The sun has set on me +Cecille

Gelukkig leek de blondine het wel te begrijpen dat hij er maar weinig zin in had om in de kleding te gaan die eigenlijk voor haar was. Dat scheelde wel, want anders zou het ergens ook weer zo awkward zijn. Hij greens kort bij haar opmerking over dat hij dan de broek moest aandoen, maar reageerde weinig verder op de por die hem was gegeven. Nu Cecille begon over het Pokécenter en de vraag of ze daar een van de kamer mochter lenen voor het omkleden, viel hem het rode gebouw pas op. "Vast wel, en zelfs als het niet zo is kunnen we altijd gewoon gaan vragen." het leek hem onwaarschijnlijk als ze voor zoiets kleins werden behoudenom te doen, maar Nathan snapte wel waarom ze dat voorstelde, weinig zin hebbende om bij mensen hun huizen te gaan aankloppen en het daar vragen was ook helemaal niets immers. Hij was nu richting het gebouw gelopen, terwijl de jongen net nog met de ander gewoon was gaan meelopen, vast wel dat ze hem ging volgen. Zij was immers degene die het had voorgesteld.

Zodra ze het gebouw voor ondertussen de derde keer waren binnengelopen in die twee uur, begroette de blondine de zuster vrolijk, welke met een letterlijk standaard glimlach de twee terug begroette. Hij leunde rustig tegen de balie terwijl Cecille vroeg voor een kamer. Kort knikte de zuster. "Ja oor, natuurlijk mag dat." en met deze woorden pakte ze een sleutel, om deze aan haar te geven. "Her is van kamer vijf, welke om de hoek is." werd er met dezelfde glimlach gesproken, waarna er naar een van de gangen werd gewezen. Nou, dat was makkelijk te vinden dus hoorde hij al. Als het dan in welk geval zou zijn als de kamers gewoon aan de ene kant met even nummers waren en de andere kant oneven. Nathan wachtte even tot de ander de sleutels had gepakt, om hierna de aangewezen gang in te lopen. Kijk, zoals hij zei konden ze gewoon een kamer ervoor lenen, waarom niet? Het was niet dat ze het hele ding overhoop gingen halen, in de fik zetten of eigenlijk wat dan ook. Als zo iemand zag de jongen trouwens Cecille ook helemaal niet voor aan.

Nadat hij erheen was gaan lopen, was het dat Cecille hem uiteindelijk volgde en ze beiden zo dus voor de deur van de kamer stonden. Hij greens licht bij haar woorden, nee, hij snapte het wel waarom ze dat sprak. "Ga jij anders maar voor." stelde de groenharige dan ook voor, hij was namelijk daar zo klaar mee, het zou namelijk niet zo moeilijk om even om te kleden. Of in welk geval, dat was maar te hopen. Het was namelijk vast niet dat er iets heel moeilijk zat tussen de kleding om aan te doen. Nee, alles behalve, het was bijna je alledaagse outfit, op hetgeen wat de blondine had gekregen na dan. Daar zag je zeker niet iemand normaal mee rondlopen. Ja, er waren zeker weten natuurlijk van die aparte mensen waarvan in dit soort situaties een uitzondering kon worden gemaakt, maar nog steeds.

Er werd nog een bedankje gegrezen door de blondine, waarne ze sprak dat zij snel zou zijn. Hierna stapte ze naar binnen, om de deur achter haar dicht te doen. Zelf wachtte de jongen maar tegen de muur, was wat op zijn holo caster gaan kijken omdat er verder toch maar weinig te doen was. De tijd ging dan ook wel vrij snel voorbij, maar dit werd onderbroken toen hij ineens een belletje kreeg. Het nummer kon hij niet, maar alsnog nam hij op. "Ja?" meteen klonk er een licht gepanikeerde stem, welke sprak dat een van de sterke Pokémon in het lab was ontsnapt... hoe the hell kregen ze dat nou weer voor elkaar? Er klonk ook nog dat zijn hulp nodig was om het beest te stoppen. Een zuchtje kwam van Nathan, dat hij hier nu ook mee moest deslen zeg. Ondertussen was Cecille al klaar blijkbaar met omkleden, want ze kwam de deur uit. Hij hoorde haar vraag maar amper, vooral omdat zijn aandacht bij het belletje was. "Ik ben al onderweg." waarna hij ophing en zijn holo caster weer opborg. Nu pas krek hij de ander aan, met een wat lichtelijk schuldige blik. "Sorry, maar ik moet gaan. Er is namelijk blijkbaar wat op het werk gebeurd en ze hebben een leidinggevende nodig." loog hij makkelijk, ja, het was niet dat hij nou aan haar kon gaan uitleggen wat er nou daadwerkelijk aan de hand was. Alsnog was er ook een klein spoor van irritatie bij hem te vinden, omdat omdat hij hier nu wat aan moest gaan doen.

Op het gezicht van de blondine was een begrijpende glimlach te zien, maar alsnog kon hij nog wel raden dat ze waarschijnlijk wat teleurgesteld was. Hij nam het haar niet kwalijk, gezien zij nu wel een medeslachtoffer verloor die hier bereid-ish was om mee hieraan mee te doen. De kleding en pruik had hij eerder al op de grond even gelegd, gezien de jongen deze nu niet meer nodig had. Toch werd er, ondanks dat, gesproken dat het dan een ander keertje ging gebeuren. Ergens hoopte hij van niet, maar toch. "Oké, gelukkig." toch liet haar volgende opmerking hem lichtjes grijnzen, echt niet dat hij Deimos ging vergeten. "Natuurlijk niet." bij haar grapje rolde hij wat met zijn ogen, al was het eerder op een grappende manier. Iets dat dan ook wel aan zijn uitdrukking duidelijk genoeg te zien was. "Ik zal dat maar eens zeggen dan he? Maar ik moet nu echt gaan, doei." wer er als laatste gesproken tegen Cecille, waarna hij omdraaide en wegliep met ondertussen een donderwolk boven zijn hoofd zowaar. Hij liep terug naar waar ze eerder waren, om met een scherp fluitje Deimos bij zich te roepen en keerde de hond terug in diens Pokéball. Het was moeilijk om te zeggen of de otaku's het doorhadden, want hun hadden het letterlijk veels te druk met praten over.. wat dan ook. Hij wou het niet eens weten eigenlijk, laat staan er ooit meer te maken mee krijgen. Hij pakte Agrona's Pokéball, om de Charizard eruit te halen en op haar rug te gaan zitten. "Het hoofdkwartier." sprak hij simpel. Hierop werd hij lichtjes twijfelend aangekeken door haar, maar ze steeg op met een paar starke vleugelslagen, om hierna in een noodtempo naar Lumiose te vliegen, geweldig.

- topic uit.