Old memories

Sommige mensen waren beter af dood dan levend. Langzaam trapte de roodharige jongen een steentje weg, terwijl zijn handen in zijn zakken te vinden waren. De laatste tijd werd hij er steeds opnieuw mee geconfronteerd, steeds opnieuw leek het in zijn gezicht geduwd te worden. Familie, banden. Het was iets wat hij niet voor niets altijd geblokkeerd had, ver uit zijn buurt had willen hebben. Mensen deden niet anders dan teleurstellen, deden niet anders dan het maken van vergissingen. Hij wilde - nee, kon er niet nog zo iemand bij hebben. Hij wilde Athena niet, het was beter om haar ver weg te houden. Al kon ze nog zo veel van hetzelfde bloed in haar lichaam hebben stromen, weigerde hij eraan toe te geven, aan dat stiekeme, knagende gevoel dat hem er bijna toe pushte. Dat gevoel dat ervoor zorgde dat hij geïrriteerd raakte wanneer iemand erover begon, of wanneer hij er zelf ook maar aan dacht. Hij wilde het niet - hij kon het niet. En hij zou het nooit meer proberen.
Boven zich hoorde Aiden een luide brul en het duurde niet lang voor zijn Charizard met een gigantische plof op de grond landde, vlak voor de Pokémon die hij zijn zoon noemde. In eerste instantie glimlachte Aiden, was hij van plan om door te lopen, tot hij zich realiseerde dat Leo hier alleen stond. Leo. Helemaal alleen. De Pokémon die Lilium bij zich had genomen omdat ze hem vertrouwde, omdat de Pokémon de capaciteiten had om haar te beschermen. Ze zou hem nooit zonder reden alleen achter laten, dat wist hij zeker. Langzaam keek hij naar waar ze nou eigenlijk waren en even voelde hij zijn adem stokken. Muk, natuurlijk. Dit was hij alweer kwijt, had hij allang weer aan de kant geduwd. Dat Leo hier stond, kon niet anders betekenen dan…

En toen stapte hij naar binnen. Tyrion voor de deur achterlatend, waagde Aiden zich binnen op een plaats met altijd dezelfde sfeer. Het was lang geleden dat hij zich op een begraafplaats had gewaagd, maar toch kon hij zich nog exact herinneren hoe het voelde. Elke stap voelde als een stap dichterbij de waarheid, dichterbij de realisatie dat ze toch echt dood was. Even stond hij stil, haalde hij een keer diep adem. Dit keer was het niet zijn beurt om het te accepteren, dit keer was het Lilium. En ondanks de Seedot die hij duidelijk was, kon hij het niet. Hij kon zich niet omkeren en weglopen. Ondanks het feit dat hij haar niets verschuldigd was, ondanks het feit dat ze het nooit zou weten. Zijn voeten brachten hem naar voren, terwijl zijn blik speurde naar een blonde bos haar.

Hij hoorde haar eerder dan dat hij haar zag. Verbijsterd kwam hij tot stilstand en luisterde hij naar haar woorden. Ze was nog echt in de eerste periode, het was allemaal nog zo kort geleden. Hij had haar eerder horen huilen, maar de toon in haar stem zorgde ervoor dat zelfs hij geen botte opmerking meer kon verzinnen, geen slechte gedachte meer in zijn hoofd durfde te halen.
De laatste woorden deden hem fronsen en even wendde hij zijn blik naar de grond. Was het allemaal een grote fout? Ze kon er niets aan doen en ze mocht niet denken dat… Nee, het meisje was één van de beste trainers die hij kende en hij was zo onderhand toch wel waarde gaan hechten aan het kleine, blonde, eigenwijze meisje dat zich Lilium noemde. Dit was ook de reden dat hij het niet kon helpen, dat hij voor hij het wist op zijn knieën achter haar op de grond zakte en zijn armen voorzichtig om haar schouders heen sloeg. Zijn kin legde hij op haar blonde haren en hij keek uit op het uitzicht dat zij eerder had gehad, terwijl voor één keer de afstand iets was waar zelfs hij behoefte aan leek te hebben, om dat schuldgevoel dat hij anders zou hebben in te dimmen.
“Sshht,” probeerde hij haar te sussen. Hij wist niet hoe ze zou reageren, of zijn gezelschap gewenst was. Hij had niet nagedacht over wat hij deed, maar had het niet kunnen stoppen ook. En dat was de reden dat hij daar zat, in de hoop haar voor een moment te sussen. Ze kon kwaad worden op hem, kon haar verdriet uiten en alles eruit gooien. Het enige wat hij op dit moment hoopte - voor haar - was dat ze hier bovenop zou komen, hoe lang het ook duren mocht.

Hij hoorde hoe ze zachtjes zei dat ze echt weg waren en voelde hoe ze tegen hem aan leunde. Hij zuchtte een keer, een beweging die ze door de (veel te) kleine afstand vast en zeker voelen zou. Toch liet hij dit keer niet los, zou hij geen afstand zoeken van het meisje die zowel mentaal als fysiek op dit moment zoveel dichterbij kwam dan hij gewend was geweest de afgelopen jaren. Hij voelde met haar mee, veel te sterk. Ondanks het feit dat de band tussen hem en zijn moeder anders was geweest dan die tussen haar en haar ouders, kon hij het ergens begrijpen. Hij kon begrijpen hoe het voelde, alsof haar wereld instortte. Alsof alle hou-vast verdween en je niets meer had om het voor te doen. Ondanks het feit dat je zelf maar al te goed wist dat je verder moest, dat zij niet anders gewild hadden, was er zo’n gevoel dat veel te diep lag, je ervan weerhoudend om door te gaan. Want, dan was het echt. Dan kon je er niet meer omheen draaien: het was over. Je moest door.
Hij kon haar dan ook zoveel zeggen. Hij kon haar nu gaan vertellen dat alles wel goed zou komen, of dat ze er wel bovenop zou komen. Maar hij weigerde, hij weigerde te liegen. Hij zou haar geen dingen aanpraten waar ze niets aan had, zou haar niet het gevoel geven dat ze zwak was omdat ze dit niet aankon. Want dat was ze niet. Ze was alles behalve dat. En Arceus, ze verdiende alle respect.
“Sterkte, meis…” mompelde hij zacht. Het was het enige dat hij over zijn lippen zou verkrijgen, het enige wat oprecht zou klinken. Al het andere was valse hoop, was iets dat hij haar niet aan kon doen. Nee, vandaag niet.

Veel woorden werden niet meer gesproken tussen de twee, maar zolang dat niet was wat het blondje nodig had, besloot Aiden genoegen te nemen met de stilte die niet leek te eindigen. Wat afwezig staarde hij voor zich uit, zich bedenkende hoe het meisje zich voelen moest. Hij herinnerde zich de woorden die ze eerder gesproken had. Hij had ver gestaan en had niet het fijne eruit kunnen halen, maar duidelijk waren enkele woorden. ‘Het spijt me’ had ze gezegd. Aiden kende het, had het meegemaakt met meerdere mensen die dierbare verloren. Ze voelden zich schuldig om fouten die ze nooit recht hadden kunnen zetten, of begonnen zichzelf scenario’s in te beelden waarin ze alles hadden kunnen veranderen.
Het meisje draaide zich wat en legde haar hoofd tegen zijn schouder, waarna hij voorzichtig een blonde lok achter haar oor wreef. Bijna automatisch, terwijl hij nadacht over wat ze gezegd had. “Je kan er niets aan doen,” zei hij zacht. Hij wist niet waar ze mee zat in haar hoofd en of het wel was waar hij aan dacht, maar op dit moment… Had hij niet het idee dat het blondje ook maar ergens enige schuld in droeg. Nee, zelfs al zou het zo zijn verdiende ze het niet, het benauwde gevoel dat het haar brengen zou. Aan het verleden kon je niets veranderen. Er was altijd een ‘wat nou als’, een ‘maar als ik nou’.

De woorden van Lilium kwamen niet als een verrassing en toch zorgde het voor een frons op zijn gezicht, terwijl hij voelde hoe ze zich van hem weg draaide. Hij wilde haar zeggen dat het niet zo was, dat als er iemand geen schuld op zich hoefde te nemen zij het was. Dat Team Rocket hen toch wel te pakken zou hebben gekregen en dat de schuld bij niemand anders lag dan bij hen. Maar, het meisje begon alweer te praten en hij wist dat het beter was om haar uit te laten praten. Ze zei dat Team Rocket haar dood wilde hebben en even duwde hij haar wat dichter tegen zich aan, terwijl hij strak voor zich uitstaarde. “Dat moeten ze eens proberen,” mompelde hij. Er zou heel wat moeten gebeuren voor hij iemand toe zou staan nog een haar op haar blonde hoofd te krenken. “Niets is jouw schuld, Lilium. Als je eerder thuis was geweest hadden ze jou ook gepakt.” Al waren het misschien niet de meest motiverende woorden, was het voor hem niets minder dan de waarheid. Geluk zou hij het niet noemen, maar het positieve hieruit was dat zij nog leefde, dat zij nog door kon. Team Rocket had maar uit haar buurt te blijven.

Ondertussen dacht Aiden niet eens meer na aan het feit dat hij het blondje zo lang vasthad, dat ondanks alles wat hij zei hij haar toch stiekem misschien wel zelf vast wilde houden, alsof hij haar alleen dan in veiligheid kon houden, alsof hij anders niet in staat was haar te beschermen. Het was iets wat misschien bijna als egoïstisch zou kunnen worden bestempeld, want misschien was het wel dat hij dit meer deed om dat irritante schuldgevoel dat hij weg probeerde te proppen als hij haar niet zou helpen, als hij weg was gelopen zoals hij had kunnen doen.
Als ze haar mond voorbij sprak, was ze dood. Ze wist te veel en was bang gevolgd te worden, waardoor Aiden even zuchtte. Zijn blik stond nu weer op haar blonde haren gericht, terwijl hij even stil was, zoekend naar de juiste woorden voor de situatie. Hij wilde haar graag vertellen dat het goed zou komen, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Immers zou hij voor haar elk Team Rocket-lid de grond in werken, maar het was zo simpel niet. En toch weigerde hij toe te staan dat ze het ook maar zouden proberen.
“Niemand komt in jouw buurt, Lilium,” vertelde hij haar zacht. Zijn stem was duidelijk: dan zouden ze spijt krijgen. En goed ook.

Hij wist zelf ook wel dat hij niet altijd aan haar zijde kon staan om haar tegen grote slechteriken te beschermen, maar hij wist wel dat hij de eerste die het zou proberen, eens flink duidelijk zou gaan maken hoe en wat. Sowieso was hij er al geen fan van als mensen zwakkeren pakten en wilde zijn innerlijke trots (welke Pokémon plakken we aan trots?) wel eens naar boven komen, maar Lilium was dan weer net iemand die hij zo vaak was tegengekomen dat hij het toch wel een klein beetje persoonlijk zou opvatten. En persoonlijk betekende dat Tyrion er iets aan zou doen. Boze Tyrion was vrij eng.
Het trillen en beven zorgde ervoor dat ze toch wel extra… breekbaar leek en ergens voelde het ongemakkelijk, deed het de alarmbellen in hem rinkelen die ervoor zorgden dat hij meestal in deze situaties er vandoor ging. Maar in plaats daarvan bleef hij zitten.
“Als iemand met één vinger aan je zit, dan bel je.”

Het blondje bewoog half en Aiden keek even met opgetrokken wenkbrauwen naar beneden. Het leek erop dat ze haar gezicht op een bepaalde manier probeerde te draaien, iets wat niet scheen te lukken. Zonder er ook iets aan te veranderen knikte hij langzaam zodra ze haar bedankt had gemaakt en hij vroeg zich af of haar loslaten nu het beste idee was. Ze trilde nog zo zielig, op zo’n manier dat hij haar het liefste mee naar huis zou nemen en in een logeerbed zou neerleggen. Goed instoppen en een goede nacht wensen. Maar, dat zou niet echt gemakkelijk zijn.
“Dus, beloof me dat wanneer je jezelf in de nesten werkt, je belt,” zei hij haar, dit keer op een wat strengere toon. Hij kende haar onderhand lang genoeg om te weten dat ze het misschien zelf nog zou willen oplossen en hij had hier een hekel aan. Hij haatte het dat hij zich zorgen maakte om dit meisje, dat haar acties hem wisten te beïnvloeden. Het voelde als een zwakte, als één die hij het liefst zou ontlopen.