{PokéFair} Around the world ~

“Ik herinner me nog precies de dag waarop ik hem vond. Het was een belangrijke dag, één die mijn leven voor goed veranderde. En al vertelde ik mezelf dat ik hem redde, was hij degene die mij in werkelijkheid gered heeft.

Het is vandaag exact vijf jaar geleden dat ik aan het graf van mijn beste vriend zat. Mijn hele leven waren wij samen geweest. Waar hij was, daar was ik. En waar ik was, was hij zeker te vinden. Het was een vriendschap zoals je ze alleen ziet in films, alleen in fictie. Maar wat wij hadden… Wat wij hadden was echt. Er ging geen dag voorbij waarop we elkaar niet spraken en onze moeders waren beste vriendinnen geworden omdat ze ons zo vaak naar elkaar toe gebracht hadden. Ze grapten erover dat we later zouden trouwen en rekenden elkaar al als familie. Ik logeerde elk weekend bij hem of hij bij mij en de ruzies die we hadden, waren zo weer opgelost. Het was een onschuldige vriendschap, één die zou duren tot we beiden bejaard zouden zijn, tot we dement zouden raken en alles behalve elkaar zouden vergeten.

En dat allemaal was in één klap over. In één, simpele klap. Een man van rond de twintig jaar oud was onschuldig gaan stappen, had wat drankjes achterover geslagen en had gedacht dat het nog wel kon. Toen zijn vriendin hem aanbood hem naar huis te rijden, zei hij dat het niet nodig was. Als hij dat had aangenomen, had hij nu geen moord op zijn geweten staan. Want, diezelfde avond veroorzaakte hij een ongeluk en raakte mijn beste vriend in een coma.
Weken gingen voorbij, maar niets ging beter. Elke dag zat ik aan zijn bed, elke dag hoopte en smeekte ik Arceus om hem beter te maken, maar niets mocht baten en uiteindelijk kwamen zijn ouders voor de lastigste beslissing van hun leven te staan. Ze moesten de beslissing nemen of ze door wilden gaan, of de pijn langer moest duren zonder eigenlijk enige kans op herstel, of ze gaven de doktoren toestemming om de apparaten los te koppelen. Ze moesten kiezen of ze hun zoon lieten gaan, zonder een kans hem ooit nog te vertellen hoeveel ze van hem hielden. Zonder mij de kans te geven hem te vertellen hoeveel hij voor me betekende. Hij was alles waar ik ooit om gegeven had, mijn beste vriend, mijn familie. En daar lag hij, zijn gezicht bleker dan ik het ooit gezien had. Zijn moeder huilde en zijn vader sloeg zijn armen om me heen, probeerde me te vertellen dat het echt niet anders kon. Ik knikte enkel langzaam, maar terwijl de dokter de snoeren los koppelde, voelde ik iets binnen in mij sterven. Hij ademde nog enkele keren, maar het duurde niet lang voor er een zucht klonk. Groter dan de anderen, duidelijk zijn laatste zucht. Tranen rolden over mijn wangen. Dit was het dan, dat was mijn beste vriend. James was niet meer. Ik was helemaal alleen.

En zo was ik aangekomen op het graf, enkele dagen later. De pijn in mij was ondragelijk, terwijl ik verder compleet verlamd voelde. Een meisje van veertien was nog niet klaar voor deze pijn, niet klaar om haar beste vriend te verliezen. Al was niemand daar in werkelijkheid klaar voor. En echt, mijn ouders probeerden te helpen, ze deden zo hun best, maar er was niets wat ze konden doen. Niemand kon iets doen. Alles wat ik wilde doen, was de tijd terugdraaien en mijn beste vriend terug krijgen. Maar, dat zou nooit gebeuren. Dat was onmogelijk. Een dode valt niet tot leven te wekken en zelfs vandaag de dag zou ik nog willen dat dat anders was. Maar, helaas.
De hele dag huilde ik op het graf. De pijn bleef, maar het huilen luchtte op. Het luchtte op om dat te kunnen doen op de plaats waar hij voor altijd zou zijn, op zijn eigen kleine plekje met de lieve woorden op zijn steen. Het was een plek waar ik de komende jaren nog veel komen zou, een plek die voelde… alsof het het einde was. Die sfeer, weet je wel. Dood en verderf… Het beviel me maar niets, maar toch blijf je erheen komen. Je gaat niet thuis aan hem denken, je wil zijn steen zien, je respect tonen. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want anders was ik nu nog altijd ongelukkig.

Op de terugweg zag ik iets groens onder een kartonnen doos uitsteken. Het regende, dus ik wilde er eigenlijk voorbij lopen, toen ik het ineens zag bewegen. Langzaam, voorzichtig stapte ik op de doos af en... Toen ik hem optilde, zat daar een Snivy. Zijn ogen hadden een diepe waas, waardoor ik meteen wist dat hij mij niet zag, ondanks het feit dat mijn lange, roze haren toch wel op zouden vallen. Hij gromde zachtjes en ik keek hem aan. Arm ding. Gedumpt, waarschijnlijk om het feit dat hij als vechter niet veel waarde had, blind als hij was. Ik zuchtte een keer en plofte neer op de grond, mijn armen achter mij neer zettend. Ik wist dat het funest was voor mijn jurkje en voelde hoe de natte, vieze grond tegen mijn blote benen drukte, maar het maakte me allemaal niets uit. Ik wilde op dat moment enkel het ongewilde wezentje redden, want ergens deed hij me zo denken aan Jimmy. Wat ik nog niet verteld heb, is dat hij blind was. Hij was niet altijd blind, maar werd dit in een ongeluk. Vlak daarna werd hij in het weeshuis gedumpt en het duurde niet lang voor zijn adoptieouders hem vonden en besloten hem in huis te nemen. Het was nooit als officiële reden gegeven, maar ik weigerde te geloven dat het toeval was. En ik weet zeker dat zij er ook zo over dachten.
De Snivy bleef een lange tijd zitten waar hij zat, maar uiteindelijk won de nieuwsgierigheid van het jonge beest. Hij kwam langzaam op me af lopen en snuffelde aan me, omhoog kijkend, al wist ik dat hij toch niets zien zou. Hij leek te twijfelen, maar nestelde zich uiteindelijk tegen me aan. Ik legde mijn hand… Over hem heen en bood hem warmte, terwijl we nog enkele minuten zo bleven zitten voor ik hem op kon tillen en mee naar huis nam.

Hier was het nog lang niet over. Oh, nee. De arme Snivy bleek koorts te hebben toen ik thuis kwam en mijn moeder hielp ons meteen de auto in, waardoor we snel in het Poké Center waren. Hier bleek het zo erg te zijn, dat we onmiddellijk voorrang kregen op alle anderen en de jonge Snivy werd op een bed gelegd en onmiddellijk aan allerlei apparaten gekoppeld. Tranen schoten onmiddellijk in mijn ogen, maar ik wist me in te houden. Het deed gewoon zeer om iemand weer zo te zien liggen, zo vlak na… Zo vlak nadat ik mijn beste vriend op deze manier had zien liggen.
De zuster stelde me meerdere vragen en vertelde dat de Snivy geluk had dat ik hem had gevonden, dat hij nu misschien nog een kans had op herstel. Mijn moeder begreep dat het belangrijk voor me was en gaf me toestemming in het Pokémon Center te overnachten en zo lag ik er weer, zittend aan een bed, wachtend op goed nieuws.

En gelukkig kwam dat dit keer wel, in tegenstelling tot de keer ervoor. Toen ik wakker werd, zat de kleine Snivy overeind en leek deze voor zich uit te staren, al focuste hij zich waarschijnlijk vooral op zijn andere zintuigen. Ik had dat ooit geleerd op school, dus ik wist dat wanneer je één zintuig uitschakelde, de rest krachtiger werd. De Snivy zou dus beter horen, ruiken en voelen dan een ander. Iets waar de Snivy dus perfect mee zou kunnen leven, mits iemand hem zou willen helpen. En ik wilde hem zo graag helpen, ik wilde… een keer iets kunnen doen. Bij James wist ik geen verschil te maken, kon ik niets doen. Maar, bij hem kon ik het wel. Hij was mijn tweede kans. En niemand, niemand kon, nee, kan, hem veilig van mij afpakken. Dat sta ik niet toe.

Na zijn herstel begonnen we al snel. Het was… Een gelukkige tijd, moet ik zeggen. Ik was… oprecht even gelukkig. Ik vergat weer even hoeveel pijn het verlies van James me deed, terwijl ik nog altijd van hem hield. De Snivy had al snel de naam James gekregen, als eerbetoon aan mijn vriend. Ik had nog geen speciaal… doel, of zo. Ik wilde geen trainer worden, had geen enkel beetje interesse in het verslaan van de gyms. Het trainen was ook niet op die manier. Nee, ik leerde James om zichzelf te verdedigen. Ik leerde hem… gebruik te maken van zijn blindheid. En man, wat leerde hij snel. Ik had me geen betere Pokémon kunnen wensen om mee te beginnen. Elke dag waren we samen, elke dag trainden en oefenden we tot we erbij neervielen. Dan sliepen we en de volgende dag gingen we weer door waar we gebleven waren. Het maakte ons allemaal niet uit: we hadden iets te doen, we kwamen de dag door. We hoefden niet aan het verleden te denken en hielden ons vast aan elkaar.

En dit ging allemaal goed, beter zelfs nog, het ging zo goed dat we besloten op reis te gaan. Eindelijk, na een jaar tijd, ging ik weg. Ik liet het verleden rusten en samen met mijn nieuwe James, ging ik een geheel nieuwe toekomst tegemoet. En oh, wat was het geweldig, echt waar. We gingen samen naar Kanto, waar we de eerste gym uitdaagden. Helaas was ik nog lang niet ervaren genoeg en verloren we deze strijd. Brock gaf me wel een compliment! Hij zei veel potentie te zien in de relatie tussen mij en James, hij zei dat hij niet had gedacht dat we zo’n goede tegenstander zouden zijn, aangezien James niet kan zien. En met die gedachte gingen we vrolijk door, wetende dat gyms ons lang niet zo interesseerden als het sommigen deed. We bleven vrij lang in Kanto. Ik denk zeker ruim een jaar, bijna twee misschien zelfs? Het was puur genieten daar en ik kijk absoluut uit naar de dag dat ik ooit terug kan. Maar, in al die maanden daar had ik nog altijd geen doel gevonden. Dus, we besloten af te reizen naar Johto. Opnieuw een prachtige regio, maar na een half jaar hoorden we over Hoenn, wat geheel anders zou moeten zijn dan Kanto en Johto. Dus, met die gedachte reisden we opnieuw af, dit keer richting Hoenn. Hier verbleven wij twee jaar. Ik werkte samen met James in verschillende plekken. We werkten een tijdje in een grote daycare, bij een oude dame thuis en we hebben zelfs geholpen in een Gym! Maar, nog altijd vonden we geen doel. We genoten van elke dag die we samen doorbrachten, maar… Niets leek die leegte te vullen, vulde de behoefte om ergens naar toe te streven.

En daarom keerden we na vier jaar weer terug naar Kalos. We waren gegroeid, zowel mentaal als fysiek. James was in Hoenn zelfs geëvolueerd in een Servine! Mijn ouders verwelkomden ons met open armen terug in hun thuis en ik legde uit wat het probleem was, waarom ik teruggekeerd was. Ze vertelden mij over de academy die geopend was. Over een school die je opleidde tot Ranger. Samen met één Pokémon, James dus, kon ik mensen gaan helpen. Ik kon… Pokémon en mensen veilig gaan stellen. Dat was precies wat ik nodig had. Al kon ik geen gekken ervan weerhouden om dronken achter het stuur te stappen, kon ik er op deze manier in ieder geval voor zorgen dat ik andere gevaren uit de weg kon ruimen. Ik kon… Ik had… Eindelijk een doel gevonden.”

Even haalde het meisje diep adem. Haar blauwe ogen waren gevuld met tranen, al waren deze niet van verdriet. Nee, zeker niet. Ze was gelukkig als ze zo terug keek op wat ze had. Ze was gelukkig met de tweede kans die zij had gekregen, de tweede kans die ze had gekregen in de vorm van een destijds zo kleine Snivy. Het wezen, nu een Servine, staarde leegjes voor zich uit, waardoor het meisje glimlachte en weer naar de vrouw voor haar keek. Deze had haar armen over elkaar heen geslagen, haar donkerbruine ogen strak op het heel wat kleinere meisje gericht.

“En dat is mijn verhaal.”

Het was maar al te duidelijk dat ze het wilde. De glinstering van passie in haar ogen viel niet te missen, terwijl ze strak naar de vrouw voor zich keek. Deze bleef kalm staan, had een blik die niet te lezen viel. Maar, aangezien James geen vin verroerde, wist ze dat het goed zat. Ze vertrouwde zijn oordeel beter dan het hare. Vreemd, aangezien lichaamstaal zoveel zou moeten zeggen. Misschien zag James wel meer dan ze dacht, zelfs zonder werkende ogen.

‘Prima. Welkom, Carmen.’ De woorden lieten haar mond openvallen en een grijns van enthousiasme sierde al snel haar gelaat. “Danku, ik zal u niet teleur stellen!” riep ze enthousiast uit. Yes, het was eindelijk gelukt! Ze hadden een doel…! Ze was nu echt een ranger! ‘Laat maar eens zien wat je Servine kan.’ Hè? Wat? Haar wenkbrauwen schoten omhoog. ‘Het is belangrijk voor een Ranger om een Partner te hebben die hen helpt. Ik wil zien of je Servine daartoe in staat is, gezien zijn handicap.’ Oh Arceus, nu had ze het gedaan. De zachte grom die naast haar weerklonk deed het meisje even fronsen. “We zien het niet echt als een handicap…” begon ze, maar al gauw schudde ze haar hoofd. “Ik… Hij kan het echt, hoor…” probeerde ze, maar de vrouw begon al snel te lopen. Hey, hey, hey, dat was helemaal niet de bedoeling! Daar had ze niet op gerekend! Het meisje slikte even, maar besloot achter de vrouw aan te stappen. Want, niet geschoten was altijd mis en ze wilde niet missen. Ze wilde dit zo, zo graag. En niets zou haar stoppen! Ze keek even naar James. Ze konden dit, ze vertrouwde hem.

Op het veld haalde de vrouw een Pokémon tevoorschijn. Het was niets meer dan een simpele Pikachu, al zag Carmen de kracht die van de Pokémon af kwam. ‘Pikachu, we doen het rustig aan. ’ Even was het stil, fronste Carmen. ‘De bedoeling is enkel dat hij laat zien dat hij in staat is je te beschermen. Dit is voor je eigen veiligheid, Lance,’ sprak de vrouw en Carmen slikte. Oh, help. Dit kon nooit goed zijn. En dat scheen het inderdaad ook niet te zijn. Een elektrische schok schoot op de Servine af, welke stil bleef staan. Dit tot op exact het laatste moment, waar hij soepel aan de kant stapte en de schok ontweek. “Hij voelt het heus wel op zich af komen, hoor…” bracht het meisje uit, duidelijk niet helemaal blij met hoe ze begonnen. Ze voelde zich in een hoekje gedreven en dat was absoluut niet iets waarvan ze gediend was.
De vrouw knikte enkel en het duurde niet lang voor de Pikachu in beweging kwam. Bijna geruisloos schoot het beest weg, dit keer… Richting haar? Kwaad wilde het meisje roepen, maar haar stem stokte in haar keel. Ze hield haar arm voor haar gezicht om de klap op te vangen, maar… Deze kwam niet. In plaats daarvan klonk een harde klap en toen ze haar arm weg haalde, zag ze hoe de Pikachu aan de poten was gepakt door de roedes van haar Sevine. ‘Hmn,’ kwam er keurend uit de vrouw, waarna ze haar Pokéball tevoorschijn haalde en de Pikachu terug liet keren. ‘Het zit goed, bedankt, Pikachu,’ sprak ze, waarna ze Carmen weer aankeek. ‘Je Servine en jij hebben een goede band, is het niet?’ vroeg de vrouw. Carmen knarste haar tanden op elkaar. “Heb je niets gehoord van het hele verhaal dat ik verteld heb?” kwam er mopperend uit. De vrouw lachte even kort. ‘Veel mensen overschatten hun Pokémon, ik wilde slechts zeker weten dat je geen gevaar loopt. Maar, met… James? Bij je, komt dat allemaal wel goed,’ glimlachte de vrouw en Carmen zuchtte opgelucht, richting James stappend en haar armen rond de Servine sluitend. “Daar heb ik ook geen moment aan getwijfeld.”

Na een veel te vermoeiende dag, had ze James opgesloten in zijn Pokéball, welke in een ketting rond haar hals hing, om naar de kermis te gaan. Al liep James het grootste gedeelte van de tijd los aan haar zijde, wist ze dat hij een drukke plek als deze niet waarderen zou. Teveel herrie, waardoor hij de rest van de avond met hoofdpijn zou zitten. En door de herrie wist hij niet meer waar hij heen ging en zou hij overal tegenop botsen, waar de Pokémon een nog veel grotere hekel aan leek te hebben. Als hij ook maar één keer zo’n fout maakte, was hij de rest van de dag chagrijnig. Carmen had dus maar besloten het de Pokémon te sparen en stond daardoor alleen op de grote kermis. Misschien dat de afsluiter van de dag weer wat motivatie kan brengen, want om eerlijk te zijn was ze haar energie nu gewoon kwijt.
Aangekomen voor een kraam met allerlei verschillende knuffels, kwam het meisje tot stilstand. Oh, die zagen er wel leuk uit! Maar, helaas had ze geen geld. Toch bleef ze even staan, even jaloers kijkend hoe een jongen er één won voor zijn vriendin, wie hem omhelsde voor ze de knuffel in haar armen hield. Pfft. Ze zuchtte een keer en wilde zich omdraaien en weglopen, maar wist nog net op tijd weer naar achteren te stappen voor ze tegen iemand aan zou botsen. “Oh, eh, sorry,” bracht ze uit, opkijkend naar dit persoon. Het was immers druk op kermissen, dus dan wilde je elkaar zo nu en dan nog wel is in de weg lopen. Ze blikte nog even terug op de knuffels. Nee, nee. Ze moest haar kleine beetje geld gebruiken voor eten. Ze kon niet nu al onverantwoordelijk gaan doen.

Eerste post voor Manolo, daarna open!

‘Wil je d’r één?’ De vraag klonk en het meisje keek verbaasd weer om naar de jongeman waar ze tegenaan was gestoten. Het duurde welgeteld drie tellen voor haar gezicht bij haar haren paste door de roze gloed die eroverheen schoot. Kijk, als het nou een onaantrekkelijke, oude vent was geweest, dan had ze zich verontschuldigd en was ze doorgelopen. Maar, helaas was dat niet het geval en haar lippen kwamen van elkaar, maar ze bleef nog voor een moment stil. “Ik eh… Ik, ja, maar ik moet ook nog eten…” Arceus, vertel niet iedereen te veel. Het ging hem helemaal niets aan dat ze hier geen geld voor had. Way to go, Karma.

Daar vond ze genoeg te eten. Dat bedoelde ze niet! Het was eten of de knuffel en die keuze was harder dan je zou denken, tot deze uit haar handen werd genomen en hij vroeg welke ze wilde. Verdwaasd keek ze omhoog naar de knuffels en haalde ze haar schouders op. “Allemaal leuk,” bracht ze wat verslagen uit, niet echt een idee hebbend of ze echt mocht aannemen dat hij het serieus aanbood. Dat kon ze toch niet zomaar aannemen? Als het zo was, dan was hij wel echt heel erg lief. Waren maar weinig goede mannen op de wereld nog!

Ze moest eens weten.

Als zij wat te eten ging halen, dan regelde hij het wel! Oh, wauw. Wat een vriendelijke jongen was dit!! Ze knikte enthousiast en hupste bijna onmiddellijk weg. Nu moest ze natuurlijk wel iets halen voor hen beiden, dus iets wat ze kon betalen. Haar blik gleed over de kraampjes, tot deze op de suikerspinkraam bleef hangen. Lekker, maar helaas niet al te slim. Oh, oh, oh!! Toen haar blik viel op de churros, sierde een grijns haar gezicht. Ja, dat was slim! Vrolijk zette ze zichzelf aan de kraam en ging ze op haar tenen staan om een beetje op te vallen tussen de mensen, al deden haar roze haren hun werk ook en al gauw werd ze aangekeken. “Twee bakjes!” riep ze, twee vingers opstekend. De man lachte en al gauw genoeg liep ze trots terug met twee bakjes met enkele churros erin. Churros waren lekker.

Eenmaal teruggekomen bij de jongen, hield ze het bakje Churros naar hem op. “Alsjeblieft!” bracht ze enthousiast uit. Als zij het had geprobeerd met de knuffels, was het haar immers lang niet in één keer gelukg en dan had ze èn geen geld, èn geen knuffel, èn geen eten gehad. Dit was toch wel een betere situatie. Toen haar blik viel op de blauwe knuffel die de jongen in zijn handen had, was het fijn dat dit geen anime was, anders waren haar ogen in knalrode hartjes veranderd. “Een Dratini?” vroeg ze. Die wilde ze hebben! Ze hield van slang-achtige Pokémon, ze waren zo schattig!!

Een grijns trok over het gezicht van het meisje toen ze de Dratini-knuffel aannam en het ding tegen zich aan drukte. “Dankje!” bracht ze vol enthousiasme uit, terwijl ze wat struggelde om met het vorkje een churro-stukje in haar mond te krijgen zonder de Dratini te laten vallen. Kauw, kauw, kauw, slik. “Karma,” zei ze. Wacht, dat was ook een woord. Dat alleen was misschien te verwarrend. “Ik ben Karma. En jij bent?” Met nog altijd een grijns van oor tot oor keek ze de jongen aan, benieuwd naar de naam van degene die ze voor zich had.

De verwarring was duidelijk te zien toen ze zich in eerste instantie had voorgesteld en ze glimlachte even. Carmen was de naam die ze bij de geboorte had gehad, maar al jong had James hier Karma van gemaakt en had zij van James Jimmy gemaakt. Van daaruit was Karma eigenlijk langzaam maar zeker haar standaard roepnaam geworden. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen de jongen zich ook voorstelde. Manny? Dat moest ook wel een roepnaam zijn. Tenzij zijn ouders hem bij de geboorte Manny hadden genoemd, maar dat zou ze best wel zielig vinden. Dat zou dus vast niet. “Ma… mo?” vroeg ze, een zachte grinnik onderdrukkend. “Dus…” sprak ze met een kleine frons, de knuffel wat dichter tegen zich aandrukkend. “Alleen hier?” vroeg ze onschuldig, opnieuw struggelend om weer een hap van een churro te nemen.