{Open} Memories

Met een zwaai wierp Ciro een stukje kip naar de Blaziken welk nog steeds weigerde een tweede hap van zijn soort te nemen. Hij had al eens één stukje opgevreten en was daarmee officieel gezien een kannibaal, dus een tweede hap veranderde dat niet. Waar het probleem dan aan lag? Ciro had geen idee, als zijn ‘beste’ vriend hem een stuk mens gaf had hij wel een hap van diens arm genomen. Jammer genoeg had een mens weinig vlees. Het was enkel botten. Met een teleurgestelde zucht raapte hij het kip op en tikte daarmee tegen Rifle’s snavel. “Als je maar weet dat ik het blijf proberen,” sprak hij met een grijns, waarop de Blaziken huiverde. Hij reageerde ten minste beter dan voorheen, waarbij hij bijna een lading kipbraaksel over hem heen zou krijgen. Daar had hij dus geen zin in. Dan mocht hij weer wisselen van kleren en als reserve had hij enkel die dikke winterkleren waarin hij laatst nog een Pokémon gejat had. Het was eenmaal een koude stad die hij uitgekozen had. Al was het helemaal voor een shiny Rapidash als buit. Heerlijk. Terwijl hij doorliep viel een kraampje hem op die kip verkocht en haast al kwijlende liep hij erop af met Rifle met tegenzin achter hem aanrennend. Een blonde jongen zat echter in de weg en deze duwde hij lichtjes met zijn arm weg, zodat hij bij het kraampje belandde. De geur van geroosterde kip insnuivend wist hij de blik van een man op te vangen die aan hem vroeg wat hij wilde. “Wat kippenpoten graag,” Hij knikte en verdween even om deze te halen. Had hij genoeg geld? Ach, vast wel.

Ho! Plotseling weerklonk de stem van één of ander blonde jongen naast hem die op merkte dat hij van kippenvlees hield. Dat had hij goed geraden, maar kwam hij nou weer vandaan? Wacht, was hij niet de blonde schim van zonet? Het verbaasde hem dan dat hij niet flink werd uitgescholden. “Natuurlijk…. Die kippenpoten blijven van mij, hoor,” zei Ciro enigszins wantrouwend, waarna hij zag dat de ander zijn blik op de Blaziken liet rusten. Een kip, eigenlijk, maar met steroïden op. Dacht de ander echter dat hij Rifle wilde oppeuzelen? Natuurlijk niet. Nóg niet. “En met ‘kippenpoten’, bedoel ik niet de zijne. Lijkt me net wat té veel,” lichtte hij toe, waarna de man weer verscheen met de gebraden kippenpoten in een tas. Direct overhandigde hij het juiste hoeveelheid geld en keek watertandend naar het zakje vlees. Zo vers.

De Blaziken reageerde verontwaardigd op het feit dat hij zijn poten niet op wilde vreten. Oké, er was flink wat mis met die kip. De jongen even negerend keerde hij zich tot de twee meter lange kip en sloeg zijn armen over elkaar. “Oké, wil je gewoon dat ik je opvreet, of niet? Of nee, ik heb een beter idee… “ Een grijns kwam op zijn gezicht te staan, terwijl hij één van de kippenpoten vastgreep en de ander naar de inmiddels weglopende knul stak. Oké, hij had gewoon even een ander nodig. “Hier. Eet het,” Zelf nam hij ook een hap van een kippenpoot en at plagend met mond open het vlees. Met zijn blik op de ander gericht, hoopte hij dat hij ook genot liet zien. “Wril jew erght zo eindiwgen?” vroeg hij met een volle mond aan de kip. Onder de veertjes zag hij dat de Blaziken bleek werd en woest vuur begon te spuwen. Geen gek idee. Kalm stak hij zijn kippenpoot er naar uit, zodat het gebraden werd. “Zo heb ik het het liefst, gebraden. Bedankt, Rifle,”

Geagiteerd sloeg hij zijn aren over elkaar en keek van hem weg. Dat kreeg je daarvan. Op dat mment hoorde hij echter iemand anders gesmak. Huh? Oja, natuurlijk. Er was nog die blonde knul die hij zonet zijn kip gegeven had. Stomme keuze, maar hé, het werkte? Niet dat hij het ooit weer zou doen, zelfs als Rifle erom vroeg, want blut was hij degelijk minder vaak, maar geld was nog steeds o zo waardevol. Werd het tijd voor een bijbaantje? Misschien. De ander besloot aan hem te vragen of hij altijd vrijgevig was en stak daarbij zijn stuk kip naar hem toe. “Ik heb zo mijn zeer zeldzame momenten,” sprak Ciro, maar schijnbaar gold dat ook voor de ander. Een stukje kip kauwde hij vlug mals en slikte deze door om geamuseerd naar de ander te kunnen grijnzen. Wat had hij eigenlijk te verliezen. “Je hebt mijn aandacht, vooral als het met eten te maken heeft,” Misschien was de ander toch wel interessant. Natuurlijk wilde hij wel iets net zo waardevols als een kippenpoot ervoor krijgen. Met de nadruk op 'minstens'.

De knul haalde een zakje met witte poeder tevoorschijn en liet blijken dat dít datgene was wat hij hem zou aanbieden. Een tel lang keek hij met een diepe frons van het spul naar de knul en weer terug. Ehm, oké…? Niet helemaal voedsel. Niet heel geamuseerd tikte hij met zijn vingers tegen het zakje. “Als je er ei bij gooit en een staafmixer bij de hand hebt, dan zal ik er iets aan hebben, maar… los, nee,” Waarom werd hem bloem overhandigd? Een suffe witte poeder in een zakje. Het was zeker zijn kip niet waard. Met de kippenpoot nog in zijn handen kruiste hij zijn armen voor zich. “Geen deal,” Wat dacht die ander wel?! Als de ander was aan komen lopen met een stuk cake had hij het direct aangenomen, maar bloem op zich was suf. Bovendien, had hij geen bakkunsten om er iets mee te kunnen. Met zijn armen weer naast hem hangend keek hij de ander nog met een frons aan. “Echt niets anders?”

Zonder ook maar iets te zeggen, of zelfs maar een nieuw aanbod te doen werd hij zomaar naar zijn lievelingsbuurt gesleurd. Het was er duister, maar daar had hij vaak veiligheid weten te vinden na wat “probleempjes”. Per ongeluk een gebouw in de fik gestoken, snoepgoed gestolen of mensen vermoord. Stelde amper wat voor. Veel worstelde hij niet tegen en verward liep Rifle hen achterna, totdat ze stilstonden. “Waarom?” vroeg Ciro direct, die zijn arm los trok uit de ander zijn greep. Niet dat hij de buurt zelf een probleem vond. Het was echter de vraag waarom de ander hem hierheen had gesleurd, omdat hij wat bloem niet besloot te accepteren. Dacht hij hem hier ter plekke te dreigen, of iets dergelijks? Enkel met vage uitleg dat hij het moest in snuiven kreeg hij wat 'bloem' in zijn hand, waarna de ander beweerde dat het hem iets fijns zou geven. Verward keek hij de ander aan. “Uhm, er valt niet zoveel met bloem te doen, hoor?” Ow wacht, natuurlijk. In snuiven en zich amuseren, hij begreep het! Direct wierp hij de poeder de lucht in. “Ember!” Direct vuurde de Blaziken een vlammenzee op het poeder welk voor een milde explosie zorgde. Tevreden rook Ciro de aanbrandende geur in. “Ja, daar heb je écht gelijk in,” begon Ciro oprecht met een grijns en gaf de ander kort een por tegen zijn zij, “Geef mij zaker zulk spul, explodeert geweldig!”

De ander borg zijn zakjes meel weer op tot zijn verbazing. Hij wilde er juist meer van, nu het perfect explosief materiaal was. En om bloem los te halen was net buiten zijn budget op het moment, zeker als hij een standaard voorraad bij zich zou dragen. Spoedig volgde echter een geweldig aanbod, datgene wat hij écht wilde: cake. Direct knikte Ciro instemmend en stak goedkeurend zijn duim naar de ander omhoog. “Kijk eens, niet zo moeilijk,” De ander scheen echter zijn aanbod te veranderen naar koekjes. Het vulde minder, maar qua smaaksensatie zou het weinig uit moeten maken. Wellicht dat hij zelfs die kip wat koekjes kon geven. “Is ook prima,” antwoordde Ciro, waarna hij zijn ogen al wantrouwend tot dunne spleetjes trok, “Waar zijn die koekjes dan, huh?”