Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: A long way from home ma jan 19, 2015 3:14 pm
SAMANTHA SINGER
Verslagen staarde het kleine meisje over de kalme golven die op het zand aakwamen en weer terug dreven de zee in. In haar thuis had ze nooit echt de zee gezien en haar familie was te arm geweest om een tripje te maken. Haar familie.. nou ja haar moeder en zij zelf hadden altijd op het randje van armoe geleefd in een klein huisje dat ze al nauwelijks konden betalen. Daarbij kwam de rotzooi die Sam maakte er nog eens bovenop. Hoevaak haar moeder er wel niet over na had moeten denken om Samantha gewoon uit huis te gooien. De vrouw was haar man al kwijt geraakt door het kleine meisje, haar geld en haar status. Samantha had alleen maar ongeluk gebracht en zelfs haar dood veroorzaakt. Als het blauwharige meisje op die dag niet geschreeuwd had dat ze een pokemon had gezien had haar moeder niet onder een lawine gekomen. Was ze nog in leven. Was ze er nog voor Sam.. Maar alles was verkeerd gelopen en vandaag de dag was de enige die er was voor Samantha de Absol die ze op die zwarte dag in haar leven had gezien. De Absol die voor haar had gezorgd en zelfs met haar mee was gekomen toen ze had besloten haar vader te zoeken. Zonder haar Yumyum.. Was Sammoe waarschijnlijk zelf ook nog door een lawine opgeslokt..
Ze had al ver gereisd voor een meisje van dertien maar tot nu had ze altijd menselijk contact vermeden. Ze haatte mensen of ze nou ouder of jonger dan haar waren. Ze was altijd belachelijk gemaakt, ze was altijd vernederd in haar thuis. Waarom zou het hier ook maar enigsinds anders zijn? Nee ze bleef veel liever alleen met YumYum. Ze had geen ander contact nodig. De pokemon naast haar begreep haar stelde geen vragen en hielt haar niet tegen. Als alle mensen zoals YumYum konden zijn, wellicht zou ze dan contact zoeken. wellicht zou ze dan normaler kunnen worden. Wellicht.. zou ze dan een leven kunnen hebben.
Onderwerp: Re: A long way from home ma jan 19, 2015 3:20 pm
Vervloekt, waar was dat kreng nou weer heen gerend? De brunette leunde op haar knieën, terwijl ze overover gebukt stond om uit te hijgen. Haar Vulpix was er weer eens vandoor gegaan en vond het nu dus leuk om verstoppertje te gaan zitten spelen. Ze keek vermoeid om zich heen, maar zelfs met al die staarten kon ze de pokémon niet meer terug vinden. "Aithne!" riep ze, maar er kwam geen antwoord. Irritant kreng dat die Vulpix was. Maar goed, ze was nog jong, het kon gebeuren. Toch? Vivienne keek om zich heen en zag toen hoe het kleine vosje er van door ging. Snel zetten ze de achtervolging in. Ambrette Town was niet echt heel erg groot, maar je kon er snel iets kwijtraken als je niet wist waar je moest zoeken. Daarom probeerde de brunette de Vulpix ook zo goed mogelijk in het oog te houden. "Aithne, kom hier!" riep Vivienne, lichtelijk kwaad, maar het vosje gaf er geen gehoor aan. In ieder geval niet totdat ze tegen iemand aan botste en terug stuiterde op haar achterwerk. Inmiddels had de brunette haar pokémon al weer ingehaald en bleef ze staan om op adem te komen. "Kijk nou wat je hebt gedaan, Aithne. Bied je excuses aan," zei ze tegen de Vulpix, die ze met twee handen oppakte en tussen haar armen klemde. De Vulpix keek eventjes zielig naar het meisje waar ze tegenaan was gerend en liet toen een vrolijk "Vulpix~!" horen.
Member
Samantha Singer
Punten : 439
Gender : Female ♀
Age : 13
Type : Trainer
Icon :
Onderwerp: Re: A long way from home ma jan 19, 2015 4:14 pm
SAMANTHA SINGER
Zonder dat het jonge meisje het echt door had gehad was ze opnieuw door gegaan met lopen. Haar voeten slenterde zich voort langs de straten terwijl ze naar de zee staarde. De zon leek al iets te zakken richting het water wat haar deed beseffen dat het al later was dan ze oorspronkelijk had bedacht. Gouw zou het nacht zijn en ze moest nog een plek vinden om te slapen voor het opnieuw op een koud bankje zou zijn met Yumyum wanhopig voor een beetje warmte dicht tegen zich aangeklemt. Ze vroeg zich af of ze uberhaupt wel verder moest zoeken. Samantha wist zeker dat in de zomer het zeewater lekker warm zou zijn en leuk om in te zwemmen. Iedereen hielt toch van zwemmen? Het zou haar tengere lichaam goed doen.
Nee, zo kon ze niet denken, ze wou doorgaan, ze wou haar vader vinden, niet om hem te smeken voor haar te zorgen, nee, ze wou hem vertellen over haar moeders dood. Ze wou hem in de ogen staren als ze vertelde dat het zijn schuld was dat ze er niet langer was. Hij was niet mans genoeg geweest om haar en haar moeder te beschermen, hij was gevlucht alleen maar omdat Sammie een beetje ongeluk bracht. Misselijkmakend zielig sche..
Ruw werd ze uit haar gedachten verstoord door een kleine vulpix die tegen haar schenen opbotste. Verbaast keek ze omlaag naar het beestje en bijna werkte een glimlach zich op haar lippen tot maar die glimlach verdween net zo gouw als dat hij opgekomen was toen er hijgend een meisje tot stilstand kwam voor haar. Ze was absoluut ouder dan zij was en de Vulpix was van haar. Ze knikte even en wou wegstappen maar haar mond viel zo goed als open toen het oudere meisje de pokemon dwong om sorry te zeggen. Een bijna haatdragende blik vormde zich op haar gezicht terwijl ze haar aankeek. Sam sprak geen woord maar haar ogen spraken boekdelen vol afgunst en haat. Het meisje was een perfect voorbeeld van waarom ze mensen haatte. De vulpix was entausiast geweest en gewoon vrolijk weggerend waarschijnlijk. Om hem te dwingen sorry te zeggen voor een ongeluk. Bah.
Onderwerp: Re: A long way from home ma jan 19, 2015 4:23 pm
Ze gaf de Vulpix een aai over haar kopje heen, lang kwaad blijven kon ze toch niet op haar. Aithne wist dit jammer genoeg maar al te goed, want ze begon steeds meer te ontsnappen. Misschien moest ze toch eens wat strenger gaan zijn tegen haar pokémon, zoals ze dat ook met Geralt deed om hem onder controle te houden. Nu pas merkte ze de woedende blik op van het veel jongere meisje en keek eventjes verbaast terug. Wat had die nou weer? Aithne had niets gedaan, waarom zou ze dan zo pissig zijn? Ze trok haar wenkbrauw op, het zal wel. De Vulpix was ondertussen weer uit haar armen gekropen en had van het moment gebruik gemaakt om op de schouder van Vivienne te klimmen en met haar voorpootjes op haar hoofd te gaan staan. "Hey, Aithne," zei ze met een glimlach. "Ik ben niet zo groot, denk niet dat je echt veel uitzicht erbij zult krijgen," haar stem was warm en vriendelijk. Ze had geen hekel aan haar pokémon, ze moest de Vulpix alleen nog wat manieren aan leren.
