Noisy [Spoophuis]

Uitdrukkingsloos staarde Nao naar de ingang van het ‘spookhuis’, wat in werkelijkheid de Tower of Mastery was. Het was die tijd van het jaar die bekend stond als Halloween en aangezien ze zich thuis verveelde was ze er maar heen gegaan. Halloween was een van de weinige feesten die ze ook echt leuk vond. Er zat geen nutteloze familie bonding en het draaide om mensen te laten schrikken, plus er was snoep. Niet dat ze al die goedkope troep ging eten, maar er waren wel een paar dingen die ze genoot. Zoals chocola. Maar ze had dan ook geen snoepzak gehaald, wel had ze rondgekeken en haar interesse was bij een van de hoofdkramen blijven hangen. Er werden verschillende dingen aangeboden en uiteindelijk had ze een van de donkere pokéballen meegenomen. Je kon een zo’n ding gratis halen en dan mocht je in de Tower of Mastery – of het ‘spookhuis’ – een pokémon vangen. Ze had geen idee wat voor pokémon er allemaal waren, maar aangezien ze al een tijdje niks had gedaan was haar tante begonnen met twijfelen. Misschien wilde ze wel helemaal geen Breeder worden, misschien had ze wel alleen maar van het gezeur af willen zijn. No shit, maar aangezien ze geen inkomen had en anders waarschijnlijk een nieuw huis mocht zoeken moest ze maar doen alsof ze ook echt interesse had. Nao zuchtte en begon met lopen. Dus ze hoopte een pokémon aan haar team toe te voegen om te bewijzen dat ze toch wilde werken. Wat niet zo was, maar hé, soms moest je doen wat andere zeiden om er zelf beter van te worden. Dat was basic knowledge. Mensen die weigerden te doen wat andere zeiden, ondanks de situatie, waren simpelweg dom. Net als velen had ze een hekel aan commando’s opvolgen, maar de situatie vroeg erom. Bovendien werd ze niet gedwongen een of andere misselijkmakende Fairy of waakhond te nemen. Of beide, Snubbull was niet bepaald een van haar favorieten, ondanks haar liefde voor honden. Oh well, met bijna geluidloze stappen verdween Nao naar binnen. Beter was er iets leuks te vinden.

Trappen. Eindeloze trappen. Vermoeid liep Nao naar boven en bleef licht hijgend staan toen ze eindelijk een van de vlakke stukken had bereikt. Het gaf een mooi uitzicht op het beeld van de mega Lucario die was versiert met verschillende slingers en andere Halloween versiering. Het zag er niet slecht uit, maar ook niet echt goed. Nao zuchtte en ging op de grond zitten. Haar benen bungelden door de reling en voor een moment deed ze niks anders dan naar de stenen kop van de mega Lucario staren. Mega evolutie was gebaseerd op het hebben van diepe, emotionele relaties tussen trainer en pokémon.. zulke waardeloze emoties had ze lang geleden buitengesloten. Aan ‘vrienden’ en ‘familie’ had je niks, uiteindelijk gaven mensen meer om zichzelf dan om andere. En dat wist ze maar al te goed. Ze kon er diep op ingaan, maar wat was het nut? Ze gaf niks om punten te bewijzen, als andere de wijsneus uit gingen hangen waren ze vrij dat te doen. Uiteindelijk was ze ook maar menselijk. Nao grijsde en liet haar hand over de grond glijden. Yup, ze wist hoe andere in elkaar zaten en het maakte niks uit hoeveel ze ook om je gaven. Het zat in de menselijke natuur om alleen je eigen huid te willen redden, en als ze de gevolgen daarvan niet aankonden braken ze. Simpele wezens, mensen. Haar hand vond een steentje, Nao pakte het ding op en bestudeerde het kort. Er was hier niets te doen, ze had in elk geval gehoopt een Gothita tegen te komen, maar blijkbaar waren die hier niet. Jammer, Gothita’s waren hele interessante pokémon, hun laatste evolutie was in staat de levensspan van hun trainers te zien. Ze waren een beetje als Gardevoirs, alleen dan de duistere versie ervan. Het was een pokémon die ze graag wilde hebben, maar ze was te lui om ernaar opzoek te gaan. Misschien als ze een keer besloot wat meer van Kalos te zien, als thuis haar te erg verveelde. Nao draaide de steen nog een keer in haar handen en smeet het toen richting de mega Lucario. Het ding liet een zachte ‘tok’ horen en bleef toen in een van de versiersels hangen. Meh, het was niet alsof ze had verwacht dat er iets zou gebeuren, maar het holle geluid gaf haar een ontevreden gevoel. Nao kwam overeind en keek nog een laatste keer naar de Lucario, haar aandacht bleef hangen bij een paar Zubat. Ze was er eerst van uitgegaan dat het maar versieringen waren, maar nu ze beter keek realiseerde ze zich dat het echte waren. En niet alleen dat, de steen die ze had gegooid had ze opgeschrikt. De kleine pokémon maakte zich los van het stenen beeld. Dat Zubat in je haren vlogen was maar een mythe, toch?

De meeste vleermuizen wisten veilig weg te komen, maar een paar vlogen inderdaad op haar af. Nao was snel overeind gekrabbeld en staarde naar de groep pokémon. De beesten zouden niet in haar haar vliegen, daar was het sowieso niet lang genoeg voor. Waarom zouden de beesten interesse in haar nemen, ze handen hun vliegkunsten toch wel genoeg onder controle andere te ontwijken? Ze had het fout. Een paarse pokémon verloor de controle over haar vleugels en raakte het meisje in haar gezicht. Snel greep Nao de vleermuis vast en keek die kil aan. Not amused. Dit was geen Zubat, dit was een.. Noibat? Een pokémon uit Kalos. Ze had de beesten nog nooit gezien, maar ze was er redelijk zeker van dat dit ding er een was. De Noibat keek haar met grote ogen aan en liet toen een vrolijke ‘nnnoooooi’ horen. Great. Nao liet het ding droog los waardoor de pokémon onhandig naar de grond viel voor ze zich op wist te vangen door met haar vleugels te slaan. Urg, het enige wat ze hier vond waren problemen. Nao zuchtte en begon richting de trap te lopen. Ze had genoeg uitgerust en wilde het uitzicht van boven zien. Ze hield van hoog boven de grond staan, het gaf een gevoel van veiligheid en misschien wel macht. Gekrabbel klonk achter haar en de zwartharige draaide zich om. De Noibat deed haar best het meisje te volgen en fladderde daarbij onhandig met haar vleugels. Ze leek het vliegen nog niet helemaal onder controle te hebben. Nao keek de nieuwsgierige pokémon een moment aan en vervolgde toen haar weg naar boven. Ze had hier geen tijd voor.

Dat gezegd, het veranderde er niks aan dat de Noibat haar volgde. De paarse pokémon was mee omhoog gevlogen en was naast Nao gaan zitten op het buitengedeelte aan het einde van de trap. “Heb je niets beters te doen?” vroeg de zwartharige nors aan de vleermuis. De Noibat keek haar alleen met een schuine kop aan en liet een lange ‘baaaaaaaat’ horen. Had zij weer. Nao’s hand verdween in haar zak en sloot zich om een rond voorwerp. Ze haalde het ding eruit en vertrok met haar mond toe ze zag dat het de donkere pokéball was die ze had gekregen van de kraam. Ze zocht nog een keer en deze keer haalde ze het juiste, oranje voorwerp tevoorschijn. Tsuta kwam tevoorschijn en keek zijn trainer met zijn half gesloten ogen aan. Het gaf Snivy’s altijd een beetje een verveelde of neerkijkende indruk, maar Nao was niet geïntimideerd door de koele blik. Ze kende Tsuta al wat langer, maar zelf als dat niet zo was. Ze was niet bang voor pokémon, zelfs al keken ze nog zo moordlustig. “Los het op, wil je,” bromde ze met een vaag gebaar naar de Noibat die het duo niet begrijpend aankeek. Tsuta fronste voor een moment en keek zijn trainer ontevreden aan. Nao wist dat hij niet van vechten hield en al helemaal niet tegen een pokémon waar hij een type nadeel had. Maar de blik in de ogen van zijn trainer dulden geen tegenspraak. De Snivy liet een zucht horen en liep richting de onwetende vleermuis. Tsuta maakte gebruik van een Growth om zijn aanvallen te versterken en viel toen aan met een razendsnelle Tackle. De paarse pokémon wankelde verbaast en viel naar achteren. De Snivy wist dat zijn Grasstype aanvallen weinig zouden uithalen tegen de Dragon/Flyingtype, hij was extreem in het nadeel. Dat was zijn geluk weer. Tsuta wierp een geïrriteerde blik naar zijn trainer, maar die gaapte net en merkte zijn irritatie niet. Oh well, de slang richtte zich helemaal op zijn tegenstander die zich had hersteld van de tackle.

Tsuta deed een tweede poging de Noibat aan te vallen, maar de wilde pokémon wist de aanval te ontwijken en schoot naar voren. Blijkbaar had ze gerealiseerd dat ze in een gevecht was verwikkeld en viel aan met een Leech Life. De kleine, scherpe tanden boorden zich in de rug van Tsuta en ontlokten een kwade sis aan de slang. Dit was precies waarom hij niet van vechten hield. De Snivy wist zich los te worstelen en plantte een Leech Seed op zijn tegenstander. Verbaasd keek de Noibat naar de kleine zaden die zich vast hechten aan haar zwarte vacht en pulkte eraan in een poging die los te krijgen. De zaden waren echter niet los te krijgen en ontplooiden zich in kleine planten die zich nog beter vasthechten aan de pokémon. Paniekerig sprong de Noibat rond om de kleine plantjes los te krijgen en lette totaal niet op haar tegenstander. Tsuta schoot naar voren om aan te vallen met een derde Tackle, maar de ingewikkelde dans van de vleesmuis zorgde ervoor dat ze hem steeds ontglipte. Licht gefrustreerd deed de Snivy zijn best de paarse pokémon te raken en liet daardoor zelf zijn concentratie gaan. De Noibat gaf het op dat moment op met de Leech Seed die haar krachten langzaam stal en besloot haar werkelijke tegenstander aan te vallen. De Gust was niet bepaald sterk, maar slaagde er toch in Tsuta naar achteren te slaan. De slang kronkelde een moment over de grond voor hij weer overeind kon krabbelen op zijn korte, onhandige pootjes. Toen hoorde hij iets wat hem nog meer frustreerde. Nao klikte met haar tong en keek hem afkeurend aan. Herinneringen van voor hij bij het meisje woonde kwamen bovendrijven en de Snivy schoot naar voren. Hij was niet waardeloos! En dat ging hij bewijzen ook.

De Noibat had nauwelijks kans om te reageren. Een geschrokken kreet verliet de bek van de vleermuis toen de Snivy haar met volle kracht raakte en naar achteren sloeg. Met een Screech probeerde ze de Defense van de slang wat te verminderen, maar alles wat het haar opleverde was een kans voor de tegenstander. Twee groene plantenstengels – of daar leek het in elk geval op – schoten vanachter de gele sprieten op Tsuta’s schouders en wikkelden zich om de Noibat. De Warp zorgde ervoor dat de vleermuis nauwelijks kon bewegen en wat overgeleverd aan de genade van de Snivy. De paarse pokémon liet een hulpeloze piep horen en deed haar best om los te komen uit de verstikkende greep. Uiteindelijk liet Tsuta los en viel de uitgeputte vleermuis op de grond. Zodra ze zich weer een beetje hersteld had schoot de Noibat naar voren en boorde haar tanden zonder waarschuwing in de staart van haar tegenstander. Tsuta gaf een geschrokken schreeuw en struikelde over zijn kleine pootjes. Maar in plaats zijn tegenstander hier het voordeel mee te geven draaide hij zich op zijn rug en begon te draaiden. Het duurde net lang of een groene tornado ontstond om zijn staart en sloot de Noibat erin op. Het was misschien een extreem ineffectieve aanval, maar het zorgde er in elk geval voor dat hij werd losgelaten. Bovendien was zijn Overgrow al geactiveerd wat hem net een kleine boost gaf. De Noibat sloeg iets verderop tegen de grond en krabbelde overeind. Ondanks het feit dat dit een gevecht was leek ze het niet erg serieus te nemen, iets wat Tsuta’s stemming niet erg verbeterde. De vleermuis kwam iets naar voren en viel aan met een Gust. De windvlaag raakte de Snivy en sloeg hem voor de tweede keer tegen de grond. Boos sissend kwam de slang overeind en sloeg toe met zijn rare plantenstengels.

Hij raakte alleen de lucht. Een zwarte pokéball sloeg tegen de grond en begon te wiebelen. Verbijsterd richtte Tsuta zijn blik op zijn trainer die verveeld haar wang krabde. Nao keek uitdrukkingloos terug. “Wat?” haar ogen gleden naar de wiebelende pokéball. “Ik moet iets vangen.” De Noibat was al verzwakt en ze had geen zin gezeur. Bovendien was Noivern geen slechte pokémon, had ze eindelijk een beest wat haar overal heen kon vliegen.


Noibat
2x Leech Life
2x Gust

1x Screech

Tsuta
2x Tackle
1x Warp
1x Leaf Tornado

1x Growth
1x Leech Seed

De donkere pokéball sprong weer open en een verbijsterde Noibat kwam tevoorschijn. Nao keek teleurgesteld  naar het ding en pakte het op, jammer. “Tsuta, doe het beter,” merkte ze nukkig tegen de Snivy op. Niet dat het nodig was, de groene slang was al naar voren geschoten en viel aan met een Tackle. De Noibat was te afgeleid door de pokéball die haar tijdelijk had opgesloten om haar tegenstander te zien aankomen en werd naar achteren geslagen. Geschrokken richtte de vleesmuis haar aandacht op haar tegenstander. Behendig ontweek ze de tweede Tackle en counterde met een Gust. Tsuta kneep zijn ogen samen en gleed een beetje naar achteren over de grond. De Snivy richtte zich weer sterk op en schoot naar voren om zijn tegenstander in zijn vines te wikkelen. De Noibat deed haar best om de dingen te ontwijken, maar was niet snel genoeg. Het mocht misschien wel een kille herfstdag zijn, de zon scheen door de grijze wolken en voorzag Tsuta van wat extra kracht. De Wrap pinde de vleesmuis vast en verhinderde actie van het paarse dier. De Noibat worstelde nog even door en besloot toen een Supersonic tegen de groene slang te gebruiken. Tsuta liet los en bedekte de plek waar zijn oren ongeveer zouden zitten met zijn kleine pootjes. Een troebele blik verscheen in zijn ogen, duidelijk confused.

Nu Tsuta niet eens meer correct op zijn poten kon blijven staan nam de Noibat de kans goed terug te slaan. Ze schoot op de Snivy af en boorde haar kleine, scherpe tanden in hem. De Leech Life gaf haar een kleine proportie van haar krachten terug en maakte haar een beetje opgewekter dan eerder. Tsuta deed zijn best om zijn tegenstander te raken, maar het feit dat zijn korte pootjes het steeds onder hem begaven zorgde ervoor dat hij en zijn vines steeds miste. De Noibat liet weer los zodra ze klaar was met de Leech Life en giechelde. Tsuta bleef gefrustreerd staan en voerde een Growth uit. Hij leek groter te worden en keek zijn tegenstander dreigend aan. De Leer leek de Noibat een beetje af te schrikken, maar niet genoeg om geen Gust uit te voeren. Tsuta werd weer naar achteren geslagen en bleef boos op de grond liggen. Nao zocht het maar uit. Hier had hij zich niet voor opgegeven! “Voor je,” de koele stem van zijn trainer trok zijn aandacht. De Noibat vloog recht op hem af met ontblootte tanden. Oh nope, hij ging de kleine vampier niet nog meer van zijn krachten geven. Een Leaf Tornado ontstond vanaf zijn staart en het duurde niet lang of de vleesmuis verloor compleet de controle over haar kleine vleugels. Geschrokken tolde de pokémon rond in de Leaf Tornado terwijl de scherpe blaadjes haar sneden. Niet heel erg aangezien ze een dik vacht had, maar genoeg om de krachten die ze eerder had gestolen weg te nemen. De tornado stopte en de Noibat viel naar de grond onder een verraste kreet. Versuft bleef ze op de grond liggen, eigenlijk was het best leuk geweest! Vrolijk sprong de vleermuis op, nog een keer!

Nao glimlachte haar vreugdeloze glimlach, frustratie was duidelijk zichtbaar bij haar Snivy. Tsuta was gevoelig voor gevechten aangezien zijn vorige trainer hem had verlaten omdat hij zwak was en het feit dat zijn tegenstander hem totaal niet serieus nam irriteerde hem meer dan hij liet zien. Het was een goede keuze geweest naar de Tower te komen. Dit was interessant, misschien zou ze het vaker zien als ze de Noibat ving. Waarschijnlijk niet, de vleermuis leek geen pokémon te zijn die erg geïnteresseerd was is gevechten en Tsuta zou het ook vermijden, maar.. nu kon ze ervan genieten. Hopelijk bracht de Noibat haar meer interessante situaties in de toekomst~

Tsuta was niet van plan de Noibat nog een keer te laten rond draaien in een Leaf Storm. Met een Tackle werkte hij de wilde pokémon tegen de grond en wilde haar raken met een Vine Whip. Geen goed idee, de korte afstand tussen de twee zorgde ervoor dat de vleermuis een kans had een Leech Life uit te voeren. Haar tanden drongen door in de staart van de groene slang en ontlokten een kwade sis. Tsuta duwde de Noibat weg met zijn vines en struikelde een beetje achteruit. Waarom deed hij dit ook? Als hij niet sterker was dan was hij waarschijnlijk lang geleden al verslagen. Het zou makkelijker zijn als hij niet hoefde te vechten, maar jammer genoeg kon hij niet meer zo makkelijk ontsnappen. De Noibat leek het meer als een spel te zien, de vrolijke twinkeling on haar ogen zei dat ze niet ging opgeven. Ze ging dit winnen! Een Gust kwam zijn kant op en de Snivy wist de windvlaag op het nippertje te ontwijken. De Noibat keek hem een beetje beteuterd aan, aww, dat was niet leuk! De tweede Gust was niet te ontwijken en Tsuta merkte hoe zijn poten onder hem vandaan werden geslagen. Hij smakte tegen de grond en zag de vleermuis op hem af komen. Zo snel hij kon greep hij zijn tegenstander vast in een Warp en kneep. Waarom kon de Noibat niet gewoon verliezen, hij wilde niet meer! De paarse pokémon bewoog onrustig rond in zijn houdgreep en hij kneep nog wat harder. Een benauwde piep kwam van de vleermuis af en Tsuta liet los. Hij wilde dan wel winnen, maar daarvoor zou hij zijn tegenstander niet ernstig verwonden.

De Noibat moest even bijkomen van de Warp en gaf haar tegenstander de kans haar aan te vallen. Met een Tackle schoot hij op haar af. Met een zwakke Gust probeerde de geschrokken vleermuis zich te beschermen, maar zelf de wind kon de vastberaden Snivy niet tegenhouden. Tsuta stormde door de Gust heen en raakte de Noibat die vermoeid op de grond bleef liggen. Dit was niet leuk meer! Ze was moe en wilde wat rust! Ze wild-

Veel verder kwamen de gedachten niet. Nao was bij de Noibat gaan staan en had de Spoopy Ball tegen haar aangegooid. De bal sloot de vleermuis voor de tweede keer op en begon te piepen en wiebelen. Één.. twee.. drie..

Tsuta
3x Tackle
2x Warp
1x Leaf Tornado

1x Growth
1x Leer

Maud (Noibat ♀)
4x Gust
2x Leech Life

1x Supersonic

De zwarte pokéball klikte dicht en bleef stil liggen. Tsuta liet een zucht horen en keek zijn trainer met zijn koele blik aan. "Goed gedaan Tsuta," Nao grijnsde naar de Snivy terwijl ze de pokéball van haar niet gevangen pokémon oppakte. Een oprecht compliment, ongeveer net zo zeldzaam als een shiny. Maar dit was dan ook de eerste pokémon die ze ooit had gevangen. Tsuta reageerde alleen met een geïrriteerde blik en wachtte geduldig tot zijn trainer hem opsloot in zijn pokéball. Hij hield niet van vechten, vooral niet tegen een tegenstander waarbij hij in het nadeel was. Nao borg de oranje pokéball op en klikte de zwarte open. De verwarde Noibat verscheen en keek het meisje verbaasd aan. "Je bent nu van mij," mompelde Nao terwijl ze de pokémon met haar wijsvinger tegen de borst prikte. De Noibat keek haar een moment verbaasd aan en liet toen een vrolijke kreet horen. "Je bent.." Nao staarde naar het dier terwijl ze nadacht over een naam. "Maud." Ze herinnerende zich een oude legende die ze laatst in een boek had gelezen. Het ging over een meisje wie een Noibat bevriende, maar uiteindelijk evolueerde de pokémon en begon de inwoners van het dorpje op te eten. Het verhaal eindigde met de dood van de Noivern, maar dat was precies het soort verhaal wat haar interesseerde. No happy endings. En de naam van het uiteindelijk gebroken meisje was Maud, Maud en de Noivern.

"Kom mee," droeg Nao de pokémon op terwijl ze overeind kwam. Maud liet een blije kreet horen en vloog omhoog om op haar nieuwe trainer haar schouder te gaan zitten. Ondanks de schade die ze had opgelopen van het gevecht was ze nog even vrolijk en onschuldig als eerst. Heh, niet slecht. Nao keek een moment naar het uitzicht vanaf de toren en besloot toen terug te gaan. Ze had het hier wel gezien. De afdaling naar onder was een stuk sneller en minder vermoeiend. Maud besloot zich van haar trainers schouder af te zetten en een duikvlucht te maken, niet op de hoogte van de mensen die ze zo liet schrikken. De Noibat scheerde tussen de paar mensen door en kwam tot stilstand op de grond. Vrolijk keek de pokémon naar boven en liet een vragend geluid horen. Waar bleef haar trainer? Nao slofte de treden af, ze was niet zo competitief ingesteld, en sprong de laatste treden naar onder. Maud spong vrolijk op en neer en dartelde een rondje. Voor een pokémon wie net een gevecht achter de rug had was ze heel energierijk. Onoplettend voor haar omgeving stuiterde de Noibat over de grond, ze kon elk moment iemand raken zonder het door te hebben. Nao keek alleen toe, hoewel ze nu de eigenares van de pokémon was ging ze niet haar best doen om op het dier te letten. Ze had betere dingen te doen.

Dit is like, open als iemand iets heeft van 'yeah, ik heb wel zin een Halloween topic' maar t is niet erg als het open blijft staan, dan is t gewoon een vangtopic..