Ya lookin' for a fight?

Hoe de ander het deed wist ze niet, maar hij kreeg het voor elkaar wat rode wangen te krijgen. Het vulde de woorden in ieder geval prachtig aan. Waarom wist ze niet maar zulke gesprekken zorgde er vaak voor dat ze haar betere kant had. Wat voornamelijk betekende dat ze er eens niet op uit was te gaan vechten met een ander. “Daar zijn vriendinnen voor” Sprak ze met een overdreven haarzwiep en knipoog. “En natuurlijk een designer handback erbij, eentje waar je nog net een pokémon in past. Het is jammer dat die Froufrou’s niet in een kleiner maatje komen” Zuchtte ze even diep, alsof haar droom hier aan diggelen ging.
Bij de woorden van de ander knikte ze nogmaals, maar voelde niet de behoefte erop door te gaan. Ze kon het wel begrijpen, zelfs al was ze tot nu toe vrij gelukkig mee weg gekomen. Toen gingen ze weer verder met haar taal. En het leek erop dat ze nog eens taalles kon even. Het was dat ze er ook echt trots op was, anders had ze het niet eens overwogen. “Ik kan mijn nieuwe bff toch niet afwijzen?” Sprak ze met een klein grijnsje, terwijl ze naar achteren leunde. “Maar ik beloof niet dat ik de beste leraar ben, enkele zinnetjes en woordjes zijn echter geen probleem” Een hele grammatica ging het niet worden jammer genoeg. Maar wat zinnetjes, voorstellen, uitschelden moest nog wel lukken. De belangrijkste dingen voor dagelijks gebruik.

Ze gingen nog altijd vrolijk verder, en Ragya zou ook zeker niet degene zijn om dit gesprek stil te leggen. Ondertussen keek ze naar een verpakkinkje dat bij haar kopje lag. Ze pakte deze uiteindelijk maar op en opende deze, om daar zo’n koekje in te vinden. Ze haalde het ding eruit en gooide het richting Aldrei, die het simpelweg opving en hierna weer verder ging met haar bezigheid, Echo wat vuil aankijken. “Inderdaad, de prijzen zijn niet normaal. Maar je moet wat over hebben om er goed uit te zien. Ik zou mijn ziel nog verkopen voor een goed stel schoenen” Zeker, alsof ze dat zou doen. Er zijn vast betere dingen om te kopen voor een ziel dan schoenen. Een goede deal of iets in de uitverkoop.
Bij de woorden van de ander knikte ze even. Was maar goed ook, het was niet dat je iemand zonder moeite wat kon leren. Maar wat zinnetjes zat nog wel in haar kunnen. En hoewel ze het niet liet merken waardeerde ze interesse naar haar eigen taal altijd. "Nou, kies maar iets uit wat je wilt horen. Gewoon voorstellen of heb je wat anders in gedachte?" Wie weet wou hij zelf nog wat weten voor het gemak. Ze wist het niet en dit was dus de makkelijke oplossing.

"Maar wat als je tijdens het werken een nagel breekt? Ik denk niet dat ik die spanning ooit aan zou kunnen" Verder van de waarheid kon je dus niet komen. Ze werkte bij een breeder op het moment en had als bijbaantje vuurspuwen, mocht er iets van een kermis in de buurt zijn. Ze was heel praktisch aangelegd, niet meer dan dat. Daarom was het juist zo leuk, vooral omdat je aan de roodharige kon zien hoe min dit klopte. Hetzelfde gold ook over degene tegenover haar.
Bij de vraag kreeg ze ook nog een antwoord. Wat toch wel de gewenste reactie was geweest. "Meer heb je ook niet nodig" Toegeven waren talen een van de weinige dingen die Ragya snel oppikte. Niet dat ze ineens pats boem een taal kon, maar de basis en enkele zinnen onthield ze vaak wel. Misschien dat dit kwam doordat ze zo vaak iets anders probeerde. Hoe dan ook besloot ze gewoon het gemakkelijkste te doen. "Ég heiti Ragya. Hvað heitir þú?" Sprak ze eerst in haar eigen taal. Meteen merkte je het verschil, ze sprak soepeler en het accent leek meer op zijn plaats te komen. "Je zegt dan letterlijk; Ik ben Ragya. Hoe heet jij?" Dat was toch iets belangrijks of niet? Daarbij was het niet al te moeilijk om te begrijpen, dit was nog een vrij makkelijke zin.

“Een tweeling? Ik durf te wedden dat het niet van die vriend van haar is. Ashley heeft haar enkele weken geleden nog zien praten met die ene man uit de bar. Wat was zijn naam ook al weer? Chris nogwat?” Ze zei het op een geschokte toon, alsof ze zoiets nooit had verwacht van Sophia, maar ja. Als Ashley het gezien had moest het wel waar zijn, maar die had het natuurlijk niet echt gezien, maar de kennis van een broer van de tante van een vriendin wel. En dat was technisch hetzelfde. Nog steeds geen idee wie deze mensen waren, maar ze zouden vast wel ergens rondlopen en zo over elkaar roddelen.
De roodharige luisterde naar de woorden van Echo. En toegeven, voor de eerste keer dat iemand haar taal sprak deed hij het nog best goed. Natuurlijk waren de klanken en uitspraken niet overal goed, maar ze verstond het. Vandaar dat ze lichtjes moet grijnzen. “Klinkt niet verkeerd, al mis je het rare accentje” Het laatste was natuurlijk op haar eigen accent gedoeld, dit nooit helemaal weg leek te gaan. Het zorgde ervoor dat ze sommige klanken in de omgangstaal niet goed uitsprak. Zo zei ze bijvoorbeeld meer Ek-go dan Echo. De nadruk op een k die er niet was. “Gaman ad kynnast ther” Antwoorde ze dus ook terug, rustig zodat de ander het zou kunnen volgen. “Dat zeg je dan terug, aangenaam je te ontmoeten”

“Oh my- is toch niet normaal hé? Ik heb er ook wat over gehoord maar ze waren er zo vaag over. Een blauw oog van het vallen? Tegen Angela zei ze dat zich gestoten had. Je kan zelf wel gokken waar ik naar doel” Sprak ze op een verwaande toon, waarna ze snel een slok koffie nam om haar keel wat te fixen, die haar nieuwe act wat minder waardeerde. Toen de ander weer begon over Evelynn legde ze haar hand verwijft op tafel “Girl, tell me all” Hadden ze nu echt onder een kopje koffie een hele groep aan mensen et hun roddels bedacht? Het leek er zo op.
De ander kopieerde haar woorden weer en voor de verandering was het eens leuk om niet degene te zijn met de vreemde uitspraak. Maar voor iemand die het voor de eerste keer deed ging het nog aardig goed. Natuurlijk kon ze niet meer verwachten dan dat, aangezien niemand zomaar de klanken onder controle kreeg. Toch was dit verassend. “Það er gott” Reageerde ze dus, in de verwachting dat de ander de betekenis wel zou raden of op z’n minst een apart gezicht erbij zou trekken. Ze wist niet echt wat ze hierna zou moeten zeggen, leraar zijn was niet bepaald haar forte.

“Het is echt niet normaal. Maar goed, ze doet het natuurlijk om het geld. Het is geen geheim dat Chris wel wat achter de hand heeft, hij heeft laatst nog een nieuwe keuken gezet en al” Hierna keek ze even in de verte alsof dit geheim haar echt dwars zat en het haar levensdoel was te weten hoe de roddel gekomen was. Maar ze waren nog lang niet klaar, want Echo ging weer doodleuk verder. Geschokt trok ze haar wenkbrauwen op. “Evelynn? Evelynn Clydale? De arme meid ze was al zo verlegen laat staan na dat gezien te moeten hebben” Dit gespeelde medeleven ging al snel over naar een lichtelijk wreed grijnsje “Al is dat wel karma te noemen, je hebt toch wel gehoord wat ze een paar maanden terug had gedaan?” Weetje, als trainer, fokker of Team Rocket lid worden niet uit ging draaien kon ze altijd nog professioneel roddeltante worden. Het zou misschien nog haar ware roeping kunnen zijn ook als je naging hoe soepeltjes dit liep.
Toen de ander zijn hoofd schuin hielt moest ze lichtelijk grinniken, aangezien de jongen al bijna door had kunnen gaan voor een Houndour pup met zo’n uitdrukking. Maar goed, blijkbaar had ze nog geen ondertiteling. “Ik zei dat je het goed deed” Ze leunde even naar achteren en rekte zich zo uit. “Maar wil je verder nog wat weten? Nu je toch een levende google translate voor je heb zitten” Anders was het de beurt van de ander ineens iets heel erg interessants te doen om mee bezig te zijn. Wie weet kon zwartlokje ook een andere taal, Frans was al veel voorkomend hier en ze sprak daar nog maar twee zinnen van.

“Ach schat toch, is allemaal een schande, waar gaat de wereld ook naar toe? Maar op het punt van iemand in jouw broek gesproken, heb ik je al voorgesteld aan Misha? Echt een schat is het” Alternatieve genderloze namen waren toch echt geweldig, veilig spel. Daarbij had ze het niet kunnen laten die opmerking te maken, hoe slecht het ook was. Haar ogen hadden dus ook een duidelijk geamuseerde lichtje in ze. Dat er ook echt zulke mensen op de wereld rondliepen zoals hun nu voordeden was toch echt een schande. Al interesseerde het haar eerlijk gezegd weinig als ze er geen last van had. “Ik heb zelfs al gehoord dat ze naar de Rozenkrans moest om bij te komen” ging ze verder met dezelfde geschokte toon in haar stem, alsof dit allemaal te veel was om te bespreken bij een kopje koffie.
Volgens de ander mocht ze gewoon doorgaan, waardoor ze haar schouders ophaalde. Voor haar geen problemen, als was de neiging voluit Ijslands te gaan praten zonder enige vorm van ondertiteling zeer groot. “Ik vind het geen probleem, het is geen moeite. Maar ik moet toegeven dat ik geen standaard zinnen meer weet om te vertalen. Meestal willen mensen zichzelf voor kunnen stellen en willen ze dan scheldwoorden leren” Ze haalde hierbij haar schouders op, het was niet verbazend dat ze deze vraag vaker kreeg. En het ging inderdaad zoals uitgelegd, dus echt een idee wat ze de ander nu moest leren wist ze niet, of hij moest een uitgebreid voculair opgebouwd willen hebben voor een bargevecht.