Celebrate the idiot. | &Yuzu!

Met rustige passen wandelde Yuzu de stad uit. Haar Pokémon had ze uit voorzorgsmaatregel in de stad maar even gelaten waar ze waren; veilig in hun Pokéball aan haar riem. Het was voor haar en haar Pokémon al weer een tijdje geleden dat ze in de stad waren geweest; ze hadden voornamelijk in de kleine dorpjes gehaald wat ze moesten hebben. En natuurlijk kon ze bij haar moeder ook veel krijgen. Maar ondanks dat het meisje eigenlijk naar Kalos was gekomen om haar moeder beter te leren kennen, was ze veel buiten en besteedde ze het grootste deel van haar tijd aan haar Pokémon. Haar echte vrienden.

Op het moment dat haar hand boven haar eerste Pokéball zweefde, verstarde ze in haar bewegingen. Ze kon het niet helpen dat ze onelegant op haar achterste op de grond viel en met grote ogen keek naar de enorme – al leek hij misschien wel wat groter nu ze op de grond zat – Pokémon die plotseling dreigend boven haar uit torende. Wat was dit? Had ze iemand kwaad gemaakt? Om het nog erger te maken liet het grote draak-achtige beest zijn kaken meerdere malen voor haar gezicht dichtklappen, alsof hij zich klaar maakte om haar zo in drie grote happen door te slikken.
‘Altaïr!’ riep een onbekende stem op boze toon. Haast direct schoot de grote Pokémon opnieuw de lucht in, waarbij Yuzu voor het eerst de Charmeleon die op zijn rug meeliftte. Wat was dit?
Rustig stond ze op en nam enkele seconden de tijd om het stof van haar kleding af te kloppen, alvorens op te kijken in twee felle groene ogen. Heel even dacht ze dat er opnieuw een Pokémon voor haar stond, tot ze een menselijke stem ‘gaat het?’ hoorde vragen en verder keek dan alleen de ogen van de persoon. Kort schudde ze haar hoofd om de bizarre gedachten uit haar hoofd te verjagen. ’Ja. Ja, geen probleem. Ik geloof alleen dat je Pokémon me niet zo mag,’ glimlachte ze met een blik in de lucht. ’Aan mijn Pokémon zal het in ieder geval niet liggen,’ sprak ze met een ophalen van haar schouders en een blik op de ballen aan haar riem.
’Vergeef me mijn onbeleefdheid. Ik ben Yuzu.’

notes notes notes notes

’Vergeef me mijn onbeleefdheid. Ik ben Yuzu,’ had ze zich aan hem voorgesteld. Met een kleine glimlach om haar mond gooide ze haar roze haar over haar schouder en keek even naar een Scizor, die enkele meters verderop stond en blijkbaar ook van de jongen voor haar was. Of nouja, jongen… Hij was zeker van haar leeftijd, misschien wel ouder. Even lachtte de jongen kort om haar woorden. ‘Geloof me, het vergeten voor te stellen is wel het minste wat ik had verwacht,’ glimlachte hij haar toe. Toegegeven, was haar reactie misschien iets te goed van vertrouwen geweest. Wie wist wie de jongen was, en met welke bedoeling de Pokémon daar gestaan had? Misschien had hij haar hoofd er wel af gebeten op zijn commando’s, als ze niet achterover op haar kont gevallen was. Maar goed van vertrouwen was Yuzu haar hele leven al, en het leek er niet op dat dat snel zou gaan verdwijnen.
‘Mijn naam is Aiden. De Aerodactyl daar heet Altaïr,’ vertelde de jongen haar. Even keek ze naar de grote Pokémon. Een Aerodactyl dus. Goed om te onthouden. ‘Ik heb hem pas kort en hij is vreemden niet zo gewend,’ klonk zijn stem op verontschuldigende toon. ‘Ik hoop dat je niet te erg bent geschrokken.’ Even haalde ze haar schouders op, terwijl ze naar de grote kop van het dier leek. ’Dat valt wel mee. Mijn Growlithe is ook niet zo’n fan van vreemden. Alleen is dat niet zo’n indrukwekkend iets om kwaad voor je te hebben staan,’ grijnsde ze, terwijl ze moeite deed om niet haar hand uit te steken en het grote hoofd te aaien. ’Wie zijn de rest van je vrienden?’ sprak ze, doelend op de Scizor en Charmeleon enkele meters verderop.

notes notes notes notes

Na enkele pogingen lukte het de jongen om het – ongetwijfeld zware – hoofd van de Aerodactyl van zijn schouder te duwen. Ze vertelde Aiden dat haar eigen Growlithe ook geen fan was van vreemden, maar niet zo intimiderend was. Er werd kort gelachen, terwijl ze hem even wat verbaasd aankeek. Zo grappig was het toch niet dat ze een Growlithe had?
‘Ah, Growlithes… Nou ja, tot je ze een vuursteen geeft… Dan kunnen ze best intimiderend zijn,’ glimlachte hij. Yuzu snoof even. ’Een vuursteen ja. Die ben ik nog nergens tegen gekomen.’ Het was niet per se dat ze vond dat haar Zjarr indrukwekkender moest. Maar ze was nu gewoon schattig. Straks werd ze met haar roze haar en ogen en een schattige puppy Pokémon over dezelfde kam geschoren als de rest. Niet volstrekt onlogisch natuurlijk.
Yuzu had hem gevraagd naar de rest van de Pokémon die hij bij zich had, kijkende naar de Scizor en Charmeleon achter hem. ‘De Charmeleon is Tyrion, mijn starterpokémon, en de ander heet Garrett.’ Ze knikte even, en nam de Charmeleon met intresse in zich op. De vriendelijke blik in haar ogen maakte dat ze naar hem toe wilde rennen en hem in een enorme knuffel wilde nemen. Maar misschien dat haar hoofd dan wél in de maag van een Pokémon terrecht zou komen. Je wist het maar nooit met die van een ander.
Ze onderdrukte een ‘is je Charmeleon aaibaar?’ en wachtte daarom of hij zelf nog iets te zeggen had, waarna hij nogmaals zijn excuses maakte. ’Het is echt geen probleem,’ glimlachte ze. ’Kan gebeuren met een nieuwe Pokémon.’
‘Ook een trainer?’ Het meisje knikte, terwijl ze onbewust haar hand even op de rood-witte ballen aan haar riem legde. ’Al is het maar net wat je trainer noemt, ik heb nog geen enkele badge behaalt,’ sprak ze met een stem vervuld van zelfspot. Bange schijtluis die ze was. ’Hoe reageren je vrienden op andere Pokémon?’ vroeg ze voor de zekerheid. Ze had geen zin in een compleet onnodig gevecht tussen haar dieren en de zijne.

notes notes notes notes

Toen Yuzu enigszins mistroostig vertelde nog nergens een vuursteen tegen te zijn gekomen, grijnsde de jongen kort. ‘Ach, klein en schattig past ‘ie veel beter bij zijn trainer, is het niet?’ Ze beantwoordde de glimlach met een rol van haar ogen. Klein en schattig was leuk, roze haar ook, maar in combinatie ontstonden er toch wel erg veel vooroordelen. ’Toch is het veel leuker om rond te lopen met iets groots en intimiderends als jouw Aerodactyl,’ sprak ze met een licht schouderophalen. Die vuursteen die kwam er wel, evenals die Arcanine. Tot die tijd was ze met haar Growlithe ook dik tevreden.
‘Ik ben echter niet gewend dat mijn Pokémon dit doen,’ glimlachte hij, nadat ze nogmaals gezegd had dat het niet uit maakte en er aan toe gevoegd had dat je het nooit wist met nieuwe Pokémon. ‘De Charmeleon heb ik al vier jaar en ook de Scizor heeft nooit zoiets uitgespookt.’ Yuzu grijnsde, zich beseffende dat zij geheel andere ervaringen had met haar Pokémon. Of tenminste, met Zjarr was alles in het begin niet zo soepel verlopen.
’Dan heb je toch geluk. De eerste keer dat ik Zjarr, mijn Growlithe, uit haar bal liet na haar gevangen te hebben, hing ze haast direct in mijn been.’ Ze grinnikte, terwijl haar ogen een moment in de verte staarden en weer de maffe vuurpokémon in haar been zagen hangen. Bizar beest was het toch.
Als volgende had ze gevraagd of zijn dieren goed met andere Pokémon overweg konden. ‘Tyrion en Garrett goed, maar ik denk dat Altaïr ook geen problemen zou geven,’ sprak hij met een glimlach. ‘Overigens heb ik zelf pas sinds kort mijn eerste badge behaald, in Santalune City, dus zo erg is het niet om niets op zak te hebben,’ sprak hij terwijl ze het knopje van haar rode ballen indrukte en zo eerst haar Dewott en daarna haar Growlithe vrij liet. ’Het zal er snel genoeg van komen,’ antwoordde ze met een schouderophalen. ’Gedraag je,’ sprak ze Zjarr met een strenge blik toe.
’Mag ik je voorstellen, mijn Dewott Uje en Zjarr de nukkige Growlithe.’

notes notes notes notes

Yuzu vertelde hem dat het veel leuker was om met iets als zijn Aerodactyl rond te lopen. Al was die toch wel érg groot. Hij vertelde dat het niet altijd leuk was, aangezien Aerodactyls aardig konden krijsen en laatste half Lumiose naar hem stond te kijken. ‘Maar, voor jou moet het natuurlijk wel goed zijn om een grote Pokémon te hebben, om al die enge mennen van je weg te lokken,’ glimlachte hij. Even grijnsde ze. ’Enge mannen moeten niet eens in de buurt komen. Wat ze overigens wel eens proberen,’ zuchtte ze. Misschien moest ze haar haar maar zwart verven. Dan leek ze misschien een wat minder makkelijk doelwit.
Ze had iets gezegd over dat de badges vast snel genoeg zouden komen, terwijl ze eerst Uje en vervolgens Zjarr uit hun balls haalde en ze aan de jongen voorstelde. De Scizor bleef op afstand. Echter stond de Charmeleon ineens naast haar omhoog te kijken. Lachend keek Yuzu hem aan, op het punt staande het beestje te aaien. Misschien moest ze het maar niet doen. Hmm.
‘Sorry, Tyrion is nogal ehm… een mensenvriend.’’Leuk,’ was het enige dat ze erop antwoordde. Uje had wat afstand van haar genomen, en stond met een gefascineerde blik naar de Aerodactyl te kijken. Echter was Zjarr – bizar genoeg – op de Charmeleon afgelopen en maakte een zacht, begroetend geluidje. Yuzu liet nog net haar mond niet open vallen. ’Je hebt een bizarre Charmeleon,’ was het enige dat ze er na even staren uit had weten te krijgen. ’Hoe is hij zo’n.. mensenvriend geworden?’

notes notes notes notes

Yuzu had met een snuif gezegd dat enge mannen niet in haar buurt moesten komen, al deden ze wel eens een poging. Vieze creeps. Gelukkig had Zjarr ook geen hoge dunk van hen en liet ze hen al snel met brandplekken in hun broek de straat uit rennen. Of waar ze dan ook was.
‘Ah ja,’ zuchtte Aiden. ‘Maar, misschien trek je ze gewoon aan. Misschien ben ik ook wel heel eng.’ Het meisje lachte schamper. ’Jij? Eng?’ Ze schudde haar hoofd. Hij mocht dan misschien aparte ogen hebben, en als hij wilde kon hij vast ook wel intimiderend overkomen, maar eng vond ze hem toch echt niet. Tot nu toe was hij ook nog best aardig. Maar ze zag dan ook nooit het slechte in mensen, tot dit zich toch wel echt heel duidelijk onder haar neus manifesteerde.

Uje, haar Dewott, staarde nog steeds vol intresse naar de grote draak-achtige Pokémon. De Aerodactyl boog zijn grote kop naar de grond en duwde zijn neus tegen het blauwe beestje. Op zijn beurt hield Uje even zijn kop scheef, om vervolgens een soort glimlach om zijn snuit te krijgen en een vrolijk geluidje te maken. Soms wilde het meisje dat Pokémon konden praten.
Zjarr nam een speelse houding aan richting de Charmeleon, en zwierde af en toe met een sprongetje uit met haar achterkant. ‘Spelen?’ leek ze te vragen.
Yuzu had uit verbazing over het gedrag iets gezegd over dat Tyrion een bizarre Pokémon was, en als vervolgvraag had ze hem gevraagd hoe de Charmeleon zo’n mensenvriend was geworden. ‘Hij is het niet geworden, zo is hij altijd geweest. Tyrion heeft altijd een te groot vertrouwen in anderen gehad,’ glimlachte hij. Even knikte het meisje, terwijl ze naar haar eigen gestreepte Pokémon keek. ’Hij heeft haar zowaar weten te prikkelen. Dat is nog geen enkele Pokémon gelukt.’ Ze kon de verwondering niet uit haar stem houden.

notes notes notes notes