Long forgotten letter

Ze leek te twijfelen, maar trok toen toch haar mond open om hem over de droom te vertellen. Raven luisterde naar elk woord, zonder haar te onderbreken. Hij had haar stem nog maar één keer eerder zo gebroken gehoord, en dat was toen ze haar Sewaddle had verloren. Hij had toen al de zwijgende belofte gemaakt dat hij haar nooit meer zoiets wilde laten overkomen. Maar ze zat nu toch hier, en hij kon de tranen die voorzichtig uit haar ogen gleden niet tegenhouden. Voordat hij het wist, had hij al een hand omhoog gebracht om met zijn duim een traan van haar wang te vegen. Toen hij besefte wat hij aan het doen was, kon hij zijn hand ook niet meer weg halen. "Hey," sprak hij zachtjes, terwijl zijn bleke ogen zich in de hare fixeerde. Zijn vingers waren zich plotseling heel bewust van de contouren van haar gezicht, en hij voelde hoe ze nog altijd zachtjes trilde. "Ik weet dat het ze niet terug brengt.. Maar we gaan er alles aan doen om er achter te komen wat er gebeurd is." Raven wist niet of hij de belofte kon maken dat ze ook echt iets zouden vinden, maar hij hoopte dat dit haar voor nu genoeg rust zou geven. Het moest vreselijk voor haar zijn om alles weer opnieuw te herbeleven.

Ze knikte zachtjes, en zei toen dat ze soms droomde haar ouders weer terug te vinden. De stilte die hierna viel, vertelde hem dat dat nog altijd bij de nachtmerrie hoorde. Raven trok stilletjes zijn hand terug, niet in staat om te zeggen dat het maar een droom was. Ze wisten allebei wat Team Rocket kon doen om hun doelen te bereiken. Hij hoopte maar, nee hij bad, dat haar ouders dan snel aan hun einde waren gekomen. Maar ook dat kon hij niet hardop zeggen, en in plaats daarvan liet hij zijn lege blik zwijgend op het dekbed vallen. Pas toen Seven zich verontschuldigde omdat ze hem wakker hield, tilde hij zijn kin weer op en schudde hij zijn hoofd. "Dat geeft niet," merkte hij op, waarna hij opstond en weer even in stilte peilde of ze echt gekalmeerd was. Het liefst bleef hij bij haar tot ze weer in slaap was gevallen, maar hij wist niet of Seven dat wilde. Ze was waarschijnlijk al behoorlijk van streek door alles wat haar vandaag was overkomen. "Probeer nog wat te slapen," sprak hij uiteindelijk zacht, waarna hij weer richting de woonkamer liep. Bij de deur bleef Raven echter nog even twijfelend staan, omdat het toch niet goed voelde haar hier alleen te laten.

Zijn hand omklemde zich om de deurklink toen ze hem weltrusten wenste. Hij knikte zachtjes, mompelde hetzelfde en trok toen de deur open. "Ik ben hiernaast," voegde hij er nog aan toe, voor hij met tegenzin de kamer uitliep en de deur weer zachtjes sloot. Het voelde nog steeds niet goed, maar er was niet veel dat hij nu nog kon doen. Ze zou vanzelf wel weer in slaap vallen en hij kon haar horen als ze weer een nachtmerrie had. Met die gedachte sloot Raven zijn ogen en leunde vermoeid tegen de deur, niet begrijpend waarom hij zich er überhaupt zo druk om maakte. En waar de egoïstische gevoelens die hij kreeg als hij bij haar in de kamer was vandaan kwamen. Hij kon nog steeds het verdriet in haar stem horen. Of de aanraking van haar huid op zijn handen voelen tintelen. Met een zucht liet Raven zijn hoofd tegen de deur vallen. Arceus, wat deed ze met hem.

Raven bleef nog even een tijdje tegen de deur aan staan, nog niet de motivatie hebbende om terug naar de bank te gaan en weer geconfronteerd te worden met de rotzooi in zijn hoofd. Het werd weer heel stil in de kamer achter hem, dus hij verwachtte dat Seven weer was gaan slapen. Raven trok even zijn mondhoek op en duwde zich toen uiteindelijk weer van de deur, om vervolgens niet naar de bank, maar richting zijn bureau te lopen. Hij besloot dat hij beter iets nuttigs kon doen dan weer uren naar het plafond te gaan staren zonder iets te zien. Hij ging achter zijn computer zitten en zocht met zijn vingers naar de knop om het ding aan te zetten. Het was nog bezig met opstarten, toen hij opeens een pokeball hoorde openklikken in de hoek van de kamer. Nanook stond al snel met een nieuwsgierige blik naast hem. Raven draaide zijn hoofd naar hem toe. "Moet jij niet gaan slapen?" vroeg hij streng, terwijl er een frons op zijn voorhoofd verscheen. De Riolu moest hebben aangevoeld dat hij nog wakker was. De kleine Pokemon shudde even met zijn hoofd en wreef slaperig in zijn ogen, waarna hij vastberaden aan Raven's broek begon te trekken om op zijn schoot te klimmen. Er ontsnapte even een protesterend geluid uit zijn keel, omdat hij zo niet echt bij zijn toetsen kwam, maar liet de Riolu toen maar naar het scherm staren. Veel plaatjes zou hij toch niet tegenkomen, want de computer was er speciaal op aangepast opdat hij hem met zijn speciale .. conditie ook kon gebruiken. De jonge man zette de koptelefoon op zijn oren en begon toen geconcentreerd het web af te zoeken. Nanook nestelde zich warm tegen zijn buik aan en hij voelde hoe de Riolu steeds zwaarder tegen hem aan begon te leunen, voor hem het teken dat de jonge pokemon weer in slaap aan het vallen was. Raven snoof even geamuseerd en liet toen zijn handen naar het toetsenbord glijden om de letters te vinden. Farron. Verdwijning. Unova. Raven had nog niet veel informatie, maar met wat ze hem had gegeven kon hij in ieder geval al wat. Hij luisterde naar de saaie stem die de artikelen één voor één aan hem voorlas. Raven bleef er tot diep in de nacht nog mee bezig, en het was pas na een aantal uur toen de stem niet langer meer tot hem door leek te dringen en hij zijn hoofd zwaar voelde worden. Hij knikte even onbewust met zijn nek en liet zijn hoofd toen vermoeid tegen de leuning zakken. Hij was al op het punt dat het hem niet eens zoveel meer interesseerde waar hij lag en zijn lichaam gaf maar wat graag toe aan de slaap eenmaal hij zich niet langer wakker wist te houden. Ook Nanook bleef tegen hem aan liggen, zijn staart en poten sufjes hangend in het niets en murmelde iets tevreden toen hij zich met zijn hoofd dieper in zijn shirt nestelde. Raven kon nog net horen hoe buiten het stadsleven begon te ontwaken, voor hij uiteindelijk in een diepe slaap wegzonk.

De koptelefoon nog altijd scheefjes op zijn hoofd gezet.

Nanook tilde verrast zijn kop op toen hij de deur hoorde dicht vallen. Zijn blik viel al snel op de zilverharige vrouw die door de woonkamer liep. Omdat het een bekend gezicht was, liet hij zich weer sufjes op de buik van Raven vallen, die nog zo diep weg was dat hij niet eens ontwaakte van het geluid. Zijn ademhaling was rustig en ritmisch, en deed Nanook bijna weer in slaap vallen, tot hij Seven in de keuken hoorde rommelen en zijn nieuwsgierigheid hem te groot werd. Hij klom voorzichtig van Raven's schoot af en rende naar haar toe. Toen hij zag dat ze bezig was met het ontbijt, ging hij nieuwsgierig bij haar been staan, als een hond die een traktatie verwachtte. Hij trok even aan haar broek om haar aandacht te trekken, en tilde zich toen op het aanrecht, waarna hij een beetje wankelend een bovenste kast opentrok en een pak cruesli tevoorschijn haalde. De doos was bijna groter dan hem, maar hij wist het uiteindelijk voor Seven neer te zetten. Zijn grote rode ogen keken haar weer afwachtend aan. Dit. Dit wilde hij!

Nanook trok een blije uitdrukking over zijn gemaskerde gezichtje toen Seven de doos van hem over pakte en een deel van de inhoud in een kom goot. Ze deed gelukkig niet moeilijk over de vraag of hij het wel mocht hebben. Raven had het al heel lang geleden opgegeven om hem nog gewoon droog pokemonvoer aan te smeren. De Riolu klom snel weer van het aanrecht en volgde Seven trippelend naar de keukentafel, waar hij toen gehaast weer op klauterde en vrolijk de kom naar zich toe trok. Met zijn handje pakte hij de eigenlijk veel te grote lepel beet en propte hij het ding in zijn mond om de cruesli naar binnen te werken. Geen garantie dat het schoon zou blijven, maar dat was Raven's zorg.

Die overigens nog steeds op de stoel zat. Het zonlicht trok verder door de woonkamer en viel op zijn bleke huid. Raven kneep even geïrriteerd zijn gevoelige ogen dicht, maar toen dat niet hielp, tilde hij zich van de leuning en wreef hij vermoeid in zijn gezicht. Zijn gehele lichaam voelde stijf aan van het slapen op de stoel, en toen de koptelefoon naar zijn nek zakte, trok hij het ding van zijn hoofd en legde hij deze met een zucht op het bureaublad. Hij kon zich niet eens meer herinneren wanneer hij in slaap was gevallen. Raven rekte wat met zijn armen, en draaide toen verrast zijn hoofd naar opzij eenmaal hij doorkreeg dat Seven achter hem stond. "Oh, goedemorgen," mompelde hij, niet echt bij dat ze had ontdekt waar hij mee bezig was geweest 's nachts. Het was de bedoeling geweest dat hij gewoon weer op de bank zou gaan liggen. Ergens halverwege de nacht. Hij schoof zijn stoel wat naar achter om haar aandacht van het beeldscherm te leiden en liet opnieuw zijn pigmentloze ogen haar kant op gaan. "... Heb je nog wat kunnen slapen?" vroeg hij toen, de herinnering van gisteravond nog vers in zijn geheugen.

Ze kaatste de vraag meteen sceptisch terug, alsof ze een ja toch niet ging geloven. Hij vroeg zich af of het de donkere kringen onder zijn ogen waren. Al was het niet ongewoon dat hij die had op zijn bleke huid. Het was niet de eerste keer dat hij een nacht door haalde. Raven deed alsof hij geconcentreerd naar het scherm staarde en mompelde enkel een korte "Hmhm,", oftewel een instemmend geluid. De nachtmerrie bleef verder onbesproken en misschien was dat ook maar het beste. "Ik was bezig met eh.." Hij besloot dat ze niet hoefde te weten dat hij hier de hele nacht mee bezig was geweest om zichzelf maar iets te doen te geven. Raven schraapte even met zijn keel en gaf toen een knikje naar de computer. "Je pa was nogal beroemd," merkte hij op. "Er staan overal artikelen over hem op het internet." Over haar moeder had hij nog niets kunnen vinden, maar hij had dan ook geen naam om naar te zoeken. Raven fronste toen Nanook ineens tevreden naar binnen kwam lopen met een lege schaal in zijn handen en een melksnoet om zijn lippen. Sinds wanneer was die aan het ontbijt begonnen?

Hij gaf haar even tijd om het artikel door te nemen en wreef ondertussen nog een keer door zijn ogen om de slaap weg te krijgen. Seven merkte op dat het klonk alsof dit wekelijkste kost was voor haar vader en Raven knikte instemmend. Zijn hand gleed naar het toetsenbord en hij drukte de pijl in die naar beneden wees zodat ze de rest ook kon lezen. Seven was te jong geweest om door te hebben hoe beroemd haar vader was. Ze hadden er slim aan gedaan haar er buiten te houden. Raven kon weten hoe vreselijk het was om ouders te hebben met een hoge status. Dokter Estheim klonk als een goed persoon, die er zijn levensdoel van had gemaakt om mensen te helpen. En juist de goede personen werden altijd gepakt. Hoe brilliant haar vader ook mocht wezen, hij was naïef geweest om te denken dat hij Team Rocket kon weigeren en daarmee zijn familie veilig hield. Raven duwde zich naar achter om uit zijn stoel omhoog te komen, en gaf de Riolu even een korte aai over zijn kop. Dit was zijn familie nu, en hij zou ze koste wat het kost beschermen, zelfs al moest hij daardoor werken voor mensen die hij het meest verafschuwde. "Dat is niet erg, hij wilt altijd cruesli 's ochtends," reageerde hij, terwijl zijn mondhoek even optrok. Hij pakte de lege kom van Nanook over, die hem deze trots overhandigde, en liep naar de keuken om hem terug in de gootsteen te zetten. Toen hij weer de woonkamer in stapte had hij een appel en zijn jas bij zich, wat de indruk gaf dat hij ging vertrekken. "Ik moet gaan," sprak hij, terwijl hij een arm door de mouw stak. "Je kunt hier blijven als je wilt, als je het geluid van de computer uit zet is hij ook voor jou goed te gebruiken." Hij wist niet of Seven nog wat zou kunnen vinden, maar hij had er geen problemen mee als ze nog in zijn appartement bleef om daar achter te komen. Terwijl hij de keuze aan haar liet, wenkte hij Nanook mee te komen. De Riolu kon nog wel even met hem meelopen tot ze bij de basis waren.