Long forgotten letter

Raven fronste toen de rups opeens zijn intrede maakte. Nee, ga maar weer terug. Hij had zelf niks tegen het beest, maar het was veel te intelligent dan voor hem sociaal acceptabel was. Helaas besloot Seven de Sewaddle bij hem achter te laten toen ze zelf weg liep om te gaan douchen. Ongemakkelijk stopte Raven zijn handen in zijn zakken, terwijl hij de blik van de rups op hem voelde branden. Daar stonden ze dan. Raven draaide zijn gezicht diens kant op, niet helemaal zeker of hij ertegen moest praten of niet. Hij had het ding geholpen, maar het leek er niet op dat de rups daar erg dankbaar voor was. "Eh.. Je trainster blijft hier een nachtje slapen," mompelde hij uiteindelijk maar, in de hoop dat het zou gaan stoppen met staren. Had het niet wat beters te doen? Ga... rupsen, ofzo. De jongen zuchtte en besloot toen maar de afwas op te ruimen om zichzelf een bezigheid te geven en zo hopelijk de rups aan te sporen iets ander te gaan doen.

Het hielp niet echt. Raven was heel geconcentreerd de borden en pannen aan het terugleggen, maar de ogen van de Sewaddle bleven op hem gericht. Hij zou er niet zoveel problemen mee moeten hebben, maar omdat het het beest van Seven was, had hij liever dat het wat anders deed. Als hij hem zo aanstaarde met die grote, afwachtende ogen, was het net alsof hij iets van hem moest hebben en Raven had geen flauw idee wat het wilde. Toen hij de laatste pan had terug gestopt, en hij de blik van de Sewaddle nog altijd op zijn rug voelde prikken, draaide hij zich weer naar het ding om. "Wat?" beet hij geïrriteerd toe. ... Oké, misschien was het niet helemaal eerlijk om nu te gaan zitten bitchen op een klein rupsje. Terwijl de stilte voortduurde, besefte hij dat het zich waarschijnlijk alleen maar druk maakte om zijn trainster. Raven zuchtte. "Ik ga heus niets doen, ze slaapt in mijn bed en ik blijf gewoon op de bank." De jongen met het zwarte haar had geen idee of het ook maar één woord van wat hij zei begreep. Hij vouwde zijn armen in elkaar en liet zich tegen de rand van de keuken vallen, terwijl hij zijn pigmentloze ogen peilend op het beest liet vallen in een poging uit te vinden wat het dacht. "Als je soms denkt dat je erbij mag, vergeet het maar, ik moet geen dieren in mijn bed," waarschuwde hij. Dat was ook de reden dat zijn Pokemon altijd meteen hun kans grepen als hij op de bank in slaap viel. Stilte. "Nee, vergeet het maar." Opnieuw een stilte. Raven duwde zuchtend zijn vingers tegen zijn voorhoofd toen hij door kreeg dat hij dit niet ging winnen. "Oké... Alleen deze keer dan. Maar ik wil geen spinnenrag terug vinden! Of hoe dat spul ook heet." Applaus Raven. Je hebt jezelf op het gebied van communicatie met insecten weer overtroffen.

Ja tuurlijk gaf het kleine wezentje meteen een reactie zodra hij het zijn zin had gegeven. Raven snoof even zachtjes alsof hij geïrriteerd was, maar kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Tot Seven ineens weer in de keuken stond en hij een uitdrukking kreeg alsof hij betrapt was. Staan babbelen met een rupsje. Dat kwam vast heel intelligent over. Raven bracht ongemakkelijk zijn hand naar zijn haar om zichzelf een houding een te geven. "Misschien moeten we maar gaan slapen," mompelde hij, terwijl hij het onderwerp subtiel wegveegde. Als ze hem echt morgen over haar ouders ging vertellen, had hij nog een lange dag voor de boeg. Raven, die er van uit ging dat Seven waarschijnlijk net zo gesloopt was als hij van het reizen, knikte even kort naar haar en liep toen naar zijn plek in de woonkamer. "Trusten," sprak hij nog zachtjes.

Raven had zich al op de bank gezet toen Seven met haar Sewaddle richting de kamer liep. Hij knikte haar nog na en bleef voor een kort moment zitten eenmaal ze de deur achter zich had dicht getrokken. De ernstige stilte die bleef hangen was hem weer even vreemd. Het verbaasde hem hoe snel hij er eigenlijk aan wende dat er mensen om hem heen hingen. Misschien was dat doordat hij ook eigenlijk nooit alleen was en dat ook niet zo goed kon zijn, ook al wilde hij daar zelf niet echt aan geloven. Het was nog altijd raar dat Seven opeens in zijn huis rond liep, maar minder ongemakkelijk dan hij dacht dat het zou zijn. Haar aanwezigheid wist de eenzaamheid in zijn hart een beetje te verdringen (jongens wat gaan we weer diep). Met een zucht liet de jonge man zich op zijn rug vallen, terwijl hij zijn handen onder zijn hoofd duwde en met zijn lege blik naar het plafond begon te staren. De klok aan de muur liet te de seconden rustig voorbij tikken. De slaap ging voorlopig nog lang niet komen, maar hij kon doen alsof.

Raven wist niet hoe lang hij al wakker lag. Het is makkelijk om het besef van tijd te verliezen wanneer je je gedachten de vrije loop laat. En hoewel zijn ledematen zwaar aanvoelden van vermoeidheid, kon zijn geest niet de rust vinden om in slaap te komen. Hij bleef naar het plafond staren, zonder iets te zien, en dacht peinzend na over dingen die eigenlijk veel te confronterend waren. Toen hij hier in Kalos kwam, zou hij nooit geloven dat zijn leven zo zou lopen als dat het nu deed. Om opnieuw als een onderdaan te eindigen. Als hetzelfde, lage persoon zoals hij altijd al was geweest. Raven verachtte dat deel van hemzelf, toch kon hij zichzelf niet helemaal haten om de keuze die hij had gemaakt. En de reden daarvoor lag op dit moment in de kamer naast hem.

Geschrokken schoten zijn ogen open toen hij de kreet hoorde. Allereerst verrast omdat hij toch ergens in slaap was gevallen. Vervolgens besefte Raven zich waar de kreet vandaan kwam, en hij was al omhoog geschoten voor hij er erg in had. Snel liep hij naar zijn kamer en duwde hij voorzichtig de deur open, waarna hij ontdekte dat Seven enorm rusteloos was. Hij hoorde haar gejaagde ademhaling en wist dat ze op dit moment vast moest zitten in een nachtmerrie. De symptomen waren veel te herkenbaar. Ongerust stapte hij naar de zijkant van zijn bed en raakte hij voorzichtig haar schouder aan. Zijn zintuigen stonden op scherp, omdat hij wist dat als je een persoon uit een nachtmerrie haalde deze enorme onverwachte bewegingen kon maken. Het besef dat het allemaal maar een droom was kwam altijd veel later. "Seven," sprak hij zacht, terwijl hij hoorde hoe Sewaddle over het dekbed dichter naar zijn trainster kroop. "Seven, word wakker." Zijn hand gaf even een korte duw tegen haar schouder, in een poging haar te verlossen van de verschrikkelijke beelden die ze nu in haar slaap moest aanschouwen. Hij kon haar daar onmogelijk in laten.

Hij voelde haar onder zijn aanraking geschrokken omhoog schieten. Ze hapte naar adem en haar lichaam begon te trillen van de schok. "Rustig, Sev," sprak hij zachtjes, zijn uitdrukking nu toch wel ongerust nu hij kon merken hoe zeer ze van slag was. Hij wist zelf maar al te goed hoe vreselijk het was. Om badend in het zweet wakker te worden, de echo van je geschreeuw nog nagalmend in je oren. Dat zelfs in je dromen de angst en dood je najoegen. Raven knielde bij haar neer naast het bed, en merkte hoe de spieren in haar nek zich aanspande toen ze haar betraande gezicht van hem weg draaide. Ze wilde niet dat hij 'zag' dat ze huilde, maar op dit moment was dat wel het laatste waar hij zich druk om maakte. "Hey," mompelde hij zachtjes, terwijl hij voorzichtig de hand aanraakte die ze nog altijd krampachtig in het dekbed had gezet. "Ik weet dat het vreselijk is, maar het was een droom. Je bent veilig." Hij wist niet of zijn aanwezigheid veel zou helpen, maar ze had op dit moment zeker iets nodig om te kunnen kalmeren, dus bleef hij zachtjes tegen haar praten.

Ze leek iets meer te ontspannen en had zich niet langer van hem weggedraaid. Het had ook geen zin om de tranen te verbergen, ze hadden elkaar allebei op hun zwakst gezien. Raven hield haar hand vast tot het trillen langzaam stopte en haar ademhaling weer een rustig tempo had bereikt. Ze leek zo kwetsbaar op dit moment, dat hij het liefst zijn arm om haar heen wilde slaan. Maar er was iets dat hem tegen hield. Ze waren de enige twee die wakker waren in het appartementencomplex, misschien zelfs in de hele stad. Zijn gevoelens voor haar waren aan het groeien, dat wist hij, en nu ze behoefte had aan troost, moest hij tegen de drang vechten om haar niet te gaan kussen. In plaats daarvan zette Raven zich op de rand van het bed en luisterde hij zwijgend naar haar woorden. Haar stem klonk nog wat onvast en vervaagde bijna in het niets toen ze vertelde dat ze al jaren last had van de droom. Raven draaide zijn hoofd weer haar kant op. "Waar ging de droom over?" vroeg hij zacht. Ze moest er over praten. Anders zou ze het nooit los kunnen laten.