Ya lookin' for a fight?

Bij de reactie van de ander moest ze lichtelijk grijnzen. Het was gewoon zo misplaatst dat het leuk was. “Oh schat, kan me niet voorstellen dat er ook maar iemand iets anders zou zeggen” Op dezelfde manier als de ander nu ging zitten werden haar woorden uitgesproken. Het was wel eens leuk om wat sarcastisch met iemand te kunnen doen zonder dat ze meteen beledigd terug keken of het niet begrepen. Bij het punt dat hij het hielt bij pokémon trainen knikte ze even. Dat was immers ook de grootste groep. Hierna vertelde ze haar eigen team op en ze kreeg een mooie reactie. Ze was niet zo heel anders dan de meeste trainers op dit vlak, als je goed sprak over haar pokémon deed je het al goed. Er was ook een hint van trots in haar blik te vinden toen ze reageerde; “Bedankt” Waarna ze nieuwsgierig luisterde naar de andere pokémon van de jongen. Dit leek enkel een Mawile te zijn, maar dat waren zeker geen zwakke beesten. Als je ze een beetje goed trainen kon je er een sterk teammember bij hebben. “Je begint in ieder geval al goed” Hierna kwam er een serveerster aanlopen die de bestelling opnam van de ander, en hier meteen bij zei dat ze ook iets mocht bestellen. De profiteur zijnde die ze was klaarde haar gezicht op. Betalen voor haar koffie was een instant plekje aan haar goede kant. “Een zwarte koffie graag” Sprak ze tegen de vrouw waarna ze naar Echo keek. “Bedankt, tegen koffie kan ik geen nee zeggen” Hierna lachte ze even.

De roodharige hielt haar blik op de ander gericht, waarin een geamuseerde blik lag. Want toegeven was het grappig de ander zo te horen met een zwaar stereotype gay stemmetje en pose. Even dramatisch zuchtte ze diep en maakte een gebaar met haar hand. "Lieverd, als je maar weet dat je er met mij altijd over kunt praten" Haar eigen stem klonk alsof ze net een designer tas met panterprint had gekocht. Toch viel deze al snel terug in haar normale stem met het accent toen ze reageerde op de woorden van de ander. "Garchomps zijn zeker goede pokémon, ik heb wel gehoord dat ze moeilijk te trainen zijn" En dat ze kopstoten konden geven, maar dat was misschien meer uit ervaringen van een ander opgenomen. Voor een ander was het echter een goede vorm van entertainment om er naar te kijken. Toen de vrouw aan kwam lopen namen ze hun bestellingen op, terwijl de roodharige rustig toekeek hoe ze weer haar weg vervolgde langs de tafeltjes. "Nu klinkt het bijna alsof ik iets goeds heb gedaan" Terwijl ze eigenlijk de pokémon van de ander bijna in de fik had gezet en wat sarcastisch had gedaan. Verdiende dat een kopje koffie? Ze klaagde niet hoor, alles om de verslaving te voeden ofcourse.

Ze gingen zeker lekker zo, op hun slechtste typje verder praten. Het mooiste was nog dat ze er ook beiden uit zagen als de vriendelijkste buren van de straat. Ze gingen dus ook mooi verder met hun slechte toontjes. “Schat, dat moet je niet zeggen. Weet je wat helpt? We kunnen eens gaan shoppen, een nieuw sjaaltje met cheetah print zal heel je dag weer goedmaken” De ander leek echter wat te verslikken in zijn hoge toontje en dit zorgde ervoor dat ze kort moest lachen. Fabulous klinken eiste blijkbaar nog wat van je. Het normale gesprek ging ook verder over pokémon. Het leek erop dat Echo zichzelf wel zou redden. En het was ook haar probleem niet. “Uiteindelijk zijn het wel sterke pokémon, dus de moeite waard” Je kreeg er nog wat voor terug, en dat was toch altijd leuk? Ze was zelf nogal praktisch ingesteld, waardoor je haar ook al minder snel met iets zoals een Ratatta zou zien. Hierna kwam echter de koffie al, wat ervoor zorgde dat ze opkeek. De simpele mok werd voor haar neer gezet en ze knikte even als bedankje naar de serveerster, waarna Echo betaalde. “Ekkert mal, je maakt zelf ook een hele goede acteur” Hierna nam ze zonder te letten over de hitte een slok en genoot van de strange smaak. Simpel als dat en haar dag was weer goed, ze kon niet begrijpen dat er mensen waren die dit niet dronken.

“Oh, ik zou niks lievers willen dan dat. Ik heb zelfs gehoord dat ze die in het hotpink zouden gaan uitbrengen, en je weet hoe goed dat past bij je ogen” Paste neon groen/geel bij roze? Waarschijnlijk niet eens, maar ze wist zeker dat dit niet echt zo heel belangrijk was. Het ging om het idee natuurlijk. Hoe dan ook was dit het tegenover gestelde van zichzelf, maar dit maakte het alleen leuker om te doen.
De roodharige had zich hierna bezig gehouden met de koffie. Dat spul was gewoon de reden waarom ze nog energie had op een dag. Ze lustte het dan ook op iedere manier mogelijk, zelfs die machine koffie die naar teer smaakte verwekte ze zonder moeite naar binnen. Het was een gave. Bij de pardon reageerde ze automatisch met de vertaling, waardoor je kon merken dat dit vaker gebeurde. “No problem” Haar eigen taal was soms gewoon zo veel malen makkelijker in een gesprek, al begrepen andere deze bijna nooit. Echter waren de rest van de woorden iets wat haar interesse had geraakt. “Gatenkaas geheugen?” herhaalde ze enkel, in de hoop nu een bredere verklaring te krijgen. Al vervolgde ze nog even. “Acteren kan trouwens nog handig zijn hoor” Zelfs al was het zo slecht als dat van hun nu, het had haar een kom koffie verdiend.

“Is toch schandalig. Ik weet precies waar je het over hebt pop, rood is ook zo’n probleem. Vorige week moest ik zelfs een van mijn roze jurkjes omwisselen omdat het vloekte. Kan je al de rampage voor je zien als ik zo naar buiten was gegaan? Schandalig gewoon” Ze maakte er een dramatisch gebaar bij, maar die stierf al snel weg door een kort gelach toen ze zag hoe de ander zijn koffie dronk. Dit was zeker een goede eerste indruk, daar kon je niet over twijfelen. Maar hierna was het gesprek wat serieuzer en ze nam een slok van de warme drank. De andere herinnerde zich blijkbaar niks van 18 jaar van diens leven. Dit gaf haar hoe dan ook een goede gok over hoe oud hij was, maar het zorgde nog meer voor een nieuwsgierheid. Maar de ander legde al meer uit, waardoor ze zorgvuldig luisterde. Moest moeilijk zijn geweest. Jammer genoeg was de roodharige niet iemand die een en al emotionele steun was. Je zou wel aan haar kunnen zien dat ze het erg voor hem vond maar ze was niet iemand die gelijk vol medelijden en puppyblikken zou gaan handelen. “Zeker onhandig” Bevestigde ze dus ook. “In ieder geval mag je opnieuw beginnen” Een herkansing zou ze zeker op prijs stellen bij haar eigen rotzooitje van een geschiedenis. Maar niks herinneren was ook wat. Deze Echo was nog niet de slechtste, het zou toch een schande zijn als hij eigenlijk zo’n rangertje was geweest zonder dat ongeluk.

"Je laat me nog blozen. Weet je, als je de volgende keer langskomt mag je ze wel eens passen, ze beginnen met toch net iets te ruim te worden en ik weet hoe leuk je ze vind" Ze nam hierna nog een slok van de koffie en probeerde haar lach nog wat in te houden. Dit was gewoon mooi. De woorden van de ander zorgde ervoor dat ze weer rustig luisterde. Ze kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn niks meer te weten. Ze was ook veranderd, had een nieuwe naam maar ze wist nog de rede, en wie ze daarvoor was. Bij haar was het een keuze geweest en bij Echo niet. Blijkbaar was hij zodra dat hij uit het ziekenhuis was gekomen meteen gaan reizen. "Heb je ze ook niet terug kunnen vinden via de afschriften van het ziekenhuis? In ieder geval een naam, burgernummer ofzo?" Opperde ze even. Het leek haar ver gezocht om te denken dat de jongen dat nog niet geprobeerd had, maar ze kon een poging wagen. Hierna kreeg ze een sigaret aangeboden. Ze kreeg de laatste tijd zo veel voor haar neus geduwd die ze steeds afwees, dat ze deze keer maar besloot het eens aan te nemen. "Waarom ook niet? Takk fyrir, Bergmál" Ze pakte er een sigaret uit en viste in haar zak naar de aansteker. Als vuurstichter had ze die altijd wel in de buurt, voor het geval dat. Ze had wel eens eerder gerookt, dus ze wist wel dat ze hier niet als een idioot zou gaan hoesten. Ragya stak het ding op en nam een trek, waarbij ze weer moest wennen aan het vreemde gevoel.

“Meeeeeeiiiiiiiid” Trok ze het woord lang en overdreven door, met natuurlijk nog een sassy handgebaar om de term eer aan te doen. Paste ook zo mooi bij degene voor haar. “Heb je ooit jou benen gezien? Zo lang en dun, het neemt me gewoon de woorden uit m’n mond. Dáár zou je een moord voor kunnen doen schat” Ze had moeite haar gegrinnik in te houden hierna, want Echo zag er zeker heel mannelijk uit nu. Zijn benen over elkaar, een knipoog en het toontje hielp heel goed een mooi beeld te schikken. Ze luisterde hierna wel naar zijn verdere woorden. Was zeker jammer dat hij er niks over te weten kon komen. Het was altijd handig wat te weten over jezelf en je familie, of je er nu contact mee wou of niet. De toon zorgde ervoor dat ze rustig reageerde. “Rondreizen is naar mijn mening toch beter dan op een plek zitten weg te kwijnen” Zelf had ze ook weinig tot geen familie, in ieder geval geen die ze echt kende. Ze had Aldrei, die had ze al sinds ze zes was, en ze reisde al sinds haar achtste jaar. Het was logisch dat ze er dus zo over dacht. Vast zitten aan een plek en aan een familie leek haar verschrikkelijk. Toen de ander een vraag stelde dacht ze er even over na. “Ik kan niet praten voor de hele regio, maar iedereen in het dorp waar ik vandaan kom heeft het. Het is nog erger in mijn eigen taal, al gebruik die wel eens tussen mijn zin door voor het gemak” Nederlands was immers haar 3de taal, of 4de misschien als je haar gebrekkige Noordse toevoegingen meetelde. Haar uitspraak was soms dus vreemd en sommige woorden vond ze gewoon makkelijker in haar eigen taal te zeggen. Net zoals bijnamen als ze er zo over nadacht.

“Schat, dan maar blozen, je hebt dit verdiend. Die mini rokjes gaan je zo mooi staan deze zomer.” Ze grijnsde wat schuin bij deze opmerking, het al bijna voor zich ziend. “Ik heb gehoord dat bloemenprint dit seizoen weer helemaal in is” Ze waren begonnen met een sarcastische opmerking en ondertussen waren ze al op het punt dat ze beiden met een reality show mee zouden kunnen doen. Bij zijn woorden moest ze nog altijd lichtjes nagrijnzen. Ze zag hem al bijna zitten. “Ziekenhuizen zijn niemand hun ding” Verklaarde ze simpel. Zelf deed ze ook liever zichzelf opknappen als dit kon. Maar ze had het dan ook niet op geen controle hebben, iets wat je niet had in een ziekenhuis. Het gesprek ging nu echter over haar taal en accent, wat ze zichtbaar een leuk onderwerp vond. Ze had iets met talen, al helemaal degene die ze zelf sprak en begreep. Bij zijn vraag haalde ze even haar schouders op. “Ik denk niet moeilijker dan iedere andere taal” Ze hadden natuurlijk wat moeilijke dingetjes in de grammatica maar dat had iedere taal. Ze zou al bijna denken dat ze hier taalles mocht gaan geven, maar dat was iets eenmaligs geweest.