Long forgotten letter

Seven kwam ook overeind en leek zeker in haar besluit hier niet te blijven. Raven vroeg zich zwijgend af waarom ze zo graag weg wilde, maar besloot er niet naar te vragen. Hij knikte enkel, zette de computer uit en hield toen de voordeur voor haar open zodat ze hem naar de gang kon volgen. Nanook huppelde vrolijk achter haar aan, volledig in de veronderstelling dat ze op een gezellig uitje gingen en Seven daarom hier was. Het was ergens sneu om de jonge pokémon daarin teleur te stellen, en hij zou hem na zijn werk maar trakteren op een ijsje om het goed te maken. Toen ze uiteindelijk buiten zijn appartement stonden, draaide Raven zich weer even om naar Seven. "Ik zal het je laten weten als ik meer informatie vind op de basis," merkte hij op. Het was ergens nog altijd onwennig om de organisatie te noem, gezien hij het zo lang voor haar verborgen had gehouden. Er waren echter wel meer dingen die hij niet deelde en het voelde voor de verandering eens niet helemaal verkeerd dat de muur van geheimen tussen hen wat kleiner was geworden. Hij wist dat dat geen goed teken was, maar er was ook niet echt iets wat hij kon doen om het te laten stoppen. Het besluit was genomen op het moment dat zij over zijn drempel stapte om om zijn hulp te vragen. Raven stopte zijn handen in de zakken van zijn lange jas en knikte even, waarna hij zich omdraaide en toen met Nanook de andere kant op liep.