Stay with me ~

Er kwamen opeens voetstappendichterbij, waardoor hijeven op keek met tranen op zijn wangen.. Wat..? Matt..? Hij knipperde even en zag al snel geld... Wat... Ging hij niet mee naar huis dan..? Hij trilde even en schoot achter de ander aan. Matthew... verdomme.. LAat hem niet alleen. Hij sloeg zijn armen om de ander heen en trilde even. Auw... Het speet hem zo erg... gvd... Hij wilde niet achter gelaten worden, hij voelde zich zo zwak. Waarom leek de ander er zowat geen last van te hebben? Hij was degene met verlatingsangst, Mel niet. Gvd. Please... Matthew. Laat hem niet voelen zo. Het was net alsof hij zo snel vervangen kon worden en dat deed pijn. Hij kreeg ook geen woorden uit zijn mond, hij wilde gewoon dat het goed tussen hen was. Hij wilde bij de ander zijn. Verdomme. Waarom had de ander hem opeens zo achtergelaten? Hij was toch degene die altijd zei dat hij hem niet mocht verlaten?

Hij voelde plots armen om hem en even keek hij scherp om naar de ander waarna hij plots de ander diehard sloeg. Zijn werkende oog leek haast te gloeien in de schaduwen van de bomen. Hij was serieus pissed en dat was duidelijk. "Ga van me af, zwerver, en maak dat je wegkomt," zei hij even waarna hij zijn oog wat vernauwde. "Je bent walgelijk," zei hij even waarna hij een stap terug nam en de ander weer sloeg. "Ik hoop dat je sterft," zei hij scherp waarna hij gewoon weg wandelde. Hij was gewoon boos, maar eigenlijk meende hij dat allemaal niet... Verdomme Mel... Waarom was je een dick.

Hij werd opeens geslagen... Wat..? Matthew..? "Ga van me af, zwerver, en maak dat je wegkomt," klonk er even, waardoor Mel met grote geschokte ogen naar de ander keek en even trilde. Waarom... Hij snapte het niet eens meer... "Je bent walgelijk," klonk er waarna de ander een stap terug nam en hij weer een klap kreeg. Auw... Verdomme... Dat deed pijn... Ugh... Hij had gisteren zich toch al verontschuldigd voor de meeste dingen? "Ik hoop dat je sterft," klonk er waarna de ander zich om draaide en weg begon te lopen. Gvd.. Hij kwam omhoog en rende zowat achter de ander aan om zijn shirt te pakken en te snikken. "Het spijt me..." sprak hij snikkend. Hij wilde niet dat de ander weg ging. Verdomme... "Laat me niet achter... Alsjeblieft..." sprak hij smekend en snikkend tegen de ander, terwijl hij zijn shirt steviger vast pakte. "Ik wil niet vervangen worden.." sprak hij snikkend. Verdomme.. Matthew... Het speet hem zo erg. Hij wilde bij hem blijven. Laat hem niet weeral achter.

Iemand greep weer zijn shirt vast en hij stopte met wandelen. Mikaela keek meteen fel op naar de jongen en begon luid te grommen. Snapte hij het niet? Voelde hij het niet aan dat hij niet bij hem widle zijn? Het was gedaan, finito en niemand wilde er nog wat mee te maken hebben, zo simpel als wat ja... "Het spijt me..." Verdomme, nee, leugens. Iedereen loog altijd. NU pas wist hij het gewoon. DE ander was gewoon te arm voor alles en had hem nodig verdomzels... "Laat me niet achter... Alsjeblieft..." Ugh... Stom kind, wat was je? 14 jaar oud ofzo? Het leek allesinds zo wel. Hij draaide zijn hoofd wat, zijn blik primend in dat van de ander. "Ik wil niet vervangen worden.." hij rees zijn hand de lucht in en sloeg de ander diehard weg. "Klein kind," zei hij. "Grow up," zei hij waarna hijde train pass van de ander boven haalde en zowat in zijn gezicht gooide. "Raak me nog een keer aan en ik ruk je arm eraf, zwerver,"

En hij werd weer geslagen... Mel trilde even en legde zijn handen in zijn gezicht. Wat moest hij doen? Hij wilde niet achter gelaten worden. Verdomme. "Klein kind," klonk er even van de ander af. Wat..? "Grow up," uh..? Verdomme, hij meende dit. Hij wilde niet weg van de ander. Hij was arm, ja, maar dacht de ander echt dat hij alles had gefaked..? "Raak me nog een keer aan en ik ruk je armeraf, zwerver," Waarom... Waarom deed de ander dit opeens..? Hij probeerde het toch goed te maken.. Hij trilde hevig. Verdomme. Op enig ander moment kon hij echt gewoon zo boos en psycho worden, maar als Matthew erbij was kon hij dat niet. Hij trilde echt hevig, hij was echt niet goed. Hij stond trillend op zijn benen en snikte even. "Het spijt me..." snikte hij zachtjes. "Ik zal je... niet meer lastig vallen... Nu niet en nooit niet..." snikte hij even, waarna hij de train pass op pakte die de ander naar hem toe had gesmeten. Hij keek even voor een laatste keer even naar de ander. "Het spijt me voor alles..." sprak hij even snkkend, waarna hij zich omdraaide om trillend weg te lopen. Hij wist niet wat te doen... echt niet... Ugh... Hij wilde niet weg lopen. Waarom mocht hij niet meer naast de ander lopen? Hij haatte het. Hij haatte het. Hij haatte het. Hij pakte opeens de eerste gast vast en verkocht hem een klap. Meer... Hij wilde deze pijn niet. Hij wilde niet. Verdomme. Hij gooide de gast een winkel ruit in. Weeral. Hij carede niet. Hij wilde van deze pijn af in zijn borstkas. Waarom kwam hij er niet van af? Vroeger kwam hij er altijd op deze manier van af. Waarom nu opeens niet meer... Agh... Hij rende weg van de winkel, hij kon het immers toch niet betalen yk.

Het leek erop dat de ander het eindelijke snapte. Eindelijk, verdomme. Dat had echt even geduurd. Hij knikte even tevreden, blij dat de ander eindelijk weg zou gaan. Maar was hij werkelijk blij? Geen idee, maar hij haatte deze Mel en dat wist de ander verdomd goed, dus waarom? "Het spijt me..." hm? "Ik zal je... niet meer lastig vallen... Nu niet en nooit niet..." Hij knikte even met een vastberaden blik, dat was goed ja, heb spijt heh. "Het spijt me voor alles..." hm... Hij draaide zich gewoon om en ging ergens gaan eten. Gewoon normaal een leven lijden. Hij ging die middag in het park gaan zitten met Mikaela en aaide hem... Hm.

Sigh... Hij had wat nieuwe kleren aan gedaan en zich wat opgefrist. Hij wilde naar huis... Naar Hoenn... Met dit geld zou het ook wel lukken ook. Sigh... Mel liep met zijn handen in zijn zakken naar het station. Hij zou zijn spullen ophalen in Matthews huis en dan naar Hoenn vertrekken.. Dat leek hem het beste. De ander wilde hem niet meer zien en het deed pijn... Al snel voelde hij een arm rond zijn schouders en knipperde hij even... uh? Dit voelde niet goed. Help... Hij probeerde de ander weg te duwen. No... Hij wilde het niet. Hij smeet de ander weg en hijgde even. Hij wilde gewoon naar huis... Hij was er klaar mee... Hij wilde naar huis...Waarom... gvd.. Het deed pijn. Pijn om te ademen, alles deed pijn. Waarom... Hij snapte het niet meer. Hij sloot zijn ogen even, waarna hij op een bankje opp het station ging zitten, wachtende op de trein. Hij pakte zijn holo caster erbij en besloot een laatste bericht aan de ander te sturen.

Lieve Matthew,
Het spijt me dat ik je nog voor een laatste keer moet lastig vallen, dit was niet mijn bedoeling geweest. Het spijt me voor mijn gedrag en dat ik je niet kon begrijpen. Ik ga zo mijn spullen ophalen bij jou thuis en laat de sleutel daar achter. Daarna vertrek ik naar huis.
Je verdient een goed leven dus... Zorg alsjeblieft dat je wel naar de psych blijft gaan okay? En twijfel niet om een keer op date te gaan met die chick van je. Je verdient het beste van de wereld en ik weet zelf dat ik daar niet bij hoor.
Het spijt me echt voor alles.
-Mel.

En versturen... sigh... Mel keek met tranen op zijn wangen naar het lege station. Wat moest hij dan? Hij had geen huis, zowat geen geld... Wat moest hij dan doen? Hij had nergens meer om naar toe te gaan. Hij hoopte gewoon dat hij in Hoenn weer opnieuw kon beginnen... sigh.

Uh? Hij zuchtte even en begon het berichtje te lezen waarna hij opstond en even rond wandelde. Hij wandelde onbewust richting het station en keek even rond... HuH? Toen hij plots de ander zag, draaide hij zijn hoofd weg. Mikaela keek even scherp naar de jongen en begon toen te grommen naar hem waarna hij opeenss naar voren schoot en de shiny zowat op hem sprong en zijn tanden in diens schouder liet zakken. Wel meteen keek Matt alert op. Het was niet vreemd voor de dark type om een ander aan te vallen, dat had hij vroeger zoveel gedaan. De Absol was gewoon zo gehecht aan hem en de atmosfeer stond hem dan ook niet aan. Wel meteen rende de eenogige man richting Mika en probeerde hem ervan te krijgen. "Stop het Mika! Nee!" verdomme.

En het was stil. Er waren wat mensen die ook aan het wachten leken te zijn op de trein. Hij moest het maar accepteren, het was voorbij. Toen echter een Shiny Absol opeens in zijn schouder beet probeerde hij hem er af te krijgen. Hij wist wel wie het was. Waarom... Hij wilde opnieuw beginnen, waarom kwam hij steeds terug dan. Opeens verscheen Matthew ook... verdomme. "Stop het Mika! Nee!" klonk er van de langere zwartharige af. Waarom... sigh... Hij deed niet eens veel moeite om de Shiny Absol van zich af te krijgen. Het was net alsof hij niet mocht gaan. Sigh. Het deed pijn, maar misschien was het maar beter ook dat het pijn deed. Het was beter dan de andere pijn die hij voelde. "Laat hem maar, het is oke." sprak Mel rustig tegen de ander.

De ander deed ook zijn best de ander van zich af te krijgen, maar het was hopeloos. De slechtziende Pokémon bleef gewoon bijten. Hij werkte meer op de atmosfeer dan op wat hij zag en vaak ook hoorde. Matt keek dan ook even schuldbewust naar de jongen, die er niet al te best uitzag, emotioneel. "Laat hem maar, het is oke." Hij beet op zijn onderlip en sloeg de ander even in zijn gezicht, een fancy bitchslap. "Wat zeg je nu!" verdomzemls... Hij trilde even en draaide zich naar de roze Pokémon. "GET OFF!" zei hij met een zware, bijna agressieve stem. Licht geschokt loste de shiny en sprong hij achter Matt... Goed zo... Wild beest.

En hij werd weer geslagen. Sigh. Mel keek weg van de ander. Het was niet eerlijk.Hijmocht niet bij hem blijven en ook niet weg gaan leek het wel. Het was gemeen. "Wat zeg je nu!" klonk er van de ander, waarop Mel even zacht zuchtte. "GET OFF!" sprak de jongen tegen de Shiny Absol met een zware, zowat agressieve stem. De Absol sprong van hem af, waardoor Mel even naar zijn schouder keek die helemaal aan het bloeden was. Hij keek even op naar de ander en zuchtte. "Bedankt." sprak hij rustig tegen de ander. "Geen zorgen, je hoeft me straks niet meer te zien." sprak hij rustig tegen de ander. "Of bang te zijn dat je me ergens nog tegen komt in Kalos." vervolgde hij rustig tegen de jongen.

Gelukkig maar dat hij Mikaeal van de ander had afgekregen, anders zou hij nog gaan ragen op dat kutbeest... Ookal was het niet zo'n kutding als je er zo aan dacht eigenlijk... Ugh.. Details ergens, geen idee. Hoe dan ook bloedde de ander nu. Dammit Absol... Waarom moest je dat doen, van alle acties die je kon doen, verdomme! "Bedankt." Klonk er van de ander verbazend genoeg rustig. "Geen zorgen, je hoeft me straks niet meer te zien." Ugh... "Of bang te zijn dat je me ergens nog tegen komt in Kalos." Hij deed zijn shirt uit en wikkelde dit op de wonde waarna hij de ander hugde en naar zich toe trok... Verdomme Mel... "Shut up wil je..." gvd...

De ander trok opeens zijn t-shirt uit, waardoor Mel even knipperde. Wat was hij nu van plan? Hij snapte alles niet meer, echt niet. De ander begon zijn T-shirt rond zijn wond te binden, waardoor hij even verbaasd knipperde. Maar.. Dan werd het vies... Daar kon de ander niet tegen... toch? Verdomme... Daarna werd hij opeens gehugd en tegen de ander aan getrokken. Verdomme.. Matthew... Hij snapte het niet meer. De ene keer moest hij weg gaan en dan mocht hij niet weg gaan. Hij snapte het niet meer. "Shut up wil je..." klonk er van de ander af, waardoor Mel even ietwat trilde en heel voorzichtig zijn armen rond Matthew legde en zachtjes begon te snikken. Hij snapte het niet meer. Echt niet. "Waarom..." snikte hij zachtjes tegen de ander. "De ene keer moet ik weg gaan... En dan mag ik niet meer weg gaan..." snikte hij even, terwijl hij de ander steviger vast greep. Verdomme Matthew hij snapte echt niet meer wat hij moest doen. Waarom was de ander zo kalm? Hij wilde het alleen maar makkelijker maken voor de ander en dat was ook weer niet goed... verdomme.

Het duurde even. De ander trilde waarna de armen toch wel voorzichtig om hen heen gingen en hij begon te snikken. Kalm aaide de man de ander even terwijl hij zijn hoofd tegen de zijne legde... mel... Gvd... "Waarom..." Klonk er... maar hij kon enkel slikken. Zijn keel voelde een soort van droog aan. HIj kon het niet anders praten en het voelde helemaal niet fijn aan... "De ene keer moet ik weg gaan... En dan mag ik niet meer weg gaan..." De grip van de ander werd steviger en even aaide de ander hem even. "Muk Mel!" riep hij plots terwijl zijn handen een houdvast op de shirt van de ander vonden en hij er even in kneep. "Dat bedoel ik dan niet zo...!" zei hij trillerig... Gvd..

De ander begon hem te aaien, terwijl de ander zijn hoofd tegen die van hem legde. Matthew... Verdomme... Dit voelde zo vreselijk pijnlijk, vooral na de woorden van de ander. De ander aaide hem weer toen hij zijn grip verstevigde, waarna het even stil was. "Muk Mel!" riep de ander opeens naar hem, waarna de handen van de ander zijn shirt vast grepen en Mel even trilde. "Dat bedoel ik dan niet zo...!" klonk er trillerig van de lange jongen af, waar op Mel zijn gezicht tegen het lichaam van de ander duwde. "Ik... Ik wil gewoon dat je een goed leven hebt!" sprak Mel even snikkend tegen de ander. "Als dat betekent dat... dat ik weg moet..." hij trilde even en duwde zich meer tegen de ander aan. "Ik snap het niet... Ik weet niet meer wat ik moet doen..." sprak hij snikkend.