen Cecille en een meisje uit het publiek. Hij schudde zijn hoofd en ging maar weer eens recht staan. Hij legde zijn hand op de schouder van de blondine en zei: "Hier is een paradigmashift nodig." Zonder erbij na te denken dat waarschijnlijk niet iedereen weet wat dat is. Ondertussen was Vinton weer naast hem komen staan. Die keek natuurlijk weer een beetje droog voor zich uit. Hij was waarschijnlijk aan het dromen over alle andere prinsessen die hij zou gaan redden. Kenneth legde zijn armen over elkaar. "Het is goed van je dat je dat zegt zeg. Waarom vind je dat eigenlijk?" Ook het kleine meisje legde haar armen over elkaar, maar keek wel van de twee performers weg. "Nou! Zij kan helemaal niet leuk samenspelen hoor! Ze is niet lief!"

Het meisje had een duidelijk boodschap, maar had in zijn ogen nog geen bevredigend antwoord gekregen op zijn vraag. "En wat zou Scarlet dan om wel goed samen te kunnen spelen?" Vroeg hij kalmpjes. Als hij hier een goed antwoord op zou krijgen dan.. uh.. wacht waarom wilde hij dit kleine conflict eigenlijk oplossen? Voelde hij zich betrokken? Wilde hij de vrouw helpen? Normaal zou hij dat helemaal logisch rationaliseren, maar nu deed hij iets zonder er echt over na te denken. Achja, misschien komt dat omdat hij zijn rechterhersenhelft gestimuleerd had met theater. "Dan moet ze niet zo boos doen." Zei het meisje al een stuk rustiger en nu kijkend naar hen. "Dus als Scarlet niet zo boos doet mag ze van jou meedoen?" Vroeg hij op een iets zachtere toon. "Ja.'' Zei het meisje zachtjes met haar gezicht naar de grond gericht. "Ik kan haar dat wel leren horen!'' Riep ze uit het niet terwijl ze de lucht in sprong. "Onverwacht. Uhm." "Ik heb zo het gevoel dat jij beter met dit soort dingen kan omgaan." Fluisterde hij naar Cecille. Het meisje zou waarschijnlijk gewoon wat met de Bouffalant spelen en dan was het goed. Hij ging er in ieder geval van uit dat die Pokémon niet gemeen zou zijn tegen het meisje.

De blondine nam het wel even over zo te zien. Ze gingen haar leren om lief te zijn. En niet alleen het kleine meisje leek geïnspireerd om dat te doen. Een vijftal andere kinderen begonnen ook te springen en te roepen. "Ikkuh ook!" "Ikke wil!" "Mag ik meedoen?" Klonk er vanuit het publiek. Dat werden er wel opeens veel zeg. "Er is een speeltuintje in de buurt." Fluisterde hij weer naar Cecille. "Dan kunnen de ouders zegmaar zien waar ze zijn."