Stingy

Kleren, slaapspullen, tandenborstel, eten. Mabel keek even in haar tas,  had ze alles? Silver was bezig met zijn gebruikelijke spelen in de woonkamer onder het toezicht van Lawrence. De Noctowl keek erg rustig en beheerst toe hoe de jonge Pidgey, of eigenlijk was hij al rond de negen jaar, van plank tot plank hopte. Silvester keek vrolijk naar zijn trainer en hopte naar het meisje toe. Mabel sloeg haar schoudertas over haar schouder, zwaarder dan gedacht, en stond op. Ze zou gaan, echt op reis gaan. De brunette slikte en keek even naar het raam, weg uit Vaniville. De grootste afstand die ze ooit had gereist was route 1 en dat was een paar stappen buiten de deur. De tas voelde alleen nog zwaarder bij de gedachte aan de reis, of nee. Mabel keek naar onder en zag Silver terug kijken met een vrolijke blik. De Pidgey verheugde zich al een hele tijd op de reis, Lawrence was zo aardig geweest het erg nauwkeurig uit te leggen. Of in elk geval daar leek het op, Mabel had ook geen idee waar pokémons allemaal over praten. En of ze even slim waren als mensen. Lawrence in elk geval, hij begreep erg veel. Silvester... dat was soms de vraag. “Lawrence?” Mabel fluisterde de naam van de Noctowl bijna uit, de vogel keek op en liep, wat onhandig, dichtbij. De brunette sloeg haar armen om de uil heen. “Ik ga je missen.” Mompelde ze in de veren van de pokémon. Silver was opgevlogen en keek toe vanaf een boekenplank met vele verschillende pokémonboeken. Lawrence maakte een diep geluid als afscheid en keek het meisje ietwat treurig aan, treurig maar toch ook met iets van trots. “Dan moeten we maar gaan Silver, ik denk dat we in ongeveer een half uur op weg kunnen,” vervolgde Mabel wat opgelaten. Afscheid nemen van haar moeder, dát ging zeker even duren. Gelukkig was haar zus en diens vreselijke Linoone er niet, dan zou het zeker anderhalf uur duren. Maar dat kwam omdat alles altijd zo langzaam ging met haar, ze had vijf jaar over Kalos gedaan en nu wilde ze naar Kanto, die zouden ze in elk geval niet meer zien de komende tijd. Mabel gebaarde dat Silvester op haar tas mocht zitten en liep met de Pidgey naar onder.

Een kwartier later stond Mabel buiten, het was toch wat sneller gegaan dan ze had gedacht. Al was Silver haast ingeslapen toen ze op tien minuten zaten. Het meisje glimlachte en keek de straat door. Ze woonden redelijk aan de rand van Vaniville, naar route 1 lopen was meestal letterlijk een questi van een paar stappen zetten. Silver vloog alweer vrolijk rond en vladderde richting de Fletchlings en Fletchinders die op de daken van huizen zaten. Mabel wist dat het roepen van de Pidgey niet veel zin had, maar Silver zou niet zo maar een vreemde vogel meenemen naar onder. Ze begon met lopen richting de route, Silver vloog zo als gewoonlijk boven mee en maakte opgewonden geluiden. Waarom zou hij ook niet opgewonden zijn? Ook de Pidgey was nooit verder gekomen dan Vaniville. De vogel wilde vast ook wat meer van de wereld zien. Bovendien kon Silver wanneer hij maar wilde naar huis vliegen, dat was een van de handige talenten van de vogelpokémon. Waar de Pidgey zich ook bevond, huis kon hij altijd terug vinden. Wat zei de pokédex ook al weer? Mabel dacht even na, over Pidgey’s en evoluties wist ze bijzonder veel. Pidgey has an extremely sharp sense of direction. It is capable of unerringly returning home to its nest, however far it may be removed from its familiar surroundings. Waarvoor had je een pokédex nodig? Mabel glimlachte en keek weer even naar boven. Silver was er niet. Geschrokken bleef het meisje staan, waar was de Pidgey heen gegaan? Een geluid klonk voor haar en Silver zat er. Met een blik die zei: Kom je nog? Mabel schudde even haar hoofd, ze had het kunnen weten, natuurlijk was Silver vooruit gegaan op de momenten waarvan je het het minst verwacht. Ze liep weer verder en keek ondertussen naar de vogels die over haar heen vlogen.
Route 1 was er veel te snel. Mabel keek naar het natuurgebied en rilde even, hier zaten al die pokémon waardoor ze zich jaren had opgesloten in huis, tussen de bloemen. Zelfs Silver leek een medelevende blik in zijn ogen te hebben. Hij was nooit bang geweest voor pokémon. Na een korte aarzeling liep het meisje de route op, na de hele tijd plannen en zo wilde ze deze reis wel écht maken. Niet om voor de eerste stap te zeggen, oké, ik ben er nog niet klaar voor, misschien volgend jaar. Zo zelfverzekerd mogelijk liep Mabel verder, Silver was op haar schouder gaan zitten en keek vrolijk voor zich uit. Een kleine groep Zigzagoons zat in een grassige plek, lekker te op elkaar om de kou te verdrijven. Mabel keek naar de pokémon, ze had ze ongelofelijk schattig gevonden als Arrow, de Linoone van haar zus, niet ongeveer een half jaar had geprobeert haar het leven zuur te maken. Met een grote boog liep ze om de groep Zigzagoon heen. Silver keek nog even naar de kleine pokémon, hij wist niks van Arrow, alleen dat het een vreselijk irritante pokémon was. Ze groep Zigzagoons keken ook in de richting van de twee in hun terretorium, maar meer op hun hoede dan agressief.
Route 1 was een hele rustige en korte route. Mabel keek over de weg, het was echt veel te kort om echt een route te worden genoemd. Silvester vloog rond, liet pokémon schrikken, ver weg van zijn trainer, en liet gras ritselen. De Pidgey had nu erg veel plezier nu hij eindelijk niet meer gebonden was aan een huis. Niet dat hij dat erg had gevonden, nee, het was meer dat hij had gewacht tot hij naar buiten kon. Soms vloog de vogel alleen rond, zijn trainer thuis latend, maar zeg nou zelf, dat is toch niet leuk. Al je ging reizen deed je dat samen en niet in je eentje, dat was veel te eenzaam voor Silver die gewend was aan aandacht en gezelschap. Met een vrolijke kreet vloog de vogel over een Scatterbug die snel tussen het gras wegkroop, weg van de roofvogel. “Silver, pas je een beetje op? Ik ben net nog niet vergeten.” Mabel dacht aan het bankjesincident en keek van ongeveer 10 meter naar haar pokémon, ze moest haast schreeuwen om zich verstaanbaar te maken. De Pidgey sloeg met zijn vleugels en maakte een vrolijk en zorgeloos geluid. Hij rekende niet op problemen, en als die er kwamen... trainen had hij toch wel gedaan, samen met Lawrence. En om te oefenen had hij Arrow gehad, maar die was jammer genoeg sterker. De pokémon draaide zich weer om en sprong in een struikje met besjes om er een paar te snoepen. Een gek, geel ding keek hem aan. Een verraste schreeuw kwam uit de vogels’ snavel en voorzichtig boog Silvester zich naar voren om het ding beter te bekijken. “Wat heb je daar?” Mabel kwam aangelopen, of meer gerend, ze had net een Weedle gezien, en keek nieuwsgierig naar de vogel. Silvester pakte het gele ding op toen die niet reageerde en liet het aan zijn trainer zien onder het nodige opgewonden vleugelgeklapper. “Huh, dat is een Kakuna, toch?” Antwoordde de brunette wat afwezig, ze greep in haar tas om haar pokédex te vinden. Silvester hupte ondertussen dichterbij en schudde met het ding dat groter was dan hemzelf. Mabel had net haar dex en keek op, bij het zien van de Kakuna op een afstand van ongeveer een meter sprong ze er twee extra achteruit. “Silver! Dat is niet grappig!” Boos keek ze de pokémon aan, de vogel leek een soort grijns op zijn snavel te hebben. Zo ver dat kan met de grote, gele insectpokémon in een snavel. Mabel zuchtte en richtte de pokédex op de gele pokémon. ‘Kakuna, a transitional stage between Weedle and Beedrill. Kakunas remain inactive until they evolve into deadly Beedrills and hatch. Kakuna remains virtually immobile as it clings to a tree. However, on the inside, it is extremely busy as it prepares for its coming evolution. This is evident from how hot the shell becomes to the touch.’ De blik van de Kakuna was niet echt.. blij. “Zet hem terug Silver, je weet niet wat er gebeurt.” Waarschuwde de trainster tegen de Pidgey. Silvester trok zich er niks vanaan en hupte vrolijk op en neer. Totdat het gele ding in zijn snavel wit gloeide. Geschrokken liet de pokémon de evoluerende Kakuna los en keek er met grote ogen naar. “Z-Zie je Silver,” angstig keek Mabel naar de witte pokémon, die groeide en groeide tot die zeker twee keer zo groot was als Silvester. Met een dreigende ‘beeeee’ kwam de Beedrill uit het licht, zich meteen tot Silver richtend. De Pidgey was voor een moment overdonderd en geschrokken, maar keerde snel tot zichzelf en ontweek de eerste uithaal van een klauw van de Beedrill. Mabel probeerde de pokédex zo snel mogelijk weg te stoppen, maar het ding vond het eerst nodig nog eens aan te slaan - Beedrill , the Poison Bee Pokémon. This Pokémon is an evolved form of Weedle, following its Kakuna stage. Its sting is highly poisonous. Beedrill is extremely territorial. No one should ever approach its nest—this is for their own safety. If angered, they will attack in a furious swarm. “Silver, air cutter.” De eerste de beste aanval roepen was meestal niet de beste  optie, maar Mabel kende de aanvallen van Pidgey uit haar hoofd en de zwaktes van types ook. Silvester fladderde met zijn vleugels en vuurde de aanval goedgemikt op de Beedrill af, de vogel had getraind met Lawrence en die was best wel professioneel, hij had heel Kanto en Kalos afgereisd met Mabels’ moeder. “Steel wing, en tackle.” Silvester schoot naar voren, zijn vleugels werden metaalachtig, en hij sneed met zijn veren het lijf van de bugpokémon. De Beedrill was niet voorbereid op de aanval en haalde onhandig uit met zijn lange, scherpe pinnen. Silvester, een geboren vlieger, maakte een scherpe bocht en tackelde de bij genadeloos. De Beedrill hield het voor gezien en verdween kwaad zoemend tussen de bomen.
Mabel trilde, de insectsoort kwam veel te dichtbij naar haar smaak. Silvester kwam op zijn trainers schouder zitten en keek koud voor zich uit, nu volledig serieus. “E-En daarom moet je niet met vreemde pokémons spelen,” mompelde de brunette voor zich uit. Ze liep verder, een stuk sneller dan eerst.  Aquacorde kwam snel dichtbij, het was zo een stadje waar ze eigenlijk niet al te lang wilde blijven,  het lag immers aan het water. Mabel rilde bij de gedachten aan water, zwemmen had ze al jaren niet meer gedaan. Eigenlijk kon ze het zich niet meer herinneren dat ze een keer was gaan zwemmen. Maar gelukkig was alleen de moed om te douchen genoeg, van badderen werd je toch niet echt schoon. Huizen kwamen al in beeld. “Hm, we zijn er bijna,” mompelde de breeder wat afwezig, met haar gedachte nog steeds bij het gevreesde water. Samen liepen ze Aquacorde binnen, of eigenlijk liep alleen Mabel, Silvester zat op zijn trainers schouder. “Dus, wat zullen we doen? Als er nog genoeg tijd is kunnen we door naar Santalune,” de brunette keek naar de vogel op haar schouder. De Pidgey haalde zijn vleugels op en keek naar het plein. “Dan gaan we door naar Santalune,” prevelde Mabel terwijl ze doorliep. In Aquacorde was ze wel eens geweest, voor een bestelling van de winkel en zo. Dus dit was niks nieuws. Toen ze op de brug stonden bleef het meisje even staan om naar het water te kijken. Bibarel en Bidoofs waren er aan het spelen, zwemmen en dammen aan het bouwen om in te wonen. Het waren bevers, toch? Silvester sprong op de rand van de brug en keek ook naar het water, het was nog redelijk koud, maar er was niks meer bevroren. Hopelijk zou het snel lente worden. Mabel zuchtte en wilde tegen haar pokémon zeggen dat ze verder moesten, maar waar was de Pidgey? “Silver?” Het enige was ze zag was een zwerm wilde Pidgeys en die Bidoofs. Het meisje keek even twijfelachtig om zich heen en tikte toen de eerste de beste persoon aan. “Heeft u misschien een Pidgey gezien? Zo groot.” Mabel hield haar handen ongeveer 40 centimeter van elkaar, zo groot als Silvester was. Met zijn Skarmorybloed was hij niet iets groter dan de rest.

& Floyd

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Rustig liep Floyd door Aquacorde Town. Een stadje waar in zijn ogen niet veel te zien was, of te doen was. De koude temperatuur was ondertussen al weer wat gestegen, wat hij alleen maar kon bezien als positief. Wanneer iemand het aan tikten ging zijn hand automatisch naar de plek die werd aangeraakt, en draaide hij zich om naar de persoon.
De persoon die hem had aangetikt vroeg hem of hij een Pidgey had gezien, en daarbij hield ze haar handen op een bepaalde hoogten. Floyd zijn hand lag nog steeds op de plek die ze net had aangeraakt. Niet dat het zeer pijnlijk was, hij had het amper gevoeld. Het was dat Floyd gewoon niet hield van aangeraakt te worden. ‘Ik heb wel meerdere Pidgey’s gezien.’ het was in Kalos niet de meest zeldzame vogel. Nu dat het ook weer eens wat warmer werd kwamen pokémon ook veel sneller buiten. Zo vlogen groepen Pidgey’s wel vaker rond. ‘Niet om je bang te maken,’ begon Floyd uiteindelijk, al sprak hij daar misschien niet volledig de waarheid. Het meisje was vast opzoek naar een bepaalde Pidgey. Haar eigen Pidgey. ‘, maar misschien is hij - of zij - wel weggelopen van je. Misschien dat hij het niet meer leuk bij je vond.’ zei Floyd. Ondertussen keek de zwart harige jongen om zich heen, om te zien of hij ergens misschien toch de vogel zag van de andere, maar hij zag niks. ‘Maar nee, ik heb die specifieke Pidgey die jij zoekt niet gezien.’ heel de tijd had hij haar het goede antwoord niet gegeven. Een heel verhaal had hij er rond zitten breien om uiteindelijk er toch op te antwoorden zoals ze het had gewild.}

Meerdere Pidgeys gezien, logisch, het was een van de meest voorkomende vogels in deze regio. Mabel zuchtte en keek even kort een andere kant op. Toen de onbekende persoon verder ging dat Silvester misschien was weggevlogen glimlachte het meisje even, alsof die gedachte lachwekkend was. Wat het eigenlijk ook een soort van was, Silver was al jaren bij haar, waarom zou hij zo opeens wegvliegen? "Lijkt me niet erg waarschijnlijk, maar ik zal het in gedachten houden," antwoordde ze droogjes. In elk geval was het wel duidelijk, geen 40 centimeter hoge Pidgey gezien. "Ik snap het," mompelde Mabel, ze liep weer terug naar de rand van de brug, waar ze Silvester was kwijt geraakt, en keek naar onder.
Het was moeilijk te zien, maar misschien was daar toch de achterkant van een Pidgey te zien. "Silvester?" De vogel keek op en ging door met het trekken aan een lint. Verbaast keek Mabel naar haar tas, was dat haar lint? "Silver, laat dat lint en kom terug," ze zette de tas even op de grond en hing zich half over de rand van de brug, zolang ze maar niet viel. Want zwemmen met waterangst kon niet, ze had geen zwemlessen gevolgd en was nogal hulpeloos in het water. Silvester was nog niet echt aan het opgeven, koppig trok hij aan het lint wat normaal ergens aan de tas zat als versierseltje. Mabel boog zich nog wat verder naar voren. "Silvester, we moeten verder," de vogel zuchtte en maakte aanstalten naar boven te vliegen.
Mabel keek opzij en schrok van een andere Pidgey, kleiner dan Silver en met een hele andere blik in zijn ogen. Ze maakte een geschrokken kreetje, want zelfs Pidgeys zijn eng, maar omdat ze half over de reling hing was het lastig snel weg te komen. In plaats van naar achteren te vallen slaagde het meisje er in naar voren te vallen. Met een luide plons belande ze in het water. Mabel trappelde met haar benen en probeerde haar hoofd weer boven water te krijgen, makkelijker gezegd dan gedaan zonder zwemlessen. Op een of andere manier lukte het enigszins weer een beetje boven te komen. Toch was de stroming redelijk sterk en werd het meisje langzaam weer onder water getrokken. Nu had ze of hulp of een aardige Bibarel nodig. Silvester was ook aan het flippen, de Pidgey keek geschokt naar de plek waar zijn trainer onderwater was verdwenen. De vogel vloog naar boven en fladderde wild met zijn vleugels om om hulp te vragen, iets beters kon hij niet doen. Het was geen zwemmende pokémon en sterk genoeg om het meisje er zelf uit te halen...

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd haalde zijn schouders even op bij de opmerkingen van het meisje. ‘Het kan altijd, maar veel succes met zoeken.’ zei hij nog, gevolgd door een snelle knipoog. De andere verliet hem ondertussen al en ook de zwart harige liep vervolgens maar wat verder.
Het was dankzij de pokémon van het meisje dat het hem op viel. Op de één of andere manier was ze in het water gesukkeld. Hoe ze het gedaan had, geen idee. Ze lag in ieder geval in het water, en haar pokémon panikeerde. Een makkelijke manier zou zijn geweest om Bellamy eruit te laten, maar doordat hij snel moest nadenken was dat er niet van gekomen. Floyd was niet volledig een slecht persoon. Hij had nog steeds een geweten, en dat trad toen ook in. Logisch dacht hij niet na, want hij deed snel zijn jas uit, gevolgd door zijn sjaal en muts. Op een hoopje lag het op de grond. Langs de rand van het water liep hij even wat verder, om zo het meisje voorbij te steken en vervolgens het water in te springen. Zo zwom hij op de andere af, in de hoop haar tegen te kunnen houden. Wanner ze eenmaal in de buurt was nam hij haar kleding vast en sloeg vervolgens één van haar armen over zijn schouder heen. ‘Denk je niet dat het wat te koud is om te zwemmen?’ bromde hij voordat hij naar het meisje keek.}

Met trappelen ging ze het niet halen, Mabel probeerde, probéérde enigszins boven water te blijven, maar zonder ooit gezwommen te hebben lukte het niet echt. Daarbij kwam dat de stroming redelijk sterk was en haar naar beneden trok, hoe deden die Bibarels dat? Maar je ging ook niet zwemmen met waterangst en je gíng ook niet op reis met pokémonangst, stomme, stomme beslissingen. Om er zeker van te zijn dat het niet haar laatste ging zijn moest ze er op een of andere manier uit komen. Toen voelde dat ze werd vastgepakt. Mabel hoestte even keek even naar degene die haar boven water had getrokken. Te koud om te zwemmen, zelfs als het warm genoeg was zou ze nog niet gaan zwemmen. "Ik kan helemaal niet zwemmen," antwoordde ze verstikt, misschien was het slim al het water er uit te krijgen. Dit hielp niet bepaald met haar angst voor de nattigheid. Hopelijk was Silvester oké, de vogel was niet bepaald een vechter, al zou dat hopelijk veranderen. Hij was meer een.. maatje? Beste vriend? Lastig te zeggen, maar als je niet in het hokje trainer paste vonden veel mensen je maar raar als rondreizende tiener, vooral als je ook niet kon zwemmen. En dan was een simpele vogel veel meer dan dat.

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Ze...ze kon niet zwemmen. Floyd had haar al boven water gekregen maar de stroming was te sterk om tegen in te zwemmen. Zeker zonder hulp van het meisje. Ze wist vast niet wat ze moest doen dus stond hij er alleen voor. Great, just great. ‘Moet je dat eens nodig leren.’ bromde hij niet echt tevreden. Ondertussen probeerde hij aan de kant van het water te geraken maar dat lukte niet. Floyd had zijn handen nodig om het meisje boven water te houden en de koude deed hem zeker niet goed. Hij had gewoon geen kracht om aan de kant te komen. Wanneer hij vanuit zijn ooghoeken een rode flits zag, en vervolgens iets hard in het water hoorde komen keek hij even op. Veel zag hij niet, maar wanneer het schild onder hem en het meisje verscheen wist hij wie het was. Bellamy was afgekomen, en begaf zich nu onder zich. De grote Blastoise had geen moeiten met de stroming, zelfs niet met de twee gewichten op zijn rug. Zo begaf hij zich in ieder geval terug naar de rand toe. ‘Dankje Bellamy.’ zei de jongen en hij legde één hand tegen het schild van de pokémon.}

Mabel was eerlijk gezegd een beetje versuft, niet alleen door het water en de kou, maar ook was het vallen niet erg prettig geweest. Of nou ja, het vallen was niet erg geweest, maar het neerkomen in het water was niet helemaal pijnloos geweest. Ze deed geen moeite te antwoorden, leren zwemmen was niet iets wat helemaal boven aan haar lijst stond, maar hij had een punt.. Alhoewel, misschien was het toch fijner eerst van die angst te komen. Mabel kon ook merken dat degene die haar redde, of een poging daartoe deed, niet de vrolijkste was, maar dat was begrijpelijk. Zij was zo slim geweest in het water te vallen en was nu een dood gewicht omdat al die dingen waren gebeurt waardoor ze nooit had willen leren zwemmen. Een plotselinge verschijning onder haar deed Mabel opschrikken. Voor ze het wist zat ze op een... pokémon? Schrikken was het eerste wat ze deed, maar om van de rug van de Blastiose te springen.. nee, dat was ook geen optie. Het meisje keek naar boven en zag Silvester ontzet naar onder kijken vanaf de rand. Jammer dat vogels niet konden zwemmen. In elk geval was de tas boven, want als die in het water zou vallen kon ze meteen omdraaien en terug naar huis gaan. Mabel keek weer even naar de schildpad onder haar. Ze wilde er af, het land op en daar de komende tijd blijven. Het meisje rilde, en niet alleen omdat het ijskoud was. "Bedankt," mompelde Mabel tegen de jongen terwijl ze haar armen om zich heen sloeg, ergens vroeg ze zich af waarom, als hij een Blastiose had, in het water was gesprongen. Paniek actie? Zo was zij in het water beland, omdat één Pidgey te eng was om in de buurt te hebben. Met een zucht keek het meisje naar de grond - het schild. Dat was precies waarom iedereen haar raar vond, wie vond pokémons nou eng, behalve die ene? Het was heel lastig, zeg maar gerust onmogelijk, uit te leggen waarom ze Silvester vertrouwde en alle andere Pidgeys ver weg moesten blijven. Leg een pokémon angst maar eens uit aan iemand die al zijn hele leven plezier heeft met de dieren. Mabel keek op naar de kant die steeds dichterbij kwam, de wereld was zeker geen aardige plek, maar je moest er maar het beste van maken.

Zodra ze op de grond stond zorgde Mabel er voor dat er een paar meter afstand tussen haar en de Blastiose kwam, door het hele Feraligatr gebeuren stonden waterpokémon wel bovenaan haar lijst van pokémons die ze wilde vermijden. Ze had niet echt op de trainer van de pokémon gelet, maar toen hij over zijn pokémon begon verstijfde ze even. Hier ging ze niet op reageren, daar had ze... gewoon geen woorden voor. Het was ook lastig uit te leggen. Silvester kwam aangevlogen, met een groen lint in zijn klauwen. Verbaast keek Mabel haar pokémon aan. "Je hebt het lint," bracht ze verrast uit, het enige wat ze terug kreeg was een vreselijk bezorgde blik. "Bedankt Silver," mompelde het meisje terwijl ze het lint aanpakte. "Nu komt die wel van pas." Mabel bond haar natte haren samen het ding en keek haar pokémon even na, Silvester vloog terug naar de brug, waarschijnlijk om op haar tas te letten die ze had neergezet voor ze was gevallen.
Mabel draaide zich om naar, eh.. ze wist eigenlijk niet hoe degene hete die haar uit het water had gehaald, in elk geval draaide ze zich om toen de jongen weer begon met praten. Wat was het? Verwijt? Of iets anders? "Het heeft niet echt met onhandigheid te maken," antwoordde ze met haar blik op de grond. Oké, misschien was ze niet de meest handige persoon in Kalos, maar het was niet zo dat ze van elke brug viel waar ze overheen liep. "Het is dat ik bang ben voor... pokémon." Mabel merkte dat ze steeds zachter ging praten, het was ook nooit echt goed opgepakt, die angst. "Toen ik klein was ben ik een keer aangevallen door een Feraligatr en daarom ben ik bang voor water en pokémon," legde ze stilletjes uit, het niet kunnen zwemmen kon je er makkelijk aan koppelen. Haar zus, Arrow en degene die haar pesten met hun pokémon liet ze er maar buiten. Natuurlijk waren er altijd mensen die het leuk vonden andere meer angst aan te jagen. "Ik viel in het water omdat ik schrok... van een Pidgey. Een wilde," voegde ze er snel aan toe, Silvester had niks gedaan. Mabel merkte dat ze een lichte blos had gekregen, het was ook een beetje beschamend. Je enige pokémon was een Pidgey en dan slaagde je in het water te vallen, zonder te kunnen zwemmen, omdat je schrok van een doodnormale vogel. Silvester was zelfs groter dan normale Pidgey's, en daar was ze dan weer niet bang voor. Mabel zuchtte en hield haar blik strak op de grond gericht. "Het is niet zo grappig als het klinkt," mompelde ze er zachtjes achteraan. Als ze dacht aan degene die ze kende, die lagen vast al in een deuk om haar en haar rare fobieën.

Mabel keek even kort op, juffie? "Ik heet Mabel," antwoordde ze met haar blik half op de Blastiose, de pokémon zou haar niks doen, hopelijk, maar toch kon ze het nerveuze gevoel niet onderdrukken. Zwijgend knikte ze toen het onderwerp 'Pidgey' kwam, ze had niet echt zin om nog verder te praten en uit te leggen, ze schrok van een Pidgey, punt. Dat had ze gezegd en ze meende het 100%. Het klonk allemaal belachelijk als je het hardop zei, maar de waarheid kon je soms niet mooier maken. Mabel keek even of ze Silvester zag, het liefst zou ze zich willen omkleden, het werd er niet bepaald warmer op. Ze zuchtte en richtte haar blik op de rivier, daar ging ze ook een paar meter standaard uit de buurt blijven. Of ze moest echt leren zwemmen, maar of dat echt een optie was.. hoe snel kwamen mensen over trauma's? Of ze moest zelf een waterpokémon vangen. Mabel rilde, nee, daar was ze nog (lang) niet klaar voor. Ze zou wel gewoon op Silvers rug vliegen als hij was geëvolueerd was, kon ze het water overslaan.
Het pokécenter, dat was een goede volgende stop. Mabel knikte en liep naar de brug om haar tas te pakken. Ze was blij dat ze wel eens in Aquacorde was geweest en de weg naar het center wist. Silvester sprong op zijn trainers schouder en nestelde zich tegen het meisje aan. De Pidgey was wel lekker warm. Mabel keek even vanaf de brug naar de stad, dat was makkelijker een overzicht te krijgen van de routes. "Het center is die kant op," zei ze tegen de trainer. Met Silvester op haar schouder begon Mabel richting het pokécenter te lopen, het dak was dan net niet te zien, maar ze was er zeker van dat het zich daar bevond. Onhandig of niet, met haar richtingsgevoel was niks mis.

"Ach, wat jammer dan," reageerde Mabel droogjes op de reactie op haar naam. Ze kon er mee leven dat andere haar raar vonden met het hele fobieën ding en zo, maar om toe gesproken te worden als een kleuter, daar had ze ondertussen wel genoeg van. Stil liep ze verder naar het center, Aquacorde was niet de grootste stad in Kalos, bij lange na niet, maar toch was het slimmer de weg te weten. Waarschijnlijk kon je in elke stad verdwalen, behalve Geosenge, dat was heel klein. Bij het horen van een stem keek Mabel achterom, ze wist wel dat ze werd gevolgd, alleen hadden ze geen van beide wat gezegd. "Ik weet het niet," antwoordde ze eerlijk. "Ik heb mijn huis niet verlaten om een trainer te worden, dus ik weet niet of ik echt met pokémons bezig ga zijn." Bezig ging ze waarschijnlijk wel genoeg zijn, maar niet op de manier van een trainer. Eerder het ontwijken van de dieren, waarschijnlijk. Gyms liet ze links liggen, contests liever ook, gewoon wat van de wereld zien. Rede genoeg om te reizen, toch? Silvester had zich inmiddels omgedraaid op zijn trainers schouder, in de richting van de zwartharige. De Pidgey keek met een wat nieuwsgierige blik naar de trainer, in een poging hem in te schatten.

Mabel zuchtte, hij had gelijk. Vaniville was dan weer een hele rustige stad, maar in de andere zaten waarschijnlijk veel meer pokémon. "Ik ben ook niet van plan mijn hele leven bang te blijven voor pokémon," antwoordde ze zachter. De eigenlijke reden dat ze op reis was? Misschien om over haar angsten te komen, maar dat klonk veel makkelijker dan gedaan. Het was een irreële angst, en hoe moest je daar overheen komen als je niet wist waar je precies bang voor was. Mabel keek even naar de pokémon op haar schouder, of eigenlijk de rug, en glimlachte. Wat Silvester zo bijzonder maakte wist ze niet, maar als er meer pokémons als hij waren kwam ze er wel over heen. Hopelijk. Ooit. In de toekomst.
Mabel keek even op toen het pokécenter in zicht kwam, ze was niet van plan in Aquacorde te blijven. Ze wilde in elk geval vandaag nog in Santalune aankomen. Ook al moest ze dan door een bos.. Met Silvesters whirlwind zou het vast wel lukken. Zo kreeg hij ze altijd wel weg. Dus toen ze naar binnen liep ging Mabel in plaats van naar de balie naar de kleedkamers. Waarom ze er waren en wie op het idee was gekomen wist ze niet, maar op momenten als deze waren ze heel handig. In Santalune zou ze nog wel een douch nemen en zo, veel zin om langer in Aquacorde te blijven had ze niet.