Long forgotten letter

Met rustige passen liep Raven terug naar zijn appartement, niet helemaal zeker of hij hier nou wel goed aan deed. Ze had hem gebeld precies tijdens één van zijn shifts en hoewel hij had gezegd dat hij zou opnemen, had hij niet verwacht dat ze ook echt om zijn hulp zou vragen. Zeker niet na wat er gebeurd was. En wat was dat gedoe nou weer met haar ouders? Raven liet zijn hand even zuchtend over zijn gezicht gaan en stapte toen richting de deur naar het appartementencomplex. Ze stond er al. Natuurlijk stond ze er al. Hij vroeg zich af hoe lang ze al aan het wachten was en of dit haar humeur nog slechter had gemaakt. Hij hield achter haar stil en wachtte even voor hij zich uiteindelijk kenbaar maakte. "Hey," kwam er kalmpjes uit. Hij stopte zijn handen in zijn zakken. Waarom had hij het gevoel dat dit hem alleen maar in de problemen ging krijgen?

Hij verwachtte niet dat ze blij was hier naar toe te komen, ook al moest ze daar toch echt aan geloven als ze iets van hem wilde hebben. Maar ze groette hem net zo kort terug, zonder een snauw of opmerking waar hij zo lang bleef. Raven zou dat als een goed teken moeten beschouwen, maar hij wist dat het ook net zo goed kon betekenen dat de situatie nogal serieus was. Vandaar dat hij zwijgend langs haar heen stapte en met zijn vingers naar de koperen sleutel in zijn zak zocht. De deur gleed krakend open, want dat was wat het gebouw moest voorstellen. Een oud kraakpand. Ze kon dan ook niet gaan verwachten dat hij met zijn salaris in een penthouse woonde. "Kom binnen," mompelde hij kort, waarna hij richting de trappen liep die hen naar de bovenste verdieping zouden moeten brengen. Op de lift konden ze niet vertrouwen en met zijn geluk ging Raven zich daar ook niet aan wagen. Zijn hand schoof naar het koude staal van de trapleuning en hij zette zich op de treden, terwijl zijn pigmentloze ogen even haar kant op werden getrokken en hij zich nog een keer af vroeg waar dit heen ging.

Ze moesten wel geteld zes trappen op voor ze eindelijk de juiste verdieping hadden. Beide wisselden onderweg geen woord met elkaar uit, zij het doordat Raven liever had dat wat het ook was met haar ouders, ze hem dat liever tussen vier muren vertelde. Er waren overal ogen en oren. Daarnaast wist hij door de gespannen sfeer tussen hen ook niet meer uit zijn mond te krijgen en zaten zijn gedachten meer daar dan in het hier en nu. Raven duwde in een korte beweging de deur naar de overloop open en stapte toen zonder te hoevel tellen naar appartement 35B. Zijn sleutel ging stroef in het sleutelgat, maar wist de deur na kort prutsen toch open te klikken. Hij stapte wat opzij zodat Seven naar binnen kon en drukte het licht aan, waarna hij de voordeur met zijn bleke hand weer dicht drukte.

Het was niet veel bijzonders. Zijn huis bestond uit een éénverdiepingsappartement met een aantal oude meubels en een balkon dat een uitzicht moest hebben over de stad (niet dat hij daar wat aan had). Raven liep meteen door de gang en gooide zijn lange zwarte jas over een stoel. Zijn enige slordigheid, want de rest van de kamer vertoonde geen rommel. Hij was een net persoon, wat er deels was ingeslagen door zijn opvoeding en deels kwam doordat hij er een hekel aan had om zijn weg te vinden tussen puinhoop. Raven gaf Seven even de tijd om zelf een plek zoeken voor haar spullen en draaide zijn kin toen even in de richting van de zithoek dat zijn woonkamer moest voorstellen. "Het is niet veel, maar niemand zal je hier lastig vallen," merkte hij op, terwijl hij zijn rug tegen de muur liet vallen en luisterde hoe ze naar binnen liep.

Ze stapte naar de woonkamer en nam plaats op de bank die misschien net groot genoeg was voor twee personen. Of één persoon en een Riolu, kip, sadistische kat en blinde dino, en dan was hij meestal degene die uiteindelijk toch op de grond belandde. Raven besloot dat het in dit geval wijs was om haar de ruimte te geven en bleef op zijn plekje tegen de muur staan, terwijl hij zijn gezicht naar haar toe draaide. "Dus, vertel eens waarom je de databases nodig hebt, ik dacht dat je niets meer met de organisatie te maken wilde hebben?" vroeg hij, om meteen ter zake te komen. Seven was goed in doen alsof er niets gebeurd was, maar hij misschien nog wel beter. Het was duidelijk dat Raven een afstand creëerde. Het beviel hem niets dat ze blijkbaar weer iets gevonden had om betrokken te raken bij Team Rocket, en hij hoopte eigenlijk dat hij haar zo snel mogelijk weer van dat idee af kon krijgen. Voor ze iets stoms ging doen of zoals zei het verwoorde aan de telefoon; 'alleen ging oplossen'.

Raven luisterde zwijgend naar haar woorden en trok verrast zijn wenkbrauwen op. Een brief? Hij vouwde zijn armen in elkaar en vroeg zich peinzend af waarom Team Rocket haar vader benaderd zou hebben. Hij wist niet veel over haar ouders, alleen dat haar vader dokter was en Seven op een gegeven moment voor wees was achter gelaten. Misschien was die laatste redenering wat hard, maar zijn opvoeding had ervoor gezorgd dat Raven's mening over het hele ouderbegrip sowieso al niet erg rooskleurig was. "Hm.. Heb je de brief bij je?" vroeg hij toen, hopende dat hij iets wijzer zou worden als ze deze aan hem kon voorlezen. Waarschijnlijk had Seven het belangrijkste al verteld, maar misschien had ze een bepaalde hint of gegeven gemist. Raven kon er namelijk echt niet bij wat Team Rocket nou van haar vader moest hebben. Bovendien wilde hij de conclusie die ze allebei uit haar verhaal konden trekken nog even uitstellen. Dat de verdwijning van haar ouders iets met Team Rocket te maken had. Als dat zo was ging ze zich waarschijnlijk weer in iets gooien waar hij haar het liefst buiten hield. En dat allemaal om een stomme brief.

Ze kwam omhoog om de brief uit haar tas te halen. Raven hoorde het ritselen van papier toen ze weer ging zitten op de bank en aanstalten maakte deze voor te lezen. Ondertussen had hij zelf ook plaats genomen door een stoel achter zijn bureau vandaan te trekken. Hij liet zijn rug tegen de leuning vallen en luisterde zwijgend naar de woorden die monotoom over haar lippen vielen. Alsof ze elke emotie uit haar stem had verbannen en dit gewoon gericht was op een wildvreemde. De brief was ernstig officieel. Het klonk alsof ze haar vader om een gunst vroegen, maar een gunst die hij duidelijk niet weigeren kon. Raven trok verrast zijn wenkbrauwen op toen hij hoorde waarvoor Team Rocket haar pa nodig had gehad. Eenmaal Seven klaar was met het lezen van de brief, draaide hij zijn gezicht haar kant op, zijn bleke ogen starend in het niets. "Ik dacht dat je pa alleen dokter was?" vroeg hij sceptisch, omdat ze daar blijkbaar niet helemaal eerlijk over was geweest. Als ze zijn hulp wilde, moest ze geen informatie weg laten. Voor hem was het uit de tekst meer dan duidelijk dat haar vader meer was geweest dan enkel een simpele dokter.

Ze was hooguit tien toen ze was achter gelaten. Veel te jong om te kunnen begrijpen in wat voor ingewikkelde situatie haar ouders verwikkeld waren. Blijkbaar had Seven die erfelijke last met zich meegekregen. Raven vouwde zijn armen in elkaar en richtte zijn hoofd met een moeilijk gezicht naar de grond. "Volgens deze brief was je vader met veel grotere dingen bezig dan alleen het genezen van mensen," vertelde hij. Team Rocket was een organisatie die mensen benaderden met alleen de grootste bekwaamheden. De beste van de beste dus, zodat ze dat konden gebruiken voor hun eigen intenties. Raven wist niet wat voor personen haar ouders geweest waren, maar als haar vader de brief had geweigerd, kon dat hele slechte dingen betekenen. Wat ook inhield dat dit misschien wel veel groter was dan Seven zich besefte. Hij zette zich opnieuw haar kant op. "Wat is het precies dat je wilt dat ik voor je uitzoek, Seven?"