The sun has set on me +Cecille

Zodra de jongen daarmee werd aangesproken en hij het dan ook daadwerkelijk realiseerde wie het waren, keek hij het groepje fronsend aan. "En wat waren jullie daarmee van plan te doen?" vroeg hij het groepje zonder erom heen te draaien, kort knikkend naar de tas die een van hen vasthield alsof deze zou doodgaan als hij het ook maar ietjes losliet. Het vile nog mee dat de jongen nu pas het ding had gezien. Nathan had deze idioten wel eerder op de basis gezien, maar niet heel veel aandacht aan besteed. Echter leek Cecille het wel vrij grappig te vinden dat hij zo werd genoemd, gezien deze het al half uitproestte van het lachen, wel werd ze al omhoog geholpen door een van de jongens. Hij richtte schuin zijn blik op haar toen er werd gevraagd door de blondine op die nog steeds geamuseerde toon of hij een 'hoge pief' was. "Ja, dat zou je wel kunnen zeggen." sprak hij met een klein glimlachje, om hierna weer met een vragend gezicht richting het groepje te kijken.

Het feit dat er geen antwoord werd gegeven op zijn vraag, was hem nogal aan het irriteren. "Nou, komt er nog wat van?" klonk hij, op een nu iets dwingendere toon. "We moesten het brengen naar het lab.." kwam er nu piepend uit, was deze gast nou serieus bang of was dit gewoon hoe deze altijd deed? Het maakte hem weinig uit. Nu wist hij in welk geval wat ermee had moeten gebeuren. "Zorg er dan maar voor dat het goed aankomt daar." Zijn blik ging weer terug naar Cecille, welke flink verbaast leek te zijn dat hij het ook nog had bevestigd. Bij de vraag of hij niet veel ouder was dan haar, haalde hij kort zijn schouders op. Geen idee namelijk hebbende hoe oud de blondine was. "Denk het niet nee, maar ben echt serieus." al wist hij het niet precies, zou het de jongen niets verbazen als er niet heel veel zou tussen zitten, tussen hun leeftijden dan.

In welk geval scheelde het wel dat er niet was gesproken wat het in werkelijkheid wel was. Bij zijn eerdere woorden werd er flink geknikt door de gasten, ten teken dat het wel was begrepen. Hij schudde dan wel lichtjes zijn hoofd toen de blondine klonk dat ze nooit had geweten dat hij daar interesse daarin had. "Heb ik ook niet echt, ik ben hoofd van een andere afdeling, al levert deze wel verschillende dingen daar aan." dat was niet helemaal gelogen, al was het ophalen en leveren van spullen eerder aan de Top Agents, maar het gebeurde ook soms dat de Spies wat kregen, niet vaak, maar soms. Zodra het hem werd gevraagd wat zijn geheim was, fronste hij geamuseerd "Eh, heb ik eigenlijk niet eens." oh wacht, die had hij wel. Maar nee, niet op een manier zoals en zij bedoelde, en dat hij het ook niet ging vertellen. Misschien dat dit wel het geval zou zijn geweest als het bij wat anders was, maar nu alles behalve.

Zodra er werd gevragd welke 'afdeling' hij dan wel zat, had hij binnensmonds zacht gevloekt. Dit was iets wat hij dus echt even in een korte tijd uit zijn duim moest gaan zuigen, het was immers niet dat zomaar even zeggen wat het echt was hielp, want welk echt bedrijf zou dat nou hebben. "Onderzoekers, al werken wij in het veld en niet in een lab. Het is eigenlijk gewoon plaatsen onderzoeken en daar een statusreport van geven, best simpel eigenlijk." dat klonk wel redelijk genoeg, hopelijk maar dat de blondine er niet teveel meer achter zou gaan zoeken. Er werd gelukkig gewoon verder gegaan op hoe hij het zo hoog had gehaald, scheelde. Wel schudde hij zijn hoofd op alle drie de vragen. "Allemaal niet." sterker nig, de eerste twee zou hij eerlijk gezegd nog niet eens weten, maar dat maakte voor nu maar even weinig uit, het was in welk geval wel dat dit een klein deel was waar hij niet over had gelogen.

Een soort verkenners? Hm, dat had wel een betere benaming geweest ja, hij kon zijn woorden echter niet meer terugnemen, dus stemde hij maar in met de blondine "Zoiets ja." klonk hij dan maar ook. Echter sprak hij uiteraard maar niets over de rangers, want als er wel even iets niet goed daarmee zat, zijn 'werk', was het wel hoe hun omgingen met de rangers. Blijkbaar stonden de gasten er nog steeds, waarop hij een kort gebaar maakten dat ze weer verder moesten, als hij weer terug naar Lumiose zou gaan, zou Nathan het wel bekijken als de scientists wat nieuws ervan hadden gevonden, of de onderwerpen die erin zouden zitten hadden onderzocht. Hij keek nog even voor enkele tellen hoe het groepje verdween, maar richtte al snel weer zijn blik op Cecille toen deze klonk dat hij dan gewoon goed geluk heeft gehad. "Zou je het echt zo kunnen noemen? Alhoewel.. Denk het wel weer ja." goed geluk, hm. Het was misschien een beetje een groot woord ervoor, maar ergens was het geluk geweest, op een bepaalde mate dan.

Al was het een beschrijving geweest dat ervsn in de buurt kwam, die de blondine had gegeven, klopte het uiteraard niet dat het net zoals de Rangers was. Hij was er zelf maar blijvmee ook, immers was het niet waarvoor hij zich had 'opgegeven', dat als TR net zoals hen zouden zijn. Brr, alsjeblieft niet zeg. Niet heel veel later werd er door de blondine gegrapt dat als hij het geluk niet wou, zij het wel wou hebben. "Zou je wel willen he? Sorry, ik heb het nog langer nodig dan nu." sprak hij op diezelfde manier terug. Wel verscheen er een grijns dat ze liever eten wou. "Dat kan geregeld worden." sprak hij, om daarna weer door te lopen. Hij verwachtte wel dat de blondine hem zou volgen, want ehm ja, ze waren immers nog steeds opweg naar die kraam. Nu hij er over nadacht, had de groenharige ook ergens wel wat honger, het was in de buurt, dat scheelde.

Zodra hij dan ook ben een beteuterd gezicht werd aangekeken, grinnikte de jongen lichtjes. Toen het onderwerp echter alweer oversloeg naar dat ze nog steeds naar het kraampje moesten, leken ze er beiden iets blijer van te worden want tja, liefde ging door de maag vaak genoeg en voedsel was liefde. Na niet al te lang te hebben gelopen, was zijn aandacht gevallen op de enorme stenen die in de stad stonden, hij had wat verhalen erover gehoord, maar deze waren niet allemaal even geweldig geweest. Bij haar vraag verscheen er een soort van mysterieuze glimlach op zijn gezicht, eerlijk gezegd wist hij het ook niet precies, maar dat zou wel snel genoeg aan het licht komen -voor hem dan- wat erin zat. "Tjaa~." klonk er dan ook van hem, op een wat mysterieuze toon. "aar ik weet het ook nog niet echt eigenlijk." klonk er uiteindelijk van de jongen, met een kleine grijns. Heh.

Blijkbaar had hij de blondine onbedoeld uitgedaagd, maar voor het moment vond hij dat maar even goed, want het had uiteraard ook kunnen zijn dat ze het slechter had opgepakt dan nu. Er had dan ook een gelijke toon gebruikt als dat hij net had gesproken, maar dan nu voor de vraag of dat echt zo was. "Deels." sprak hij dan ook, om vervolgens een veelbetekende knipoog te geven. Wel knikte hij kort bij haar vraag, yeah, daar had ze wel ergens gelijk in. "Niet geheel mijn lab, er is al iemand anders voor die afdeling." Dat was wel redelijk verwoord ja, en het was ook nog eens waar ook, dus dat scheelde in welk geval. Het maakte hem niet bepaald veel uit wat die scientisten in dat lab van hen aan het uitspoken waren, zolang ze maar niet het gebouw of wat dan ook naar de knoppen hielpen vond hij niet echt dat er iets aan de hand was. En trouwens, als dit wel het geval bleek, wist hij zeker dat de Elite Scientist het onder controle had, al zag hij dit persoon amper gezien deze bijna altijd daar te vinden was en het is een npc maar daar praten we niet over.