Long forgotten letter

Er gleed een zucht over zijn lippen toen hij hoorde dat ze wilde weten of Team Rocket iets met de verdwijning van haar ouders te maken had. Hij begreep waarom, maar Raven wist niet of het veel zou helpen. "Dat zijn misschien geen antwoorden die je wilt horen," waarschuwde hij, terwijl hij zijn hand naar zijn voorhoofd bracht en zijn haar naar achter duwde toen hij nadacht. Wat weinig zin had gezien het meteen terug in zijn normale, warrige staat viel. Zijn haar was wat dat betreft onmogelijk.
Raven wist niet zeker of hij Seven wel kon helpen. Buiten het feit dat Allison hem scherp in de gaten hield, zou hij niet eens weten hoe hij aan die informatie kon komen. Hij wilde geen slapende honden wakker maken. Maar zoiets ging hij niet aan haar vertellen, uit angst dat ze dan zelf op zoek zou gaan. En voor allebei hun veiligheid had hij liever niet dat ze dat deed. "Ik kan niks beloven.. Maar ik zal m'n best doen om iets vinden," sprak hij uiteindelijk, niet helemaal op zijn gemak met de situatie waarin ze hem nu bracht. Toch was hij blij dat ze eerst naar hem was gekomen, en niet meteen zelf al actie was gaan ondernemen. Dat kon nooit goed aflopen.

Ze reageerde koeltjes. Seven wist dat als hij wat zou vinden, dat dan iets zou zijn wat ze liever niet zou willen horen. Maar, Raven gokte dat dat nog altijd beter was dan niets weten. Om je altijd maar af te moeten vragen wat er was gebeurd en waarom jij was achter gelaten. Toen ze hem bedankte wuifde Raven het weg met een korte knik van zijn hoofd. "Ik heb wel wat meer informatie nodig over de verdwijning van je ouders," mompelde hij. "Eigenlijk alles wat je je kan herinneren." Zijn grijze ogen haakten zich weer even in de hare toen hij zich leek te beseffen dat dat voor nu misschien wat teveel gevraagd was. Seven bleef er heel kalm onder, maar het moest niet niets zijn om zoiets over je ouders te ontdekken. Hij haalde even zijn schouders op. "Of dat zou ook morgen kunnen," melde hij toen simpel. Het werd bovendien al laat, en hij had sinds zijn shift nog niets gegeten. Raven kwam weer omhoog van zijn plek, maar wachtte eerst op wat Seven zou doen.

Hij knikte begrijpend toen ze meteen een antwoord gaf. Morgen dus. Normaal zou hij zijn tijd niet zo erg verspillen aan iemand, maar bij haar was dat anders. Dat wisten ze allebei, hoezeer ze ook hun best deden om bepaalde dingen te vergeten. Raven stopte zijn handen in zijn zakken en haalde zijn mobiel tevoorschijn om te luisteren hoe laat het was. Half 11. Ging hij het riskeren om haar zo laat nog de straat op te sturen? De woorden waren er al uit voor hij er erg in had. "Je kan ook hier blijven," stelde hij voor, waarna hij kort wenkte naar de plek waar ze nu zat. "Ik slaap wel op de bank." Het overkwam hem toch wel eens vaker dat hij na een lange dag op de bank in slaap viel, dus veel problemen had hij er niet mee. De bank en hij waren goede vrienden geworden.

Seven was even stil, alsof ze aan het overwegen was of het wel een verstandige keuze was of niet. Ondanks vorige gebeurtenissen was Raven echter niet van plan vanavond iets doms te doen. Daar had hij de energie niet eens voor. Hij knikte nogmaals een keertje toen ze uiteindelijk leek in te stemmen en liep vervolgens naar de keuken om zijn hongerige maag te stillen. Al snel lagen er twee eieren te sissen in een koekenpan. Hij wist niet of Seven ook moest hebben, maar dan zou ze waarschijnlijk vanzelf wel naar de keuken gelokt worden door de geur van eten. Raven was nooit zo moeilijk met gasten. Zolang ze geen rotzooi van z'n appartement maakte, mocht ze doen alsof ze thuis was. Nouja, ongeveer dan.

Het duurde niet lang voor Seven bij hem in de deuropening kwam staan. Ze leek verwonderd over het feit dat hij kon koken, en hij trok even gemauseerd een mondhoek op. "Ik kon het niet mijn hele leven met magnetronmaaltijden en pizza doen," reageerde hij, terwijl hij met een spatel het ei een beetje los werkte van de bodem. Zijn vrije hand begon vervolgens naar het brood te zoeken in de kast boven hem. Misschien dat hij af en toe een beetje vals speelde, maar ja, voor een blind persoon kon hij redelijk koken. Het bleef echter bij hele basic dingen. Er waren een paar gerechten die hij lekker vond en daar zijn best nog wel voor wilde doen, maar alles wat eigenlijk een strikt recept vereiste ging hem al te boven. Grotendeels ging bij hem gewoon op gevoel, en hij had met een hoop trial and error geleerd wat was te behappen en wat niet. "Moet je ook?" vroeg hij toen, om dan toch maar een beetje de gastheer uit te hangen, terwijl hij twee boterhammen op een bord legde.

Stiekem had ze dus ook wel trek. Raven haalde met een kleine glimlach nog een bord uit de kast en schepte de eieren op de boterhammen. Hij overhandigde Seven een bord toen hij het brood keurig tot een schuine sandwich had gesneden. Misschien zelfs iets te keurig, maar hoezeer hij ook zijn best deed, waren sommige dingen er nou eenmaal niet uit te krijgen. Al helemaal niet als hij een werkje deed waarbij hij zijn verstand op nul kon zetten. Dan was het te makkelijk om terug te vallen in de gewoontes van toen hij nog in het landhuis woonde. Om het niet helemaal op een formeel etentje te laten lijken, wat waarschijnlijk alleen maar voor ongemakkelijke stiltes zou zorgen, besloot Raven weer naar de woonkamer te lopen. Hij nam weer rustig plaats op de stoel en begon rustig aan zijn nogal late avondeten.

Hij liet Seven even met rust en at in stilte zijn brood op, terwijl hij nadacht hoe hij aan meer informatie kon komen zonder zichzelf of haar in gevaar te brengen. Iets wat zeker niet makkelijk ging worden. Het was een gebeurtenis van lang geleden en had bovendien niet eens in deze regio plaats gevonden. Raven zuchtte even onhoorbaar en werkte toen het laatste stuk van zijn eten naar binnen, waarna hij weer omhoog kwam om de borden naar de keuken te brengen. "Ik ga even douchen," merkte hij op. Hij was na zijn dienst meteen deze kant op gekomen en had nog geen kans gehad om zijn werkkleding uit te doen. Niet dat het zoveel anders was dan zijn normale kleding. Raven weigerde in een uniform van de organisatie gestopt te worden als dit niet nodig was. Ze moesten het doen met zijn gebruikelijke outfit, wat er goed tussen paste gezien zijn voorliefde voor zwart/witte kleding. Hij maakte een gebaar richting zijn kamer. "Je kunt je spullen alvast naar m'n kamer brengen, het bed is net schoon gemaakt." Net zoals de rest van zijn huis, was zijn kamer netjes, dus zou ze geen moeite moeten hebben om daar te overnachten. Het was luxer dan de gebruikelijke schuimmatrasjes in het pokecenter

Raven liep zelf ook naar zijn kamer om richting de badkamer te gaan, die achterin zijn appartement te vinden was. Het was op de wc na waarschijnlijk het kleinste kamertje van het hele huis, maar er stond een douche en een wasbak, dus was hij tevreden. Terwijl hij het water alvast liet lopen om de boiler op te warmen, legde hij een handdoek klaar en knoopte hij zijn blouse los. Eenmaal onder de douche begon hij meteen met het wassen van zijn haar. Hij liet het warme water op zijn lichaam vallen om al het zeep weg te spoelen. In de verte hoorde hij hoe Seven bezig was met de afwas. Het was vreemd dat er nu opeens een ander persoon in zijn huis was. Op het ene vreemde bezoek van zijn buurvrouw na, had hij nooit visite. Raven was nou niet echt het soort persoon om zijn ouders of vrienden uit te nodigen. Nee, hij was juist blij als hij thuis kon komen naar een rustige plek waar even niemand om hem heen hing of aan zijn hoofd zeikte. Seven was gelukkig een makkelijk persoon om mee om te gaan.. Als ze niet bezig waren elkaar af te maken ten minste. Hij vroeg zich af hoe lang ze het vol gingen houden voordat één van hen weer een ruzie startte. Meestal was dat dan zijn schuld, maar Raven was vaak te trots (en te blind) omdat in te zien.
Hij draaide de kraan van de douche weer dicht en viste de handdoek van het rek om zich af te drogen. Zijn haar helemaal droog krijgen was echter een hopeloze zaak, dus sloeg hij meestal gewoon de handdoek om zich heen en wachtte hij totdat hij in een joggingbroek kon stappen. Omdat dat hem nu wat minder gepast leek, liep hij met de handdoek om zich heen weer naar zijn kamer om alvast wat schone kleding aan te trekken. Toen hij uiteindelijk weer in de keuken stond met vochtig haar, een broek en zowaar zelfs een t-shirt, gaf hij even een knikje naar de badkamer. "Moet jij ook nog douchen?" vroeg hij aan Seven. Anders zette hij de boiler weer uit.