Print "I'm an Idiot"[Open]

De kortste manier om de winkel nu te beschrijven was letterlijk 'slagveld'. Hier en daar waren het een en ander aan dingen omgegooid, wat deuken in de muur. Het was er in welk geval niet al te rustig aan toe gegaan, het nog even rustig gezegd in ieder geval. Hij keek naar buiten, om zijn ogen te vernauwen bij het zien dat het toch een politiesirene was geweest en geen ambulancesirene. Shit. En ineens voelde hij zijn ledematen niet meer, had de blonde jongen nog wat horen zeggen. Meteen zakte de groenharige door zijn benen, landde hard op de grond neer, godverdomme. Hij had het wonder bij wonder nog zo kunnen doen dat zijn arm voor zijn gezicht was, en deze dus ervoor zorgde dat hij niet direct met zijn gezicht op de grond viel. Hij keek Tore giftig aan, die jongen.. Als hij nu niet zoveel last zou hebben zou de de blonde meteen laten boeten, maar nu zou dan nog niet kunnen. De politie was ondertussen de winkel binnengestormd, had de groenharige stevig vast gehouden. Niet dat hij nou ergens zou kunnen komen, godverdomme. Er werd het een en ander geschreeuwd, er werden meerdere pistolen op hem gericht. Ja, hallo, hij kon zich niet eens bewegen op dit moment. Je kon hem daar net zo goed laten liggen en er zou niets anders gaan gebeuren. Was het maar dat als hij bij een van zijn Pokémon kon gaan komen, dan was dit in welk geval kunnen worden vermeden. Muk. Eens zien maar of hij hier überhaupt uit zo kunnen komen. Er waren nog wat politiemannen over, deze leken zich te haasten naar de overvaller welke nog knock out op de vloer lag. Deze werd ondertussen de winkel uitgehaald, ja, hallo. Mocht hij ook nog of niet? Daar gewoon even lekker op de vloer blijven liggen. "Kom omhoog!" werd er tegen hem geschreeuwd. Serieus, als dat hem zou lukken, zou de jongen het zeker al hebben gedaan hoor. De omstaande mensen bij de winkel werden er weggehaald, met de mededeling dat er een moordenaar in de winkel was. Voor zover het hem lukte greens hem even, goed, laat het de mensen maar weten wat hij was. Het zou hem toch weinig kunnen uitmaken, en hij zou echt wel weer ontsnappen, echter wel wat moeilijker dan vorige keer, maar dat was dan nu maar eenmaal zo.

Er werd voor een tweede keer gechreeuwd dat hij omhoog moest komen, ja, hallo, het lukte hem niet mensen. Hij voelde het hoe hij wat omhoog werd gehesen, echter bleef alles zwak hangen, had geen gevoel meer. Rot verlamming, het was ezeker zeker die Elekid van de blonde geweest, of het de bedoeling van de ander was geweest? Geen idee, maar hij nam aan van wel. De grond waar hij enkel naar toe kon gaan staren bewoog zich, waaruit de jongen enkel uit kon opmaken dat hij werd gebracht naar buiten werd gebracht. Waar anders heen? Hopelijk maar wel dat hij van die verdomde verlamming zou genezen worden, Nathan had in zijn tas -die ergens daar op het bankje nog lag waar de jongen eerder had gezeten- wel wat paralyze heals liggen en ja, deze werkten ook op mensen als het goed was. Gelukkig ook maar, echter zou het nu wel heel wat makkelijker zijn om ook echt die tassen te hebben. Het geluid van een deur die openging, de grond die veranderde en ook een stuk meer licht dat zijn ogen binnen viel liet erop duidden dat hij buiten was. Verbaaste mensen die op afstand werden gehouden schreeuwden wat, iets waarvoor de groenharige niet eens de moeite meer deed om ernaar te gaan luisteren. Een autodeur die open ging, hij werd letterlijk het vervoersmiddel ingesmeten, viel hem op dat Tore naast hem zat. "Je hebt geluk dat ik me niet kan bewegen nu." kwam er moeilijk, maar toch giftig uit.

Hij zat al met zijn ogen te rollen toen de blonde angstig begon te roepen waarom Nathan in dezelfde auto werd gelaten. Arceus, iemand, laat die jongen zijn mond houden. Zodra hij de dreiging had geuit werd er gemompeld dat het niet Tore's schuld was geweest. "'t is anders wel jouw Pokémon." nu werd er ook een klap tegen zijn hoofd gegeven, waardoor Nathan meteen een kwade blik had geworpen op de oudere man, echt, als blikken komden doden lag die man daar morsdood. En het was te voelen hoe de auto begon te rijden, geweldig. Keek hij echt naar uit zeg, om weer naar het politiebureau te gaan. Dus niet, het prachtige sarcasme had er zowaar vanaf geklonken net. Ugh, had hij nu maar bij een van zijn Poké balls kunnen komen, maar nee, iemand had hem weer zo nodig moeten verlammen. "En daardoor zitten we nu ook zo, dit had allemaal vermeden kunnen worden." spuugde hij zowaar, zwaar pissig.

Moeilijk te zeggen hoelang de reis duurde, maar na een tijdje hoorde hij de chauffeur dat ze er eindelijk waren gekomen. Het was hem nog een wonder geweest dat de groenharige niet helemaal was geflikkerd, maar nog steeds daar wat aan het hangen was. Nog steeds ontbrak het gevoel in zijn lichaam, het weigerde naar hem te luisteren in ieder geval. Maar het was wel duidelijk en wat pijnlijk te voelen hoe hij bij zijn armen werd vastgepakt, de auto werd uitgedragen en het gebouw in om vervolgens trappen op worden geduwd. Nathan werd een aparte kamer binnen gesleurd, waarna de deur daarvan leek dicht te slaan en hij op een stoel werd neergezet. Erop blijven was echter wel een hele opgave, godverdomme. Iemand hield zijn arm vast, leek de huid wat strakker te trekken en daar werd een naald in zijn arm geduwd, letterlijk. Hij verkrampte wat, ho, wacht, verkrampte. Het duurde even om zich te realiseren dat hij weer normaal kon bewegen, geweldig, maar nog voordat hij echt wat kon doen werden zijn armen vastgebonden in handboeien aan de stoel. Het was heus niet dat het van net al erg genoeg was. De agenten zetten een stap naar achteren, waarna bijna tegelijk een andere deur open ging. Een andere agent leek naar binnen te stappen, maar het was wel duidelijk te zien dat deze in een hogere positie was dan de twee agenten die altijd nog achter hem stonden. Zwigend keek Nathan kil naar de man die voor hem plaats nam in de andere stoel, wat papieren op tafel leek te lekken en daar doorheen begon te bladeren. Het was een vrij oude man, had een netjes geknipte baard en zwarte haren welke al wat grijzer leken te worden. De agent begon wat dingen op te noemen, Nathan's eigen gegevens, leuk. Alsnog bleef hij zijn mond houden, mooi niet van plan om ook maar een enkel woord te spreken. Hij rolde kort met zijn ogen toen zijn misdaden werden opgesomd, waarom zou dat hem uitmaken? En trouwens, het was heus niet dat hij niet meer wist wat hij had gedaan. "Voordat we gaan beginnen wil ik eerdt zeggen dat je het recht van zwijgen hebt, alles dat je zegt mag en zal tegen je worden gebruikt." nou, de groenharige was toch even mooi niet van plan om te gaan praten, dus dit kwam hem dan mooi uit. "Weet je waarom je hier zit?" natuurlijk bleef hij stil, dikke doei dat hun dachten dat Nathan antwoord ging geven. De agent had hem nog even doordringend aangekeken, alsof deze zelfs de kleinste verandering wou zien. "Waarom heb je al jouw misdaden gepleegd?" hierop gaf hij niet in woorden antwoord, maar greens enkel. Waarom? Omdat het leuk was, niet anders. Er werden nog even wat andere vragen gesteld, maar op geen gaf de groenharige antwoord, liet zo weinig mogelijk zien, tot de vraag kwam of hij wist hoeveel slachtoffers hij had gemaakt. Hierop haalde hij zijn schouders, maakte hem weinig uit. Een klein zuchtje was te horen, waarna de agent op leek te staan en richting de deur leek te lopen, mompelend tegen diens collegas dat het maar te hopen was dat 'de andere jongen' beter maar mocht gaan meewerken, waaruit Nathan al snel uit kon opmaken dat ze het meest waarschijnlijk over Tore hadden. Oké, maar wat dan nu met hem? Bleef hij hier gewoon vastgebonden of wat? Geen blik waardig leek de jongen meer, nou, ook goed om te weten was dat dan zeg.

Als hij even eerlijk kon zijn, moest de jongen wel toegeven dat die handboeien wat strakjes zaten. Maar ja, hij had dit natuurlijk kunnen verwachten, dus het enige dat de groenharige kon doen was gewoon maar het beste er voor nu van maken. Nathan ging even wat anders zitten, voor zover dat zou lukken en had zijn been over het andere gelegd. Ng steeds leken de twee agenten achter hem te staan. Hadden zich niet meer laten merken, maar nog wist Nathan zeker dat hun er stonden. Hun hadden vast wel de sleutels tot die handboeien, alleen of hen overhalen, of het ding afpakken zou wel een vrijwel onmogelijke opgave zijn. Het was namelijk niet dat hij altijd even overtuigend kon zijn, en zonder handen of wat dan ook om mee te vechten kon hij ook wel wat moeilijk voor de tweede optie kiezen om deze te gaan doen. Zijn aandacht werd gericht op de deur toen deze weer open leek te gaan, het was nu wel duidelijk iemand anders dan net. Het viel hem meteen op dat de man een taser in diens hand had, natuurlijk, dat moest er ook nog eens even bij gaan komen. Was dat niet het ding dat Tore toen had in het café? Het leek er wel wat op. Het wapen werd letterlijk op de tafel gegooid, waarna de zwartharige man plaats nam. "Komt dit je bekend voor?" werd er meteen als eerste gevraagd, heel erg direct was het, niet eromheen draaien. Hij knikte kort, ng weigerend echt te praten. De man keek nog zonder enkele uitdrukken op zijn gezicht. "En waarvan dan?" ugh, werd het nog steeds antwoorden door praten, moest dat echt? Nee, eigenlijk niet. "Ben er vrij zeker van dat het ding van Tore is." Al aannemend dat ze de naam van de blonde hadden. Maar hij was er niet helemaal zeker van dat het ding van hem was, maar wel bijna. Kort knikte de man, om vervolgens wat op te gaan schrijven in een onleesbaar handschrift. Moeite om het zelf dus te gaan lezen deed hij niet, omdat het toch niet zou werken, die man had echt een lelijk handschrift. "En klopt het ook dat er een.. boef was geweest in het café waar je was?" zou hij dat ook niet gewoon zijn? Maar natuurlijk hadden ze het over die man van toen. Nathan knikte hierop "Een overvaller." verduidelijkte hij nog even, als ze het over een boef hadden, kon het net zo goed de groenharige zelf hebben, dus dat het nu wel even wat duidelijker was, dat is natuurlijk een stuk beter voor hem. Alhoewel, niet echt nee, maar nu was er in wel geval onderscheid tussen hen, en dat was in welk geval iets. "Tore had gesproken over twee Pokémon, kan jij dat verduidelijken?" hij knikte kort, het was dat hij die twee toen ooit had gezien tijdens zijn reis in Unova, anders zou hij geen idee hedden gehad welke Pokémon het waren geweest. "Twee Gurdurr." het handschrift werd al wat duidelijker, die man deed echt zijn best om het niet te laten zien wat hun wel en niet mochten lezen he. Hij zou enkel van de informatie spreken die de jongen zelf niets kon doen, oke, ze hadden in feite van alles om tegen hem te gaan gebruiken, maar hij doelde vooral op deze 'zaak'. "Waarvan ken je Tore Aldolfsson?" als antwoord haalde hij kort zijn schouders op. "Ik zat gewoon rustig in de Staryubucks, waarna hij ineens wat riep wat mijn Houndoom nogal kwaad om werd om geen enkele reden. We raakten wat aan de praat en toen was die overvaller er." bij het horen van de gehele opsomming van de overvaller knikte hij even, ja, dat was de man. "En hoe zit het nu met de vrouw die onder schot was genomen?" oh wacht, die vrouw. "Zodra de overvaller knock out lag was iedereen, op Tore en ik na, het café uitgerend." de man knikte, schreef wat op om daarna de ruimte zonder enig woord te verlaten.

Ineens werden zijn handboeien losgemaakt, wat hem iets verraste. Dus ze waren alweer klaar met hem he? Wat zou er nou weer gebeuren? Voor even op het politiebureau blijven en daarna ergens anders heen worden gebracht? Hij moest hoe dan ook snel ontsnappen, niet echt van plan om ergens anders heen te gaan. Het was hem nog verbaast dat hun zijn wapens niet hadden gepakt, dat zou toch wel het eerste dat je zou gaan doen als je een crimineel heb opgepakt? Ervoor zorgen dat hij zijn wapens niet meer heeft? Nou, blijkbaar hadden ze dat gevoel om dat te gaan doen hier dus niet. Nathan zou er niet over klagen hoor, echt niet, het had hem enkel lichtelijk verbaast. Zijn Pokémon hadden ze hem wel ontnomen, geen idee waar ze heen gebracht werden, maar het zou waarschijnlijk niet al te ver zijn. Hij nam nog aan dat ze op het bureau zouden blijven. Hij moest opstaan en op het moment dat de jongen dat deed werden zijn handen stevig achter zijn rug vastgehouden. Moeite doen om te gaan ontsnappen nu deed hij niet, wetende dat de politie altijd wel een pistool of dergelijke klaar hadden. Wat hij wel deed was bedenken hoe te gaan ontsnappen, maar zonder hulp bleek dat nog verrassend moeilijk. De groenharige werd een cel ingeduwd, welke op slot werd gedaan. Er stond niet veel bijzonders in, een metalen bed en dat was het wel een beetje, leuk. Maar hij hoefde dus niet te gaan verwachten dat hij hier nog langere tijd zou zitten he. Hij ging maar zitten op het harde, koude bed, of voor zover het een bed te noemen was. Een wat kleinere tijd ging voorbij, niet gebeurde er, hoe lang zou hij hier blijven zitten? Geen idee. Bij het horen van een knal fronste hij even, al wist Nathan dat niemand hem kon zien. Geen idee waar het precies vandaan was gekomen, maar door de brokstukken muur die verderop vlogen was het al snel te zien waar. Wat. Brokstukken muur? Wat te hel was er aan de hand. Hij stond op, om zich vervolgens bij de deur van zijn cel te lopen, moeilijk te zien wat er precies aan de gang was. Tore's stem had geklonken, een naam herhaald en deze verteld om te stoppen. Maar ze zaten dus wel best in de buurt he? Dat viel hem dan nog wel mee en ergens liet het hem afvragen hoeveel mensen er in de andere cellen zaten. "Hey, Tore!" riep hij, met de hoop dat de blonde hem hoorde, en dan hopelijk ook nog zou helpen. En zo niet, dat werd dan maar een andere manier zoeken.

Niet veel later leek het erop dat de blond edoor het raampje naar binnen keek, maar al snel weer naar achteren stapte en trillend iets sprak. In ieder geval had de jongen getopt, dat was al iets, nu het volgende. Hij kwam wat dichter bij het raampje toe, dat was wel wat handiger dan weer. Zin om zo half te blijven schreeuwen had hij namelijk niet echt. Nathan fronste lichtjes toen de blonde ergens om leek te twijfelen, maar luisterde al toen deze een deal met hem wou maken. Dat klonk wel prima, hij wou namelijk ook wel graag uit deze plek. "Deal, maar dan wil ik wel eerst even m'n Pokémon weer halen." mooi niet dat hij hun hier zou laten, dikke doei daarmee. "Waarschijnlijk heeft wel een van die agenten daar terug een sleutel." zou hem niets gaan verbazen, of het ging allemaal elektronisch, dat was natuurlijk ook nog een mogelijkheid.