[Spoophuis] Let's boondoggle + Cecille

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Hij had de blondine tegen haar arm aan gestompt, maar had geen klap terug gekregen. Damn, dan moest ze wel heel erg van streek zijn. Cecille stemde in met zijn plan, maar waarschuwde hem dat ze alsnog op moesten passen. Cooper knikte. Spanning had in dit spookhuis een heel andere betekenis gekregen. Behalve dat ze op moesten passen voor dingen die daadwerkelijk waren bedoeld om ze te laten schrikken, moesten ze ook nog uit kijken dat ze niet zouden worden gepakt door de crewleden.

"Het is jammer dat we geen kostuums aan hebben. Dan zouden we die gewoon uit kunnen trekken, en dan zouden ze ons niet meer herkennen,” zei Cooper. “Ik bedoel, dat zou het in ieder geval stukken makkelijker maken om hier rond te kunnen lopen zonder herkend te worden.” Nee, hij had niet gedacht dat hij een speciaal kostuum aan had moeten doen om naar het spookhuis te gaan. Het enige kostuum dat hij had was niet bepaald iets waar je soepel in kon bewegen, dus hij had gedacht dat het niet bepaald handig zou zijn om het aan te doen in een spookhuis. Haah… hij had duidelijk een vergissing gemaakt. Als hij een kostuum had gehad, dan zou hij waarschijnlijk niet herkenbaar zijn geweest op de videobeelden van het spookhuis – want die waren er vast en zeker.

Hij voelde zich kaal, zo zonder zijn Hoppip. Alsof er daadwerkelijk iets boven op zijn hoofd mistte. Nee, hij voelde zich meer dan kaal. Hij voelde zich naakt. Onveilig. “Okay dan. Misschien hebben we geluk, en verwachten ze niet dat we weer terug zullen lopen naar de plek waar het gebeurd is,” zei Cooper, die het liefst zo snel mogelijk zijn Hoppip weer bovenop zijn hoofd wilde voelen. Sure, hij had nog steeds als zijn andere Pokémon mee in het geval dat er iets nóg erger fout zou gaan, maar… dat was een ander soort veiligheid. Dat was zoiets als een boterham met gewone chocoladepasta krijgen als je Nutella nodig had. Het was een kleine troost, maar bij lange na niet voldoende. “Misschien zitten ze daar zelfs wel al op ons te wachten!” zei Cooper, alhoewel hij die kans niet al te groot inschatte.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cecille die hem niet terug had geslagen was één, maar Cecille die hem een genie noemde? Wat the Muk. Niemand noemde hem ooit een genie. Niemand. En nu noemde zij, de persoon die hem als koosnaampje ‘wortelkop’ had gegeven, hem een genie? Nee, dat kon echt niet kloppen. Ze had hem er deze keer wel bij geslagen, wat niet meer dan een schrale troost was. Ze had gelukkig zelf ook al door hoe choquerend haar uitspraak wel niet was geweest. “Ik snap dat je van streek bent, maar mij een genie noemen gaat wel heel erg ver,” zei Cooper terwijl hij over zijn pijnlijke arm wreef. Ze legde uit waarom ze hem een genie had genoemd, waardoor Cooper moest toegeven dat hij inderdaad een genie was. “Dat… dat is inderdaad een erg goed idee. Wow,” gaf hij verbaasd toe. Ze konden zich verkleden… dat hij daar zelf niet aan had gedacht! Ah – wacht, dat had hij natuurlijk wel. Soort van. Kinda. Na te hebben geluisterd naar zijn voorstel, stemde Cecille in om terug te gaan naar de plek waar Het Voorval plaats had gevonden.

Cooper fronste terwijl hij toekeek hoe Cecille alvast begon te lopen. Vandaag was een vreemde, absurde dag. Eerst had ze hem een genie genoemd, en nu stemde ze ook al in met zijn plan, hoe stom het ook had geklonken. Had ze misschien een harde klap gekregen? Of was ze soms zó in paniek door het verlies van haar Pokémon dat zelfs luisteren naar hem een goed idee leek? Hij begreep het ergens wel. Hij zou het liefst in foetus houding op de vloer gaan liggen nu hij niet wist waar zijn Hoppip was. Maar dat deed hij niet! Nee! Nog niet, in ieder geval! “Okay! Ik kom er aan!” riep hij, waarna hij eindelijk zelf ook in beweging kwam. “Ik vroeg me af… is het misschien verstandig om een van onze andere Pokémon tevoorschijn te halen? Voor het geval dat?” opperde Cooper, die de vraag probeerde te stellen zonder duidelijk te maken dat hij iets nodig had dat zijn hand vast kon houden. “I mean, stel dat ze tasers hebben ofzo… of dat de bewakers zelf Pokémon bij zich hebben… Dan kunnen we ons tenminste meteen verdedigen, right?”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Voor zijn eerdere plannen was hij bekroond tot een genie, maar niet voor deze. Ze wees zijn plan om een andere Pokémon tevoorschijn te halen af, omdat haar eigen Pokémon te groot zouden zijn. Ook zouden ze er alleen maar aandacht mee trekken. Cooper trok een gezicht. Hij had gehoopt dat hij een van zijn andere Pokémon zou kunnen gebruiken nu zijn Hoppip nergens te bekennen was, maar nee. Het ergste was waarschijnlijk nog wel dat haar argument daadwerkelijk logisch klonk. Tenzij hij over wilde komen als een zoete augurk, kon hij er niet bepaald tegenin gaan. Nors haalde hij zijn schouders op. “Sure, klinkt logisch,” zei hij met tegenzin. Het enige lichtpuntje in deze situatie was dat hij niet helemaal alleen was. Hij was tenminste nog samen met Cecille, alhoewel hij op het moment niet zeker wist of hij dat nog steeds zo positief op moest vatten. Ze schreeuwde op het moment gelukkig niet meer, maar… het voelde anders. Misschien dat het kwam doordat ze zich in een spookhuis bevonden, of misschien was het simpelweg dat ze gefrustreerd was omdat ze hun Pokémon kwijt waren, maar… De Cecille die hij toen ontmoet had in het bos, zou die zo gescholden hebben? Naar hem? Waarschijnlijk wel, als hij nog iets meer zijn best had gedaan om haar op de zenuwen te werken. Misschien, heel misschien, dat hij in het vervolg voorzichtiger moest zijn. Hij was tenslotte geen Jynx, en hij was ook niet van plan om er een te worden.

Hij voelde zich nog steeds vreemd, zo zonder een Pokémon. Nee, niet alleen vreemd, hij voelde zich zwak. Het voelde erger dan net, toen hij zich alleen nog naakt had gevoeld. Hij voelde zich nu niet alleen naakt, maar had ook nog het idee alsof mensen naar hem staarden terwijl hij naakt was, net zoals je wel eens in dromen had. Nou ja, dromen misschien niet, maar nachtmerries in ieder geval wel. En alhoewel spookhuizen behoorlijk eng konden zijn, waren het nog geen nachtmerries. Als hij ooit nog uit dit spookhuis zouden komen, dan zou hij… dan zou hij! Hij zou in ieder geval een abonnement nemen bij een sportschool, welke sportschool dan ook, zodat hij iets minder op een fruitvlieg lijken dan hij nu deed. Misschien was het voor deze ene keer juist wel goed dat hij geen Pokémon naast hem had! Hoe erg kon het nou zijn! Haha! Hahahaha! Een kostuum. Een vermoming. Iets dat ze aan zouden kunnen trekken. Voor een spookhuis, waar vrijwel alles eigenlijk om kostuums draaide, was het behoorlijk moeilijk om iets te vinden dat ze aan konden trekken. Hij kreeg nog wel een halve hartaanval door een skelet dat van achter een of ander gordijn tevoorschijn was gesprongen, maar plastic botten kon hij niet bepaald aantrekken. “Kunnen we niet gewoon dat gordijn van de rails af trekken en doen alsof we een of ander vreemd gevormd spook zijn?” zei Cooper, die behoorlijk pissig was dat het spookhuis nog steeds deed waar het voor gemaakt was: mensen laten schrikken. “Veel vreemder dan de andere dingen die hier rondlopen zullen we er vast niet uit zien.”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Hij had normaal waarschijnlijk gelachen omdat Cecille ook geschrokken was van het skelet, maar deze keer niet. Nee, het maakte Cooper op het moment alleen maar pissig dat het op dit moment nog legaal was om hem te laten schrikken. De blondine vroeg zich hardop af of de gordijnen wel zouden werken, waarop Cooper zijn schouders ophaalde. Zolang ze maar wat licht blokkeerden, werkten gordijnen meestal wel. Of ze ook werkten om hun door te laten gaan als spook? Vast wel, zolang ze er maar goede spookgeluiden bij maakten. Het leek hem op het moment in ieder geval een betere optie dan dat ze zouden wachten totdat ze op een of andere magische manier twee kostuums vonden. Met een luid gekletter trok Cecille het gordijn in één ruk naar beneden, waarna ze hem over haar eigen lichaam heen gooide.

De blondine vroeg hem hoe het gordijn haar stond, waarop Cooper eerst goedkeurend knikte, voordat hij bedacht dat ze waarschijnlijk niet kon zien dat hij dat deed. “Het is geen onzichtbaarheidsmantel, maar het bedekt je lichaam wel,” antwoordde hij. “Okay, schuif op, ik kom er bij,” verkondigde hij vervolgens, waarna hij het gordijn optilde en er zelf ook onder schuifelde. Het was onder het gordijn donkerder dan hij had verwacht. Terwijl het in het spookhuis zelf al niet erg licht was geweest, was er al helemaal niets zichtbaar onder het gordijn. Misschien was het maar goed dat Jetpack nu niet bovenop zijn hoofd zat – ze zou het namelijk absoluut niets hebben gevonden dat er een doek over haar hoofd heen wreef. Zelf had hij stukken minder last van het gordijn, aangezien Cecille toch echt een stuk groter was dan hij zelf.

“Gaan we dit echt doen?” vroeg Cooper, die vond dat een paar kijk gaten geen overbodige luxe zouden zijn. “Moet ik gewoon achter je aan proberen te schuifelen, of…?” vroeg Cooper, die de zin niet bepaald af wilde maken. Elk zin die zou kunnen eindigen met ‘moet ik achter je aan conga-dansen’, was een zin die hij liever niet volledig uit sprak. Cooper fronste, zich beseffend in wat voor situatie hij zich wel niet bevond, met of zonder het conga dansen. Hij zat samen met Cecille, alleen, zonder Pokémon, onder een gordijn. Hij vroeg zich af hoe deze situatie met iemand anders zou zijn geweest. Iemand die hem niet wortelkop noemde, en, wat eigenlijk nog veel belangrijker was, iemand die niet bezet was. Vooral iemand die gewoon niet Cecille was, eigenlijk.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Schuifelen, dat was de strategie waar ze voor nu mee zouden gaan. Niet dans schuifelen, gelukkig, maar simpelweg voetje voor voetje door het spookhuis heen schuifelen in de hoop dat ze niet ergens tegen aan zouden botsen. Hij werd gecommandeerd om zijn handen boven het middel van de blondine te houden, waarop Cooper een verontwaardigd geluid lied horen. Dacht ze echt zo slecht over hem? Dit was absoluut geen geschikte ‘handen onder het middel’ situatie. Ze verbeterde zichzelf echter al snel, door haar bevel te veranderen in het afschaffen van handen. No touchies was de nieuwe regel. “Pffsh! Waarom mag jij mij wel commanderen! Dat is niet eerlijk!” zei Cooper opstandig. Ondanks dat hij dat zei, voelde hij er nog steeds vrij weinig voor om haar nu vast te pakken. Hij wilde zijn handen liever nog even niet verliezen, hij had ze de komende tijd namelijk nog nodig om dingen mee te kunnen doen. “Kan ik je niet gewoon bij je schouders vastpakken? Dan zeggen we wel dat we een polonaise spook zijn als iemand vraagt wat we zijn,” opperde Cooper, die vermoedde dat hij waarschijnlijk een paar miljoen keer tegen de blondine aan zou lopen als hij niet iets had om zich aan vast te houden. “Ik bedoel maar, het is behoorlijk donker hier onder dit gordijn, en als je mijn handen al af wil hakken als ik je daar mee aanraak, dan wil ik niet weten wat je met de rest van mijn lichaam wil doen als ik tegen je aan loop. Ik ben behoorlijk gesteld op mijn lichaam, en wil niet dat er ook maar iets van af wordt gehakt.”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

De oudste? Als hij ooit een shitty argument had gehoord, dan was dit het wel. Cooper besloot echter dat het verstandiger zou zijn om er niet op in te gaan, zelfs toen de blondine haar argument probeerde te versterken door haarzelf tot leider te verklaren om haar voorop liep. “Hmfp!” snoof Cooper opstandig, om vervolgens zijn tong naar Cecille’s rug uit te steken. Het was maar goed dat het zo donker was, want anders zou ze zijn tong er misschien wel uit hebben gerukt. Ah, wel, zelfs als ze dat zou doen dan had hij waarschijnlijk alsnog gewonnen, want dan had hij haar hand gelikt, en het was een feit dat het likken van iemand gelijk stond aan het ergste wat je iemand aan kon doen. Als het toe was gestaan om dingen te claimen door ze te likken, zou hij haar zelfs hebben geclaimd, waardoor hij automatisch de leider zou zijn geworden.

Nu hij eindelijk toestemming had gekregen om haar ergens aan te raken, legde Cooper zijn handen op de schouders van de blondine. Arceus, de eerste de beste persoon die het gordijn van hun af zou trekken, zou waarschijnlijk een hartverzakking krijgen van het lachen. Als hij eenmaal gebarentaal had geleerd om Cecille’s dove kinderen te vertellen wat voor loser ze was, dan zou hij absoluut dit deel van hun spookhuis avontuur er uit laten. Cecille haalde iets uit haar zak tevoorschijn, wat een paar seconden later een aansteker bleek te zijn. Cooper deed zijn mond open om te vragen wat ze er mee wilde doen, aangezien het hem op het moment niet de beste strategie leek om het hele spookhuis in de fik te zetten, toen bleek dat ze hem enkel gebruikte om twee kijkgaten in het gordijn te branden. Oh. Ja, dat kon ook. Het spookhuis in de fik zetten om hun sporen uit te wissen kon later ook altijd nog. “Ik ben er helemaal klaar voor, choo-choo en alles,” bevestigde Cooper haar vraag. “Gaan met die banaan.”

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Ha, wat was dit nou weer? Eerst commandeerde ze hem, en nu had ze nog commentaar op zijn taalgebruik ook? Whoaa, dat was, like, totally niet swagical. “Hey hey hey!” zei hij verontwaardigd. “Als jij mij mag rond commanderen omdat je ouder bent, dan mag ik er voor kiezen om treingeluiden te maken omdat ik jonger ben!” zei Cooper, die er met volle teugen van genoot dat hij Cecille’s eigen logica tegen haar kon gebruiken. “Jij bent misschien de machinist van deze vreemde stoomtrein, maar als de trein geen choo-choo geluiden maakt, dan werkt hij niet,” zei hij om zijn argument nog wat sterker te maken. Ha, daar had ze vast niet van terug. Ze begonnen eindelijk met lopen, en al snel bleek dat zijn fantastische plan toch wat minder super bleek te zijn dan hij had gedacht. Cecille, die hierdoor toch echt wel bewees dat ze Cecillame was, struikelde meerdere keren over het gordijn, waardoor ze hem ook meerdere keren bijna in haar val mee nam.

Het was maar goed dat ze het op de een of andere manier voor elkaar kregen om staande te blijven, want ze zou hem waarschijnlijk hebben vermoord – of erger – als hij bovenop haar was gevallen. Ze zou hem er nog de schuld van hebben gegeven ook, zelfs als zij de persoon was die constant bleef struikelen. Het werd zelfs alleen maar erger, want ze wist nu blijkbaar niet meer waar ze vandaan waren gekomen. “Je… je weet het niet meer?” bracht Cooper uit. Shit. “Wel… misschien moeten we gewoon rechtdoor gaan? Als het dood loopt kunnen we altijd nog terug gaan. Het is een spookhuis, dus… zo groot kan het nou ook weer niet zijn, right? Vroeg of laat vinden we de juiste plek vast wel.”