[Spoophuis] Let's boondoggle + Cecille

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Pffft. Als hij had gedacht dat ze door zijn geluiden in de problemen zouden komen, dan zou hij ze in de eerste instantie niet gemaakt hebben. Hij was de zelf geclaimde meester van de problemen. Problemen was zijn tweede naam. Cooper Problemen Brimstone. Het enige waar hij nog niet de meester was, was uit de problemen komen. Hel, dit hele spookhuis was het bewijs van hoe goed hij wel niet was als het ging om het in de problemen komen! Het bewees zelfs dat hij slecht was in het weer uit de problemen komen! Cecille bestempelde zijn idee als dom, maar aangezien ze zelf niet ter plekke met een idee kwam dat beter was, bleek alsnog dat het een behoorlijk slim idee was. Damn, ze had hem een minuut of tien geleden gewoon terecht een genie genoemd.

Hij genoot nog even na van het idee dat ze hem een genie had genoemd, toen Cecille plotseling stopte met lopen. Cooper had zichzelf met behoorlijk wat moeite er van kunnen weerhouden dat hij tegen de blondine op was gebotst, maar veel baat mocht het verder niet hebben. Een gil verliet Cooper’s keel terwijl Cecille achterover tegen hem aan viel, hem verpletterend in haar val. Dit was niet de manier van ‘op iemand vallen’ die hij mee wilde maken. Wel, het was in ieder geval maar goed dat Cecille aan het gekreun te horen al even veel pijn scheen te hebben als hij zelf. “Ik had gewoon zelf voorop moeten lopen…” kreunde Cooper terwijl Cecille zich van het gordijn probeerde te bevrijden.

De blondine zei plots de naam van haar Pokémon, wat Cooper niet helemaal kon begrijpen. Wat had Sivar nou weer te maken met haar onvermogen om een goed spook te zijn? Cooper bevrijdde zich nu zelf ook van het gordijn, wat hem veel meer moeite kostte dan hij had verwacht, om nu te zien waarom Cecille de naam van haar Pokémon had gezegd. Het was Sivar. Nee, niet alleen Sivar, maar Sivar en Jetpack. Cooper snakte hoorbaar naar adem. “Jetpack!” gilde hij met overslaande stem. Ze hadden ze gevonden! “Cecille! Holy shit! Mijn plan heeft gewerkt, we hebben ze gevonden! Ik ben een echt genie!”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Bijna huilend van geluk strekte Cooper zijn armen uit, waar de Hoppip naar toe kwam gezweefd. Aan haar grijns van oor tot oor was te zien dat zij hem al even erg had gemist als hij haar. Dat, of ze had een paar avonturen beleefd met de Tyrogue die hij waarschijnlijk niet te weten wilde komen. Ze leek in ieder geval over het algemeen okay te zijn, en dat was op het moment alles dat telde. Hij drukte zijn voorhoofd zachtjes tegen zijn Pokémon aan, aangezien hij nog steeds op de grond lag en hij haar letterlijk zou pletten als hij haar een normale knuffel zou geven. De Hoppip klopte moederlijk op zijn voorhoofd. Hij was een brave jongen geweest. Bijna ontglipte het hem door zijn blijdschap dat Cecille hem opnieuw een genie noemde. Ahh… Dit bezoekje aan het spookhuis zou op alle mogelijke manieren een herinnering zijn die hij niet snel zou vergeten. Nu kwam het volgende onderdeel: het vinden van de uitgang van het spookhuis. Cecille stelde voor om het gordijn achter te laten, waarop Cooper bevestigend knikte. Tenzij ze Sivar terug liet keren, zou het moeilijk passen om met z’n allen daar onder dat gordijn te passen. Bovendien, met alleen Cecille een polonaise doen was één, maar als haar Tyrogue ook een onderdeel van de polonaise zou worden, dan zou dat gewoon teveel van het goede worden.

“Misschien moeten we het gordijn in de fik steken om het bewijs te vernietigen?” stelde Cooper voor, maar een antwoord kreeg hij niet, want een fel licht scheen plots in zijn ogen. "Eindelijk, we hebben jullie gevonden," zei een onbekende stem. Cooper knipperde verwoed tegen het licht, totdat hij eindelijk besloot om zijn ogen te beschermen door zijn hand er voor te houden, waardoor hij eindelijk begreep wat er precies aan de hand was. Shit. ”Jullie waren niet makkelijk te grijpen – we zitten al een uur lang achter jullie aan!” Het waren de bewakers. Spookhuis medewerkers. Mensen in zombie kostuums. Wat het ook mochten zijn. Cooper slikte. Ze waren er geweest. “We proberen jullie al de hele tijd te pakken te krijgen! We zagen jullie met de Jinx, en-” Dit was het. Ze gingen er aan. Ze zouden voor altijd de gevangenis in gaan. “- we wilden zeker weten dat jullie in orde waren. Jullie leken zo erg geschrokken… Goede ouwe Daisy slaat soms een beetje door met haar acteerwerk, haha.” De ongeloof droop van Cooper’s gezicht af. Goede ouwe Daisy? Was dit waarom ze al die tijd achterna waren gezeten? Omdat ze geschrokken waren? In een spookhuis?

“Cecille………………… Please vertel me dat ik dingen hoor,” jammerde Cooper. Een van de mannen glimlachte. “We hadden gedacht dat een paar van onze collega’s jullie al eerder tegen het lijf zouden lopen. Hebben jullie die niet gezien?” vroeg hij. Cooper fronste. Huh… collega’s… bedoelde hij soms die mannen die ze een hele tijd geleden in slaap hadden gebracht? Waarschijnlijk. Cooper glimlachte. “Nope! Niet gezien! Helemaal niemand!” antwoordde hij. “We – we zijn wel heel erg geschrokken, ja, en we zouden graag willen weten waar de uitgang is,” zei hij snel, voordat de mannen door zouden hebben dat hij loog over hun collega’s. De man knikte begrijpend. “Jullie hoeven enkel deze gang uit te lopen, rechts af slaan aan het eind, en dan zullen jullie er van zelf komen!” legde hij uit. Cooper glimlachte dankbaar. Eindelijk, eindelijk zouden ze uit dit hellegat kunnen ontsnappen. “Kom, goede kennis van mij! We gaan snel naar buiten om bij te komen van dit avontuur!” zei Cooper, die hoopte dat ze het spookhuis konden verlaten zonder dat er opnieuw iets rampzaligs gebeurde. Hij was nu absoluut toe aan zijn bed.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper wilde het liefst gewoon weg, maar Cecille scheen een ander plan te hebben. Ze corrigeerde hem. Terwijl hij dat normaal verschrikkelijk zou hebben gevonden, was het nu simpelweg afgrijzenwekkend. Ze noemde hem zowaar haar date. Het woord had een seconde lang geklonken als iets dat positief was, totdat hij zich had beseft dat het dit niet was. Het was ten eerste gewoon een hele dikke leugen, en ten tweede zou het betekenen dat Cecille vreemd ging. Een leugen om best wil, daar kon hij nog mee leven, maar iemand die vreemd ging? Nee, dat was waar hij de lijn trok. Mensen die vreemd gingen stonden bij hem bijna in hetzelfde rijtje als moordenaars. Je vermoordde een relatie. De glimlach van verbazing die hij een seconde lang had gehad verdween, en hij trok een gezicht waar de walging van af droop alsof het kleffe appelstroop was. “Ik schaam me voor onze date?” herhaalde Cooper. Hij snoof hooghartig en schudde afkeurend met zijn hoofd. “Nah-uh! Ik schaam me niet voor onze date, ik schaam me er voor dat jij denkt dat dit een date is! Je zou willen dat je een date had met iemand die zo geweldig is als ik! Goede kennis dus, ja!” zei Cooper. Opstandig sloeg hij zijn armen over elkaar heen.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Het spookhuis avontuur was oh zo goed begonnen, maar leek nu te eindigen met een behoorlijk bittere nasmaak. Met elk woord dat hij zei leek het alsof de blondine zich meer aan hem irriteerde, en alhoewel hij er aan gewend was geraakt dat mensen zich aan hem irriteerde, voelde het deze keer alsof het iets meer dan irritatie was. Was hij misschien te ver gegaan? Cecille had het nu over een andere boeg gegooid, en trok de woorden die ze zojuist had uitgesproken weer terug. Ze zou nooit, maar dan ook nooit met hem willen daten. Het prikte. Haar woorden zorgden er voor dat zijn keel begon te branden, zorgden er voor dat hij iets naar haar terug wilde schreeuwen. Cooper balde echter alleen zijn vuisten, en hield zijn lippen stijf op elkaar geklemd terwijl Cecille kwaad van hem weg beende. ”Prima,” mompelde Cooper toen hij er zeker van was dat Cecille weg was. Hij wist niet zeker wat hij voelde. Was hij boos? Geïrriteerd? Dat in ieder geval. Nee, het was nog iets anders. Voelde hij zich gekwetst? Cooper trok een gezicht. Bah. Nu begon hij zich nog schuldig te voelen ook. Was dat waarom hij zich zo vies voelde? Wel, er kon nu toch niets meer aan veranderd worden. Cooper haalde zijn hand door zijn haar heen. Goede kennis haar reet… Misschien was het inderdaad maar beter als ze geen goede kennissen waren. ”Laten we gaan,” mompelde Cooper tegen zijn Hoppip, voordat hij zelf ook het spookhuis verliet.