Joey liet al snel Santalune Forest achter zich met zijn kleine groepje Pokémon. Chespin liep met een chagrijnig gezicht naast de jongen omdat zijn twee teamgenoten de arme gras Pokémon van zijn plekje hadden verjaagd. Hoewel Pichu en Oshawott ook met een nukkig gezicht naast hun trainer liepen omdat hij de hele discussie had beëindigd, en geen van alle op zijn schouders mochten zitten. In de verte zag de elfjarige knul al dat Aquacorde Town langzaam maar zeker dichterbij kwam, want het dorpje lag niet zo heel ver van het bos af. Zijn dorpje waar hij was opgegroeid, waar zijn familie woonde. Het viel hem ergens best zwaar om zijn ouders te moeten vragen om een ticket naar Hoenn, zijn moeder ging waarschijnlijk weer de overbezorgde moeder uithangen, dus eigenlijk hoopte hij dat zijn vader ook thuis was, maar die kans was erg klein. Chespin keek even omhoog naar het gezicht van de jongen en klopte troostend op de hand van zijn trainer die even opkeek, en een kleine glimlach opzette. Chespin wilde laten zien dat hij de verstandigste en volwassener was van het groepje kleuters. “Bedankt maatje,” mompelde Joey wat alleen te verstaan was voor zijn Chespin. Een kleine glimlach verscheen om de lippen van de jongen, waarop de Chespin zijn gezichtsuitdrukking weerspiegelde. Ergens was het ook gewoon een nieuw deel van een uitdaging.. iets dat hij niet van plan was om voor uit de weg te gaan.. uitdagingen moest je nou eenmaal aannemen en niet afslaan. Ja, dat was dus precies wat hij ging doen. Joey en zijn groepje Pokémon passeerde de brug die hen leidde naar Aquacorde Town en voordat ze deze waren gepasseerd, lag het huis van zijn ouders er schuin tegenover. Veel was het dorpje niet veranderd, de fontein op het kleine plantsoentje stond er nog altijd, evenals de bakken met bloemen die nog onder een laagje sneeuw lagen.
Joey draaide zijn hoofd lichtjes naar links en zag toen zijn huis, waarop hij zijn huissleutel uit zijn zak viste om de voordeur te openen. Opdat moment voelde hij dat Pichu zich een weg naar zijn schouder baande, omdat de kleine muis het toch een beetje eng vond. Oshawott deed hetzelfde als zijn teamgenootje terwijl Chespin een uitdagende blik naar de twee Pokémon wierp. Grijnzend schudde Joey met zijn hoofd en liep op een langzaam tempo naar de eiken voordeur toe, waarna hij het sleutelgat in het slot stak en deze opendraaide. De deur ging open terwijl de jongen naar binnen liep en zijn rode schoenen uitdeed op de mat. “ Maaam! Paaap!” riep Joey door het stille halletje heen en dumpte zijn rugzak en jas op de overloop. “Is er iemand thuis?” voegde hij er met een vragende blik aan toe en liep door de hal verder naar binnen gevolgd door Chespin. “Pachi?” weerklonk de zachte stem van een Pachirisu verrast toen deze zijn witte kopje om het hoekje stak. “Sparky!” riep Joey vrolijk uit waarna het eekhoorntje vrolijk op hem afstapte. De jongen knielde voor het wezentje neer en aaide deze over zijn kopje. Niet veel later kwamen er in eens twee Growlithe enthousiast op hem afstormen, die tegelijk tegen de jongen opsprong die zijn even wicht verloor en vervolgens zijn gezicht begonnen te likken zodra hij onder de grond lag.. Snel sprongen Pichu en Oshawott van de jongen zijn schouder af en verscholen zich snel achter Chespin. Eentje herkende hij direct als zijn eigen Growlithe genaamd Nala die blij was om haar trainer weer te zien. Joey grinnikte toen de tongen van de twee puppy Pokémon over zijn gezicht gleden, en moest noodgedwongen de twee Pokémon wegduwen om wat lucht te krijgen. Joey voelde zich voor een moment weer even blij dat hij toch naar huis was gegaan.
Plots klonken er voetenstappen in de huiskamer die zijn kant opkwamen. Een vrouw stak haar hoofd om het hoekje en bleef even verstijfd staan. Joey voelde tegelijkertijd een steek van blijdschap en verdriet maar wist de tranen in zijn ooghoeken te negeren door een glimlach op zijn gezicht te toveren. Hij krabbelde langzaam overeind waarna hij zijn moeder in de armen vloog. De vrouw wist haar zoon snel op te vangen. “Mama,” bracht hij er toen met trillende stem uit. “Joey!” reageerde zijn moeder wat verrast en liep naar de jongen toe waarna ze hem naar zich toe trok, haar armen die ze om haar zoons nek legde. Joey deed hetzelfde als de vrouw maar zijn armen waren net iets te kort om zich helemaal om de middel van zijn moeder te wikkelen. Zo bleven moeder en zoon eventjes staan totdat een man met een klein meisje naast hem en een jongetje in zijn armen naar het tweetal toe kwam lopen. Joey keek even op van de knuffel met zijn moeder en zag vervolgens niet alleen zijn zusje en broertje maar ook zijn vader. Lichtjes grijnzend kwam de man met Tyler in zijn armen naar zijn oudste zoon toelopen en werd vervolgens meegeloodst door zijn ouders naar de woonkamer, waar zijn moeder de keuken in verdween en een kop warme chocomel ging maken voor de jongen. “Wat brengt jouw hier knul? Ik dacht dat je aan het reizen was door Kalos?” sprak zijn vader en keek zijn oudste zoon even vragend aan, die even met een moeilijk gezicht naar zijn witte sokken staarde, waar zijn Growlithe lag. Nala had haar kopje op zijn voet gelegd zodat hij niet op kon staan, ergens ook wel heel erg schattig. Sparky was op zijn schoot gaan liggen en likte hem liefdevol over zijn hand heen zelf werd hij terug geaaid door de jongen, terwijl Oshawott, Chespin en Pichu naast hem waren gaan zitten.
Joey wierp even snel een blik uit met Chespin die hem toeknikte en de jongen op zijn arm klopte als teken omdat hij zijn trainer wilde steunen. De jongen balde zijn hand tot een vuist en keek zijn vader met bruine ogen aan. “Nou ja, eigenlijk wil ik me reis in Kalos hier stop zetten,” sprak Joey en probeerde niet al te moeilijk te kijken. Zijn vader keek hem terug aan en knikte op de woorden van zijn zoon. “Ik wil in Hoenn opnieuw starten,” voegde hij er aan toe. Opdat moment kwam zijn moeder binnen en keek even geschokt toen ze de woorden van haar zoon had opgevangen. Joey slikte eventjes en keek met een benauwde blik naar de grond. “Joey, weet je nog wat we hadden afgesproken?” sprak zijn moeder maar het was echter zijn vader die er tussen kwam. Blijkbaar was de man het er niet helemaal mee eens. “Joey is oud en wijs genoeg om zélf een beslissing te kunnen maken,” ging zijn vader ertegen in en legde zijn hand over zijn kin. Met een harde klap werd het glas met hete chocolade op tafel gezet, waarna zijn moeder haar man toebeet dat ze hem nog te jong vond om alleen naar een vreemde regio te gaan. Joey zuchtte en sloeg zijn armen over elkaar toen zijn vader er opnieuw tegenin ging. Ging dit constant gebeuren? Zijn moeder kennende zou hem het liefst hier in huis houden zodat hij in de gaten kon worden gehouden, dit had ze immers ook gedaan toen hij vertelde dat hij op Pokémon reis wilde door Kalos. Dat eeuwige gebekvecht tussen zijn ouders was niets nieuws. “Hallo, ik zit hier gewoon op de bank hoor,” zei Joey ietwat geïrriteerd tegen zijn vader en moeder . “Ik red me heus wel.. ik ben geen vijf meer,” voegde de jongen eraan toe. Zijn vader kreeg een glimlach rond zijn lippen, terwijl er bij zijn moeder tranen in haar ooghoeken kwamen. “Je zoon heeft gelijk, An. Hij is geen klein kind meer die je thuis kunt houden,” sprak zijn vader er nog achter aan. De vrouw knikte toen met betraande ogen waarna Joey overeind kwam van de bank en naar zijn moeder toeliep om zijn armen om haar middel te leggen. Hij ging dus eindelijk Kalos verlaten om op opnieuw te beginnen in Hoenn. Opdat moment voelde Joey dat Nala haar voorpoot langs zijn been streek , waardoor de jongen zich omdraaide en de Growlithe in haar ogen aankeek. De puppy kefte luid en ging vervolgens op haar poten staan waarna met haar neus naar haar Pokéball wees op de haard. “Wil je mee naar Hoenn? vroeg de jongen aan Nala die vrolijk kefte terwijl ze bevestigend knikte. Waarom ook niet.. een oud lid van zijn huidige team kon best mee op reis. Dit zou het alleen maar leuker maken!
