[Spoophuis] Let's boondoggle + Cecille

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Zenuwachtig checkte Cooper de tijd op zijn Holocaster. Precies 12 uur ’s nachts, dat was hoe laat ze af hadden gesproken om het spookhuis in te gaan. Nog een minuut of 5, dan zou het zo ver zijn. Nerveus blies Cooper de lucht uit zijn longen. Dit was de eerste keer dat hij een spookhuis in zou gaan. Zijn ouders hadden het nooit zo gehad op kermissen. Nee, attracties waren enkel geldverspilling. Het was voor hun dan ook logisch geweest om hun enige zoon niet bloot te stellen aan iets stoms als een spookhuis. Hij zou dan, wat, bang worden? Dat was alles behalve gewenst. Behalve dat ze geen enkele reden zagen om hun zoon bang te maken om niets, wilden ze vooral niet dat hij ’s nachts de staf wakker zou maken omdat hij last had van iets stoms zoals nachtmerries. De staf zou dan vast gaan klagen, of erger: ze zouden Cooper naar hun toe brengen. Dan zou hij natuurlijk weer bij ze in bed willen kruipen, een proces dat natuurlijk ook weer een eeuwigheid zou duren. Nee, het zou voor hun op zijn zachts gezegd inefficiënt zijn geweest om Cooper naar het spookhuis te laten gaan. Cooper klemde zijn armen wat steviger om zijn Hoppip heen. Een rilling trok over zijn lichaam heen. Brr… wat was het koud… Dat, of hij was zenuwachtig. Hij had echter een paar weken geleden besloten dat hij dat gevoel niet kende, dus dan moest het de kou wel zijn.

Langzaam ademde Cooper uit, om te zien of hij een luchtwolkje kon maken. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij keek hoe het witte ademwolkje in minder dan een seconde weer verdween. Hij keek uit naar de winter. Nou ja, niet per se de winter, maar naar de sneeuw. Cooper hield van sneeuw. Als zijn lichaam er niet van zou gaan huilen, dan zou hij het liefst uren lang in de sneeuw liggen. Herfst was in dat opzicht ergens ook wel okay. Er was misschien geen sneeuw, maar er waren wel gigantische hopen dode bladeren waar hij in kon duiken. Ah, nu hij er over na dacht… Dat had hij dit jaar nog niet gedaan, of wel? Cooper fronste kort. Het was niet alsof hij het daadwerkelijk ‘druk’ had gehad met iets, of dat hij het simpelweg was vergeten. Hij had zich teveel druk gemaakt om andere dingen, dat was het waarschijnlijk geweest. Wel, morgen zou hij daar verandering in brengen. Hij zou een welverdiende rustdag inlassen. Een verplichte speeldag, als je het zo zou willen noemen. Ah… Dat klonk eigenlijk wel heel kinderachtig, of niet? Kon hij eigenlijk nog wel iets zoals een speeldag inlassen? Alhoewel hij een week of twee eerder eindelijk zeventien was geworden, had hij het gevoel alsof hij in werkelijkheid nog geen dag ouder was geworden. Was het tijd voor hem om zich volwassener te gaan gedragen? Om flauwe poepgrappen vaarwel te zeggen? Over een jaar… Over een jaar zou hij al achttien zijn. Volwassen. Kon hij in een jaar volwassen worden? Nee, beter nog, wilde hij in een jaar volwassen worden?

Cooper schudde met zijn hoofd. Hij zou voor nu proberen om er niet meer aan te denken. Nee, waar hij zich nu op zou moeten focussen, was op hoe hij Cecille het in haar broek zou laten doen van de angst. Wel, misschien niet letterlijk, want alhoewel hij niet zeker wist of hij haar nou wel of niet mocht, was hij er vrij zeker van dat hij haar niet erg genoeg haatte om haar rond te willen laten lopen met een vieze onderbroek. Wat hij haar echter wel toewenste, was dat ze behoorlijk bang zou worden. Banger dan hij, in ieder geval. Bang genoeg om hun weddenschap te verliezen. Ah… Misschien zou hij Scooter kunnen gebruiken om haar bang te maken. De eerste keer dat hij Scooter’s Astonish had gehoord, had het in ieder geval een paar dagen geduurd voordat hij daar weer volledig van bij was gekomen. Hehehe… De blondine moest eens weten wat haar te wachten stond. Cooper keek op zijn Holocaster. Twaalf uur. Hmpf. Ze was nog laat ook! Wat, was ze soms van plan om hem in zijn eentje naar binnen te laten gaan? Wacht, mocht Jetpack eigenlijk wel mee naar binnen? Ah, shit… Hij had automatisch aangenomen dat hij zijn Pokémon mee naar binnen zou kunnen nemen, maar was dat eigenlijk wel zo? Mochten Pokémon het spookhuis eigenlijk wel in? Als hij zonder Jetpack naar binnen zou moeten… Cooper rilde weer, waarna hij in zijn verkleumde handen wreef in een poging ze weer wat warmer te krijgen. Stomme, stomme kou… Stomme, stomme Cecille die hem liet wachten…

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Net  op het moment dat hij de blondine een bericht had willen sturen om te melden dat ze de weddenschap automatisch zou verliezen als ze niet snel op zou dagen, hoorde hij zijn naam. Ah, eindelijk. Ze was er. “Yo! Cecoops! Je bent er!” begroette hij haar. “Heh! Ik had bijna gedacht dat je niet meer durfde te komen!” zei hij plagerig. De rillingen die hij minder dan een minuut geleden nog had gehad, hadden plaats gemaakt voor een gevoel van determinatie. Ah… Hij wilde die weddenschap winnen. Een grijns verscheen op zijn gezicht. “Ben je er klaar voor om het in je broek te doen?” vroeg hij, de zwaai van de blondine beantwoordend met pistool vingers. Zijn blik viel op de versiering bovenop haar hoofd. Wat… wat was dat? Het leek op een Jetpack, maar dan oranje. Haha, was het misschien een fusion van Jetpack en hem? Nee, wacht, zoiets zou Cecille natuurlijk nooit op haar hoofd dragen. Ah… wacht, het was zo ongeveer halloween, right? Dan kon het eigenlijk niets anders zijn dan een pompoen. Die dingen waren immers ook oranje. Als hij oranje bodypaint zou gebruiken, dan zou hij zelf waarschijnlijk ook door kunnen gaan voor een levende pompoen. Al het snoep dat hij zou krijgen als hij daarmee langs de deuren zou gaan… Hij betwijfelde het enkel of mensen het zouden waarderen als hij naakt voor hun deur zou verschijnen. Ook was hij er vrij zeker van dat het behoorlijk koud zou zijn om dat te doen.

Cecille was niet de enige die een accessoire droeg. Nee, het was eigenlijk zelfs veel meer dan een accessoire. Haar Tyrogue droeg zowaar een heel kostuum! Wat het voor moest stellen wist hij niet helemaal zeker, maar hij wist wel dat het verstandig was om het in ieder geval niet af te kraken. “Ohoho! Nice! Heel nice!” zei hij, om hierbij zijn duim op te steken naar de Pokémon. “Siv.. i… a… Uh… Siv ziet er erg nice uit, maar… weet jij of Pokémon mee naar binnen mogen?” vroeg Cooper, die hoopte dat hij zijn Hoppip niet los hoefde te laten. Het spookhuis op zich was al eng genoeg, laat staan dat hij  Ah man… was hij eigenlijk niet al te oud aan het worden om zijn Pokémon op deze manier vast te mogen houden? Zat daar een leeftijd aan? Had hij dat punt in tijd misschien zelfs al overschreden? Niet dat het niet-vasthouden van Jetpack een erg rationele optie zou zijn, aangezien ze een tijdje geleden al duidelijk had gemaakt dat ze het niet bepaald waardeerde om als een ballon door hem rond te worden getrokken. Mmm, wel, daar zou hij zich morgen wel zorgen om maken. Hij vermoedde dat Cecille haar Tyrogue ook als een baby zou dragen als ze dat kon, dus de kans dat ze iets aan Jetpack op te merken had leek hem vrij klein.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Hij? Die het in zijn broek zou doen? Cooper lachte bij het zien van de pistool vingers van de blondine. “Wie het laatst lacht, lacht het best!” reageerde hij, haar nogmaals bestokend met zijn pistool vingers. Een brede grijns verscheen vervolgens op zijn gezicht bij het zien van de reactie van de Tyrogue op zijn opmerking. Verkochten ze dat soort hoodies gewoon in de winkel? Of zou hij speciaal gemaakt zijn? Er naar vragen deed hij echter niet – nee, straks zou het nog lijken dat hij jaloers was op de hoodie. Cecille zelf was inmiddels ook al over gegaan op een ander onderwerp, waardoor ze weer terug waren bij de vraag of Pokémon toe zouden zijn gestaan in het spookhuis. Ze scheen gehoord te hebben dat er wilde Pokémon in rond zwerfden, iets waarvan hij niet zeker wist of dat een goed teken was. “Wilde…?” herhaalde Cooper verbaasd. “Is… is dat dan niet vreselijk gevaarlijk? Is dat wel legaal?” vroeg hij zich hardop af. Wel, zolang hij Jetpack had zou het vast wel goed komen. De blondine vroeg of hij klaar was om naar binnen te gaan, waarop hij een knikje gaf. “Okay! Ik ben er klaar voor!” antwoordde hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn blondgenoot. Haar enthousiasme was aanstekelijk geweest. “Wie het laatst binnen is, is een slappe vaatdoek!” zei Cooper, die zelf al begonnen was met het trekken van een sprintje naar de ingang van het spookhuis. Heh! Nye heh heh! Ze zou hem vast niet meer in kunnen halen! Cecille was nu sowieso een slappe vaatdoek!

Op het moment dat hij voet in het spookhuis zette, had hij er echter al spijt van. Aangezien hij achteruit had gekeken om te zien of de blondine hem volgde, of erger nog, inhaalde, had hij het gigantische voorwerp dat in de ingang stond niet opgemerkt, waardoor hij er op volle vaart tegenaan was gerend. Met een zachte bonk viel hij op zijn kleine, maar desalniettemin voor een zachte landing zorgende, achterwerk. “Auw…” kreunde Cooper, die over zijn pijnlijke neus wreef. Wie zette er nou een… een - ja, wat was het? Een pop? Een standbeeld? – recht in het midden van een deuropening? Geïrriteerd keek Cooper omhoog om te zien waar hij tegenop was gelopen. Zijn gekreun schoot direct een octaaf of tien omhoog, veranderend in een gil van angst. "MMMMMMmmhhhhhh!" was het enige geluid dat hij vervolgens uit wist te brengen terwijl hij over de grond achteruit krabbelde. Het was een man! Ding! De – uh!! De – dat ene! Dood! Verdoemenis! Hel! “Cecille,” piepte hij, eerder klinkend als Caterpie dan als een mens.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Alhoewel hij de ingang als eerste had bereikt, was hij alles behalve tevreden met de prijs die hij er voor kreeg. Hij gilde en gilde, maar hulp kwam niet. Het duurde dan ook een tijdje voordat zijn eigen gegil af nam en hij eindelijk het… het gelach van de blondine kon horen? Cecille lachte? Waarom was ze aan het lachen? Begreep ze dan niet dat hij hier half werd vermoord? Hij had zijn ogen stijf dicht geknepen, wachtend om gered te worden, maar de redding was niet gekomen. Voorzichtig opende hij zijn ogen, alsof hij verwachtte dat hij vermoord zou worden op het moment dat hij het wezen waar hij tegenop was gelopen aan zou kijken. Dat gebeurde echter niet. Sterker nog, er gebeurde helemaal niets, behalve dat hij Cecille naar adem hoorde happen van het lachen. Ah… Aa... Aahhh… Wel, dat was niet eerlijk. “Stom… ding…” mompelde hij met opgeblazen wangen. Relaxen? Hij moest relaxen? Cooper snoof luid. Als Cecille tegen dat ding aan was gelopen, dan was hij er vrij zeker van geweest dat ze heel misschien toch zo ongeveer zo’n beetje dezelfde reactie zou hebben gehad als het even mee zat. Om het hem nog eens extra in te wrijven, scheen Cecille van plan te zijn om de machine met haar blote vuisten in elkaar te slaan.

In plaats van een kapotte machine, echter, gebeurde er iets heel anders. Voordat ze de ‘machine’ ook maar aan kon raken, bewoog deze zijn hand, waarna hij deze om de pols van de blondine heen sloot. Er was een kort moment van stilte, voordat Cecille een gil uitbracht die waarschijnlijk al even hard was als die van hem, als deze niet nog luider was geweest. In plaats van de angst die Cooper had gevoeld, scheen Cecille echter eerder boos te zijn dan iets anders. Cooper schaterde het uit van het lachen. “Wat was dat ook alweer wat je net zei? Karma?” vroeg hij sarcastisch. Wow. “En dan was ík degene die moest relaxen!” proestte hij. Langzaam kwam hij overeind, waarna hij zijn gezichtsuitdrukking, alhoewel met behoorlijk wat moeite, strak trok. Hij bewoog zijn hand om deze op Cecille’s schouder te leggen en ging op zijn . “Wie is er hier nu de sukkel?” vroeg hij, half op zijn tenen staand half springend om het in Cecille’s oor te kunnen fluisteren.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

“Pffffrt,” proestte Cooper, die het alleen maar grappig vond dat Cecille steeds bozer scheen te worden. Hij herinnerde zich plots echter weer dat Cecille behoorlijk hard kon slaan, waardoor hij zachtjes achter zijn hand verder grinnikte terwijl de blondine een poging deed om los te komen. Ze scheen nu echt haar spieren aan te spannen, waardoor ze zich eindelijk van het apparaat los kon rukken. Cooper floot zachtjes, keek kort naar zijn een van zijn eigen armen, die behoorlijk op spaghetti leek in vergelijking met die van Cecille, waarna hij de blondine met opgetrokken wenkbrauwen aan keek. “Nice,” complimenteerde hij haar. Dat was echter waar hij stopte met onder de indruk zijn, want ze ging weer terug naar het oude ‘wie is nu de sukkel’ liedje. Als echte niet-sukkel die hij was, kon hij dat natuurlijk niet zomaar tegen zich laten zeggen. Al helemáál niet nu ze suggereerde dat hij bang zou zijn voor het spookhuis. “Ha!” lachte Cooper luid. “Bang? Ik lach in het gezicht van gevaar!” zei hij, om hierbij luid te snuiven. “Dit?” Cooper klopte op de arm van de machine. “Dit ding deed me helemaal niets. Let maar op,” sprak hij. Met opgeheven hoofd paradeerde hij het spookhuis in, een paar seconden lang vergetend dat hij het zojuist toch echt bijna in zijn broek had gedaan. Dat was echter niet iets dat zij hoefde te weten. “Kijk! Helemaal niets!” gilde Cooper nadat hij zijn eerste stap in het spookhuis had gezet. Of het verstandig was om te gillen in een spookhuis? Hij had geen flauw idee – het was tenslotte zijn eerste keer. Verstandig zijn was gelukkig niet iets waar hij om bekend stond, dus hij hoefde zich er geen zorgen om te maken of hij wel of niet gilde.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Ietwat ongeduldig wachtte Cooper tot ook Cecille eindelijk het spookhuis in zou gaan. Voordat ze naar binnen liep, merkte ze op dat ze het jammer vond dat ze geen camera mee had. Cooper trok zijn wenkbrauwen op. Ah, okay, daar kwam de Mankey uit de mouw. Ze wilde aan zijn kinderen laten zien wat voor sukkel hij wel niet was. “Ha!” antwoordde Cooper, zonder ook maar een spoortje van een glimlach. “Wel, mijn holocaster heeft toevallig een camera, dus jouw kinderen zullen later in ieder geval te weten komen wat voor een loser jij wel niet bent,” zei Cooper, die zijn holocaster intussen uit zijn zak tevoorschijn haalde. Hij zocht naar de camera functie, klikte hem aan en… zag een zwart scherm. Een waas leek kort over het scherm te trekken, maar Cooper schonk er verder gaan aandacht aan – de camera deed waarschijnlijk gewoon vreemd omdat het zo donker was. “Ah, kak… er is te weinig licht om iets te kunnen zien…” mompelde Cooper. Hij slaakte een geïrriteerde zucht. “Wel, dan wordt het maar een audio recording,” besloot hij uiteindelijk. “Tja... meer dan geluid hebben je kinderen ook eigenlijk niet nodig om te weten wat voor loser jij bent, right?” zei hij, om de holocaster vervolgens met een brede grijns weer in zijn zak te stoppen.

Als er ook maar iets was dat hij uit kon staan, dan was het als iemand hem uit schold voor iets waarvan hij niet kon bewijzen dat het niet waar was. Ah... nee, hij kon het wel bewijzen. Het enige wat hij hoefde te doen, was er voor zorgen dat Cecille banger was dan hij zelf. De blondine gaf aan dat hij de weg moest leiden, waarop Cooper met vooruitgestoken borst een van de gangen in liep. Alhoewel het te donker was om fatsoenlijk te kunnen filmen, was het nog net licht genoeg om te kunnen zien welke kant ze op liepen. Hij had spijt van de gang waar hij voor had gekozen, want het gekraak dat de planken in de vloer veroorzaakten was waarschijnlijk erg genoeg om er voor te zorgen dat iedereen in het spookhuis nu wist dat zij er waren. Aan de wanden hingen schilderijen van vreemde wezens die hij nog nooit eerder gezien had. Fronsend bleef hij bij een van de schilderijen staan, terwijl hij een poging deed om uit te vinden wat het was. “Wat denk jij dat het is?” vroeg Cooper, die hoopte dat zijn spookhuis partner wat meer inzicht zou kunnen bieden. “Het lijkt alsof dit ding in bad aan het gaan is ofzo… terwijl hij uien aan het snijden is?” zei Cooper, die zijn hoofd een kwartslag opzij liet hangen.

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

“Als je kinderen doof zijn, dan leer ik wel gewoon gebarentaal,” beantwoordde Cooper de vraag van de blondine. Hij grijnsde breed, trots dat hij zojuist een manier had gevonden om haar te slim af te zijn. Ze waren verder gelopen. Cecille zei iets over het thuis houden van zijn handen, maar hij negeerde de opmerking, want hij had zijn handen al vol aan zijn Pokémon, letterlijk, want hij hield haar vast. Ze keek nu ook naar het schilderij, en bleek al even verward als hij zelf was. “Hmm… Geen idee hoe veel uien hij gesnoven heeft, maar… het is toch echt een schilderij dat meerdere lagen lijkt te hebben. Het heeft vast veel bloed, zweet en vooral tranen gekost,” grapte hij. Hij wilde lachen om zijn eigen grap, maar de blondine schreeuwde weer tegen hem, hem er valselijk van beschuldigend dat hij iets met zijn handen deed. “Cecille, waar heb je het over? Ik heb Jetpack al de hele tijd vast!” zei hij geïrriteerd. “Bovendien, als ik je al aan zou raken, dan zou het zijn om je te laten schrikken, duh,” voegde hij er aan toe. Dat zou haar wel leren om hem vals te beschuldigen van iets. Hij liep een paar stappen verder, maar de blondine scheen niet achter hem aan te komen. Sterker nog, ze vroeg hem wat er achter haar stond. Cooper fronste. Achter haar…? “Wát?” vroeg hij, om zich vervolgens om te draaien. Een paar seconden lang keek hij naar de blondine, waarna zijn blik langzaam een stuk omlaag gleed, naar de donkere schaduw die achter haar stond. De schaduw had lange, dwijlachtige haren, die het grootste deel van zijn gezicht bedekten. Het enige dat nog zichtbaar was, waren 2 grote, angstaanjagende lippen. Benen had de schaduw niet, maar hij had wel twee grijpgrage handen, die hij langzaam uit stak naar de benen van de blondine. “Wat the Muk,” fluisterde Cooper. “H-H-het.. H-het! Het is een S-SPOOK!” stotterde hij vervolgens, waarbij zijn stem met elk woord een octaaf omhoog schoot. Op de vraag of ze zich moest omdraaien of weg moest rennen wist hij geen antwoord geven, want daar was hij het met zichzelf ook nog niet helemaal over eens. Hij besloot uiteindelijk maar om voor een middenweg te gaan, door een van de vele andere schilderijen van de muur af te trekken – het was al een wonder dat hij er bij kon – en deze vervolgens naar het ‘spook’ toe te gooien. Terwijl het schilderij door de lucht heen vloog, bedacht hij zich dat het schilderij waarschijnlijk door het spook heen zou vliegen. Dat gebeurde vreemd genoeg niet. Een zachte bonk klonk toen de lijst het spook raakte. Hoo! Wacht! Als dat schilderij een spook kon raken, dan konden zij dat ook! “Sla hem! Sla hem! Sla dat spook in elkaar!” piepte Cooper naar Cecille, te bang om zelf in de buurt van het ding te komen.