{PokéFair} Around the world ~

Ze noemde hem klein. Dat was Dion ook wel en hij moest toegeven dat hij de pokémon zelf toch wel wat groter had ingeschat, maar een kleine pokémon had zo zijn voordelen. Heph kon hij namelijk niet op zijn schouder meenemen – dat was hij niet eens van plan ook. De kleine Joltik voelde zich een beetje gegeneerd om het aandachtspunt te zijn en toen hij schattig werd genoemd, verstopte hij zijn hoofdje achter zijn pootjes. Manolo grinnikte zacht. Als Dion niet zo verlegen was geweest, dan had hij voorgesteld om naar Karma’s schouder te verhuizen. Zijn gegrinnik hield echter voor een moment op toen hij kreeg te horen dat ook hij een jongedame was. Wacht, wat? Hoe had ze door dat hij – oh. Oh wauw. Manny lachte nu geamuseerd. “Heb je soms te weinig slaap gehad?” grapte hij. “Of zijn de kermiszenuwen aanwezig?”

Ze was altijd zo. Ach, erg vervelend vond hij het niet. Het vermaakte hem wel en bovendien was het ook wel aandoenlijk om te zien. Zelf was hij namelijk geen persoon om zich daarom te schamen, maar hij trok kennelijk dat soort types aan. Hm. Net als Karma deed, at hij rustig verder, totdat hem de vraag werd gesteld of hij meer pokémon had. Hij knikte – zag niet in waarom hij dat zou moeten verbergen. “Ik heb er zes,” reageerde hij, nadat hij zijn eten had weggeslikt. Ondanks alles had hij wel manieren, hoor. “Maar Dion is voorlopig de enige die ik vrij laat. Heb jij er?” Nonchalant keek hij het meisje aan. Als ze wilde weten welke hij precies had, gaf hij gewoon antwoord, maar die informatie liet hij liever achterwege als er niet specifiek naar gevraagd werd.

Ze leek verbaasd over het feit dat hij zes pokémon had. Daar kon hij uit leiden dat zij er niet zoveel had. In ieder geval geen zes. Of een nummer dat daarbij in de buurt kwam. “Nope,” sprak hij, waarna hij weer een hap van een churro nam en die doorslikte. Ah, waarom was dit spul zo lekker? Je kreeg er op een gegeven moment wel genoeg van, maar niet van een kleine portie. “Ik heb er eigenlijk maar eentje. Niet veel van mijn pokémon houden echt veel van vechten.” Hijzelf eigenlijk ook niet. Hij deed het vooral voor Hephaestus toen. En inmiddels ook voor Ares. Karma vertelde toen maar één te hebben. Een Servine, wat dat ook moge zijn. Manolo had er nog nooit eentje gezien. Voor hij daar echter op kon reageren, kreeg hij iets te horen waarvan hij meteen stopte met kauwen en haar haast ongelovig aankeek. Gelukkig betrapte hij zichzelf daar meteen op en deed hij alsof er niks aan de hand was. Natuurlijk moest uitgerekend hij een Ranger tegen het lijf lopen. Great. “Is dat zo?” begon hij op een nieuwsgierige toon. Zou hij wat meer te weten kunnen komen over de Rangers hier? “Wat moet je dan zoal doen?”

Ze moest gestolen pokémon terugbrengen. Manolo hief zijn wenkbrauw vragend op. Bedoelde ze de pokémon die Team Rocket stal van willekeurige, sterk uitziende trainers? “Wacht, dus jullie proberen gewoon Team Rocket te stangen?” vroeg hij geïnteresseerd. Hopelijk kreeg hij daar wat meer informatie mee los, maar om geen argwaan te wekken, besloot hij onder de indruk te fluiten. “Dan moet je wel een strak trainingschema hebben.” Nu was hij de sterkste niet, maar dat gold absoluut niet voor de rest van het team. Hij wist dat er behoorlijk wat leden rondliepen die hem de grond in zouden stampen als ze wilden en daarom bleef hij voornamelijk bij hen uit de buurt. Zoveel van zijn collega’s had hij niet eens ontmoet. Daar waren er toch teveel chagrijnig of antisociaal van.

Karma schudde met haar hoofd, een motie die ervoor zorgde dat Manny een beetje in de war raakte. Het meisje gaf vervolgens aan niemand te willen stangen en hij slaakte bijna een zucht. Natuurlijk was het zo’n vredelievend typetje. Dat koos hij weer uit, hoor. Hij zou er dus eigenlijk niks aan hebben om de rozeharige te ondervragen. Jammer weer. Hij zou wel wat inside informatie willen hebben, natuurlijk. Wie weet kon hij Allison daar blij mee maken. Toen Karma vertelde dat ze niet veel voor stelde, glimlachte hij subtiel. Eigenlijk zou hij het niet moeten doen, maar hij zou haar wel een klein, extra duwtje kunnen geven, toch? Grote mond, klein hartje. Dat was hoe hij in elkaar zat. “Hm. Wat zeg je van een oefengevechtje? Jouw Servine tegen mijn... Weet je wat, jij mag je tegenstander kiezen van de twee vechters.”

Ze leek te twijfelen, maar ze stemde uiteindelijk toe. Vervolgens stelde ze voor om een rustiger plekje op te zoeken en dit keer was hij degene die toestemde. Hij had namelijk geen zin om de hele tijd te moeten schreeuwen, al wist Hephaestus zelf al wat hij deed. Ares had wat meer training en zelfbeheersing nodig. Manny keek zoekend om zich heen en begon tegelijk te lopen, want hier zag je waarschijnlijk alleen maar wat attracties en gillende mensen die zo snel mogelijk op de kermis wilde komen. Eigenlijk wilde hij voorstellen dat de verliezer trakteerde op een leuk ritje, maar toen herinnerde hij zich dat Karma waarschijnlijk haar geld al had uitgegeven aan dat eten. Daarom besloot hij het maar iets anders te verwoorden. “Verliezer moet met de winnaar een attractie in? Ik betaal,” stelde hij voor. Wat hij hieruit haalde? Bijna niks. Maar dat maakte het net ietsje interessanter, of niet?

Een uiteindelijke reactie kwam, al was het vrij zacht, maar ze waren al dusdanig ver van de kermis verwijderd dat hij het gewoon kon horen. Karma had haar pokéball al tevoorschijn gehaald en liet hem kennis maken met haar Servine, maar toen de pokémon tevoorschijn was gekomen, merkte Manolo op dat er iets mis was. De lege blik in zijn ogen gaf al genoeg indicatie voor hem. “Is ‘ie blind?” vroeg de jongeman aan het meisje, waarbij hij nonchalant naar de pokémon in kwestie wees. Wel, dat verklaarde waarom zij al voorstelde om een rustig plekje op te zoeken. “Zijn hele leven al?” voegde hij aan zijn vraag toe, want als dat zo was, dan had hij zijn petje afgedaan als hij die had. James zag er namelijk vrij sterk uit, dus hij moest wel aardig goed getraind zijn. Dat was een heel stuk moeilijker met een blinde pokémon. Manolo was echter niet van plan om de Servine te onderschatten, want als James niet kon vechten, dan had Karma de uitdaging niet aangenomen. Nu was het zijn beurt om zijn pokémon te laten zien, dus hij haalde twee pokéball tevoorschijn en liet zijn Gabite en Honedge eruit verschijnen. “Dit zijn Hephaestus en Ares. Wie je tegenstander wordt mag je zelf kiezen,” meldde hij. Heph keek wat ongemakkelijk naar de blinde Servine, maar Ares leek er geen last van te hebben. Natuurlijk niet. Het enige wat bij hem telde, was het gevecht zelf.