{PokéFair} Around the world ~

Manolo wist niet of hij zich ertegen probeerde te verzetten of niet, maar hij smolt toch bij het zicht van Karma die met haar pokémon aan het knuffelen was en dolenthousiast leek te zijn met haar overwinning. Ach, hij kon de wraak van Allison wel aan, al was het hier alleen voor. Toch? Yeah. Nee. Allison zou hem de nek om draaien, had hij het idee. Gelukkig kon hij zijn gedachten ergens anders op richten, want Karma herinnerde hem eraan dat hij een belofte had gemaakt. Manny propte zijn handen in zijn zakken en grijnsde scheefjes naar haar. “Heb ik dat?” plaagde hij eerst. Vervolgens draaide hij zich weer richting de kermis. “Niks gevaarlijks,” was de enige regel die hij liet klinken. Het zou hem ergens niks hebben verbaasd als ze aan kwam zetten met iets dat vijftig keer over de kop ging, al wist hij niet zeker of hij in het stereotype moest denken of niet.

Manolo grijnsde lichtjes toen hij de eerste reactie van Karma zag. Ze herstelde echter snel en toen ze over de kermis heenliepen, koos ze ook nog eens één van de dingen uit waar hij normaal gesproken nooit in zou willen. Manny volgde haar priemende vinger naar de attractie en kon het verwijdden van zijn pupillen momenteel niet tegenhouden. “.... Euh,” begon hij, maar hij herinnerde zich zijn eigen woorden. Zij mocht kiezen. Arceus, dit ging zijn dood worden. “... Sure.” Hij hoefde zich ook niet aan zijn woord te houden, bedacht hij zich. Hij was verdomme van Team Rocket. Een Agent nota bene! ... Een Agent die nooit zijn gezonde verstand gebruikte, want hij stond nu al aan de kassa om twee tickets te kopen. “Ai, mi corazon,” mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij met de twee tickets terug naar Karma liep. Eentje stak hij naar voren, zodat zij die voor zichzelf kon aannemen. Waarom moest Heph uitgerekend nu verliezen...?

Ze werd overal in meegesleurd? Huh, dus ze was wel een kermispersoon. Hij niet. Zijn vrienden namen hem vaak wel mee naar de kermis, maar ze gingen of nergens in of ze hadden het geld niet voor een attractie. Althans, hij niet. Zij af en toe wel. Daarom gingen ze er elk jaar ook heen. “Dat maakt dan één van ons,” mompelde hij, hopelijk niet al te verstaanbaar. Karma hoefde namelijk niet te weten dat hij nerveus was voor de rit, al was dat misschien wel al te merken geweest aan zijn vorige reacties. Haar enthousiasme was echter genoeg om het wat te verzachten, dus volgde hij haar – hoewel nog een beetje terughoudend – naar zijn dood. “Is het wel veilig?” vroeg hij, terwijl zijn blik naar de reusachtige arm gleed. “Ik lees wel eens dat een attractie stuk gaat en, wel, yeah.” Manolo stopte met praten, rolde met zijn ogen om zijn eigen gedrag en liep toen wat zekerder naar het meisje toe. Was hij nou een man of niet? Hij heette niet voor niets Manolo nu.

Gegniffel was hoorbaar en Manolo keek op, zijn amberkleurige ogen richtend op Karma. Toen hem de vraag werd gesteld of hij bang was, vertrok zijn gezicht even naar iets dat realisatie moest voorstellen, maar pas toen het meisje was uitgesproken schudde hij overdreven met zijn hoofd. “Ik? Bang? Pfft. Alleen een beetje... Nerveus.” Hij keek terug naar de arm van de attractie en schudde nogmaals met zijn hoofd, ditmaal in een poging om alles van zich af te zetten. “In tegenstelling tot jij ben ik niet vaak in een attractie geweest.” Yeah, nee, dit moest toch zeker wel lukken? Als kleine kids het konden... Met herwonnen zelfverzekerdheid deed hij weer een stap richting de attractie. Die rij was nu zo klein, dat hij de angst en adrenaline van de vorige bezoekers nog kon ruiken.

Goed aan wennen? Dat was haar gouden tip? Ach, het was niet alsof hij er echt eentje nodig had. Manolo spoorde zichzelf immers altijd aan om iets te doen zodat hij er maar vanaf was. Oké, hij was lui en deed het liever niet, maar het was beter om meteen iets achter de rug te hebben en dan te kunnen luieren. Voor attracties als dit gold ongeveer hetzelfde, alleen vermoedde hij dat hij niet echt kon luieren na dit hele gebeuren. Misschien moest hij zelfs nog wel naar een dokter voor zijn hart. Jammer genoeg had hij daar niets aan, anders had hij nog kunnen zeggen dat hij er niet in mocht. Maar hij had al besloten dat hij het zou doen. Beneden kwam hij toch wel en sterven deed hij sowieso wel een keer, dus dat zou alleen maar uitstel van executie zijn. Letterlijk. Voor hij een reactie kon geven, had Karma hem al vastgegrepen en werd hij naar de attractie getrokken. Arceus, hopelijk stond die hem bij.

De hele rij werd meegepakt. Natuurlijk. Zij zaten ertussen en een groepje mensen trok al een sprintje om stoelen te kunnen bemachtigen. Manolo hief zijn wenkbrauw, maar deed precies hetzelfde, ditmaal Karma meesleurend. Als hij dit moest doen, dan no way dat hij alleen ging zitten omdat die pubers asociaal bezig waren. Twee stoelen naast elkaar, dat was alles wat hij nodig had. Tot zijn geluk kon hij die bemachtigen. “Oké, hoe werkt dit?” Manny nam plaats, maar was aan het klooien met de beugel, want dat ding had hij alleen maar van veraf kunnen bekijken. Momenteel voelde hij zich echt een beetje een klein kind.

Het duurde niet lang of hij werd geholpen door het meisje, al scheen die wat moeite te hebben in verband met haar lengte. De jongeman maakte er echter geen opmerking over – hij was alleen maar bezig met toekijken hoe het nou precies gedaan werd, zodat hij deze schaamte de volgende keer niet meer hoefde te voelen. “Oh,” mompelde hij droogjes toen de beugel schijnbaar vast zat. Ja oké, dat was best wel simpel. Zijn blik gleed voor een moment naar Karma, die een grijnsje op haar gezicht had staan, waarna hij verder rondkeek naar de rest van de groep. Zijn amberkleurige ogen vielen uiteindelijk op het publiek dat bij de attractie stond te kijken. Allemaal om hen uit te lachen als ze een angstig hoofd trokken. Manolo kon het weten, voorheen stond hij namelijk op hun plek. Iets dat klonk als een startsein werd gegeven en Manny voelde het apparaat tot leven komen. “Als ik dit niet overleef, zeg dan tegen mijn pokémon dat ik hen alles nalaat.” Het was misschien niet veel, maar hey.

Manolo lachte, ondanks zijn situatie, toch om de grap van Karma. “Nou, je kan ze eigenlijk wel makkelijk meenemen als ik dit niet overleef, ja,” reageerde hij vermaakt. Ze was echter een Ranger en als ze echt een goody-two shoes was, dan deed ze dat onder geen enkel beding. Of hij ook al zijn pokémon aan een Ranger naliet was ook een tweede, maar wie was hij om daarover te oordelen? Uiteindelijk ging het om de persoonlijkheid, niet om het werk van iemand. De grond verdween van onder zijn voeten en meteen sloeg de adrenaline al bij hem toe van de zenuwen. Man, zo had hij zich al jaren niet meer gevoeld en hij stond niet eens op het punt om iets te stelen. Zijn reactie was echter een soort tegenpool van die van Karma. Arceus, liet het snel voorbij zijn. Wat was hij blij dat Hestia niet kon vliegen en dat hij kon reizen met teleportatie.