Let's make some memories

‘Oké, eerst je Electro Ball en het daarna afmaken met je Discharge!’ riep Connor. Pikachu, welke aan het vechten was tegen een Butterfree, deed zijn uiterste best om een goed gemikte Sleep Powder te ontwijken. Het hielp dat hij klein en lenig was. Met een snelle beweging sprong hij achter een boom zodat deze het groene poeder blokkeerde. De poeder bleef hangen tegen de boom en met een gek gezicht dacht Connor na over het feit dat de boom nu in slaap zou vallen. Hij grinnikte bij het idee, maar keek daarna weer met een serieus gezicht naar Pikachu. Deze laadde inmiddels zijn Electro Ball en vuurde deze op de Butterfree af. Aangezien Pikachu van een hoger niveau was en zeker meer snelheid maakte dan de Butterfree, bracht de aanval zeker veel schade aan. Zo veel schade dat Butterfree gewond naar de grond zakte, maar dat was niet iets wat Pikachu genade op liet brengen voor de bug-Pokémon. Pikachu sprong in de lucht, stak zijn armpjes beiden naar boven en laadde een ongelooflijk krachtige Discharge. Connor voelde de grond zelfs even schudde toen de aanval in één beweging de Butterfree raakte. Hij hoorde de Butterfree krijsen en wilde zijn handen over zijn oren leggen, maar gelukkig hield het algauw op omdat de Butterfree de aanval van zich af schudde. Pikachu liet zich op zijn vier pootjes vallen en keek de Buttefree uitdagend aan, zijn staart wijzend in de lucht. Butterfree was echter niet van plan om Pikachu ook nog maar één aanval toe te dienen. Hij draaide zich om en vloog gauw weg. Connor zakte op dezelfde hoogte als Pikachu en stak zijn gespreide hand naar de Pokémon op. Inmiddels wist de mouse Pokémon al wel wat hij moest doen en grijnzend gaf de Pikachu hem dus een high five. ‘Goed gedaan,’ complimenteerde Connor zijn Pokémon.

Het was goed om nog eens met zijn Pikachu getraind te hebben. Ze waren druk aan het trainen voor de derde gym, maar Connor had zijn prioriteiten gelegd bij de Pokémon die hij ook daadwerkelijk ging gebruiken in het gevecht. Dankzij zijn beste vriend Nathan was hij te weten gekomen dat de derde gymleidster een Lucario had. Daardoor wist hij dat hij Growlithe ging gebruiken. Hij had een paar maanden geleden al een Fire Stone gekocht omdat hij al wel wist dat hij zijn Growlithe wilde evolueren in een Arcanine, maar wilde hem eerst alle aanvallen leren die er te leren vielen. Anders moest hij TM’s gaan kopen en die waren duur. Niet dat hij het er niet voor over had, maar waarom zou hij TM’s gaan kopen als hij zijn Pokémon net zo goed kon trainen om goede aanvallen te leren, right? Connor zette zijn handen in zijn zij en keek naar Pikachu. Vervolgens besloot hij dat al zijn Pokémon wel wat frisse lucht verdienden. Hij pakte zijn vijf Poké Ball’s in twee handen en gooide ze de lucht in. De Poké Ball’s klapte open en Connor wist er maar vier weer op te vangen, maar Pikachu ving de vijfde voor hem op en gaf hem terug aan zijn trainer. Connor grijnsde naar de Pikachu en keek vervolgens naar zijn team. Hij had een mooi team. Pikachu, Growlithe, Roselia, Pidgeot, Umbreon en Poliwhirl. ‘Zin om allemaal naar Aquacorde Town te gaan en daar iets te gaan eten bij een café?’ vroeg hij enthousiast aan zijn Pokémon. Ze stemden allemaal met een luide kreet in en Connor grijnsde. ‘Nou, kom dan.’ Hij maakte een handgebaar en ging vervolgens opzoek naar de uitgang van Santalune Forest, wat niet moeilijk te vinden was door de neus van Umbreon.

Het duurde niet lang voordat ze de uitgang van Santalune Forest bereikten. Pidgeot zweefde in de lucht, Pikachu zat op zijn schouder, Umbreon en Growlithe liepen opgewekt voor hun uit, Roselia liep zijdelings naast hem en Poliwhirl was al over de brug gesprongen om een duik in het frisse water te nemen. Het was een mooie, winterse dag. Het was koud, maar daarvoor had Connor ook wel zijn dikke jas en een sjaal aan. Hij had een zwarte jas gekocht met een bijpassende zwarte wikkelsjaal die een deel van zijn mond bedekte. Dan had hij natuurlijk ook nog zijn bekende, favoriete rood-witte pet die perfect combineerde met zijn rode ogen. Zijn donkerbruine haren die zelfs zwart leken te zijn kwamen half uit zijn pet. Met een kalme blik liep Connor over de brug die Santalune Forest met Aquacorde Town verbond. Hij wreef in zijn handen bij het idee dat hij dadelijk een lekker broodje en een lekkere warme chocomelk kon gaan halen bij een cafeetje in de buurt. Hij had genoeg pokévoer bij om iedereen een rond buikje te bezorgen, dus dat zat wel goed. ‘Pika,’ verzuchtte Pikachu naast zich en Connor keek opzij om te kijken wat er aan de hand was. Hij zag op het eerste zicht niks verrassends. En toen zag hij het. Een jongen die samen met zijn Pokémon onderaan de brug bij het water zat. Zo te zien was hij zijn Pokémon aan het fotograferen, maar dat was waarschijnlijk niet waarom Pikachu moest zuchten. En toen zag hij het. Growlithe was er nieuwsgierig naartoe aan het rennen, zijn tong hangend uit zijn bek. ‘Growlithe, nee, af!’ riep Connor nog, maar het was al te laat. Growlithe sprong namelijk vrolijk tegen de trainer aan omdat hij ook gefotografeerd wilde worden. Het feit dat Roselia aan zijn been hing zodat hij niet verder kon rennen maakte het hem moeilijk om te bewegen en Connor keek zijn Pokémon verwijtend aan. Hij wist dat de groene Pokémon een crush op hem had, maar was dit weer de manier om dat duidelijk te maken? Zodra Roselia in de gaten kreeg dat ze letterlijk een blok aan zijn been was, liet ze hem los. Connor grijnsde dankbaar naar haar en begon vervolgens te rennen naar het uiteinde van de brug. ‘Growlithe, laat die jongen onmiddellijk met rust!’ riep hij naar zijn Growlithe welke nieuwsgierig aan het happen was naar de camera. Hij had gedacht dat die maandenlange zware training Growlithe wel wat discipline had bijgebracht, maar schijnbaar was dat niet het geval. Toen Connor eenmaal bij de trainer aangekomen was, boog hij zich voorover en pakte de wilde Growlithe vast. ‘Sorry voor dat,’ zei hij zuchtend tegen de trainer. ‘Hij weet nog steeds niet hoe hij zich moest gedragen.’

Growlithe vond het niet leuk dat hij werd opgetild door Connor en dat liet hij duidelijk merken door te grommen, maar Connor wierp daarop zo’n strenge blik naar de fire type dat deze zijn mond toehield. De Pokémon was beduusd door de felle reactie van zijn trainer en Connor zuchtte. Het was niet dat hij per se streng wilde zijn voor zijn Pokémon, maar hij hoopte gewoon dat Growlithe een beetje discipline zou bijleren en dat hij, tegen dat hij zou evolueren in een Arcanine, toch een beetje zou leren hoe hij met anderen om moest gaan zonder ze lastig te vallen. Zijn rode ogen keken de Growlithe aan en richtten zich daarna op de Pokémon die zich vast had geklampt aan zijn trainer. Toen Growlithe dit in de gaten kreeg, werd hij al veel rustiger en verscheen er zelfs iets van spijt in zijn blik. Dit was voor Connor het teken om zijn Pokémon op de grond neer te zetten en te verwachten dat de fire type zich voor de rest van de dag wel zou gaan gedragen. En anders had hij altijd Pikachu nog die hem tot rust kon manen. Nu hij klaar was met Growlithe kon hij eindelijk een blik werpen op de jongen die voor hem stond. Hij was minstens vijf jaar jonger dan hem en had, net als hijzelf, ook bruin haar. De ogen van de jongen waren echter bruin van kleur. ‘Mijn naam is Connor,’ sprak hij toen de jongen zich direct voorstelde als Josh. Connor deed zijn best om de naam op te slaan in zijn geheugen. Tegenwoordig ontmoette hij immers zo veel mensen dat hij echt zijn best moest gaan doen om alles zo goed mogelijk te onthouden, maar hij moest eerlijk toegeven dat dat tot nu toe nog wel redelijk goed ging. Het waren dan ook meestal de situaties die ervoor zorgden dat hij die persoon moeilijk kon vergeten. Connor nam de hand van de jongen ondertussen aan en schudde deze voor even waarna hij hem net zo snel weer losliet. ‘Ik zie dat je ook een Pikachu hebt,’ zei Connor grijnzend en hij stak zijn schouder naar voren zodat Pikachu zichtbaar werd. Deze had zijn pootje in Connor’s nek gelegd en keek twijfelachtig naar de Pikachu voor zich. Hij had kennelijk geen zin om sociaal te gaan doen en Connor was niet van plan om hem te dwingen. ‘En ik zie ook al dat je een mooi team bij elkaar hebt,’ complimenteerde hij de jongen terwijl hij zijn blik even over de Pokémon van de jongen liet glijden. Waar de rest van zijn team was? Hij had geen idee.