[Spoophuis] Let's boondoggle + Cecille

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Als ze samen gegild zouden hebben, dan zouden ze waarschijnlijk geklonken hebben als twee fluitketels. Een paar jumpscares, dat was wat hij verwacht had toen hij had toegestemd om samen naar het spookhuis te gaan. Maar dit? Een robot grim-reaper en een echt spook? Nee, dat was niet wat hij verwacht had. Toegegeven, het was eng genoeg om Cecille bang te maken, maar aan de andere kant deed hij het op het moment ook zelf bijna in zijn broek. De blondine zwaaide wild in het rond met haar vuisten, maar ze had haar evenwicht verloren, waardoor de dodelijke wapens nu op hèm af kwamen. Genoeg licht om te zien wat er gebeurde was er niet, waardoor Cooper in zijn broekzak zocht naar zijn Holocaster. Terwijl hij zocht, lette hij niet op wat voor zich gebeurde, waardoor hij plotseling verrast werd door iets hards dat hem recht tegen zijn neus aan raakte. Cooper liet een kreet van pijn horen en de tranen schoten in zijn ogen. Hij greep naar zijn neus, die aanvoelde alsof er zojuist een baksteen tegenaan was gegooid. “Hij – hij heeft me geraakt! Het spook heeft me geraakt! Mijn neus! Hij heeft mijn neus geraakt!” gilde Cooper ontzet. Shit… Sinds wanneer konden spoken zo hard slaan. Zijn neus voelde aan alsof hij op zijn minst gebroken was, als het niet al erger was. Nee, het was zelfs erger! Hij voelde iets over zijn bovenlip heen stromen! Het smaakte… het smaakte… ja, waar smaakte het naar? Oh, shit, hij wist al wat het was. Hij had een bloedneus. Oh nee… straks zou het nog op zijn kleding komen… Snel bracht hij zijn hand naar zijn neus om hem dicht te drukken. Hij begon het net zelf te overwegen om het spook in zijn gezicht te stompen, toen de lichten in de gang waar zij zich in bevonden plots aan sprongen. Met een geïrriteerde kreun hield Cooper zijn andere hand voor zijn ogen tegen het felle licht. Wat was dit nou weer voor onzin? Gedesoriënteerd keek Cooper om zich heen. “Wat is dat voor ding?” vroeg Cooper, die een gezicht trok bij het zien van een paargekleurde pokémon op de grond lag. Waarom lag er een Pokémon op de grond… Ah, en waar was het spook eigenlijk naar toe gegaan? Een luid gekraak klonk, waarna iemand door een of andere speaker scheen te spreken. ”Wil al het personeel zich naar gang 5b begeven? Er is spraken van een code oranje,” kraakte de luidspreker. Fronsend keek Cooper naar zijn blonde metgezel. “Uhhh? Is het spookhuis kapot?” vroeg hij.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Aahhh, wat was dit voor spookhuis? Was het niet de bedoeling dat dit soort dingen veilig zouden zijn? Was het enige dacht achteraf pijn zou moeten doen niet je trots moeten zijn? Tot zijn verbazing vroeg de blondine of ze zijn neus mocht bekijken, waarop Cooper opstandig fronste. “Baar dan kombt het nog ob mn klebing…” jammerde hij, waarna hij alsnog voorzichtig zijn hand van zijn neus afhaalde. Als een kommetje hield hij hem nu onder zijn kin, in de hoop dat hij het bloed op zou kunnen vangen. Of het veel effect had wist hij niet, want hij was tot nu toe wonderbaarlijk genoeg nog nooit een bloedneus geslagen. Kinderen waren te bang geweest dat zijn ouders hun aan zouden klagen, of het was simpelweg nog nooit in ze op gekomen dat ze hem zouden kunnen slaan als hij te irritant werd. Dat, of het waren gewoon fatsoenlijke mensen geweest. Cecille zag nu eindelijk ook de Jynx op de grond liggen, en haar opmerking had hem niet veel erger kunnen verbazen. “Je ‘ebt wád gedaan?” vroeg Cooper nadat hij zijn neus weer dicht had geknepen. Hij keek nu zelf weer naar de Jynx, die er inderdaad behoorlijk levenloos uit zag. Wel… Jynx hoorden normaal gesproken niet op de grond te liggen, of wel soms? Dit was in ieder geval een hele andere situatie dan de Jynx die je normaal probeerde te zoenen. Misschien was dit wel een nieuwe truc? Doen alsof ze dood was, waardoor de mensen zelf het initiatief zouden nemen om haar te reanimeren ofzo…? Nee, natuurlijk was dat het niet. Zelfs hij was niet naïef genoeg om zoiets te geloven, alhoewel hij moest toegeven dat het een prima plan was. “Hed… hed is vasd nieds! Ze lid vasd de slaben!” zei Cooper die ontkennend met zijn hoofd schudde. Zijn frons was echter een stuk bezorgder. Als Cecille inderdaad die Pokémon had gedood, dan… wel, zou hij dan niet ook in de problemen zitten? Het was niet alsof hij het verijdeld had. Was hij dan medeplichtig? Ongemakkelijk verwijderde hij zich iets verder van de Pokémon. “Wad… wad moeden we doen?” vroeg Cooper met een lichte paniek in zijn stem. “Vluchden?”

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Ze wist het niet. Cecille, die altijd wel een mening scheen te hebben over wat het ook was dat hij zei of vroeg… ze wist het niet. Dat hij niet wist wat ze moesten doen was tot daar aan toe, maar iemand anders die geen flauw idee had? Een flauw gevoel van paniek overspoelde hem. Wat moesten ze doen? Hij had nog nooit in zo’n soort situatie gezeten. Hij was nog nooit medeplichtig geweest aan moord. Hij was enkel een simpele man! Het enige wat hij had willen doen was een spookhuis bezoeken en iemand in haar broek laten pissen. Meer niet! Echt niet! Op het moment dat hij echt in paniek begon te raken, scheen de blondine gelukkig een beslissing te hebben gemaakt. Ze zouden wegrennen, dat was op het moment het enige dat ze zouden kunnen doen. Het was maar goed dat ze hem bij zijn vrije pols vastpakte en mee trok, want zelf zou hij waarschijnlijk niet in beweging zijn gekomen. In plaats van naar de uitgang te gaan, gingen ze echter dieper het spookhuis in. Cooper klaagde er echter niet over, nee, hij besloot juist om harder mee te rennen, want hij wilde absoluut niet dat ze gepakt zouden worden. Ah… zou het eigenlijk wel helpen als ze weg zouden rennen? Waren er niet van die veiligheidscamera’s in het spookhuis? Hij nam in ieder geval aan dat die er waren, want anders leek het hem behoorlijk sterk dat ze er zo snel achter waren gekomen dat ze die Jinx überhaupt aan hadden geraakt. Nee, dacht hij. Hij had helemaal niets gedaan. “Baar gaab we heeb?” vroeg hij met enige moeite. Rennen met een dichtgeknepen neus? Nee, dat was niet iets dat hij aan zou raden. “Is er eeb achter uitgang?” vroeg hij, hopend dat ze daarom verder het spookhuis in renden. Dat, of Cecille was letterlijk doorgeslagen. Hij moest toegeven, het idee dat ze werden achternagezeten door spookhuis personeel was ook best wel angstaanjagend. Hij zou het waarschijnlijk in zijn broek doen als er niet al zo veel vloeistof uit zijn neus kwam. Dat was waarschijnlijk niet helemaal hoe het hele ‘het in je broek doen’ proces in elkaar zat, maar voor nu zou hij er niet over klagen. “Zoek ze!” hoorde hij een stem ergens in de verte roepen. Oh man…

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Nu hij door de gangen werd meegesleurd, scheen het spookhuis toch behoorlijk wat groter te zijn dan hij gedacht had. Naar wat hij van buitenaf had gezien, dacht hij dat het niet al te groot was geweest, maar aangezien hij het gevoel had alsof ze mee deden aan een of andere marathon, bleek toch maar weer eens hoe fout hij was. Ze bleven gelukkig niet al te lang zo doorrennen, want Cooper merkte dat Cecille inmiddels vaart begon te minderen. De blondine hoopte nu ook dat er een achteruitgang was, maar ze klonk niet erg zeker van zichzelf. “Je hoopt het?” herhaalde Cooper, die had gehoopt dat Cecille een plan had gehad toen ze hem aan zijn arm meesleurde. Behalve dat ze geen plan had, scheen ze ook nog eens te verwachten dat hij er wel een had. Ze vroeg hem, Cooper, die altijd alles ter plekke bedacht, wat ze nu het beste konden doen. Wel… eigenlijk was dat nog niet eens zo’n heel slecht idee van haar, als het niet zo was geweest dat hij er op had gerekend dat Cecille al een plan had gehad. “Uuh… Uhh…” was alles wat Cooper uit kon brengen terwijl hij probeerde te verzinnen wat ze het beste konden doen. Hij hoorde de stemmen dichterbij komen. “Okay, we hebben hier twee opties,” zei hij uiteindelijk. “Ik kan Jetpack in hun gezicht gooien als een grote Sleep Powder bom en hopen dat ze mij daar dan ooit weer voor vergeeft, of we kunnen proberen om ons te verstoppen,” zei Cooper, die liever niet dacht aan wat Jetpack wel niet zou doen als hij met haar zou gooien. Cooper bleef kort stil staan om te luisteren hoe dichtbij de stemmen waren, om er achter te komen dat het geschreeuw werd afgewisseld met gelach. Huh. Die keken er zeker bijzonder veel naar uit om hen te pakken te krijgen. Hij wilde liever niet uit vinden wat ze zouden doen als hun achtervolgers hen zouden bereiken, dus trok hij de eerste de beste deur die hij zag open terwijl hij wachtte tot Cecille zou beslissen wat zijn lot zou worden. Dood door hun achtervolgers, of dood door Jetpack. Nee, wacht, hij zou eerst nog dood gaan door een halve hart aanval, want uit de kast sprong een of ander pop-up spook tevoorschijn, dat er voor zorgde dat hij half achterover viel, waarna hij struikelde over de voeten van degene die achter hem had gestaan. "Auw..." kreunde Cooper, die pijnlijk op zijn stuitje was gevallen.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Terwijl Cooper voorzichtig overeind probeerde te komen, hopend dat hij nog weg zou kunnen rennen met een achterwerk dat aanvoelde alsof iemand er een spijker in had proberen te hameren – in zijn stuitje, niet in zijn achterwerk zelf – gebeurde precies dat waarvan hij gehoopt had dat het niet zou gebeuren. Alhoewel hij het geopperd had als een noodoplossing, nam Cecille het lot in eigen handen, waardoor ze zijn noodoplossing veranderde in de énige oplossing. De blondine had zijn Hoppip opgepakt, waardoor Cooper eerst had gedacht dat ze wilde checken of de roze Pokémon in orde was na zijn val. Waarom de blondine bezorgder was om zijn Pokémon dan om hem zelf snapte hij in de eerste instantie niet, en dat ze zich driemaal verontschuldigde, maakt het niet veel logischer voor hem. Had ze spijt dat ze hem had laten struikelen? Want dan was hij degene aan wie ze haar verontschuldigingen aan moest bieden. Nee, besefte Cooper plots, dat was niet waar ze zich voor verontschuldigde. Ze verontschuldigde zich voor iets dat nog gebeurd was. “CECILLE, WACHT-“ brulde Cooper nog, maar het was al te laat.

Cooper trok wit weg terwijl zijn roze partner door de lucht heen vloog. Nou ja, vloog, het was eerder zweven, want het gooien van Jetpack was ongeveer even effectief als het gooien van een papieren vliegtuigje, behalve dat ze geen onverklaarbare salto’s of crashes maakte. Als Jetpack dat wel deed, dan was dat volledig de bedoeling geweest. Op het moment dat de Hoppip hun achtervolgers raakte, ontplofte ze als een granaat, maar dan gevuld met glitters en waarschijnlijk ook behoorlijk wat ander spul dat je maar beter niet in je mond moest stoppen. Het zag er mooi uit, bijna als vuurwerk, maar Cooper wist uit ervaring dat het effect spul dat zijn Hoppip het rond had gestrooid heel wat minder mooi was. Sleep Powder, Stun Spore en als ze pech hadden ook Poison Powder. Een bonk klonk; hun achtervolgers waren op de grond gevallen. Bah. Vies spul was het. “Wat heb je gedaan…” fluisterde Cooper, die met een gezicht waar de horror vanaf droop keek naar de ravage die zijn Pokémon aan had gericht. Hij wachtte een aantal tellen tot al het poeder op de grond was gevallen zodat de kans dat hij het zelf in zou ademen zo klein mogelijk was, voordat hij eindelijk de schade durfde te bekijken.

“Hey, Jetpack, buddy, chum, pal, mijn beste vriend, buddy, coole kikker,” zei Cooper sussend terwijl hij langzaam naar zijn Pokémon toe schuifelde. Zijn Hoppip lag bovenop twee mensen, die aan hun kostuums te zien hoogstwaarschijnlijk medewerkers van het spookhuis waren. De Pokémon zelf glimlachte enkel naar haar trainer, hem recht aanstarend, alsof het zijn schuld was dat ze zojuist door de lucht had gevlogen. Wel, eigenlijk was het dat waarschijnlijk ook – hij had Cecille tegen moeten houden toen het nog kon. Wel, shit. Cooper glimlachte twijfelend. “Haha… Sorry…?” probeerde hij zich te verontschuldigen, maar hij was er vrij zeker van dat geen enkele verontschuldiging goed genoeg zou zijn op het moment. Zijn Hoppip keek hem enkel afwachtend aan, waarop Cooper diep inademde. Wel, wat Jetpack ook zou doen, het kon maar beter snel over zijn. Voorzichtig leunde hij voorover om zijn Pokémon te pakken. Deze bleef enkel glimlachen, totdat haar trainer zich recht voor haar neus bevond, waarna ze één laatste, grote wolk Sleep Powder uitpufte, recht in het gezicht van haar trainer. “Thanks, Jetpack,” mompelde hij slaperig, voordat hij bovenop de andere twee slachtoffers van zijn Pokémon viel, om daar zijn tijd in dromenland door te brengen. De Hoppip wurmde zich onder haar trainer uit, waarna ze haar blik richtte op de blondine die haar daadwerkelijk gegooid had, om hierbij nog steeds vrolijk te glimlachen.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Bewusteloos als hij was, had Cooper geef flauw idee wat er om hem heen gebeurde. Hij had er geen enkel benul van dat hij werd opgetild, en hij wist nog minder af van het plan dat zijn Hoppip had om iedereen die haar aanraakte in slaap te brengen. Gelukkig voor hem had de roze Pokémon zich op het laatste momenten bedacht – het leek haar veel beter om de Tyrogue aan te blijven staren, zodat hij er langzaam maar zeker spijt van zou krijgen dat hij haar ooit op had durven te pakken. Cooper zelf was inmiddels ver weg in dromenland, waar hij genoot van een heerlijke droom waarin hij samen met zijn Hoppip ging sky-diven. Ze stonden in het vliegtuig al klaar om te springen, toen een wel heel bekende blondine, Cecille, plotseling voor kroop, en het vliegtuig uit sprong. “Eet wat minder koekjes in het vervolg!” gilde het blonde meisje, waarna ze aan het touwtje van de parachute had getrokken. Er was echter geen parachute tevoorschijn gekomen, maar een gigantisch koekje.

“Jetpack,” zei Cooper tegen zijn Pokémon, die hem zachtjes het vliegtuig uit probeerde te duwen. “Ik kan nog niet springen, want ik heb nog geen verse melk gekocht,” protesteerde hij. De Hoppip, die ongeveer twee meter groot was, keek haar trainer streng aan. “Cooper, je hebt vijf minuten geleden nog melk gekocht,” antwoordde ze met een bijzonder zware stem, die verrassend goed bij paste. “Oh ja, okay,” zei Cooper, die vervolgens uit het vliegtuig sprong. Een paar seconden gingen voorbij, waarna hij met een bijzonder harde smak op de grond terecht kwam. Hij had toch wat hoger in de lucht gezeten? “Ik heb mijn koekje nog niet geopend…” mompelde hij. Met een lange, pijnlijke kreun opende Cooper zijn ogen, om er achter te komen dat hij niet ergens in een of ander grasveld lag. Nee, erger. Hij lag op de vloer in het spookhuis. Hij wist niet precies waarom, maar om de een of andere reden lag hij op de grond. Was hij gevallen? Nee, als hij gevallen was, dan zou hij bovenop een stel mensen terecht zijn gekomen – dat was in ieder geval wat hij zich herinnerde. Wacht… waren ze nu niet heel ergens anders? En waar waren hun achtervolgers naar toe?

Ah! Dat was waar ook! “Jetpack!” gilde Cooper, die haastig overeind krabbelde. Verwilderd keek hij om zich heen, zoekend naar zijn Pokémon. “Oh. Nog meer mensen. Nice. Jullie moeten wel iets heel erg engs gezien hebben,” lachte een stem die Cooper niet herkende. Verward keek Cooper naar de persoon die gesproken had – het waren twee jongens die hij niet herkende. “Zijn jullie die Jinx al tegen gekomen? Die ene die doet alsof ze flauw valt? Die was best eng,” grinnikte de andere jongen. Cooper fronste kort. Jullie? Oh… right. Hij was samen met Cecille naar het spookhuis gegaan. “Eng? Die Jinx? Wat heb jij gesnoven?” vroeg de eerste jongen weer. De tweede jongen haalde zijn schouders grijnzend op. “Alle Jinx zijn eng,” reageerde hij. De eerste jongen keek zijn partner kort aan, waarna hij glimlachte. “Truuuuu,” stemde hij  in, waarna ze beide samen verder liepen. Cooper fronste. Wacht – had een Jinx hem een bloedneus geslagen? Cooper greep naar zijn neus, die zo te voelen gestopt was met bloeden. “Cecille, waar is Jetpack?” vroeg Cooper, die de rest van de boodschap half negeerde.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Alhoewel Cooper niet precies begreep wat er aan de hand was, kostte het hem niet veel tijd om uit te vogelen dat Cecille ergens boos om was. Ze riep een boel agressieve woorden in een taal die hij niet verstond, waar hij uit opmaakte dat er iets aan de hand was. De blondine was, om het in de meest simpele taal uit te drukken, eng. Cecille, die hij altijd had gezien als iemand die meestal behoorlijk chill was, kwam nu op hem over als iemand die maar al te graag haar vuist in zijn gezicht wilde boren – of op welke andere geschikte plek op zijn lichaam dan ook. Hij had er alles om willen verwedden dat hij het spookhuis weer zou verlaten zonder er daadwerkelijk door te zijn aangetast. Geschrokken? Sure. Bang tot op een zekere hoogte? Dat was nog te accepteren. Maar angstig genoeg om er voor te zorgen dat hij er van trilde? Om er voor te zorgen dat hij weg wilde rennen, maar het niet kon omdat zijn benen weigerden om te bewegen? Nee, dat had hij zeker niet verwacht. Als hij het zichzelf toe zou hebben gestaan om in zijn broek te plassen van angst, dan was dit het moment geweest, want als er iets was waar hij niet tegen kon, dan was het wel iemand die tegen hem schreeuwde. “Please stop met schreeuwen,” fluisterde hij zachtjes, zijn oren tevergeefs bedekkend met zijn handen, niet in staat om zelf ook zijn stem te verheffen.

De blondine scheen eindelijk klaar te zijn met vloeken, waarna ze zich omdraaide naar Cooper, die automatisch reageerde door half ineen te krimpen, met zijn armen defensief voor zich. Een klap bleef uit, maar het antwoord op zijn vraag werd wel naar hem toegesnauwd. Sivar had Jetpack blijkbaar bij zich. “O-oh,” hakkelde Cooper, die langzaam zijn armen weer wat liet zakken. Hij haalde diep adem, en schraapte zijn keel in een poging om zich weer te herstellen. Shit. Shit shit shit. Hij was Cooper de Geweldige, niet Cooper de Bevende Schijterd. “Sorry, ik… Ik wist niet dat Sivar haar bij zich had,” verontschuldigde hij zich, waarna hij een waterig glimlachje tevoorschijn toverde. Nee, Cooper de Geweldige mocht niet bang zijn. Brimstones waren niet bang. Hij besloot daarom maar om te doen alsof hij niet zojuist had staan beven van angst, en hij keek nu zoekend om zich heen. Sivar had Jetpack, had Cecille gezegd. Zou Jetpack nog steeds boos zijn op hem? Vast wel. “Hey… uh… waar is Sivar eigenlijk?” vroeg Cooper voorzichtig, toen hij de Tyrogue nergens in de gang zag staan. Behoedzaam keek hij naar de blondine, half verwachtend dat ze weer tegen hem zou gaan schreeuwen als hij iets verkeerds zou zeggen – of erger.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Cooper haalde diep adem. Niet lang nadat hij de blondine had gevraagd of ze wilde stoppen met gillen, had ze het ook daadwerkelijk voor elkaar gekregen om weer wat te kalmeren. Ze wuifde zijn excuses weg, en bood in plaats daar van haar eigen excuses aan. Cooper fronste. Het idee dat Cecille haar verontschuldigingen aanbood, stond hem om de een of andere reden niet helemaal aan. Het voelde als iets vies. Als iemand tegen hem schreeuwde, wat de reden ook mocht zijn, dan was het vrijwel altijd omdat hij het verdiend had. Als hij zijn eigen excuses aanbood, of het nou gemeend was of niet, dan ging het geschreeuw meestal weer over. Dan had hij het weer gefixt. Cooper opende zijn mond, wilde iets terugzeggen, een opmerking maken over hoe de blondine haar excuses aan hem aanbood, maar in plaats daar van sloot hij zijn mond weer. Zelfs het maken van een sarcastische opmerking over haar excuses voelde vies. Terwijl Cooper nadacht over een passend antwoord op de excuses, beantwoordde Cecille intussen zijn vraag. Ze wist het niet. Ze wist niet wat haar Tyrogue was, wat ook automatisch moest betekenen dat ze niet wist waar zijn Hoppip was.

Cooper wreef vermoeid in zijn ogen. Het liefst wilde hij zelf nu ook gillen, krijsen en schreeuwen tegen Cecille, maar… Het kwam niet. Of het haar manier van spreken was geweest of dat hij bang was dat ze weer tegen hem zou gaan schreeuwen, wist hij niet zeker. “We vinden ze vast wel, okay?” zei Cooper, die zijn hand twijfelend op had getild om Cecille een bemoedigend schouderklopje te geven. Cecille die boos was, of Cecille die bang leek – hij wist niet zeker welke versie hij enger vond. Shit man, hij wilde gewoon geen van beide. Als een van hun geen hoopje pis mocht zijn in deze situatie, dan was zij het wel. Hij was bij lange na niet verstandig genoeg om ze weer uit de nesten te kunnen halen. In plaats van dat Cooper voor een schouderklopje ging, balde hij zijn linkerhand tot een vuist, waarna hij de blondine zachtjes tegen haar arm probeerde te stompen. “Hey, het zijn Sivar en Jetpack – het is niet alsof die twee niet voor zichzelf kunnen zorgen, right?” probeerde hij haar wat op te vrolijken. “Bovendien… Het is niet alsof ze heel ver hier vandaan kunnen zijn. We zijn tenslotte in een spookhuis – zo groot is het hier nou ook weer niet,” redeneerde Cooper, die een poging deed om bemoedigend te glimlachen. “We… we proberen gewoon om terug te lopen naar waar we vandaan zijn gekomen, dan komen we ze vast wel ergens tegen.”