{PokéFair} Around the world ~

Leefde hij nog? Nog net. Manolo was nog nooit zo opgelucht om te voelen dat die beugels los gingen en hij uit het apparaat kon stappen. Dat was zeker weten een wilde rit waar hij maar een klein beetje van had kunnen genieten. Het enige leuke was dat een meisje haar schoen was uitgevallen en waarschijnlijk – hopelijk – bovenop één van de toeschouwers was beland. Manny wist het niet zeker, maar hij hoopte het vurig. “Eh,” begon hij kalm als reactie op Karma. “Ik snap wel dat je het geweldig vindt, maar het is niet mijn smaak,” biechtte hij op. Jep. Dat was hij. Eén en al eerlijk. Hij kon nog net een jonge puber ontwijken die dramatisch heen en weer waggelde, alsof hij dronken was door de attractie. Manny hief een wenkbrauw en keek het na. Rare wezens.

Wat zijn smaak was? Geen attracties in ieder geval. Manolo liet zijn blik rond glijden en het bleef uiteindelijk hangen op de speelautomaten. De gokmachines, de grijphaken – eigenlijk alles waarbij maar iets te winnen viel en hij stiekem vals kon spelen. Daarom wees hij ook met een priemende vinger naar de apparaten in kwestie. “Mijn smaak is het spelletje. Of, well, spelletjes eigenlijk,” vertelde hij. Een scheef grijnsje verscheen op zijn gezicht, terwijl hij het meisje aankeek. “Hoe denk je anders dat ik die knuffel voor je heb gewonnen? Jaren oefenen,” schepte hij op. Ja vast. Jaren met je pokémon omgaan, ja. Manolo kon het echter niet laten om het groter aan te pakken dan nodig was. Hij was er wel goed in geworden inmiddels, maar hij was zo iemand die liever het zekere voor het onzekere nam.